คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Love Song #3
Title :: Love Song
Author ::BummyA+
Couple ::Jung Ji hoon & Jung byung hee
Rate :: R (PG17)
Talk ::เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นจากจินตนาการล้วน เนื่องมาจากคิดถึงป๋าเรนมากแล้วก็รักบองฮีออมม่ามากๆด้วยเลยเกิดเป็นฟิคเรื่องนี้ขึ้นมา 55555+
“เพราะอย่างนี้ใช่ไหม...นายถึงเปลี่ยนเบอร์”จีฮุนเอ่ยขึ้นอย่างคาดคั้นเพราะเขาไม่สามารถที่จะติดต่อคนตัวเล็กตรงหน้าได้เลยนับตั้งแต่วันนั้นแม้แต่ผู้จัดการและสมาชิกในวงก็แทบจะมีใครปริปากบอกเค้าเกี่ยวกับคนตัวเล็กตรงหน้าแม้แต่นิดเดียวเพราะเหตุนี้เค้าถึงต้องลากคนตรงหน้ามาเคลียร์แต่กลับกลายเป็นเค้าซะมากกว่าที่ต้องมาเคลียร์
“ในระยะเวลาเกือบจะ 730วันที่ผมไม่ได้เจอพี่ผมเฝ้าแต่คิดถึงพี่มาตลอด พี่จะสบายดีไหม? ทานข้าวครบทุกมื้อรึป่าว? แล้วพี่หล่ะจะคิดถึงผมบ้างไหม? ทำไมมีแต่ผมที่รอโทรศัพท์จากพี่”จีโอเอ่ยตอบอย่างตัดพ้อ
“แล้วนายไม่คิดบ้างหรือไงบยองฮีว่าพี่ก็คิดถึงนายเหมือนกัน”เรนเอ่ยถามร่างเล็กข้างตัวอย่างจริงจัง
“ผมก็พยายามจะคิดเข้าข้างตัวเองอย่างนั้นมาโดยตลอดจนกระทั่งผมได้เจอกับแตฮีนูน่าทำให้ผมเข้าใจอะไรขึ้นเยอะ”จีโอเอ่ยเสียงสั่นพลางก้มหน้าลงเพื่อซ่อนหยดน้ำตาที่เริ่มเอ่อคลอเต็มตากลมใสจากสายตาของคนตัวสูง “ผมรู้ตัวดีว่าผมเป็นผู้ชาย...แล้วก็ไม่มีอะไรเหมาะสมกับพี่แม้แต่อย่างเดียว”
“.....ผมไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว..”จีโอเอ่ยขึ้นพลางเอื้อมมือแกะมือแกร่งของจีฮุนออกจากการเกาะกุม
“ฟังพี่ก่อนสิ...”จีฮุนเอ่ยเสียงแผ่วพลางส่งสายตาอ้อนวอนไปยังร่างเล็กที่ยังไงก็ไม่มีที่ท่าว่าจะเปลี่ยนแปลงความคิด
“พอเถอะฮะ..เราสมควรจะจบเรื่องนี้ได้สักที”จีโอเอ่ยขึ้นก่อนที่โค้งให้ร่างสูงอย่างสุภาพเป็นการกล่าวลาก่อนที่จะเดินออกไปจากบ้านของจีฮุน “แล้วอีกอย่างแตฮีนูน่าก็เพิ่งจะประกาศว่าคบกับจีฮุนฮยองอยู่นิครับ..ผมเข้าใจอะไรผิดตรงไหน....ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา”
“ไม่นายไม่เข้าใจอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว”จีฮุนพึมพำออกมาก่อนจะขยี้ผมตัวเองอย่างหงุดหงิดก่อนจะหันมองมือถือของตัวเองที่กำลังส่งเสียงร้องอยู่ด้านข้าง
