คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 02:SNEAK AWAY[100%]
2
ฮยอนอาปล่อยโฮออมาเสียัทำเอานที่ยืนอยู่ทำัวไม่ถู ร่าบาับแนทั้สอ้าอผู้ายผมสีสว่า้าหน้า เธอร้อไห้พร้อมุใบหน้าับลำัวออีน ฮยอนึมอเธอๆ แ่็ใ้มือลูบหัวเธอเป็นารปลอบไ้อย่าี
แ้วระาษที่มีาแฟอุ่นๆใส่อยู่ถูส่มา้าหน้าเธอ ฮยอนอามอมันและเหลือบามอนที่ส่แ้วให้ทัน เธอพยัหน้าอบุและรับมันมาถือในมือ หนุ่มาเลยทรุัวลนั่้าๆเธอ และมอร่าบา้าๆ นัวเล็ิบมันให้พอเป็นมารยาท
“ื่มเถอะ เิอะไรึ้น เล่าให้ันฟัไ้รึเปล่า”
ร่าบาไม่อบอะไร เพียแ่พยัหน้า เธอใ้นิ้วี้ถูมูแๆาารร้อไห้ และเริ่มึน้ำมูอีรั้ เห็นันั้นนที่ไ้ื่อว่าเป็นพี่เลยหยุถาม เายาแฟในแ้วอัวเอึ้นื่ม
“พี่ออมาไม่โนว่าหรอ...”
สาวิมถามอีนในอีเรื่อแทน ฮยอนึหันมายิ้มหลัาที่พบว่าเธอเริ่มพูบ้าแล้วหลัาที่นั่เียบมานาน
“ไม่หรอ ันไว้่อยอัอีวัน็ไ้”
“พี่ทำแบบนี้ะโนว่าไ้นะ ลับเถอะันรู้สึีึ้นแล้ว”
ฮยอนอาวาแ้วาแฟอัวเอลแล้วลุยืนึ้น มือบอบบาึแนเสื้อออีนให้ลุึ้นแ่ฮยอนึไ้แ่ยิ้มและส่ายหน้า ผู้ายผมสีสว่าึอีนให้ทรุนั่ล้าๆัว และฮยอนอา็ทำามโยี
“ไม่เป็นไรสัหน่อย ัน--”
Rrrrrrr
ไม่ทันที่ร่าสูะพูบประโย โทรศัพท์อเา็สั่นส่เสียร้อให้นเป็นเ้าอรีบรับสาย วามเียบเ้ารอบำ ลมเย็นๆพัปะทะใบหน้าอสาวิมทำให้เธอรู้สึเหมือนอบาล้ายะร้อนผ่าวๆ บอให้เาไปแ่แ่มีนโทรมาเธอ็ทำท่าเหมือนะร้อไห้เอาให้ไ้ ให้าย!
เธอลืนำทุอย่าลลำอและพยัหน้าให้อีนที่ยโทรศัพท์ึ้นมอรับมัน ื่อที่ึ้นหราบนหน้าอมือถือบ่บอว่าเาำลัะถูามลับเี๋ยวนี้
“พี่รับเถอะ”
ฮยอนอาลืนน้ำลาย่อนที่ะพูออมา รู้สึเหมือนมีบาอย่าิอยู่ที่อ ร่าบารู้สึโล่ใที่น้ำเสียที่หลุออมาไม่สั่นเสียนูออ
ฮยอนึมอเธอ้วยสายานิ่ๆแ่เ็มไป้วยวามรู้สึที่ไหลวน เมื่อสบานานเ้าอีน็หลบสายาและนั่้มหน้าไป หนุ่มามอมือถือนิ่ๆ ัสินใปิเรื่อมือถือไปและเ็บลระเป๋า
“พี่ทำอะไรหน่ะ!”
ร่าบาแทบร้อเสียหลเมื่อเห็นารระทำออีน เธอับแนอีนให้หันมาสบาันรๆ ฮยอนึระบายยิ้มบาๆ
“ไป! ไปเที่ยวัน”
“ห..หา!?”
ฮยอนอาราออมาๆเมื่ออีนพูบ็ลาัวเอให้เินาม สุท้ายทัู้่็ไปหยุที่รถยน์ส่วนัวอเา ายเ้าอผมสีเินันัวอหยิสาว้าๆเ้าไปในัวรถและเินอ้อม้นนั่ในที่อนับ
“พี่ะไปไหนน่ะ!”น้ำเสียอเธอยัวามื่นระหนและใ เรียเสียหัวเราะอผู้าย้าๆ เายัเร่วามเร็วและรับออาย่านนั้นทันที
ร่าบานั่ร้อนรนนสุท้าย็เลิและหันมานั่นิ่ๆและสำรวรถอรุ่นพี่ร่วมยูนิเพราะูเหมือนว่าฮยอนึไม่อรถ่ายๆอย่าแน่นอน
แ่ให้าย...
