Libràry of fìc thė yaøi

ลำดับตอนที่ #2 : My MeMory - flowerS of Loneliness

:) Shalunla

My memmory - flowers of loneliness

 

 

 

"นี่ๆ นายทำอะไรอยู่เหรอ" เสียงเล็กๆของเด็กผู้ชายคนหนึ่งถาม มือเล็กป้อมนั้นจับชายเสื้อสีดำกระตุกถามร่างสูงที่นั่งอยู่บนโต๊ะทรงสูง และใบหน้าจดจ่ออยู่กับกระดาษอะไรบางอย่างบนบาร์โต๊ะ

 

ดวงตาคมสีน้ำเงินเหลือบมองมือเล็กนั้นที่จับชายเสื้อสีดำของตน แล้วมองไปยังใบหน้ากลมหวานได้รูป ผมสั้นซอยสีน้ำตาลแก่ระดับท้ายทอย ดวงตาสีน้ำฟ้าครามใสนั้นมองเขาอย่างสงสัย

"อ่า.. ฉันทำการบ้านน่ะ มีอะไรหรือเปล่า.. "เขาก้มหน้าลงตอบและถามเด็กชาย

 

"... ผม ..ไม่มีเพื่อนเล่น.. ง่ะ"เสียงเล็กนั้นตอบอ้ำๆอึ้งๆ ดวงตาสีฟ้าใสกลมโตนั้นเหลือบมองไปข้างหน้า

เขามองตามและก็เจอภาพที่อยู่นอกกระจก เป็นภาพของผู้หญิงและชายวัยกลางสองคน นั่งอยู่บนโต๊ะของสวนสนามเด็กเล่นเล็กๆ และเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่หัวเราะร่ากับเหล่าเพื่อนของเธอ 

 

"แล้วทำไมไม่ไปเล่นกับเขาละ??"เขาถาม

 

".... ก็ ..ซาร่าบอกว่า., ผมเป็นตัวน่ารำคาญ .."เด็กชายพูด ดวงตาโตสีฟ้าใสนั้นคลอไปด้วยน้ำตาที่ไกล้จะหยดลงมาเต็มที.. 

"อืม.,.."ร่างสูงรับคำแล้วคิด.. เหอๆ ขนาดเด็กผู้หญิงน่ารักขนาดนั้นยังบอกแบบนี้ได้เชียวเรอะ

 

...."แล้วพี่ชายจะเล่นกับผมมั้ย"เสียงเล็กถาม

 

"เอ่อ... "เขาอ้ำๆอึ้งๆที่จะตอบเพราะว่า กระดาษข้อสอบตรงหน้าที่สำคัญยิ่งอนาคตไกล้จะหมดเวลาการส่งเต็มที

แต่พอเห็นดวงตากลมโตสีฟ้าใสนั้นประกายแวววาวราวกับเขาเป็นผู้ให้ความหวังแบบนั้น เขาก็อดที่จะปฏิเสธไปไม่ได้อยู่ดี..

"ได้ๆ ได้สิ.. แป๊ปเดียวนะ"เขารับอย่างอดไม่ได้

 

"อื้อ!"เสียงเล็กๆนั้นตอบ ใบหน้าหวานคล้ายกับเด็กผู้หญิงนั้นแย้มยิ้มราวดอกไม้ ใบหน้าของร่างสูงนั้นแดงขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ

 

เฮ้ยๆ.. เด็กนะเว้ย เด็ก .. แถมเด็กผู้ชายด้วย คุกนะเว้ย ท่องไว้ๆคุก คุก! เขาคิด แล้วยิ้มแห้งๆให้กับใบหน้าหวานนั้น มือป้อมเล็กๆนั้นคว้าหมับเข้าที่มือเรียวยาวแล้วลากร่างสูงไปทั้งอย่างนั้น. 

 

จากนั้น ร่างสูงก็เล่นกับเด็กชายทั้งวันจนลืมไปเสียแล้วว่า.. ใบกระดาษข้อสอบนั้น.. ปลิวหายไปพร้อมกับอนาคตที่เขาใฝ่ฝันเสียแล้ว...

 

และวันต่อๆมาก็เป็นเช่นเดิม .. การเล่นกับเด็กน้อยนั้นเป็นการค่าเวลาอย่างหนึ่งของเขา.. แต่การค่าเวลา.. เขาคงใช้คำผิดสินะ ต้องใช้คำว่า ใช้เวลาทั้งวันเลยต่างหาก...