“นูน่า มาจัดการเรื่องทีก่อไว้ให้ผมเลย”เสียงทุ้มกรอกใส่โทรศัพท์ย่างเย็นชาก่อนที่จะกดปิดไปอย่างรวดเร็วโดยไม่คิดจะเหลือโอกาสได้ให้ปลายสายได้พูดธุระของตนเลยแม้แต่น้อย
ร่างสูงสมส่วนของจีฮุนก้าวเดินไปยังส่วนของห้องแต่งตัวที่ยังคงมีเสื้อลายพรางกราฟฟิคแขวนอยู่ก่อนเอื้อมมือล้วงหยิบกระดาษแผ่นเล็กในกระเป๋าตรงหน้าอกข้างซ้ายที่เค้าเก็บรักษามาเป็นอย่างดี
จดหมายแผ่นเล็กที่ถูกคลี่ออกอย่างเบามือเพราะเค้ากลัวว่ามันจะขาด จดหมายที่เป็นเสมือนกำลังใจให้เค้าได้สู้ต่อไปในช่วงเวลาอันแสนโดดเดียวและยากลำบากในกรมทหารกว่าสองปี
หลายวันต่อมางานคอนเสริตเอ็มแบล็คที่ประเทศเกาหลีใต้ดำเนินผ่านไปได้ด้วยดีโดยไม่มีอะไรติดขัดเหล่าสมาชิกผู้จัดการและทีมงานต่างพร้อมใจกันจัดงานฉลองความสำเร็จโดยแน่นนอนว่าที่ปรึกษาคนสำคัญของเอ็มแบล็คก็ไม่พลาดที่จะมางานนี้เช่นกัน
ร่างสูงสมส่วนของจองจีฮุนก้าวเข้าร้านอาหารด้วยรอยยิ้มในมือถือช่อดอกไม้แสดงความยินดีไว้ในมือก่อนจะเอื้อมมือแกร่งถอดแว่นกันแดดออกพลางขยับทิ้งตัวนั่งลงบนที่ว่างข้างๆบยองฮีโดยไม่คิดแม้แต่จะเอ่ยปากขอ ร่างเล็กขยับตัวลุกขึ้นแทบจะทันทีตั้งแต่ที่ร่างสูงขยับตัวนั่งลงแต่ก็ถูกมือแกร่งดึงไว้
“นายอยากให้คนทั้งค่ายรู้ว่าเราทะเลาะกันรึไง”จีฮุนกระซิบเบาๆเป็นเชิงขู่ให้คนตัวเล็กนั่งลงที่เดิม
“จีโอนายเป็นไรอ่ะหน้ามุ่ยเชียว”ซึงโฮเอ่ยถามอย่างหยอกล้อเมื่อเห็นคุณเพื่อนเลิฟทำหน้าไม่อยากจะกินอะไร
“ปล่าว”จีโอตอบอย่างรำคาญก่อนที่จะคีบเนื้อลงบนผักกาดหอมอย่างรุนแรง
“ย๊า!บยองฮีดูแลคุณจีฮุนด้วยเซ่”เสียงบยองกีตะโกนข้ามมาจากอีกฝากนึงของโต๊ะหลังจากที่เห็นจีโอเอาแต่ยัดอาหารใส่ปากตัวเองโดยไม่ดูแลร่างสูงด้านข้างเลยแม้แต่น้อย
“พี่เค้าไดเอ็ทอยู่ฮะ”จีโอตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะหันมาสนใจผักกาดในมือตัวเองต่อแต่ทันทีที่ห่อเสร็จร่างสูงก็ก้มลงแย่งร่างเล็กแทบจะทันที
“ถึงจะไดเอ็ทแต่งานฉลองของเอ็มแบล็คทั้งทีจะพลาดได้ไงจริงม่ะ”เรนเอ่ยพลางคลี่ยิ้มกวนๆส่งให้ร่างบางด้านข้างที่ตอนนี้หน้าขึ้นสีแดงระเรื่อแต่ไม่รู้ว่าเพราะโกรธคนด้านข้างหรือเขินกันแน่ก่อนที่จีโอจะละสายตามาจากร่างสูงด้านข้างเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์
