คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : อดีตของเธอ
"อนนะ..อ่า ชื่อนี้แหละ งั้นฉันขอเรียกเธอว่าอนนะแล้วกัน"
ฮาฟเสนอชื่อให้เธอด้วยดวงตาเป็นประกาย
"เจ้าจะเรียก -ผู้หญิง-ว่า-ผู้หญิง-หรือไง.."
ยูกิอนนะหัวเราะออกมาเบาๆ รอยยิ้มบางๆของเธอทำให้ฮาฟยิ้มตาม
"ก็ได้ๆ ต่อไปนี้ข้าจะชื่อ อนนะ เจ้าล่ะ มีชื่อว่าอะไร อัศวิน???"
"ฮาฟ ข้าชื่อ ฮาฟ ที่จำได้ก็มีแค่นี้แหละ พอดีว่าความจำเสื่อมน่ะ ที่จำได้ก็มีแค่เรื่อง2ปีมานี้แค่นั้นเอง"
ยูกิอนนะแสดงสีหน้าตกใจเล็กน้อย
"เหมือนเจ้า.ก็ผ่านอะไรร้ายๆมาเหมือนกันสินะ.."
"ช่างมันเถอะ ที่เป็นอยู่นี่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรขนาดนั้นหรอก"
ฮาฟถอนหายใจพร้อมกับเปือนหน้าหนี อนนะ แสดงยิ้มเจือนๆ พลางจ้องมองไปที่ฮาฟ
"นี่...เจ้าน่ะ..อยากฟังเรื่องราวของข้าบ้างหรือเปล่า"
เธอเอ่ยปากขึ้นด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา โดยที่ฮาฟยังไม่ทันตอบ เธอก็ได้เริ่มเล่าเรื่องราวของตัวเธอด้วยสีหน้าอันเศร้าหมอง
-ในอดีต..ข้าเป็นลูกสาวของหมอสมุนไพรในหมู่บ้าน ข้าชอบพับกังหันลมกระดาษ เพราะว่าเมื่อใดที่ข้าพับและเสียบไว้กับพื้นจนเพลิน
พวกเด็กๆที่หมู่บ้านก็จะชอบเข้ามาวิ่งเล่นแถวนั้นเสมอ ข้าชอบเวลาที่ได้เห็นรอยยิ้มของพวกเขา..ทว่าโชคชะตาช่างโหดร้าย ข้าป่วยเป็นโรค
ที่ไม่สามารถรักษาได้ โชคดีที่ไม่ใช่โรคติดต่อ ทว่าหมดสิ้นหนทางรักษา ร่างกายข้าอ่อนแอลงเรื่อยๆ พ่อของข้าที่ไม่สามารถรักษาข้าได้
ก็ผิดหวังกับความไร้ความสามารถของตนเองจนตรอมใจตาย ในช่วงเวลาหมดหวังหมดอาลัยในชีวิต ข้าไม่สามารถพับกังหันลมได้ ข้าได้แต่นอน
อยู่นิ่งๆ ทว่าในวันที่ข้าได้พยายามยันกายลุกขึ้นมาทำอาหารประทังชีวิตนั้น ข้าก็ได้พบกับชายผู้นั้น ใช่ ชายที่พร่ำบอกกับข้าว่าตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบ
ชายผู้นั้นแวะมาหาข้าทุกวัน คอยดูแลข้าอยู่ไม่ห่าง จนข้าหลงรักในความพยายามของเขา ทว่า..มันก็เป็นแค่เรื่องหลอกลวง ในหน้าหนาวที่เข้ามาเยือน
หมู่บ้านแห่งนี้อีกครั้ง กลางค่ำคืนที่หิมะโปรยปราย ชายผู้นั้นที่อบอวนไปด้วยกลิ่นสุรา ชายผู้นั้นเข้ามาพร้อมกับสตรีอีกนางพร้อมกับกระชากตัวข้า
ขึ้นมาจากที่นอน ข้ายังจำสองมือที่บีบรัดคอของข้าได้ดี สมบัติของพ่อเจ้าอยู่ที่ไหน!!! ข้าจับใจความได้เพียงเท่านี้ ร้องไห้จนน้ำตาเหือดแห้ง ร่างกายที่ถูกทำร้ายจนบอบช้ำ ข้าถูกทิ้งเอาไว้หน้าประตูที่เปิดทิ้งไว้ ความหนาวเหน็บของลมหิมะ พัดเขามาจนหนาวไปถึงขั่วหัวใจ ข้าไม่เหลือแรงแม้กระทั่งจะขยับตัวทั้งร่างกาย ทั้งหัวใจข้า ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ทว่าๆ อยู่ๆ ข้าก็ไม่รับรู้ถึงความหนาวเหน็บอีกแล้ว ความเจ็บปวดจากทั้งโรคร้ายร้ายและการบอบช้ำกลับหายไป ผมสีดำสนิทของข้ากลับกลายเป็นสีขาว ในช่วงเวลานั้น ข้ารู้ตัวดีว่าข้าไม่ใช่มนุษย์อีกแล้ว ไม่อาจสัมผัสได้ถึงการเต้นของหัวใจตนเองอีกแล้วรุ่งเช้า ข้าวิ่งออกจากบ้านของข้า ข้าไม่ป่วยอีกแล้ว อิสระที่ข้าตามหา...