 

 

 

"พี่ๆ..."เสียงเล็กๆนั้นยังคงกังวาน แต่ไม่สดใสเช่นเดิม.. แต่การเล่นของเขานั้นจบลงเสียแล้ว.. 

ร่างเล็กที่ยืนอยู่ท่ามกลางสนามเด็กเล่นในยามเย็นที่อาทิตย์ตกดิน.. อย่าง โดดเดี่ยว ..นับสิบวับ...

พี่ชายที่เขาเล่นด้วยไปไหนเสียแล้ว.. ทำไมถึงไม่มาล่ะ.. 

ใบหน้ากลมนั้นเปื้อนน้ำตาจนดูไม่ได้ และเพียงแค่ยืนร้องไห้เงียบๆ 

ถึงแม้เขาจะรู้แล้วก็ตาม .. พี่ชายคนเดิมของเขานั้นย้ายไปที่อื่น..

แต่มันก็ช่วยไม่ได้นี่.. การละเล่นที่เขาอยากให้มันยาวนานนั้น.. จบลงแล้ว ..

แม้ครอบครัวก็รังเกียจ แม้เด็กๆด้วยกันนั้นก็รังแก แม้พ่อแม่นั้นก็ยัง.. ทิ้งเขา

 

เขาจะหาให้เจอ.. ร่างสูงที่ให้เวลากับเขา ..แม้เพียงแค่นิดเดียว.. 

เขาจะหาให้เจอ ..ให้ได้!!

 

 

10 ปีต่อมา...

 

"ลิล.. ลิล"เสียงเข้มเอ่ยเรียกพร้อมกับการเขย่าตัวน้อยๆ

 

เปลือกตานั้นเปิดขึ้นอย่างช้าๆ ดวงตาสีฟ้าครามนั้นยังคงเป็นเช่นเดิม.. และ.. เป็นประกายเจิดจรัสมากกว่าเดิม..

 

ร่างบางที่ฟุบอยู่บนบาร์โต๊ะไม้นั้นตื่นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้.. 

การเป็นซุปเปอร์สตาร์หน้าใหม่.. มันไม่ได้ง่ายอย่างที่หลายๆคนคิด.. แน่นอน ว่าร่างบางเองก็คิดเช่นเดียวกันว่ามันง่ายแสนง่าย.. แต่ความจริงนั้น.. มันแสนทรหดมากกว่าที่เขาคิด..

 

"พี่นา.. ขอนอนอีกนิดนึงเถอะน่า! ผมถ่ายแบบมาทั้งสามอาทิตย์นี้แล้วนะ!"เสียงหวานท้วง ..โอเค ถ่ายแบบสามอาทิตย์.. เก๊กหน้าหน้ากล้องตลอดการถ่าย ยืนจนขาจะแข็ง ทั้งแฟลต ทั้งเสียงกล้อง ทั้งเสียงกรี๊ด.. 

เขาสุดจะทนนน! เพราะว่าอะไรรู้ไหม! .. จากผ่านมา10ปีนั้น!

เขาก็ตั้งใจมาตลอด.. หาให้เจอ .. แต่สิบปีนั้นไม่ได้ช่วยอะไรสักนิด! สามเดือนที่ผ่านมานี้ อยู่ๆก็ถูกฉุดที่อยู่ในวงการบ้าบอที่เอาแต่เก๊กหน้ากล้อง!

 

 ชื่อเล่น ลิล .. อายุ 15 ปี! .. แต่ต้องมาเป็นนายแบบ.. ไม่สิ นางแบบต่างหาก วันๆให้เขาแต่งหญิงมาถ่ายแบบ.. ที่ใช้ชื่อว่า ซาร่า อาลิเล่ย์ ให้ตายสิ นี่เขาเป็นผู้ชายนะ ผู้ชายยย! 

