โรมิโอ จูเลียต (บทอย่างย่อ)

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2(จบแระย่อสั้นมัก ที่ก๊อบมา 22 หน้าWord)

โบสถ์ของภราดาลอเรนซ์
     " เจ้าบอกว่ายังไม่รู้ใจนางเหรอ แต่เจ้าจะแต่งงานในเร็ววัน " ภราดา
     " เป็นความปรารถนาของคุณพ่อคาปุเล็ต ข้าไม่มีเวลาคิดล่วงหน้า หรือพูดจาเล้าโลมหล่อนมากมาย เพราะนางเอาแต่ร่ำไห้ตลอดเวลา .. พบกันพอดีเลย ภรรยา ที่รัก " ปารีส
     " อาจจะหรือไม่ “

“...”

“ข้ายังไม่ได้แต่งงาน "
     " เจ้ามาปลงบาปกับหลวงพ่อเหรอ "
     " ท่านว่างอยู่หรือเปล่าหลวงพ่อ หรือข้าควรจะกลับมาใหม่ "
     " พ่อว่างอยู่พร้อมรับใช้ลูกทั้งสอง ท่านเคานต์,นางต้องทำพิธีตามลำพัง "
     " ข้าไม่ควรอยู่รบกวน จูเลียต วันพฤหัสข้าจะปลุกเจ้าแต่เช้า ขอลาจนถึงวันนั้น จงรับจุมพิตอันสุนทรีย์ " ปารีสจุมพิตที่มือของจูเลียต (หลวงพ่อปิดประตูโบสถ์หนี 555) แล้วปารีสก็จากไป

" โอท่านปิดประตูเถิด พอหลวงพ่อปิดประตูแล้วจงมาร่ำไห้กับลูก ลูกไม่มีหวัง ไม่มีใครช่วยได้ ไม่มีใคร "

" โอ้ จูเลียต พ่อได้ทราบทุกข์ร้อนของลูก ไม่มีสิ่งใดง้างงัด "
     " อย่าบอกข้านะว่าท่านได้ยินเรื่องนี้แล้ว จงบอกข้าว่าควรทำเช่นใด หากหลวงพ่อช่วยข้าไม่ได้ ข้าคงม้วยมรณ์ "
     " ประเดี๋ยวหลวงพ่อยังพอมีหวัง (เด็ดดอกไม้,สมุนไพร) แต่เราอาจต้องทำสิ่งที่ร้ายกาจน่าหวาดหวั่น "

" สิ่งใดก็ได้ยกเว้นการแต่งงานกับปารีส จะให้ลูกไปรบในสงครามที่ไหนก็ได้ หรือขุดหลุมอยู่ในถ้ำฝังตัวเอง กระทั่งซ่อนตัวกับซากศพก็ยอม .. "
     " ช้าก่อน เจ้ากลับมาสบายใจเถิด และยินดีแต่งงานกับปารีส พรุ่งนี้คือวันวิวาห์ คืนนี้เจ้าต้องอยู่ตามลำพัง อย่าให้แม่นมอยู่ในเคหาสถ์ จงนำ ขวด นี้ไป เมื่อถึงหัวเตียงจงดื่ม น้ำยากลั่น ในทันใด ไม่ช้ายาจะแล่นกระจายภายในเส้นโลหิต กายาเย็นชืด รู้สึกหนาวเหน็บ และง่วงงุน ชีพจรเจ้าจะเต้นเบาทุกจุด ไร้ลมหายใจคล้ายตัวเจ้าวานชนม์ คงสภาพนิ่งภายใน 24 ชั่วโมง แล้วตื่นเหมือนนอนหลับฝันดี
     ระหว่างนี้ก่อนที่ลูกจะตื่น พ่อจะเขียนสาส์นให้ โรมิโอ รู้เรื่อง เค้าจะมาทันที รอจนลูกตื่นฟื้นสติ และคืนนั้นโรมิโอจะพาเจ้าหนีไปด้วยกันที่ มันตุวา "
     " เอาให้ข้า ให้ข้า ช่วยบอกข้าทีว่า อย่ากลัว "
     " รับไป รับไปเถอะ จงเข้มแข็ง ข้าเชื่อว่าทุกอย่างต้องเรียบร้อย "   

ห้องทำงานส่วนตัวนายคาปุเล็ต
     " ว่าไงเจ้าลูกหัวแข็ง หายหัวไปไหนมา "
     " ข้าไปที่ซึ่ง ปลดปล่อย ข้า และล้างบาปที่เคยกระทำ ข้าขออภัยต่อไปนี้ข้าจะเชื่อฟังท่านพ่อ "
     " ฮ่า ข้ายินดีอย่างยิ่ง ดีแล้วลูก ลุกขึ้นเถิดเจ้าทำถูกแล้ว "
     จูเลียตเข้าห้องนอน หยิบขวดยาจากหัวเตียงชูขึ้น เขย่าก่อนดื่ม " ความรักมอบพลังแด่ข้า "

