ข้ามภพมาเป็นมารดาเลี้ยงของนักล่าชาวเลพร้อมระบบตกปลา

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3

ทั้งสองยืนพูดคุยทำความรู้จักกันอีกสักครู่หนังสือสัญญาสามฉบับก็ร่างเสร็จ หลันหลิงจึงยื่นมือไปรับมาเก็บไว้หนึ่งฉบับ ก่อนจะขอให้ผู้ใหญ่บ้านพาไปยังที่ดินที่เป็นของของสามีไก่ของตนทิ้งไว้ให้ หลังจากรับโฉนดที่ดินจากโจวเหนียงมาเก็บไว้เมื่อถูกผู้ใหญ่บ้านเอ่ยถามก่อนจะเดินจากไป

"นี่คือที่ดินที่สามีของข้าทิ้งไว้ให้หรือเจ้าคะ?"

"ใช่..."

"..."หลันหลิงมองไปยังที่ดินที่มีเสาหลักโผล่พ้นมาให้รู้ว่าที่ดินผืนนี้มีเจ้าของแล้วซึ่งอยู่ห่างจากบ้านเรือนของชาวบ้านมาก หากหลันหลิงต้องการทำสิ่งใดที่ทำให้ชาวบ้านอาจพากันตกตะลึงขึ้นมาได้ก็ไม่จำเป็นต้องกลัวว่าจะเห็นอีกต่อไป

แต่ว่ามันก็อยู่ไกลจากผู้คนเกิ๊น หลันหลิงคิดในใจก่อนจะมองไปรอบ ๆ บริเวณด้วยความแอบกลัวขึ้นมาเล็กน้อย

"หวังว่าจะไม่มีสัตว์เลื้อยคลานโผล่มาให้เห็นนะ"นางพึมพำขึ้นมาเบา ๆ ก่อนจะได้ยินเสียงของชูเถิงพูดขึ้นทำให้รู้สึกว่าไม่เคยดีใจอะไรเท่านี้มาก่อนเลยชีวิตนี้

"เดี๋ยวข้าจะพาชาวบ้านมาช่วยเจ้าแผ้วถางที่ดินให้นะ และจะให้เหล่าบุรุษช่วยกันทำเพลิงที่พักให้หลบแดดหลบฝนไปพลาง ๆ ก่อนหลังจากปลูกบ้านเสร็จแล้วก็ค่อยย้ายเข้ามาอยู่อาศัย"

"อะ..เจ้าค่ะ"หลันหลิงยิ้มกว้างขึ้นมาทันทีพร้อมกับถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อไม่ต้องมานั่งถอนหญ้าด้วยตนเอง

หลังจากชูเซิงจากไปได้สักครู่เขาก็กลับมาพร้อมกับชาวบ้านที่รู้สึกสงสารสองคนแม่ลูกที่ไม่มีสายสัมพันธ์ใด ๆ ต่อกันคู่นี้จึงได้พากันช่วยด้วยความเต็มใจ ส่วนที่ไม่มาพวกเขาไม่มีความรู้สึกใด ๆ กับทั้งสองแต่อย่างใด หารู้ไม่ว่าคนที่มาช่วยหลันหลิงในครั้งนี้นางได้จำความมีน้ำใจของพวกเขาไว้แล้ว

"เจ้ามีนามว่าอะไรหรือ?"สตรีอายุมากกว่าหลันหลิงหนึ่งปีเอ่ยถามขณะมือของนางก็ถอนหญ้าอยู่ข้าง ๆ ไปด้วย

"ข้ามีนามว่าซูหลันหลิง แล้วพี่สาวเล่ามีนามว่าอะไร?"

"ข้ามีนามว่ามู่เถาอายุยี่สิบปี เป็นลูกสะใภ้รองของตระกูลจู..."

"ข้าอายุสิบเก้าปี"หลันหลิงจำได้ว่าเจ้าของเดิมมีอายุเท่านี้ก็บอกอายุของตนไปบ้าง

"เช่นนั้น เจ้าก็เรียกข้าว่าพี่สาวถูกแล้ว"มู่เถา

"ฮ่า ๆ ๆ"

ทั้งสองหัวเราะให้กันเมื่อหันมามองหน้าอย่างไม่ได้นัดหมาย เมื่อสาว ๆ วัยไล่เลี่ยกันหรือไม่ห่างกันมากเห็นว่าหลันหลิงไม่ได้เข้าหายากและดูเหมือนนางจะไม่ได้เป็นสตรีนิสัยไม่ดีเหมือนที่กลัวก็เข้ามาทำความรู้จักไปตาม ๆ กัน