ร่างบางกรีดร้องในใจและเงยหน้าขึ้นมาจากโต๊ะบาร์ไม้อย่างช่วยไม่ได้ กระจกที่อยู่หน้าบาร์ไม้นั้นสะท้อนให้เห็นใบหน้าหวานได้รูปเรียว ดวงตาสีฟ้าใสนั้นยังคงเจิดจรัสราวกับดาวที่ส่องแสงนั้นหรี่ลง จมูกเล็กโด่งได้รูป ริมฝีปากบางสีชมพูเผยอขึ้นน้อยๆ เรือนผมสีน้ำตาลแก่นั้นยาวประบ่าลงมาปรกใบหน้าหวาน คิ้วสีดำนั้นขมวดกันเป็นปม ... เหมือนกับผู้หญิง..ไม่มีผิด! 

ดวงตาสีฟ้าใสนั้นหรี่ลงราวกับจะนอนต่อ แต่ก็มาถูกหยุดที่คุณผู้จัดการส่วนตัวเสียได้...

 

"ลิล.. ตื่นได้แล้วนะ! ยังเหลือถ่ายแบบ เดินแบบ นิตรยสาร...บลาๆๆ" เสียงหวานของผู้หญิงดังขึ้นอย่างไม่มีท่าว่าจะหยุดนั้นเรียกชื่อเขา ร่างบางที่สูงกว่าเขาราวกับนางแบบ ดวงหน้าเรียวได้รูป ดวงตาสีดำที่อยู่ภายใต้กระจกแว่นใสนั้น.. แท้ใจจริงนั้น ราวกับนางมาร!!

"อายะ พอเหอะ.. ผมขอพักอาทิตย์นึงน้าๆๆๆ".. ใช่.. คุณเธอเป็นผู้จัดการส่วนตัวของผมเองนั้นละ.. อยากจะบ้าตาย.. ทำไมคุณเธอไม่ไปถ่ายแบบเองเสียเลยฟะ สวยก็สวยเหมือนราชินี สูงอย่างกับนางแบบ.. สูงกว่าผู้ชายที่แสนจะเตี้ยกว่าผมที่สูงแค่169.50เซนติเมตรซะอีกกก! พระเจ้า! นี่ถ้าผมไม่ใส่ส้นสูงแล้วใส่วิกผมยาวๆกับเสื้อชุดโลลิต้าในแบบนิตยสารสาวสวยที่สุด คุณจะไม่รู้เลยว่า.. นั่นคือ ผม .. ที่เตี้ยกว่าในนิตรยสาร!! ในนิตรยสารก็ว่าเตี้ยแล้วนะ.. แต่มาเตี้ยกว่าในความเป็นจริงนี่.. แสนจะเจ็บปวด..

 

ร่างบางนั้นถอนหายใจให้กับนาย.. เอ้ย นางแบบที่ตนรับผิดชอบ ที่ทำหน้าลูกแมวหิวนมเกาะแขนเล็กขอเธอหยุดงาน.. 

"ได้.. แค่วันนี้เท่านั้น!"เธอยอมอ่อนข้อให้เพราะรู้ว่าตลอดสามอาทิตย์นี้ร่างบางก็แทบจะสายตัวแทบขาด ทั้งๆที่เป็นผู้ชายแท้ๆ.. กลับต้องมาแต่งหญิงถ่ายแบบลงนิตรยสารนางแบบ.. ก็สงสารอยู่หรอกนะ แต่หยุดแค่วันเดียวก็แคนเซิลงานไปตั้งสิบงานแล้ว.. 

 

พรึ่บ!

"เย่!" คราวนี้เขาถึงกับลุกพรึ่บทันทีเมื่อได้ยินคำอนุญาติจากปากราชินีที่ปกครองตน.. เอ้ย ผู้จัดการของตัวเอง

 

"ลิล.. "เสียงหวานเรียกชื่อเขาต่ำๆ ทำให้เขาหยุดกึก.. ทำไงได้ ,.คนมันดีใจ!! หยุดงาน.. ถึงจะแค่วันเดียวก็เถอะ..

 

"คร้าบๆ"ผมเบ้ปากรับคำ มือเรียวขาวนั้นเอื้อมหยิบแว่นกรบสีเทาอันเล็กแบบแว่นใส่เล่นคอมพิวเตอร์ขึ้นมาใส่ แล้วเดินออกไปที่หน้าร้านแบบลั้นลาสุดๆ..

 

พลั่ก!

... ไม่ต้องบอกเลยว่า.. ร่างบางนั้นชนกับใครบางคนอย่างจัง นั้นทำให้เขาเซไปข้างหลังเล็กน้อย แว่นกรอบสีเทานั้นตกลงหักที่พื้น แต่คนที่เขาชนกลับอยู่นิ่ง...

