โรมิโอ จูเลียต (บทอย่างย่อ)

ณ เมืองเวโรน่าอันเป็นฉากแห่งเรื่องนี้ 2 ตระกูลใหญ่ซึ่งมีเกียรติยศเสมอกัน ต่างสั่งสมความแค้นมาแต่หนหลัง ก่อให้เกิดโทสะใหม่ จนญาติวงศาพากันนองเลือดทั้งสิ้น...

งานเลี้ยงตระกูลคาปุเลต

     "เชิญทุกท่านจงสำราญ ทุกท่านจงสนุกกันเต็มที่ จงเกี้ยวพาราสีหญิงที่ชอบกันเถอะหนา

โรมิโอได้เดินปะปนกับแขกรับเชิญทั่วไป จนได้พบ..

นางผู้เป็นประดุจแสงโคมเจิดจ้า ราวกับดวงดาวกะพริบยามค่ำคืน หรือ อัญมณีหาค่ามิได้ ช่างงามเหนือคำบรรยาย พระเจ้าส่งนางผู้สวยเด่นฟ้าลงมายังโลกา นางทำให้หัวใจข้าเต้นแรง ตาเอ๋ย ข้าไม่เคยเห็นใครงดงามเช่นนี้

เจ้าพวกนั่น พวกมอนตะคิวติบอลต์บอกคุณหญิงคาปุเล็ตแล้วรี่มาฟ้องเจ้าภาพ

ท่านลุง นั่นพวกมอนตะคิว ริอาจมาเหยียบถิ่นเรา เยาะเย้ยงานรื่นเริง คิดจะปกปิดใบหน้าอันโสมมด้วยหน้ากากอันอัปลักษณ์นั่น

โรมิโอ รึ อดใจไว้ ชาวเวโรน่าชื่นชมเขาว่าเป็นเด็กหนุ่มที่มีอุตสาหะ และประพฤติดี ข้ายอมเสียทรัพย์สินทั้งนครแต่จะไม่ยอมให้เกิดกลียุคในบ้านของข้า จงอดทนเอาไว้อย่าไปสนใจเค้า "
      " แต่มันเป็นตัวซวย ข้าไม่ขอทนนี่ "
      " ถ้าเจ้ายังเคารพลุงแล้วไซร้จงทำหน้าเบิกบาน เลิกหน้านิ่วคิ้วขมวดไม่เป็นมงคลแก่งานของข้า"
      " ไล่มันไปเถอะลุง น่าขายหน้านัก " ติบอลต์ชักเหลืออด
      " ไปซะ..! อย่ามาสะเออะวิวาทในหมู่แขกข้า ข้าหรือเจ้า เป็นนายที่นี่ "
      ข้าจะไม่ขอร่วมวงไพบูลย์กับเจ้าตัวร้าย
      ข้าสั่งให้เจ้าอดทนเข้าใจรึไม่ หยุดพูด ดีแล้วสหาย เชิญสำราญ!
      "ใช่แล้วที่รัก" คุณหญิงผลักติบอลต์เข้าไปกลางวงระบำรื่นเริง
กลุ่มนักร้อง,นักดนตรีขยับมากลางฟลอร์ เสียงเพลงบรรเลง A Time For Us

ข้าขอจุมพิต ท่านเพื่อเป็นเกียร์ติแก่ข้าโรมิโอ

คุณหนูค่ะ ท่านแม่ขอคุณหนูเรียกให้ไปพบแม่นมขัดจังหวะ

แม่ของนางคือใครโรมิโอถามแม่นมหลังจากจูเลียตเดินจากไป

แม่ของนางคือหญิงใจดี เฉลียวฉลาด มีชาติตระกูล ข้างเลี้ยงบุตรีของนาง ซึ่งใครที่หวังปองบุตรีของนางจะต้องเสียใจ เพราะนางคือคาปุเล็ต

โอ้ ชีวิตของข้าถูกขัดขวางความรักด้วยความแค้นหรือนี่โรมิโอเดินจากไปด้วยความเศร้า
     คุณหญิงคาปุเล็ตแนะนำ จูเลียต ให้รู้จัก ปารีส เขาจุมพิตหลังมือสาวน้อยแต่เธอมิใส่ใจ

แม่นม เค้าเป็นใครหรอ

ข้าไม่รู้ โปรดถามก่อนเค้าจะจากไปจูเลียตได้ก้าวออกไปไม่กี่ก้าวก็มีบางคนคว้าข้อมือของนางเอาไว้

เค้าคือโรมิโอ เป็นมอนตะคิว เป็นศัตรูคู่แค้นของเรา..ติบอลต์กล่าวก่อนที่จะปล่อยมือจากข้อมือของนาง

โอ้ ความรัก ใครเค้าว่ามีแล้วสุขสันต์ยิ่งนัก แต่นี่ทำไมข้ารู้สึกทุกข์มหันต์ เมื่อรักแล้วยากที่จะถอน รักแรกพบมันเป็นเช่นนี้หรือนี่จูเลียตลำพึงในใจ




ปล. คนที่ก๊อบปี้อะ


เครดิตด้วยนะ เพราะเรา สด - -^ โอเค๊ ??