คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 ✿ เริ่มความทรงจำ
อ้าว!แบคฮยอนจะไปโรงเรียนแล้วเหรอลูก ทำไมไม่ทานมื้อเช้าก่อนหล่ะ ?
"...เอ่อ ไม่รบกวนดีกว่าฮะคุณพ่อเดี๋ยวแบคไปกินกะป้าเยอึนในครัวก็ได้ฮะ"
โถ่ว!รบกวนอะไรกันหล่ะอย่าลืมนะแบคอยู่ในฐานะลูกชายคนนึงของบ้านแล้วนะ จะไปเกรงใจอะไรกัน มานี่เลยมาเร็วมานั่งข้างพ่อ "โรงเรียนที่โซลเป็นไงบ้างแบคฮยอน แบคชอบมั้ยลูก? "
"ชอบสิฮะ เพื่อนๆก็ดีมากๆเลยตอนนี้แบคสนิทกับทุกคนเลยฮะ ขอบคุณนะครับคุณพ่อที่ให้โอกาสแบค "
"....หึตื่นเช้ามาก็ประจบก่อนเลยนะ "
"....เอ่อ..แบคปล่าวนะฮะ"
"ปล่าวอะไรกัน แบคอย่างนั้นแบคอย่างนี้ ขอบคุณฮะที่ให้โอกาส ถุ้ย!! ถ้าอย่างนี้ไม่เรียกประจบเค้าจะเรียกว่าอะไรกันหละ
"......."
"ชานยอล นี่แกพูดอะไร ว่าน้องเค้าทำไม ขอโทษน้องเค้าเดี๋ยวนี่นะ"
" ยอลไม่ขอโทษ ยอลไม่ผิด !! ป๊ารักมันมากกว่ายอล อีกหน่อยจากเลี้ยงลูกจะกลายเป็นเลี้ยงเมียแทน "
"หุบปากสามหาวของแกเดี๋ยวนี้นะ!!! "
สิ้นเสียงตวาดของปาร์คซึงกี มือหนาๆของผู้เป็นพ่อก็กระทบลงบนยังใบหน้าของปาร์คชานยอลทันที
"ป๊ากล้าตบยอลเหรอ?"
"ขอโทษน้องเดี๋ยวนี้"
"ไม่และไม่มีวัน!!!!!!!!!!" ชานยอลตะโกนบอกก่อนจะวิ่งออกไปนอกบ้านแล้วสตาร์ทรถสปอตคันหรูออกไปจากบ้านทันที
แบคขอโทษนะฮะที่ทำให้คุณพ่อลำบากใจ ..... "
"ไม่หรอกแบคลูก .... พ่อเชื่อว่าวันนึงเจ้าลูกชายของพ่อต้องเข้าใจ "
"..........................................."
ตั้งแต่แม่ผมตายไปผมก็ไม่เคยเห็นพ่อมีความสุขเลย จนกระทั่งวันหนึ่งวันที่ฝนตกหนักหน้าบ้านของผู้นำประเทศอย่างพ่อผมกลับมีเสียงเด็กทารกน้อยร้องไห้อยู่ในตะกร้าที่วางไว้หน้ารั้วบ้านผม คนของพ่อผมอุ้มเด็กทารกมายังในตัวบ้านผมเองก็นั่งเล่นของเล่นอยู่ตรงนั้นผมยังจำได้ดี พ่อยิ้มให้กับเด็กคนนั้น ...... รอยยิ้ม
แรกหลังจากไม่ได้เห็นมันมานาน ......
" ฮัลโหล!! ผมชานยอล วันนี้ผมไม่เข้าโรงเรียนนะครับ " ตื้ด!