"ขอโทษครับ..!"ผมพูดแล้วเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีฟ้าครามคู่สวยนั้นเบิกขึ้นอย่างตกใจ มองผู้ที่เขาชน.. 

 

หาเจอ,..

หาเจอแล้ว... คนที่เขาหามาตลอดสิบปี... เจอแล้ว..! 

 

ภาพของร่างสูงที่ใส่ชุดสูทสีดำใส่เนคไทสีน้ำเงินแสดงให้เห็นตำแหน่งใหญ่พอควร .. เรือนผมระคอสีดำสนิท ใบหน้าคมและจมูกโด่งเป็นสัน ภายใต้แก้วใสของเลนส์แว่นสีเทาที่ใบหน้าคมใส่อยู่นั้น.. เป็นดวงตาสีน้ำเงินคมที่เขาจำได้ดีแม้จะผ่านไปสิบปี.. 

ดวงตาสีฟ้าครามนั้นปริ่มไปด้วยน้ำตาสีใส ร่างบางนั้นเตรียมก้าวที่จะกระโดดเข้าไปกอดร่างสูงที่ยืนนิ่ง ...

 

"เรน ..เรน!"เสียงหวานๆของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง.. เธอคนนั้นสวยราวกับนางฟ้า.. อย่างที่เขาแม้จะในสภาพแต่งหญิงก็เทียบไม่ติด..

 

เขาชะงักหยุดอยู่กับที่ และชักเท้ากลับ ริมฝีปากบางสชมพูนั้นเม้มแน่น

ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบดวงตาสีน้ำเงินคมๆนั้นโดยตรง.. เขานั้นเปลี่ยนไปมาก .. ดวงตาสีน้ำเงินคมนั้นไม่เหลือแม้เพียงเศษเสี้ยวความทรงจำเกี่ยวกับเขาแม้ในดวงตา.. แม้จะเพียงแค่เศษเสี้ยวก็ตาม..แค่นั้น เขาก็รู้แล้ว..

ในหน้าอกของร่างบางนั้นเห็นดวงตานั้นก็รู้สึกเหมือนกับร้าวแปลกๆจนน้ำตาเขานั้นออกมาจนบังทัศวิศัยจนหมด.. 

ผมก้าวเท้าถอยออกมา มือข้างหนึ่งกำแน่นไว้ที่ข้างหลัง แต่มันก็ไม่เจ็บเลยสักนิด.. ถ้าเทียบกับสิ่งที่อยู่ในใจเขา.. มือเรียวยกขึ้นเทียบความสูงระดับศีรษะเขา และ เขย่งเท้าที่ใส่รองเท้าผ้าใบเสริมส้นสีแดงเก่าๆขึ้นกับระดับศีรษะของร่างสูง เมื่อผมเทียบเสร็จแล้วก็ชักมือกลับไปไว้ข้างหลังและจิกมือแน่น 

ร่างสูงนั้นขมวดคิ้วน้อยๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปเพราะร่างบางนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาขัดขึ้นมาเสียก่อน..

ผมมองไปข้างหน้าทั้งๆที่ไม่เห็นอะไรเพราะมันพร่าเลือนไปหมด.. 

รอยยิ้มที่แสนเศร้านั้นแย้มออกมาจากใจของผม

"ผม.. จะสูงเท่าพี่ชายแล้วนะ..."ผมพูดออกมาแล้วยิ้มและพูดต่อเสียงสั่นว่า..

"ถึงพี่ชายจะผิดสัญญา.. ก็ไม่เป็นไร.." 

ผมมองดูสายตาที่ยังคงเยือกเย็นเหมือนเดิม.. แต่ไม่ใช่.. สำหรับวันนั้น ที่พี่ชายคนนี้ให้เขา..

"เพราะ.. ผมได้เจอพี่ชาย แค่นั้น .. ก็พอ.." หลังจากจบประโยค ..ของเหลวสีใสที่คลออยู่ที่ขอบตาของผมมันก็ไหลพรั่งพรูราวกับก๊อกแตกออกมาเพราะผมหยีตายิ้ม..แล้วก้มหน้าก้มตาพูดเสียงสั่นเครือ "พี่ชายจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ.. ไม่ได้เจอกันตั้งสิบปีนะ.."