เธอรู้ว่าเธอับเาำลัะพาันทำผิ แ่เธอลับรู้สึีพิลึ
“ฮยอนอา”
“หือ?”เธอราอบะที่สายา้อไปที่ลิ้นัอนโลหน้ารถที่มีแผ่นเพลบรรุเ็มไปหม เธอำลัเลือเพลเพราะๆสัเพล
“เอามือถือเธอมา”
นับรถปล่อยมือ้าหนึ่าพวมาลัยรถและแบมือมาที่เธอพร้อมระิปลายนิ้วน้อยๆ เป็นสัลัษ์บ่บอว่าเา้อาร
ร่าบาพยัหน้าอบแล้ววาโทรศัพท์มือถือลบนมืออเา านั้น็ส่สายาโให้อีนแบบอึ้ๆเมื่อเาเ็บมันไว้ในล่อระหว่าที่นั่ทั้อัวเาเอและอฮยอนอา
“ทำไมทำหน้าั้นละ”
หนุ่มหน้าสวยำพรืเมื่อเห็นหน้าอสาว้าๆที่นั่าโ
“วันเียวันะพาเธอเที่ยว”
“ริหรอ! ที่ไหนหรอ” ร่าบาร้อีใ และเธอีใริๆที่ไ้ออมาเที่ยวับเา ฮยอนึส่ยิ้ม่อนะพูำอบที่ทำให้อีนอารม์ีึ้นโ
“ทะเล”
“ทะเล...ไม่ไ้ไปนานแ่ไหนแล้วนะ”
นที่นั่มอนับลับไปนั่ามปิพร้อมรอยยิ้มที่เปื้อนใบหน้าอยู่ลอเวลาทำให้ผู้าย้าๆ้อเผลอยิ้มามเธอไปไม่ไ้
เมื่อนั่รถไปสัพันัวเล็็เริ่มมือนสำรวรถอฮยอนึ่อ เธอ้นพบว่าอนโลหน้ารถอเามีแผ่นีีเพลถูเ็บไว้เ็มไปหม เธอหันไปมอน้าๆเป็นารออนุาเมื่อนที่ับรถอยู่ยับสายาาท้อถนนมามอเธอแล้วพยัหน้าอบรับ เธอ็เริ่มเลือเพล
“โห อัลบั้มนี้หายามาเลยนะ ันหาั้นานหาไม่เอสัที”
เธอูอัลบั้มหายาึ้นแล้วเปิมันู ฮยอนอาามหาอัลบั้มนี่อว่าประเทศแนวันทรีที่เธอเิอบึ้นมาเป็นเวลานานแ่็ยัหาไม่เอสัทีเพราะมันเป็นอัลบั้มลิมิเที่ออึ้นในวันรบรอบหปีอว ว่าที่ฮยอนอาะมาอบวนี้อัลบั้มลิมิเ็ลายเป็นอแรร์หายาไปเรียบร้อย
แววาวิบวับลุวาวนหนุ่มาอยิ้มไม่ไ้
“เอาไปสิ”
“หะ?”
“เธอเอาไปสิ”
ฮยอนึย้ำอีรั้ หิสาวรีบส่ายหน้ารัวนผมล่วปรใบหน้า เาเลยหลุำเบาๆแล้วปล่อยมือนึาพวมาลัยปัผมที่ปรใบหน้าเธอแล้วหันไปับรถ่อ
สาวิมหันไปสนใับอัลบั้มเพล่อแล้วหันมาหาอีนเมื่อในมือถือมีอัลบั้มอัวเธอเอทั้สออัลบั้ม
“นี่~ พี่เป็นแฟนบอยันหรอ”
เธอว่าเสียล้อ็ะใ้นิ้วิ้มอีนที่ับรถ ฮยอนึหันมามอน้อยๆและหัวเราะออมาับท่าทีอฮยอนอาที่ล้อเาอย่าน่ารั
“ใ่ ันามเธอั้แ่แรเลย”
“โอ๊ะ...”
เธอร้ออุทานเบาๆอึ้ๆับำอบรๆอเา ฮยอนอาอมยิ้มและลับไปนั่ามเิมโยไม่ไ้พูอะไราเิม แ่ที่แน่ๆ บรรยาาศอนนี้่าอบอวลไป้วยไออุ่นที่ทำให้หัวใเธอพอโอย่าประหลา
ร่าโปรยืนพิระโปรรถพลามอบรรยาาศทะเลโยรอบ ลมทะเลพัปะทะใบหน้าเนียนเป็นผลให้ผมอเาปลิวไปามแรลม เาับรถถึทะเลไ้สัพัแล้วและนที่เผลอหลับไป็ยัไม่ื่น เาิภาพเธอไม่ถูเลยว่าอนื่นมาะีในาไหนที่มีทะเลมาวาอยู่รหน้า
ายหายัไม่มีนอาเป็นเพราะที่ที่เาเอารถเ้ามาอ เป็นที่ส่วนัวที่เาพอรู้ัับเ้าอ หนุ่มาึสามารถเอารถเ้ามาอและื่ม่ำับบรรยาาศไ้อย่าเ็มที่
“ไม่..ไม่...”
เสียใสอฮยอนอาัึ้น ทำให้เาเปลี่ยนวามสนใรีบหันลับไปมอเธอที่อยู่ในรถ ฮยอนึรีบินไปที่ฝั่นับที่เาเปิประูทิ้ไว้
ฮยอนอาราสะอื้นอีรั้และพึมพำไม่เป็นภาษา เารีบทรุัวลนั่้าๆเธอที่เริ่มร้อไห้หนัึ้น สอมือเย่าัวเธอเบาๆเพื่อปลุให้ื่นาฝันร้าย
“ฮยอนอา ฮยอนอา!”
TALK
มาอัพแล้ว่า มันสั้นไปป่าวว555
สอนเริ่มหนีไปสอ่อสอแล้ว เอร๊ย
ิามันน้า ฝาแร์ฝาโหวามอัธยาศัย80%
มาอัพแล้ว่า สุสัน์วันสราน์นะะ 100%
CRAV.
ความคิดเห็น