“ว่าไง ององงี่”จีโอกรอกเสียงลงโทรศัพท์อย่างร่าเริงเมื่อเห็นว่าคนที่โทรมาเป็นใคร
“มาดิๆเดี๋ยวฉันเดินออกไปหาข้างหน้า”จีโอเอ่ยอย่างกระตือรือร้นก่อนที่จะขยับตัวลุกขึ้นจากที่นั่งอย่างรวดเร็ว
จีฮุนโหมด
ผมหันหลังมองตามร่างเล็กที่ลับหายไปจากประตูหน้าร้านอย่างขัดใจก่อนที่จะยกซอตโซจูขึ้นดื่มอย่างหงุดหงิด แค่ซึลองมาหาจะดี๊ด๊าอะไรหนักหนาย้อนกลับไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อนหลังจากที่ผมทะเลาะกับจีโอแตฮีนูน่าก็โทรมาหา
“จีฮุนอ่านูน่าขอโทษนะ”คิมแตฮีเอ่ยขอโทษเสียงหงอยมาจากปลายสาย “คือนูน่าก็อยากจะไปเคลียร์ให้นะแต่นายก็รู้นิว่าฉันพึงจะประกาศว่าเราคบกันอยู่แล้วอยู่จะให้ไปบอกว่าเราเลิกกันแล้วมันจะไม่แปลกหรอ รอหน่อยได้ไหมจีฮุนอ่า”
“แต่ผมจะคลั่งตายอยู่แล้วนะ....ผมไม่ได้คุยกับหมอนั่นมาปีกว่าแล้วแล้วพอเริ่มคุยก็ทะเลาะกันอีก”จีฮุนเอ่ยอย่างหงุดหงิด “ผมจะลงแดงตายอยู่แล้วนะ”
“น่านะ..ทนหน่อยน้าสุดหล่อยังไงเราก็ได้ประโยชน์กันทั้งสองฝ่ายนิ...บายย”คิมแตฮีกดปุ่มวางสายแทบจะทันทีที่พูดจบโดยไม่เปิดโอกาสให้ผมได้แย้งอะไรต่อ
จนสุดท้ายผมก็ต้องโทรไปขอให้คิมแตฮีนูน่าช่วยพูดกับบยองฮีก่อนที่จะประกาศต่อสาธารณะชนว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันผมไม่แคร์ใครหน้าไหนหรอกคนที่ผมแคร์หน่ะมีแค่บยองฮีคนเดียวแต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ปฏิบัติตามแผนการของตัวเองมารอย่างซึลองก็ตามมาขัดขวางจนได้
ผมหันมองเสียงหัวเราะที่ค่อยใกล้เข้ามาอย่างไม่ค่อยจะสบอารมณ์เท่าไหร่นักในมือบางกอดช่อดอกไม้แสดงความยินดีไว้ในอ้อมแขน ริมฝีปากเรียวเล็กคลี่ยิ้มอย่างร่าเริงก่อนที่จะทำหน้ามุ่ยเมื่อโดนซึลองหยิกแก้มอย่างหมั่นเขี้ยว หมอนั่นหมั่นเขี้ยวบยองฮีแต่ผมจะคลั่งตายอยู่แล้ว ตั้งแต่ผมออกจากกรมทหารมาผมยังไม่เห็นบยองฮียิ้มให้ผมสักครั้งแล้วซึลองนายเป็นใครนายถึงได้กล้าแย่งรอยยิ้มนั่นไปจากฉัน
“อ้าว!!รุ่นพี่จีฮุนสวัสดีครับ”ซึลองโค้งให้ผมอย่างสุภาพเมื่อหันหน้ามาเห็นก่อนที่จะหันไปจิจ๊ะกับจีโอต่อโดยที่ไม่สนใจผมเลยซักนิด
“บยองฮี”ผมเอ่ยเรียกเสียงดุหวังให้คนตัวเล็กที่กำลังสาละวนอยู่กับของขวัญที่ซึลองซื้อให้เงยหน้าขึ้นมาสนใจผมซักนิด
