คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : เปลี่ยนตัวผู้แสดง
...จ๋อม...
เสียงหยดน้ำดังกังวาล ปลุกให้ชายหนุ่มตื่นลืมตา
ทิวทัศน์ที่เคยเห็นมาแล้วครั้งหนึ่ง ทะเลสาบสีดำที่สามารถยืนบนน้ำได้ ที่ซึ่งไร้แสงสว่าง....
(ที่นี่คือ...)
"น่าสมเพชชะมัด.. "
???เฮือกก!!!??
เสียงก้องสะท้อนที่ส่งตรงเข้ามาในหัวทำให้สันหลังของฮาฟเย็นวาบ ร่างที่เหมือนกันกับชายหนุ่มปรากฏ
ขึ้นตรงหน้าเขาอีกครั้งดวงตาสีเหลืองอำพันทอประกายในความมืด ภาพสะท้อนนั้นกำลังแสยะยิ้มกว้างอย่างเย้ยหยั่น...
"ว่าไงเจ้าตัวปลอม ทำเอาร่างกายข้าเละเทะไปหมดเลยนะ แขนก็ขาดตัวก็โดนผ่าคอก็โดนฟัน
มันเจ็บนะเว้ย.. แต่ก็ช่างมันเถอะ"
ร่างสะท้อนของฮาฟค่อยๆก้าวเดินเข้ามาหาเขาช้าๆ รอยยิ้มและสายตาที่จับจ้องทำให้ฮาฟก้าวขาไม่ออก
"ถ.. ถอยไปนะ.. ที่นี่มันที่ไหน แล้วนี่ฉันตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่!!!"
"เออ.. ตายแล้ว.. -แค่แก- อะนะ"
"หมายความว่าไง.. "
ตึง!!!
ภาพสะท้อนที่รูปร่างเหมือนฮาฟนั้นกระแทกฝ่ามือลงมาตรงหน้าฮาฟ แต่ฝ่ามือนั้นก็ชนกับอะไรบางอย่าง
ที่กั้นระหว่างทั้งสองไว้
"แหกตาดูตัวเองซะสิ ตอนนี้ที่ๆเจ้าอยู่จริงๆมันคือที่ไหน!!!"
ฮาฟเบิกตากว้าง ในตอนแรกยังไม่ทันสังเกตุแต่ตอนนี้บานกระจกที่สะท้อนภาพของฮาฟอีกคนนั้น
ไม่มีแล้ว!! มันหายไป
"ระ..หรือว่า"
"ช่ายแล้วว ตอนนี้เจ้ากับข้า-สลับ-ที่กัน หึๆๆ ในที่สุดก็ถึงเวลาของข้าแล้ว และ ในที่สุด ข้าจะได้ออกจากที่บ้าๆนี่สักที แล้วก็ในที่สุดก็ถึงเวลาที่ฝันกลางวันอย่างเจ้าจะต้องหายไปด้วยเช่นกัน!! จมอยู่ในนรกอันแสนมืดมิดแห่งนี้ไปตลอกกาลซะเถอะเจ้าตัวปลอม..ฮ่า!!!!ฮ่าๆๆๆ!!!"
ร่างสะท้อนนั้นดันตัวถอยออกมาพร้อมเสียงหัวเราะและค่อยๆลอยห่างออกไปช้าๆ
"ดะ..เดี๋ยวเซ่!!!!"
ปึง!!! ฮาฟตั้งท่าจะวิ่งตามร่างสะท้อนนั้นไป แต่ทว่าก็ทำไม่ได้ มีกำแพงที่มองไม่เห็นขวางชายหนุ่มเอาไว้
"ปล่อยฉันออกไปนะโว้ยยย!!!โถ่เว้ย!!!!"
ปึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฮาฟกระหน่ำทุบลงไปที่กำแพงล่องหนนั้น แต่ไม่ว่าจะออกแรงเท่าไหร่ ก็ไม่เป็นผลเลยแม้แต่น้อย...