     " จงนำสาส์นนี้ส่งให้ถึงมือ โรมิโอ ที่มันตุวา " ภราดาลอเรนซ์ฝากจดหมายลับภราดาจอห์น,พระผู้น้อย ท่านจูบหลังมือคารวะแล้วขี่ลาจากไป

     " โอ ท่านเจ้าขา นางตายแล้ว จูเลียต ตายแล้ว " นางนม
     " คุณหนูจูเลียตขอรับ นางตายแล้ว " บ่าว
     " อะไรนะ จูเลียต ลูกของข้า นางอยู่ไหน " นายคาปุเล็ตเบิกตาโพลงเมื่อเห็นธิดานอนแน่นิ่ง ศีรษะและมือไพล่ไหลลงจากขอบเตียง" โอ้ลูกรัก ยิ่งกว่าดวงจิตของบิดา อนิจจา เจ้าตายแล้ว "
     โอ้ว่า .. ยมทูตแห่งความตายห้อมล้อมเรา ราวกับเมฆหมอกปกคลุมหมู่มวลดอกไม้ที่งดงามที่สุดในทุ่งหญ้า

ณ โบสถ์ของภราดาลอเรนซ์

 " จงนำสาส์นนี้ส่งให้ถึงมือ โรมิโอ ที่มันตุวา " ภราดาลอเรนซ์ฝากจดหมายลับภราดาจอห์น

พวกคาปุเล็ตจัดขบวนแห่ศพ จูเลียต นำมาไว้สุสาน ศาสนาจารย์และผู้ร่วมพิธีแต่งชุดไว้ทุกข์ ผู้หญิงโยนช่อกุหลาบไว้อาลัยผู้ตายเป็นครั้งสุดท้าย ภราดาลอเรนซ์เห็นทุกสิ่งเป็นไปตามแผนการยกเว้น บัลถะสาร์ ,บ่าวรับใช้สายสืบโรมิโอ รีบขี่ม้ากลับมารายงานเจ้านายที่มันตุวา

     " นายท่าน .. " บ่าวผู้ซื่อสัตย์ระล่ำระลักก่อนปล่อยโฮ
     " บัลถะสาร์ จูเลียต ข้าเป็นเช่นไร นางคงเป็นสุขไม่มีสิ่งใดโศก เมียข้าเป็นเช่นไร "
     " นางตายแล้ว เค้าเก็บศพนางไว้ที่อนุสาวรีย์ นางนอนตายอยู่ในสุสานของตระกูล "
     " ข้าไม่เชื่อ! "
     ทั้งคู่ควบม้าห้อตะบึงจนฝุ่นตลบผ่านถนนลูกรังในชนบท สวนทาง ภราดาจอห์น ซึ่งจูง-ขี่ลาแก่งกๆเงิ่นๆ .. ถึงอนุสาวรีย์สกุลคาปุเล็ต ปากอุโมงค์ทางเข้ามีประตูเหล็กปิดแข็งแรงแน่นหนา
     " จงอยู่อย่างรุ่งเรือง ลาก่อน สหายรัก "
     โรมิโอบอกบัลถะสาร์ดูต้นทาง ทุ่มก้อนหินใส่ประตูเหล็ก,ใช้แชลงงัดกลอนเปิดอ้า โรมิโอถือคบเพลิงเดินเข้าไปข้างใน เห็นศพบรรพบุรุษตระกูลคาปุเล็ตนอนเปื่อยยุ่ยอยู่บนแท่นเรียงต่อกัน ดึงผ้าคลุมศพใหม่ออก ..
     " โอ้ ที่รักเมียข้า มัจจุราชปลิดลมปราณเจ้า มิอาจกระหายกลืนกินความงามของเจ้าได้ ความโสภายังปรากฏด้วยเลือดฝาดที่แก้มและริมฝีปาก ธงแห่งความตายยังมิได้ปักลง " มองถัดไปเห็นร่างติบอลต์ " เจ้านอนอยู่ที่นี่เพราะความแค้น ข้าควรชดใช้ให้เจ้าซะเดี๋ยวนั้น ด้วยมือข้าพลัดพรากเจ้าไปก่อนวัยอันควร ข้างนี้ที่ข้าประหาร จงอภัยให้ข้า เจ้าเป็นศัตรูหรือไร”
     “จูเลียต ใบหน้าเจ้าช่างงดงามยิ่งนัก หรือว่า พญายม หลงเสน่ห์ในตัวเจ้า ทรงปราณีต่อโฉมตรูหวังถนอมเจ้าเป็นคู่ใจ ในที่นี้ข้าขอแนบกายเจ้ามิให้ใครล่วงล้ำ ข้าจะไม่หลีกหนีไปไหน ข้าจะอยู่กับเจ้า กับหนอนชอนไชกายา แขนข้าจะตระกองกอดร่างเจ้าไว้ สองเราจะอยู่เคียงคู่กันสุขสราญจวบกัลปาวสาน .. แด่ที่รัก (ดื่มยาพิษจากขวดที่พกติดตัวมา) ด้วยจูบ ข้าขอลา " โรมิโอรู้สึกว่ามวนท้องปั่นป่วน,สะอึก ลมสว้านตีขึ้นหวีดหวิวถึงศีรษะ ทุรนทุรายก่อนหงายหลังล้มตึง