“ององงี่....นายรู้ได้ไงอ่ะว่าฉันชอบเล่นเกมส์นี้ง่ะ”จีโอเอ่ยถามคนตัวสูงด้านข้างเสียงใสโดยไม่มีทีท่าว่าจะหันกลับมาสนใจผมเลยซักนิดเดียว
“จีโอนายสนใจรุ่นพี่ก่อนดีไหม”ซึลองที่เริ่มเล็งเห็นความครุกกรุ่นจากตัวผมเริ่มหันไปสะกิดบยองฮีเบาๆเพื่อเป็นการเตือนสติคนตัวเล็ก
“นายอยากให้ฉันสนใจคนอื่นมากกว่านายงั้นหรอ”จีโอเอ่ยถามกลับอย่างใสซื่อทำให้ฟิวส์ของผมที่มันเหมือนค่อยๆขาดโดนตัดขาดผึงไปในทันที
“นายพูดว่าคนอื่นงั้นหรอจองบยองฮี”ผมปาตะเกียบในมือถึงอย่างหงุดหงิดก่อนที่จะลุกขึ้นจ้องร่างเล็กอย่างโมโหถ้าเป็นไปได้ผมคงจับบยองฮีมาตีก้นแล้วแน่ๆที่พูดราวกับว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน
ไวกว่าความคิดผมลุกขึ้นจากที่นั่งอย่างรวดเร็วโดยไม่ลืมที่จะคว้าช่อดอกไม้ข้างตัวไปด้วยก่อนที่จะเอื้อมมือคว้าแขนบยองฮีออกไปจากร้านโดยมีทีมงานและเหล่าสมาชิกมองตามอย่างตกตะลึงก็แน่หล่ะไม่มีใครรู้เรื่องระหว่างผมกับบยองฮีนิยกเว้นเด็กๆเอ็มแบล็คแต่ก็ยังมีมือของซึลองที่คว้าแขนบยองฮีมาจับไว้อย่างเหนียวแน่น
“ปล่อย...อึมซึลอง”ผมเอ่ยเสียงเย็นพลางส่งสายตาจิกกัดไปหาซึลอง “ฉันมีเรื่องต้องคุยกับบยองฮีสองต่อสอง”
ผมเอ่ยอีกครั้งก่อนที่จะกระชากตัวบยองฮีมาไว้ในอ้อมกอดก่อนที่จะดันร่างเล็กในเดินออกไปจากร้านอย่างทุลักทุเลโดยไม่สนใจสายตามองตามของคนด้านหลัง
“ฮยอง...ปล่อยผมนะ”จีโอเอ่ยอย่างขัดใจพลางพยายามแงะแขนผมออกจากการเกาะกุม
“หุบปากไปเหอะ”ผมเอ่ยอย่างหงุดหงิดพลางโยนจีโอพร้อมกับช่อดอกไม้ของตัวเองเข้าไปโดยไม่ลืมที่จะคว้าช่อของซึลองโยนออกไปนอกรถก่อนที่จะเดินอ้อมมาประจำที่นั่งคนขับ
“พี่ทิ้งดอกไม้ของผมทำไม”จีโอเอ่ยขึ้นอย่างโมโหใบหน้าหวานใสหันมาจ้องหน้าผมอย่างเอาเรื่อง
“สำคัญนักรึไง...นายก็มีของฉันอยู่แล้วนิ”ผมเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิดไม่แพ้กันแต่ก็ไม่ละสายตาไปจากถนนตรงหน้า
“สำคัญสิก็ซึลองเป็นคนสำคัญของผมนิ”ทันทีที่จีโอพูดจบผมก็เหยียบเบรกรถอย่างแรงด้วยความตกใจ
“นายว่าไงนะ”ผมเอ่ยถามซ้ำอีกครั้งโดยไม่ใส่ใจเสียงบีบแตรดังลั่นจากรถคันหลัง
“ซึลองเป็นคนสำคัญของผม”จีโอตะโกนเน้นย้ำอีกครั้งอย่างไม่เกรงกลัวสายตาเกรี้ยวกราดของผมเลยแม้แต่น้อยร่างสูงกดปลายเท้าเหยียบคันเร่งอย่างหงุดหงิดทำให้ร่างเล็กด้านข้างพุ่งตัวไปกระแทกกับคอนโซลรถอย่างแรง