จนกระทั่งที่แห่งนี้ค่อยๆมืดสนิทลงทีละน้อย จนกระทั่งไร้ซึ่งแสงใดๆสะท้อนออกมาให้เห็นอีกเลย...
........................................................................................................................................................................
"ให้ตายสิ ตายยากเป็นบ้า ถ้าเทียบกับพวกเราเผ่าดีเวียร์แล้ว ไม่แน่ไอ่บ้านี่ยังจะแข็งแรงกว่าซะอีก.."
มือสังหาร รหัส เบอร์1 จอมปากดี จ้องมองร่างของฮาฟด้วยแววตาเวทนา ปน สมเพช พร้อมกับใช้เท้าเขี่ยๆที่ศีรษะของฮาฟ
"เพราะเราประมาทเราเลยเสียสมาชิกในทีมไปคนนึง เราดูถูกความสามารถของมนุษย์เกินไป เบอร์4ก็หมดสภาพไปแล้ว ทั้งๆที่ตัวคนเดียวแต่ก็สามารถจัดการกลุ่มมือสังหารแนวหน้าของฝั่งเราได้ถึงสองคน.. เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน มาคิดกันก่อนว่าจะเอาองค์หญิงออกมายังไงดีกว่า..
หัวหน้ามือสังหาร รหัสเบอร์6 จ้องไปทางแคทซิโอเปีย
เธอที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ถึงยาชาจะส่งผลทำให้ลิ้นแข็งจนไม่สามารถพูดได้ แต่องค์หญิงคนนั้น
กำลังร้องไห้อยู่ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหวาดกลัวหรือกำลังโศกเศร้า ชายแปลกหน้าที่ไม่ได้รู้จักกัน อยู่ๆก็โผล่มาช่วยเธอและต่อสู้สุดชีวิตและถูกฆ่าตายอย่างโหดเหี้ยม..ต่อหน้าเธอ
เปรี๊ยะ!!!!
กลุ่มมือสังหารทดลองใช้ดาบฟันลงไปบนข่ายป้องกันของบ้านพัก แต่มันไม่เป็นผล เกราะพลังงานบริสุทธิสว่างวาบขึ้นหนึ่งครั้งเมื่อเกิดการปะทะและทำการสะท้อนพลังงานไฟฟ้าออกไปอย่างรุนแรงจนดาบคาตานะที่ฟันนั้นปลิวหลุดมือ..
"โจมตีไม่เป็นผลงั้นสิ.. เห้ย เบอร์5 มาขุดพื้นตรงนี้ที เราจะมุดดินเข้าไป..."
หัวหน้ามือสังหารออกคำสั่ง
ดูท่าเกราะป้องกันคงจะหมดประโยชน์เอาซะแล้ว..ทว่า....
"แหม่ๆ เล่นซะร่างกายข้าเละเทะหมดเลยนะเนี้ย พวกเดรัจฉาน.."
น้ำเสียงเย็นเฉียบดังขึ้นจากด้านหลังเหล่ามือสังหารนั้น สุรเสียงเย็บเยียบทำเอาเหล่ามือสังหารขนลุกวาบ
"!!!!!!!!!!!"
"บ้า..อะไร วะนั่น.."