     " ใครอยู่นั่น " ภราดาลอเรนซ์ถือตะเกียงเจ้าพายุนำทาง
     " ข้าเอง และ คนที่ท่านรู้จัก "
     " บัลถะสาร์เจ้าอยู่นานแค่ไหน "
     " ครึ่งชั่วโมงขอรับ "
     " ไปสุสานกับข้า "
     " ข้าต้องรอจนนายท่านกลับออกมา "
     " งั้นเหรอ พระเจ้าอโหสิให้ ข้ารู้สึกหวาดหวั่นพรั่นวิญญา "

     แสงตะเกียงจับต้องใบหน้าซีดเผือดชายหนุ่ม " โรมิโอ ฮือๆ โชคชะตาช่างโหดร้ายนัก ก่อให้เกิดความเศร้าสุดแสน (ระหว่างหลวงพ่อร่ำไห้จูเลียตขยับนิ้วมือพยายามทรงตัวลุกขึ้น) "
     " หลวงพ่อแสนดี สามีข้าอยู่ไหน ข้าคลับคล้ายจำได้ว่าอยู่ที่ใด ข้าอยู่นี่แล้ว โรมิโอ อยู่ที่ไหน "
     " มีเสียงคนมา ลูกเอ๋ย ตื่นจากความตาย-โรคร้าย และการนอนหลับเถิด อำนาจที่ยิ่งใหญ่เรามิอาจฝืน ชะตาฟ้าลิขิต ได้ มาเถอะ ยาม กำลังมาแล้ว "
     " ไม่ โรมิโอ อยู่ไหน "
     " จูเลียต ข้ามิกล้าอยู่ต่อแล้ว ๆ จูเลียต กูอยู่ต่อไปไม่ได้แล้วโว้ย ! " หลวงพ่อตะโกนลั่นราวกับคนเสียสติ รีบเผ่นหนีไป
     จูเลียตผงะเมื่อเห็นร่างไร้วิญญาณ โรมิโอ อยู่แทบเท้า " นี่สิ่งใด ยาพิษฤทธิ์แรง คนใจดำ ดื่มไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว แล้วด่วนจากข้าไป ไม่ .. โอ ไม่ ฮือๆ "
     ”นำไป เร็วทุกคน หากพบใครจงตี” เสียงพลตระเวน
     " เสียงคนมา? ต้องไม่รอช้า กริช เจ้าเอย อกของข้าคืออกของเจ้า จงรับข้าไปอยู่ด้วยเถิด .. " จูเลียตแทงตนเอง, ล้มทับศพโรมิโอ

     ปริ๊นซ์ ปราศรัยต่อหน้านายบ่าวในพิธีศพที่จัดร่วมกันสองตระกูล
     ”ไหนล่ะ ศัตรู ของเจ้า คาปุเล็ต มอนตะคิว ดูเถิดว่าเกิดสิ่งใดบ้างจากความเกลียดชัง สวรรค์ทรงพรากความสุขของเจ้าด้วยความตาย และเค้าผู้เมินเฉยต่อการวิวาทก็สูญเสียญาติที่รักไปด้วย ทุกคนถูกลงทัณฑ์ สูเจ้าถูกลงทัณฑ์..!”พลตระเวนกล่าว 

           ทิวานี้นำมาซึ่งสันติ สุริยามิยอมฉายแสงส่อง ด้วยมิมีเรื่องใดที่โศกศัลย์เท่าเรื่องราวของ โรมิโอ และ จูเลียต ..

ความรักระหว่างโรมิโอกับจูเลียต ....

แม้จะรู้ดีว่าเราสองคนรักกันมากเพียงใด
ทว่าความจริงมันมิอาจเป็นดั่งฝันได้
สิ่งที่เราต้องการ คือ สิ่งที่ใครๆไม่ต้องการ
ทรมานเหลือเกิน..กับรักที่ต้องปิดบัง
ซ่อนทุกอย่างไว้เพียงในใจ
บางครั้งจึงอยากจะหนีไปให้แสนไกล
ไกลจากความกังวล โดยมิต้องกลัวใครจะสนใจ
เพียงหนึ่งนาทีที่รักเราได้หล่อหลอมดวงใจ
ซึ่งในวินาทีนั้นจะมีแต่เราคู่กันตลอดไป...