น้ำตาที่ไหลออกมานั้น.. หยดร่วงลงที่พื้นไม้ดังแปะๆราวกับก๊อกแตกรัว

 "อันที่จริง.. ผมต้องให้พี่ชายพูดขอโทษนะ.. เพราะพี่ชายรักษาสัญญาไม่ได้.. แต่ผมก็รักษาสัญญาไม่ได้เช่นกัน.. ผมรู้.. ว่าพี่ชายอาจจะจำไม่ได้ ผมไม่รู้ชื่อพี่ชาย..  แม้ชื่อผม พี่ชายก็ไม่รู้.. ดังนั้น.. ผมแค่ขอรู้ชื่อพี่ชายได้หรือเปล่า.."ผมพูดทั้งๆที่ยังก้มหน้า น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าที่ไม่มีทีท่าว่าจะหมดยังคงร่วงลงมาที่พื้นไม้ของร้าน 

 

"เคียวยะ เรน"เสียงเข้มบอกเรียบๆ.. 

 

"งั้น.. "ผมพูดและต่อว่า

"ผมชื่อ .. "ทันทีที่พูดชื่อของผมออกมาแล้วนั้น.. มือเรียวของผมยื่นไปข้างๆตัว

 

เพล้งง!!!

 

พร้อมๆกับที่ผมปัดแก้วเปล่าบนบาร์ไม้ลงมาแตก 

วัตถุสีใสนั้นกระเด็นออกเฉือนที่ใบหน้าของใบหน้าคมเป็นรอย.. หึ ชื่อของผมนั้น.. พี่ชายคงจะไม่ได้ยินเป็นแน่

แหงซิ.. พี่ชายผิดสัญญา.. สัญญาที่ให้ไว้.. ผมก็จะไม่ยอมเสียเปรียบเช่นกัน..

 

ใบหน้าคมนั้นขมวดคิ้วกับการกระทำของผม เลือดสีแดงชาดนั้นค่อยๆไหลลงมาตามรอย

"เจ๊านะพี่ชาย.. ขอบคุณที่สละเวลาให้กับเด็กอย่างผม.."ผมพูด แล้วเงยหน้าขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนน้ำตา.. เหมือนกับวันนั้น.. ที่สนามเด็กเล่น ..ดวงอาทิตย์ตกดิน.. แม้จะรอสักกี่วัน.. ก็ไม่มา 

แม้จะสัญญา.. แม้จะรักษาสัญญา.. ว่าจะรอ ผมก็รอ.. และตามหา... 

 

 

"นี่พี่ชาย..." ผมเอ่ยพูดแล้วกระตุกยิ้ม ก่อนจะยิงคำถามออกไป

 

"ถ้าเป็นพี่ชาย..ถ้าพี่ชายรักษาสัญญาก็ไม่ได้.. แล้วพี่ชายจะให้สัญญากับเด็กคนหนึ่งทำไมเหรอ"ผมถามแล้วแย้มยิ้มออกมา.. ราวกับดอกไม้นั้น.. กำลังจะตายลง..

 

"ฉันไม่เคยให้สัญญากับใคร"เพียงประโยคเดียว.. ที่ผมได้ยินแล้ว.. ก็ไม่คิดที่จะยั้งมือที่จะตบไปที่ใบหน้าคมหล่อนั้นให้เสียโฉมแม้แต่น้อย..

 

เพี๊ยะ!!!

 

"กรี๊ด!"เสียงขงสาวสวยคนนั้นกรีดร้องเมื่อเห็นแฟนหนุ่มถูกตบหน้า

 

ใบหน้าคมนั้นชะงักค้างอยู่กับที่ราวกับดูตกใจกับการกระทำของผมอย่างกระทันหัน

 

"ถ้าพี่ชายเป็นเด็กคนนั้น... พี่จะรอสิบปีเขาโดยที่ยังจำสัญญาได้ไหม "ผมถามเสียงเย็นเยียบ

"เหอะ.. นั่นสิ.. ถ้าพี่ชายตอบแบบนี้..ทั้งๆที่ให้สัญญาไว้ ..พี่ชายคงจะไม่โง่พอที่จะรอแบบผมหรอก"ผมแค่นเสียงหัวเราะแล้วพูดต่อด้วยเสียงเจ็บปวดแบบที่ไม่เคยรู้สึกในชีวิตมาก่อน.. 

