คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เรื่องราวที่ I จุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลง
เรื่องราวที่ I จุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลง
“ ลันล้า ~ ลา ล้า ลา ละ ล้า ลา หล้า” 5555 มีความสุขจังเลย หนีแม่ถ่ายรูป หุ หุ หุ โอ๊ะ อย่าเพิ่งคิดว่าฉันเป็นเด็กไม่ดีนะ ฉันแค่ออกมาถ่ายรูป โดยไม่บอกแม่เฉยๆ ลืมแนะนำตัว ฉันชื่อ คิริรัตน์ นรินเพชร ชื่อเล่น คอฟฟี่ ชื่อเพราะใช่ไหมล่ะ มันแน่อยู่แล้ว คนหน้าตาดี ต้องชื่อเพราะอยู่แล้ว หุ หุ หุ ชักหลงตัวเอง =_= ช่างมันๆ เอาใหม่ๆ
เอาเป็นว่า ตอนนี้ฉันกำลังเดินเล่นพลางถ่ายรูป ฉันเดินอารมณ์ดีมาสักพักก็ได้เจอกับ บานหลังหนึ่งเข้า
“ว้าว *-*” สวยสุดๆ บ้านหลังเล็กๆสไตร์ยุโรป มีสวยเล็กๆปลูกต้นแก้วต้นใหญ่ไว้หนึ่งต้น ดอกบานเต็มต้น ส่งกลิ่นหอมไปทั่ว ดอกไม้แปลกๆสวยไปหมด
“อ๊ะ! นั้นกุหลาบขาวนี่ สวยจัง ส่วนนั้น เปเปอร์มิ้น ว้าว ว้าว ” น่าถ่ายเก็บไว้จัง ด้วยความอดใจไม่ไหว
“อึบ อึบ”ฉันชะเงิงคอ มองว่ามีใครไหม
“ไม่มี ทางสะดวก”เมื่อไม่มีใครเสร็จโจร ปีนละน้า
“อึบ อึบ”
“เยส! 555 เข้ามาได้แล้ว”ว้าว สวยจริงๆนะเนี้ย แต่มีความรู้ไหม เราเหมือนโจรเลยอะ ย่องเข้าบ้านคนอื่นเนี้ย -_- คิดไปเองมั้ง ช่างเตอะ ถ่ายรูปดีกว่า
“อ๊ะ นั้น ต้นแก้วที่เห็นจากข้างนอกนี่หน่า ขอเข้าไปดูใกล้ๆหน่อยนะ”
หอมมากเลยอะ อ๊ะข้างต้นแก้วมีหน้าต่างห้องด้วยอะ ไหนไปดูสิ
ในห้องมีเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เอ่อ คงจะหน้าตาดีมั้ง เห็นไม่ชัดอะ ไฟในห้องนั้นมันสลั้วๆ เลยไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ แต่เห็นว่าเขากำลังวาดรูปอยู่ ในห้องเองก็สวยไม่แพ้ข้างนอก พนังน่าจะสีครีม มีลายดอกไม้เหมือนกับจะเป็นดอกหางนกยูง สวยมากเมื่อกระทบแสงไฟสีส้ม สลั้วๆ รีบไปดีกว่าเดี่ยว คนๆนั้นจะเห็น ย่อง ย่อง ย่อง
“หยุดเดี่ยวนี้”เขาตะโกนบอก หยุดก็โง่สิคราฟฟฟเพ่ อย่างนี้ต้องวิ่ง
“ไม่”ฉันตอบ รู้สึกโง่กว่าเดิมอีกอะ แล้วฉันตอบเขาไปไหมเนี้ย
“ฉันบอกให้ หยุด”นั้น ยังอุสาห์ตามมาอีก ตามมาไหมอ้า
“ไม่มีทาง”
“อ๊ะ”ไอบ้านี่ มันวิ่งมาจับฉันไว้ได้อะ ฮือ ฮือ T^T ซวยแน่ฉัน อุสาห์วิ่งสุดชีวิตแล้วยังโดนจับได้ ไม่ต้องสงสัย วิชาพละปีหน้าฉันได้ที่โหล่แน่
“เธอเป็นใคร มาทำอะไรในบ้านฉัน”
“ไม่บอก”
“บอกมา”
“ไม่”
“ไม่บอกใช้ไหม ดี งั้นไปกับฉัน” เฮ้ย ไปไหนอะ อย่าบอกนะ จะพาไปหาตำรวจ ไม่เอาน้า
“ไปไหนอะT^T”
“ไปหาตำรวจ” ว่าแล้ว
“ม้ายยยย”ไม่เอา เรื่องไรจะไป
“งั้นบอกมา”
“กะ..ก็ได้ ฉันชื่อ คอฟฟี่”
“แล้วเข้ามาในบ้านฉันทำไม”
“ก็เห็นสวยดี เลยขอมาถ่ายรูปหน่อยไม่ได้รึไง”
“ขอแล้วเหรอ-_-”
“ยะ..ยัง”
“แล้วใครให้เข้า =_=”
“ขอโทษ T^T”
“หึ”
“ว่าแต่นายชื่อ อะไรเหรอ”
“ฉัน?”เขาพูดพร้อมชี้ไปที่ตัวเอง
“แล้วจะใครเล่า เห็น อุบ เอ่อ...คนอื่นรึไง”
“ไนท์”ผู้ชายคนนี้ บ้าปะ ไหงบอกชื่อคนแปลกหน้าง่ายจัง
“ก็ ฉันว่าเธอน่ะ ไม่น่าจะมีพิษภัยอะไร ไม่น่าทำได้หรอก”แหงะ หมอนี้อ่านใจได้เหรอะ
“ฉันอ่านใจคนไม่ได้หรอก แต่หน้าเธอมันแสดงออกมาหมดนั้นแหละ”
“ฉันอ่านง่ายขนาดนั้น?”
“อืม”
“เฮ้อ~”
“เข้าไปคุยในบ้านดีกว่า เมื่อยแล้ว”
“ง่ายไปปะ ไม่กลัวฉันไปขโมยของในบ้านนายเหรอ”
“หึ อย่างเธอน่ะ ไม่มีทางหรอก แค่วิ่งหนีฉันยังทำไม่ได้เลยนี่” แหงะ มันดูถูกกันเกินไปแล้ว แต่ก็จริงนี่หว่า =_=
Cry.Q
ความคิดเห็น