วางสายจากคุณครูที่รับโทรศัพท์ผมก็เหยียบคันเร่งรถสปอร์ททันที เพื่อให้ไปถึงที่นั้นเร็วที่สุด อารมณ์ของผม
มันไม่ค่อยดีมากซักเท่าให้หรอก .....มันเลยต้องหาที่ปลดปล่อย แล้วมันนจะปลดปล่อยโดยทำเรื่องอย่างอื่น
ไปไม่ได้เลยนอกจากทำเรื่องอย่างว่า ....ผมว่าเรื่องแบบนี้มันคงเป็นเรื่องที่ดีที่สุดของผู้ชายหน่ะ
" แบคฮยอนทำไมวันนี้นายดูหงอยจัง..... "
" ฉันมีปัญหากับที่บ้านหนะเซฮุน... จะทำยังไงดีหล่ะพี่ชานยอลเขาเกลียดขี้หน้าฉันมากๆเลยนะแล้วไหนวันนี้คุณพ่อยังจะมาทะเลาะกับเขาเรื่องของฉันอีก"
"อย่าคิดมากสิแบค..มันเป็นธรรมดาสักวันเขาก็ยอมรับแบคได้เองแหละหน่า "
" อือ จะไม่คิดมากแล้วก็ได้ "
"ฮ่าๆๆงั้นวันนี้แบคไปเที่ยวกับเรานะเดี๋ยวเราให้พ่อโทรไปขอ คุณลุงซึงกีให้ "
" อือไปสิๆ ตั้งแต่กลับมายังไม่ได้ไปเที่ยวไหนเลยเหมือนกัน "
" งั้นแต่งตัวสวยๆหล่ะ ตอนทุ่มนึงจะไปรับนะครับคุณหญิง "
" ย๊าห์ โอเซฮุน!นายหาว่าฉันเป็นผู้หญิงอย่างนั้นเหรอ เจอดีแน่"
ในช่วงเวลาค่ำๆ สถานที่เที่ยวส่วนใหญ่ของวัยรุ่นนั้นคือ ผับ ยิ่งโดยเฉพาะวันที่ติดกับวันหยุดสุดสัปดาห์ด้วย
แล้วคนยิ่งหนาแน่นมาก ซึ่งแบคฮยอนคนนี้ไม่ชอบเอาเสียเลยมันมีทั้งควันบุหรี่ กลิ่นแอลกอฮอร์ ผสมกันมั่ว
ไปหมด แบคฮยอนรู้สึกอึดอัดมากแต่จะให้ทำไงได้..ก็โอเซฮุนบอกจะมากทำธุระก่อนพาไปเที่ยวนี่หน่าเขาก็
ต้องจำใจยืนรอเซฮุนตรงบาร์เหล้าหนะสิ
" เด็กดีของคุณพ่อทำไมมาเที่ยวสถานที่แบบนี้ได้หล่ะ "
เสียงที่ผมกลัวมากที่สุด ... เสียงของคนตัวสูงที่กำลังยืนค้ำผมอยู่ ปาร์คชานยอล
" พอดีผมมารอเพื่อนหนะฮะ ... นั้นไงเพื่อนผมมาแล้ว "
" ไงแบครอนานรึปล่าวขอโทษทีนะ......งั้นเรารีบไปกันเถอะ "
โอเซฮุนที่วิ่งมาหน้าตาตื่นเพราะกลัวแบคฮยอนจะรอนาน
" หึ กลับรุ่นพี่นี่ไม่คิดจะทักทายกันเลยนะเซฮุน "
" เอ่อพี่ชานยอล สวัสดีฮะพี่มาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่...เมื่อตะกี๊ผมเห็นพี่ยังนั่งคุยอยู่กับรุ่นพี่มินโฮอยู่เลย "
" พอดีเห็นว่าน้องชายแอบหนีเที่ยวหน่ะ เลยจะมาจับให้ได้คาหนังคาเขา "
"เอ่อ...แบคไม่ได้หนีนะฮะแบคขอคุณพ่อแล้ว "
" ใช่ฮะ แบคจะไปเที่ยวกับผมเองอีกอย่างผมขอคุณลุงแล้วด้วย .. ผมคิดว่าพี่คงจะไม่มีปัญหาอะไรนะฮะ "
" ฉันหนะไม่มีปัญหาหรอก! แต่ฉันว่านายเองหล่ะที่จะมีปัญหาคู่หมั้นนายยืนตาเขียวอยู่ตรงชั้นสองหนะเซฮุน "
เซฮุนหงายน่าขึ้นมองบนชั้นสองของผับก็เห็นลู่ฮานยืนมองด้วยสายตาที่โกรธจัดแก้วใส่แชมเปนที่คู่มั่นเขาถือ
อยู่ กลับแตกกระจายด้วยแรงขว้างทิ้งจากคนตัวเล็ก เซฮุนฉายตามองคู่หมั่นด้วยแววตาที่เฉยชา
" อย่าทำให้ เสี่ยว ลู่ คนสวยต้องโมโหสิ นายน่าจะรู้จักเสี่ยวลู่ดีพอนะว่าถ้าโกรธหนะจะขนานดไหน "
"......................................................"
" ส่วนนาย!แบคฮยอนมากับฉันนี่ .... "
พูดไม่ทันจบชานยอลก็กระชากแบคฮยอนไปอย่างเตียมแรงทำให้คนตัวเล็กตั้งท่าไม่ทันเซไปซบกับอกแกร่งของชานยอลเข้า
" จะซบอกฉันอีกนานมั้ย..ขึ้นรถได้แล้ว"
ความคิดเห็น