“ถ้านายอยากจะกลับไปอย่างไม่บุบสลายนายควรจะสงบปากสงบคำได้แล้วได้แล้ว..จองบยองฮี”ผมพูดเสียงเรียบหลังจากที่จีโอขยับตัวมานั่งที่เดิมมือเล็กลูบสีข้างเบาๆอย่างเจ็บพร้อมกับหยิบดอกไม้ขึ้นมาอย่างไว้ที่ตักเหมือนเดิม
สนามบินอินซอน
“มานี่มา”ผมเอ่ยเสียงเรียบพลางคว้ามือบางเข้ามากุมอย่างถือวิสาสะหลังจากที่อารมณ์หงุดหงิดลดลงก่อนที่จะก้าวไปที่อาคารผู้โดยสารขาเข้าโดยที่ไม่ลืมที่จะดึงฮู้ดของจีโอขึ้นมาคลุมหัวให้
“เรามารอรับใครกันฮะ”ร่างบางเอ่ยถามอย่างสงสัยหลังจากที่ผมเอาแต่เดินโดยที่ไม่พูดจาอะไรแต่ก็ยังได้รับแค่ความเงียบจากผมตอบกลับ ก็แน่หล่ะสิผมยังงอนอยู่นะครับแต่ตอนนี้จะให้ผมโกรธมากก็ไม่ได้เพราะคดีของผมมันรุนแรงกว่านิ ตอนนี้ก็ได้แต่ท่องไว้ในใจว่าเค้าเป็นแค่เพื่อนกันๆก่อนที่ผมจะหลุดออกจากห้วงความคิดของตัวเองเมื่อได้ยินเสียงตะโกนแหลมปรี๊ดจากประตูผู้โดยสารขาเข้า
“จีฮุนอ่า”เสียงหวานใสของแตฮีนูน่าตะโกนเรียกทำให้มือเล็กเริ่มจะยุกยิกดื้อที่จะขืนออกมาอีกครั้งแต่มีหรอที่ผมจะปล่อยไปง่ายๆผมโบกมือตอบกลับก่อนที่จะคลี่ยิ้มบางๆส่งร่างเพรียวตรงหน้าอย่างมีความสุข
“อ๊า!ไม่ได้เจอกันหลายเดือนคิดถึงจัง”พี่แตฮีเอ่ยพลางกระโดดกอดผมอย่างเคยชิน “อ้าว!จีโอก็มาด้วย”เสียงแหลมเอ่ยอย่างตื่นเต้นบยองฮีโค้งทักทายพี่แตฮีอย่างสุภาพโดยไม่ลืมที่จะพยายามสะบัดมือออกจากผม
“เอาละถึงยังไง..ที่พี่มาวันนี้ก็เพื่อมาคุยกับนายโดยเฉพาะเลยนะจีโอ”ติมแตฮีเริ่มเปิดประเด็นหัวข้อสนทนา
กลิ่นกาแฟในร้านลอยมาในอากาศพร้อมกับบรรยากาศอึมครึมเล็กที่เริ่มจะก่อตัวเล็กๆเมื่อแตฮีนั่งเผชิญหน้ากับบยองฮี
“ฉันออกตัวก่อนเลยนะว่าฉันไม่เคยเห็นด้วยที่นายสองคนคบกัน”แตฮีเอ่ยขึ้นด้วยแววตาจริงจังจนจีโออดไม่ได้ที่จะขยับตัวเล็กน้อยด้วยความอึดอัด
“นายสองคนเลิกกันซะเถอะ”เสียงหวานเอ่ยออกมาด้วยสายตาจริงจัง “นายก็รู้ว่าฉันกับจีฮุนกำลังจะแต่งงานกันเหมือนที่ข่าวประกาศไป”
...................................................
เอาหล่ะสิสรุปแตฮีนูน่าจะมาช่วยให้เรื่องดีขึ้นหรือแย่ลงกันแน่ต้องติดตามตอนต่อไปกันนะจ้ะ
หนึ่งเม้นท์หนึ่งกำลังใจให้ไรเตอร์กันนะค่ะ รีดเดอร์ที่น่ารักทุกคน
ความคิดเห็น