ทำให้หลันหลิงรู้สึกว่าตนเองไม่ได้อยู่ในโลกที่ไม่คุ้นเคยนี้ตามลำพังอีกต่อไป นางพูดคุยกับทุกคนพร้อมกับรอบสังเกตลักษณะนิสัยของพวกนางไปด้วยก่อนตัดสินใจว่าจะเลือกคบผู้ใดบ้าง 

จนเวลาล่วงเลยมาจนถึงยามบ่ายเหล่าสตรีก็ต้องพากันกลับบ้านเพื่อจะได้ออกไปหาผักป่ามาไว้ทำอาหารเย็น จึงจะเหลือเพียงเหล่าบุรุษ พวกเขาต้องอยู่ทำเพลิงหลังจากทำเพลิงเสร็จก็จะปลูกบ้านให้หลันหลิงต่อ

"นี่ก็ยามบ่ายแล้ว ข้าต้องกลับไปเอาตะกร้าเข้าป่าไปหาของป่าแล้วพรุ่งนี้จะมาช่วยถอนหญ้าอีกนะ"มู่เถา

"ข้าก็เช่นกัน"ลู่เซี่ยหง/หลิงฮุยและอีกหลายคน

"อื้อ"หลันหลิงพยักหน้าให้เป็นการเข้าใจ

"ว่าแต่เย็นนี้เจ้ามีอะไรไว้ทำกินแล้วหรือยัง?"มู่เถา

"ยังเลยเจ้าค่ะ"

หลันหลิงคิดว่ามู่เถากับเซี่ยหงและหลิงฮุยมีนิสัยค่อนข้างน่าคบกว่าที่เหลือจึงตั้งใจว่าจะคบพวกนางเป็นสหายจึงพูดดีด้อยกว่าผู้อื่นมากและให้เกียรติความเป็นผู้อาวุโสของพวกนางด้วยเช่นกันจึงมีหางเสียงกลับไปให้

"เช่นนั้นก็ไปหาของป่ากับพวกเราสิ แต่เจ้าต้องเดินทางไกลหน่อยนะเพราะแถวหมู่บ้านของเราส่วนมากจะเป็นดินปนทรายผักป่าจึงไม่มีให้เก็บมากิน"หลิงฮุยอายุยี่สิบเอ็ดปี

"ต้องเดินไกลมากไหมเจ้าคะพี่สาวหลิง?"

"จะว่าไกลก็ไกลจะว่าใกล้ก็ใกล้นะ เจ้าต้องไปสัมผัสด้วยตนเองถึงจะรู้..."

"เช่นนั้นข้าจะไปกับพวกท่านเจ้าค่ะ"

"เช่นนั้นเจ้าไปรอที่หน้าหมู่บ้านนะ"

"ได้"

หลันหลิงมองตามแผ่นหลังเหล่าสตรีที่พากันมาช่วยงานมีอายุเพียงสิบเจ็ดไปจนถึงยี่สิบย่างสามสิบเท่านั้นส่วนที่มีอายุมากกว่านั้นก็ปล่อยให้คนอายุน้อยมาช่วยแทนเพราะถือว่าส่งคนของตนเองมาแล้วนั่นเอง

"อาเซิง!"หลันหลิงร้องเรียกลูกชายตนเองกำลังใช้กำปั้นเล็กทุบลงไปบนบ่าของผู้ใหญ่บ้านอยู่รีบหันมาตามเสียงเรียกทันที

"ท่านแม่ข้าอยู่นี่!"เด็กน้อยตะโกนด้วยเสียงเล็กของตนตอบกลับมา

"แม่จะเข้าป่าไปหาของป่ามาไว้ทำอาหารเย็น ลูกจะไปกับแม่ไหมหรือจะอยู่ดูท่านลุงทั้งหลายทำบ้านให้อยู่ที่นี่?"หลันหลิงเดินเข้ามาพูดคุยใกล้ ๆ จึงไม่จำเป็นต้องตะโกนอีกต่อไป

"เจ้าจะไปหาของป่ากับพวกนางเมื่อกี้หรือ?"เป็นชูเถิงเอ่ยถาม

"พวกนางเอ่ยชวนข้าก็เลยจะไปเผื่อวันข้างหน้าจะได้ไปผู้เดียวได้"

"ดี ๆ ๆ"ชูเถิงพึงพอใจอยู่ไม่น้อยและคิดว่าเด็กที่น่าสงสารตรงหน้าของเขาอาจจะมีชีวิตที่ดีกว่าอยู่กับตระกูลป๋อก็เป็นได้

"ว่าเยี่ยงไรจะไปกับแม่ด้วยหรือจะอยู่รอที่นี่?"หลันหลิงเอ่ยถามอีกครั้ง

"เอ่อ..ไปด้วยขอรับ"ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจไปกับผู้เป็นแม่

"เช่นนั้นข้าพาอาเซิงไปหาของป่าก่อนนะเจ้าคะลุงผู้ใหญ่?"