แต่แล้วเมื่อพวกชาวบ้านมาเจอข้า เจ้ารู้ไหมมันเกิดอะไรขึ้น ถ้อยคำด่าทอสาปแช่งถามโถมใส่ข้า ไอ้ผู้ชายสารเลวนั้น ทำเป็นร่ำไห้กล่าวหาว่าปีศาจตรงหน้านี้ ฆ่าคนรักของเขาแล้วยึดเอาร่างนั้นไป ส่งผลให้ข้าต้องถูกขับไล่รอยยิ้มของคนในหมู่บ้านที่เคยยิ้มให้กันอย่างบริสุทธิและเต็มใจ แต่ตอนนี้กลับแปรเปลี่ยนเป็นคำกกด่าและสาปแช่ง...แต่พวกชาวบ้านไม่ได้ทำอะไรผิด..ทว่ากับชายผู้นั้น..สักวันข้าจะฆ่ามันให้จงได้..สักวัน...-
อนนะกัดฟันแน่น มือกุมไว้ที่หน้าอกอย่างปวดร้าว เธอกำลังร้องไห้ แต่ทว่าไร้ซึ่งหยดน้ำตา
ฮาฟที่นิ่งเงียบกางวงเวทย์น้ำแข็งวงใหญ่ขึ้นก่อนจะเดินผ่านเข้าไปในวงเวทย์นั้น ความเย็นระดับติดลบแล่นเข้าสู่สมองของชายหนุ่มลึกลงถึงกระดูก
แต่ฮาฟก็ไม่ได้สนใจ ชายหนุ่มก้าวตรงไปหาสตรีหิมะตรงหน้าและสวมกอดเธอ..จากการเดินผ่านวงเวทย์น้ำแข็งเมื่อครู่ทำให้อุณหภูมิร่างกายของเขา
เหลือเพียงเลขหลักเดียว เพื่อที่จะสัมผัสเธอคนนั้นฮาฟไม่ได้สนใจความหนาวเหน็บนั่นเลยสักนิด..
"น่ะ..นี่เจ้า"
ยูกิอนนะที่กำลังก้มหน้าอยู่ จู่ๆก็โดนสวมกอดเลยทำให้เธอตกใจเล็กน้อย เพราะสัมผัสนั้นไม่ทำให้เธอร้อนสำหรับเธอมันเป็นอุณหภูมิที่ทำให้
รู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด..
"อะไรที่มันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไปนะ..ไม่ต้องไปนึกถึงมันอีกแล้ว.."
ฮาฟลูบเส้นผมสีขาวนั้นอย่างอ่อนโยน
ทว่า..จังหวะนั้น เข็มพิษที่ดูคุ้นตาก็พุ่งเข้ามาหาฮาฟและอนนะ
ฮาฟเรียก คาตานะ ของเขาออกมาจากความว่างเปล่า และปัดเข็มพิษนั้นทิ้งไป อย่างรวดเร็ว
"ข้าาา...ไม่รู้ว่าเจ้ารอดดดด มาได้ยังไงงงนะะะ.. แต่ก็ยังอุส่าห์กลับมาหาข้าถึงที่นี่อีกกกกก..
น้ำเสียงอันน่ารังเกียจที่ฮาฟรู้จัก -โจโรคุโมะ- มันค่อยๆไต่ขึ้นมาจากริมหน้าผาข้างหน้าของฮาฟ... ขนาดของมันไม่ได้เพิ่มจากครั้งก่อนมาก ทว่าเกราะแข็งที่
หุ้มมันไว้นั้นดูแข็งแรงขึ้นมาก ตรงสวนหัวที่คล้ายมนุษย์ของมันมีรอยไหม้จากเวทย์ที่ฮาฟซัดใส่มันก่อนจะร่วงลงน้ำตกไป
"ขึ้นมาหาเองเลยงั้นเหรอ งี้ก็ดีน่ะสิ ฉันจะได้ไม่ต้องสู้กับแกในที่แคบๆอีก แต่ถ้าจะมาหัดดูจังหวะหน่อยสิโว้ย"
ฮาฟปล่อยมือจากอนนะ และก้าวเดินเข้าไปหาแมงมุมยักษ์
"นี่!! เจ้า!! หนีไปซะ!! สัตว์ร้ายนั่นมันเกินกว่าที่เจ้าจะรับมือนะ!!"