 

 

"ผมไม่รู้ว่า พี่ชายไปโดนทำอะไรมาที่ปวดใจจนเป็นแบบนี้.. แต่อย่าเอามารวมกับคำสัญญาที่พี่ชายให้กับเด็กคนนึงที่มันจำมาถึงตอนนี้ตลอดสิบปีเลยว่ะ!! ..รู้ไหม ว่ามันน่าเกลียด"

"พี่ชายน่ะ.. คงยังไม่เคยที่จะถูกหักหลังมาก่อนสินะ.. ใช่ ผมก็ไม่เคย แต่ผมเพิ่งเคยเป็นครั้งแรก เมื่อกี้ล่ะ..แถมเป็น รักแรก ของผมซะด้วย.."ผมกระตุกยิ้มแล้วมองใบหน้าของพี่ชายคนแรกด้วยสายตาผิดหวังทั้งน้ำตา

"นี่.. พี่สาว ผมจะบอกให้นะครับ.. พี่ชายคนนี้.. ผมโคตรเกลียดเข้ากระดูกดำเลยว่ะ"

"ทั้งผิดสัญญา ..ทั้งบอกให้รอ"ผมพึมพัม

"ถ้าสัญญานี่มันง่ายขนาดนั้น.. ผมคงไม่รอให้พี่ชายมาบอกกับผมแบบนี้หรอก"

 

 

"ถ้ารักษาสัญญาไม่ได้ ก็อย่ามาให้สัญญากับคนที่เขารักพี่มาตลอดสิบปีเต็มสิ.. พี่เรน"ผมพูดเสียงสั่นเครือ 

ร่างของผมทรุดลงที่พื้นไม้อันเย็นเยียบ

 

"มายะ!!!"เสียงเรียกเสียงหวานของอายะดังขึ้น พร้อมๆกับค่อยๆเข้ามาประคองผมลุกขึ้น ผมที่ไม่พูดอะไรนอกจากน้ำตาร่วงหล่นไปหยดแล้วหยดเล่าอย่างไร้ค่า

 

ดวงตาคมสีน้ำเงินนั้นเบิกกว้าง.. มายะ ..?

แต่กว่าจะรู้ตัว.. ร่างบางนั้น..ก็ถูกประคองโดยผ่านเขาไปซะแล้ว..

 

"คนบื้อ" เสียงหวานกระซิบเล็กๆผ่านทางเดินแล้วหัวเราะเบาๆ ..เสียงหัวเราะนั้น ..ช่างแสนเศร้า...

 

ดอกไม้ที่แสนสวย .. กลายแปรเปลี่ยนเป็นดอกไม้เหี่ยวเฉา

เพราะดอกไม้ไม่สามารถทำอะไรได้ .. นอกจากรอ

เสียงหัวเราะที่ร่าเริง .. แปรเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะที่แสนเศร้า

จากอดีต .. ดอกไม้นั้นไม่เคยถูกย่ำยีแม้ตอนนี้

บัดนี้ .. เพียงประโยคหนึ่ง

...ดอกไม้นั้น..ก็ร้องไห้และได้ตายจากไปเสียแล้ว...

 

ผม.. จะเจิดจรัสให้มากกว่านี้ 

ผม.. จะพยายามมากกว่านี้

ผม.. ไม่เหลือใครอีกแล้ว

.. "แต่ผมไม่อยากมีความรู้สึกแบบนั้นอีกเป็นครั้งที่สอง"..

 

...แต่ก็เพียงชั่วครู่ .. ที่ดอกไม้นั้นเหี่ยวเฉา

...ดอกไม้ที่งอกเงยขึ้นมาใหม่คราวนี้ .. เจิดจรัส และ สวยงามยิ่งกว่าดอกไม้ไหนๆ

 

.....แม้จะเป็นเพียงดอกไม้ริมทางก็ตาม.....

 

 

By Writer MeL . :-)
::  ประเดิมด้วยดราม่าค่ะ 555+ ใช้เวลาแต่ง3ชั่วโมงครึ่งรวมกับที่ไปหาธีมของตอนนี้มาด้วย 
ขอขอบคุณธีมดีๆจาก :: Shalunla Theme