พ่ายลวงบ่วงรัก

ลำดับตอนที่ #2 : Prologue100%

ณ มหาวิทยาลัยรัฐบาลแห่งหนึ่งที่มีชื่อเสียงติดอันดับของประเทศ  บรรยากาศในรั้วมหาวิทยาลัยช่างวุ่นวายไปด้วยนักศึกษาที่เพิ่งเข้าปี1และนักศึกษาชั้นปีอื่นๆอาจจะเป็นช่วงเพิ่งเปิดเทอมต้นจึงทำให้ดูคึกคักเป็นพิเศษ บริเวณหน้าสำนักงานอธิการบดีของมหาวิทยาลัย เมอร์เซเดส-เบนซ์ เอสคลาส สีดำได้เข้ามาจอด ก่อนที่จะมีชายชุดดำที่บ่งบอกว่าทำหน้าที่อารักขาบุคคลสำคัญได้ลงมาเปิดประตูให้กับชายหนุ่มผู้ที่เป็นเจ้าของบริษัทรับเหมาก่อสร้างอันดับหนึ่งของประเทศ เพียงลงจากรถสายตาคู่คมที่อยู่ภายใต้กรอบแว่นสีชาของแบรนด์ดังก็กวาดสายตาไปทั่วเพื่อดูสิ่งแวดล้อมโดยรวมอันเป็นนิสัยส่วนตัวที่เขาทำจนเคยชินก่อนจะถอดแว่นแล้วมุ่งตรงเข้าไปยังตัวสำนักงาน

                “ผมพีระวัฒน์ รัตนไพบูลเกียรติ ประธานบริษัทรัตนเกียรติมาพบท่านอธิการตามกำหนดนัด คุณช่วยแจ้งท่านให้ทราบหน่อย” ชายหนุ่มแจ้งความจำนงต่อเลขาหน้าห้องของท่านอธิการบดีก่อนจะได้รับคำตอบพร้อมทั้งการผายมือเชื้อเชิญให้เขาเข้าไปด้านใน

“เชิญคุณพีระวัฒน์เข้าไปได้เลยค่ะ ท่านได้บอกไว้แล้วว่าถ้าหากคุณมาถึงให้เข้าไปพบได้เลย เชิญค่ะ”

บรรยากาศห้องทำงานของอธิการบดีมหาวิทยาลัยแห่งนี้ตกแต่งมาอย่างเรียบง่าย มีเพียงโต๊ะทำงานที่มีพีซีคอมพิวเตอร์วางอยู่บนโต๊ะ1เครื่อง บนฝาผนังมีพระบรมฉายาลักษณ์ของพระมหากษัตริย์และพระราชินีถูกแขวนประดับไว้เพื่อสื่อถึงความเคารพบูชา ตรงมุมห้องมีชุดโซฟาเพื่อใช้รับรองแขก

“ว่าไงคุณพี สบายดีหรือเปล่า ก่อนอื่นผมต้องขอแสดงความยินดีที่บริษัทของคุณชนะการประมูลโครงการก่อสร้างอาคารคณะแพทย์ของเรา จากผลงานการก่อสร้างครั้งก่อนสมัยที่คุณพ่อของคุณยังเป็นประธานทำให้ผมรู้สึกประทับใจอย่างมาก และรู้สึกยินดีจริงๆที่ครั้งนี้เป็นบริษัทคุณที่ได้มาสร้างอาคารนี้เช่นกัน” ท่านอธิการบดีดนุเดชเอ่ยทักทายชายหนุ่มรุ่นลูกพร้อมทั้งเดินมาตบบ่าอย่างเป็นกันเอง ด้วยที่ว่ารู้จักและเคยได้ร่วมงานกันสมัยตั้งแต่รุ่นพ่อทำให้ท่านรู้สึกเหมือนชายหนุ่มเป็นลูกของตัวเองด้วยก็ไม่ปาน

“สวัสดีครับท่าน ผมสบายดีครับ ตอนนี้รู้สึกเป็นเกียรติมากเลยครับที่ได้รับงานชิ้นนี้และก็รู้สึกภูมิใจที่บริษัทเราชนะการประมูลมาได้อย่างบริสุทธิ์ ไม่ได้ฮั้วหรือทุจริตใดๆทั้งสิ้น ผมเรียนคุณพ่อให้ทราบแล้วท่านก็ยังฝากความระลึกถึงมาให้ท่านอธิการด้วยนะครับ ไว้ว่างๆ ท่านจะมาเยี่ยมด้วยตัวเอง” ชายหนุ่มยกมือไหว้ผู้อาวุโสอย่างสุภาพพร้อมทั้งพูดคุยอย่างนอบน้อมกับท่านอธิการบดีที่นั่งอยู่ตรงหน้า ด้วยนอกจากตำแหน่งของชายตรงหน้าที่เป็นอธิการบดีของมหาวิทยาลัยชื่อดังแล้ว ในทางธุรกิจเขายังเปรียบเหมือนผู้ว่าจ้างให้บริษัทของเขาทำงานชิ้นนี้ด้วย