ยูกิอนนะตั้งท่าจะวิ่งเข้ามา แต่ฮาฟยกมือขึ้นปรามไว้
"เธอนั่นแหละหลบไปก่อนเถอะ เพราะเดี๋ยวที่ตรงนี้ มันจะร้อนสุดๆไปเลยล่ะ"
ฮาฟพูดพร้อมกางปีกเปลวเพลิงขึ้น เขาจ้องมองไปที่สตรีหิมะด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความตั้งใจอันแรงกล้า ยูกิอนนะที่เห็นแววตานั้นถอนหายใจและยิ้มออกมา..เป็นรอยยิ้มที่หาได้ยากจริงๆ..
"เจ้านั่นแหละเก็บปีกของเจ้าไปเลย"
เธอพูดพร้อมกับกางวงเวทย์สีฟ้าอ่อนขึ้นและหันหน้าเข้าหาโจโรคุโมะ
"ข้าจะช่วยเจ้าสู้ด้วย"
ฮาฟหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับสลายปีกเปลวเพลิงไป
"ก็เอาสิ แต่เธอแน่ใจแล้วเหรอ.."
"เจ้าลืมแล้วเหรอว่าข้าตายไปแล้วน่ะ"
"อ่าาาา รนหาที่ ช่างรนหาที่ซะจริงๆ ดี!!! อัศวินข้าจะจับเจ้ากินเป็นอาหาร ส่วนผู้หญิง ข้าจะให้เจ้าเป็นที่วางไข่และเป็นอาหารให้กับลูกๆของข้า
ฮ้าาาๆๆๆๆๆ!!!!"
ตูม!!!!
โจโรคุโมะ กระโจนเข้าหาทั้ง2 ด้วยความเร็วผิดกับร่างกายที่ใหญ่โต
ฮาฟกระโดดออกไปด้านข้าง ส่วนอนนะร่ายเวทย์สร้างกำแพงน้ำแข็งหนาขึ้นมาบังไว้
โครม!!!
โจโรคุโมะ กระแทกเข้ากับกำแพงน้ำแข็งนั่นอย่างแรงจนร้าว อนนะถอยออกมาจากกำแพงนั่น ก่อนที่กำแพงน้ำแข็งจะถูกโจโรคุโมะสะบัดแขนทำลายทิ้งทว่า..เมื่อกำแพงหิมะแตกสลาย คมดาบที่ลากยาวเข้ามาส่องประกายสะท้อนกับแสงพระอาทิตย์
ฮาฟถีบตัวเข้ามาทางด้านข้างของโจโรคุโมะ และ ฟาดดาบคาตานะในมือเข้าใส่ลำตัวของส่วนหัวแมงมุมยักษ์อย่างจัง ของเหลวสีเขียวสดทะลักออกมาตัวของแมงมุมยักษ์สะท้านด้วยความเจ็บปวดก่อนที่ฮาฟจะถูกฟาดด้วยหลังแขนของมันจนลอยละลิ่ว
"อั๊ก."
โจโรคุโมะ แสดงสีหน้าโกรธแค้นพร้อมกับหันไปทางฮาฟและตั้งท่าจะโจมตี
ฉึก!!!
แต่นี่ไม่ใช่การสู้แบบตัวต่อตัว
อนนะยิงแท่งน้ำแข็งแหลมเสียบเข้ากลางลำตัวส่วนล่างของแมงมุมยักษ์ ระหว่างที่มันหันไปสนใจทางอนนะ ฮาฟเปลี่ยนโหมด ดาบคาตานะของเขา
เป็นโหมดเคลื่อนที่ ปีกโลหะที่มีไอพ่นปรากฏขึ้นบนหลังของฮาฟ พร้อมกับเกราะที่หน้าขาทั้งสอง ก่อนที่ฮาฟจะถีบตัวพร้อมกับยิงไอพ่นออกจากปีกด้านหลัง
ตูม!!!
"อ๊าาา!!"
พื้นหิมะด้านหลังฟุ้งกระจาย ฮาฟที่เคลื่อนที่มาด้วยความเร็วดั่งกระสุนปืน ซัดหน้าขาที่หุ้มด้วยเกราะเข้ากลางลำตัวของโจโรคุโมะ แรงปะทะทำให้หิมะที่ปกคลุมระเบิดออกเป็นวงกว้าง โจโรคุโมะกระเด็นออกไปตามแรงเตะ ประมาณ 7-8 เมตร ความรุนแรงคงมากพอๆกับการยิงปืนใหญ่ขนาดย่อมๆใส่
ทว่าทางโจโรคุโมะนั้นไม่ได้มีท่าทางจะสิ้นฤิทธิเลยแม้แต่น้อย วงเวทย์สีฟ้าอ่อนปรากฏขึ้นล้อมรอบแมงมุมยักษ์พร้อมกับมันที่ค่อยๆยันตัวลุกขึ้น
"ถึงเวลาที่ข้า..จะได้ฆ่าพวกเจ้าอย่างจริงจังสักทีนะ.."
ดูเหมือนว่า ความน่ากลัวของจริงจะเริ่มต่อจากนี้..
#คนเขียนยังไม่ตายนะครับบบบบบ 5555555
ขออภัยจริงๆครับ เวลาว่างช่างมีน้อยนัก
ความคิดเห็น