"ไปเถอะ"ชูเถิงมองตามหลังสองแม่ลูกเดินจูงมือกันไปสักครู่ก็หันกลับมาลุกขึ้นยืนเดินไปช่วยชาวบ้านทำเพลิงพักต่อ

"ข้าหวังว่าเด็กน้อยจะมีชีวิตที่ไม่ยากลำบากมากนัก..."

"ข้าว่าซูหลันหลิงนางเป็นคนมีจิตใจดีอยู่ไม่น้อยคงจะปฏิบัติกับป๋ออันเซิงไม่ให้เขาใช้ชีวิตอย่างยากลำบากมากนักหรอกกระมัง..."

"ข้าก็หวังว่าจะเป็นคนมีจิตใจดี มีเมตตาเช่นนี้ไปตลอดรอดฝั่งก็แล้วกัน"

"ข้าเห็นด้วยกับเจ้า"ชาวบ้านบุรุษพากันพูดถึงหลันหลิงเมื่อเห็นว่านางจากไปแล้ว

"เฮ้อ..คงต้องดูกันไปยาว ๆ นั่นแหละ..."ชูเถิงถอนหายใจออกมายาว ๆ เพราะเขาก็ไม่เคยเห็นและรู้จักหลันหลิงมาก่อนจึงไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วนิสัยที่แท้จริงของนางเป็นเช่นไร

กลับมาที่หลันหลิงหลังจากเดินมารอสามสาวที่หน้าหมู่บ้านซึ่งถือว่าเป็นจุดนัดพบที่สตรีชาวบ้านทั้งสามคิดว่าหลันหลิงจะหาพวกนางเจอง่ายที่สุดแล้วซึ่งก็เป็นจริงดั่งที่ทั้งสามคิด

"ข้านึกว่าเจ้าจะหลงทางแล้วเสียอีก"มู่เถาพูดขึ้นมือของนางก็ยื่นตะกร้าสะพายหลังที่นำมาให้หลันหลิงไปด้วย

"ฮ่า ๆ ๆ"ทั้งสี่พากันขำขึ้น

"นี่ให้ข้ายืมหรือเจ้าค่ะ"หลันหลิงยื่นมือไปรับตะกร้าสบายหลังมาถือไว้

"ยืมเยิมอะไรกัน ข้าเอามาให้เจ้าเลยต่างหากที่บ้านยังมีอีกมาก"มู่เถา

"ให้ข้าเช่นนี้ที่บ้านจะไม่ว่าอะไรใช่หรือไม่เจ้าคะ"

"ข้าได้ขอกับท่านแม่ให้แล้ว นางไม่ว่าอะไร"

"อ่อ..เช่นนั้นก็ของคุณมากเจ้าค่ะ"

"ไปกันเดี๋ยวจะกลับมามืดค่ำเสียก่อน"

"อืม"หลันหลิงยื่นมือมาจับมือเล็กของลูกชายพาเดินไปด้วยกันทันที

เห็นผลที่นางเลือกคบสามคนนี้เป็นเพราะพวกนางไม่เคยพูดว่าให้ทอดทิ้งป๋ออันเซิงเสียเหมือนกับสตรีนางอื่น นางจึงคิดว่าสตรีเช่นนี้ถึงจะน่าคบ เนื่องจากนางไม่เคยคิดจะทอดทิ้งเด็กน้อยตาดำ ๆ คนนี้แต่อย่างใด ถึงเช่นไรเขาก็เป็นเพียงเด็กไร้เดียงสาคนหนึ่งหากเลี้ยงให้ดีก็สามารถเป็นคนดีได้

ทั้งสี่เดินมาไกลพอสมควรในที่สุดหลันหลิงก็มองเห็นภูเขาที่มีต้นไม้ใบหญ้าขึ้นเขียวขจีเสียที

"เฮ้อ..."

"ถึงเสียที..."หลันหลิง

"ฮ่า ๆ ๆ"ทั้งสามมองสภาพดูไม่จืดของหลันหลิงก็พากันหัวเราะขึ้นมาด้วยความขบขัน