“ที่ผมนัดคุณมาพบในวันนี้เพราะต้องการให้คุณทราบรายละเอียดคร่าวๆของผังพื้นที่ในการก่อสร้างอาคารดังกล่าว ก่อนที่ทางทีมงานของคุณจะเข้ามารับฟังในครั้งต่อไป ผมก็เลยอยากจะอธิบายกับคุณด้วยตัวเองในครั้งนี้ก่อน” ท่านอธิการดนุเดชเอ่ยพร้อมทั้งหยิบแบบแผนผังแผ่นใหญ่มาวางบนโต๊ะพร้อมทั้งอธิบายรายละเอียดให้กับชายหนุ่มรับฟัง ทั้งสองร่วมหารือและพูดคุยกันอยู่พักใหญ่ก่อนที่ชายหนุ่มจะขอตัวลาเพื่อรีบกลับมาเตรียมแผนงานโปรเจ็คในครั้งนี้

หลังจากออกมาจากห้องทำงานท่านอธิการบดีมาขึ้นรถหรูประจำตำแหน่ง วฤทธิ์คนขับรถที่พ่วงตำแหน่งบอดี้การ์ดคู่ใจของพีระวัฒน์ก็พาชายหนุ่มออกมาจากมหาวิทยาลัย ระหว่างทางก็ได้ผ่านตึกเรียนมากมายหลากหลายคณะ แต่ที่เห็นจะสะดุดตาชายหนุ่มเป็นพิเศษจนต้องบอกให้คนขับรถจอดรถกะทันหันคือ อาคารเรียนคณะเทคโนโลยีสารสนเทศ  เขาหันไปมองพลางครุ่นคิดถึงใครบางคนที่เรียนคณะนี้ มหาวิทยาลัยแห่งนี้ ‘ป่านนี้เธอจะไปอยู่ที่ไหนแล้วนะ คงจะเรียนจบทำงานตามที่เธอใฝ่ฝัน’ เขาอยากรู้จริงๆว่าเธอจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร สุขสบายดีไหม และมีสิ่งหนึ่งที่เขาต้องการบอกเธอเหลือเกินคือคำว่า ‘ขอโทษ’

“คุณพีมีอะไรหรือเปล่าครับ ถึงบอกให้ผมหยุดรถกะทันหัน” วฤทธิ์หันหน้ามาถามเจ้านายของเขาด้วยแววตาสงสัย เพราะหลังจากที่สั่งให้เขาจอดรถ เจ้านายของเขาก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะลงไปทำธุระอะไรนอกจากได้แต่มองไปยังอาคารเรียนของคณะเทคโนโลยีสารสนเทศอยู่อย่างนั้นด้วยแววตานิ่งเฉย

“ไม่มีอะไรหรอก นายออกรถไปต่อได้เลย กลับคอนโดเลยนะ วันนี้ฉันไม่เข้าบริษัทแล้ว” ชายหนุ่มโบกมือพร้อมทั้งหลับตาเอนศรีษะไปยังพนักพิงด้วยความรู้สึกเหน็ดเหนื่อย เขากำลังนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสมัยยังเป็นนักศึกษาปริญญาตรีคณะวิศวกรรมโยธาของมหาวิทยาลัยรัฐบาลขึ้นชื่อด้านวิศวกรรมอันดับต้นๆของเมืองไทย

8 ปีที่แล้วที่เขาได้รู้จักและพบกับหญิงสาวคนนั้น     

ข้อตกลงในการอัพนิยายเรื่องนี้ ไรเตอร์คิดว่าจะมาอัพให้แค่สัปดาห์ละ 2 วัน
นั่นคือเสาร์-อาทิตย์ นะคะ แต่ถ้ามียอดแฟนหรือคอมเมนท์เพิ่มขึ้นเยอะ
ไรเตอร์ก็มีกำลังใจมาอัพให้ถี่ขึ้นกว่าเดิม อย่างไรก็อย่าลืมนายพีกับน้องฉัตร
ด้วยนะจ๊ะสาวๆ

CR.SHL