กลุ่มมือสังหารนั้นหันไปทางต้นเสียงทันที ร่างของชายหนุ่มที่ควรจะตายไปแล้วค่อยๆยันกายลุกขึ้น หยาดเลือดที่สาดกระจายเต็มพื้น ค่อยๆลอยขึ้นอย่างขัดต่อแรงโน้มถ่วง มันไหลเข้ามาคืนสู่ร่างกายของฮาฟทีละน้อย บริเวณตั้งแต่ไหล่ลงมาที่โดนผ่าขาดจนแบะออกจากกันค่อยๆเชื่อมประสาน..แผลคอค่อยๆสมานติดกัน เส้นผมที่มัดรวบไว้ด้านหลังหลุดออกมาบาดแผลรอบตัวสมานกันจนหายสนิท ร่างของชายหนุ่มลุกขึ้นยืนและแสยะยิ้มน่าหวาดหวั่นดวงตาสีเหลืองอำพันสะท้อนในความมืดดังนักล่าจับจ้องเหยื่อ ท่ามกลางเหล่ามือสังหารที่กำลังตกตะลึง ชายหนุ่มที่กลับมาจากความตายค่อยๆเดินไปหยิบแขนขวาของตนที่ตกอยู่แถวนั้นขึ้นมาต่อเข้าที่เดิม สักพักแขนข้างนั้นก็กลับมาขยับได้ตามปกติ...
กลุ่มมือสังหารเบิกตาค้าง
"สะ..สัตว์ประหลาด.."
มือสังหารคนหนึ่งอุทานออกมา
ช่ายหนุ่มที่ได้ยินดังนั้นหัวเราะออกมาเบาๆ
"สัตว์ประหลาดงั้นเหรอ..ช่ายยย ข้าน่ะใกล้เคียงกับคำๆนั้นที่สุด.."
ไม่ใช่แค่สีของดวงตา แม้กระทั่งวิธีพูดหรือบุคคลิกล้วนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ถ้าสังเกตุดีๆที่มือของชายหนุ่มจะมีเล็บยาวงอกออกมาเล็กน้อย สังเกตุเห็นเขี้ยวที่เหล็มคมขึ้นผ่านรอยยิ้มที่แสยะกว้าง.. นั่นทำให้เหล่ามือสังหารหวาดหวั่น..
"ตะ..ตั้งสติไว้!! อย่าไปกลัว!! จำนวนเรามีมากกว่า บุกเข้าไปเลย!!! ฆ่ามันให้ได้"
หัวหน้ากลุ่มมือสังหารออกคำสั่ง เหล่านักฆ่าเผ่าดีเวียร์กระจายตัวและพุ่งเข้าโจมตีชายหนุ่มอย่างพร้อมเพรียง
"ก็เอาสิ..ข้าก็อยากยืดเส้นยืดสายเหมือนกัน"
พรึบ!!
คนที่เข้าโจมตีคนแรกคือหมายเลข3 แห่งกลุ่มมือสังหารที่กระโดดเข้ามาทางด้านหลัง พร้อมกับหยิบคาตานะฟันเข้าไปที่บริเวณลำคอของฮาฟ
กึ๊ก!!
"เป็นเจ้าสินะ ที่ตัดแขนข้าน่ะ"
คมดาบนั้นถูกจับเอาไว้ด้วยมือซ้ายเปล่าๆแต่ทว่าคมดาบนั้นกลับไม่สามารถสร้างบาดแผลบนฝ่ามือนั้นได้เลยแม้แต่น้อย ชายหนุ่มเอียงคอหันไปมองมือสังหารคนที่3 ด้วยแววตาเย้ยหยั่น
หมับ!!
ชายหนุ่มกระชากดาบคาตานะเข้ามาหาตัวและใช้มืออีกข้างคว้าบีบไปที่คอของมือสังหารดวงตกคนนั้น..
"ค๊อก.. อั๊ค..ปล่อย...ข้า"
ฮาฟยกมือสังหารคนนั้นลอยขึ้นจากพื้นด้วยมือขวาเพียงข้างเดียว แรงบีบที่คอทำให้มือสังหารคนนั้นดิ้นทุรนทุราย ชายหนุ่มแสยะยิ้มกว้างอีกครั้งก่อนจะโยนคาตานะในมือทิ้งไป และใช้มือซ้ายกระชากแขนของมือสังหารหมายเลข3จนขาดกระเด็น
แคว๊กกก!!!!!
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!"
ดังการฉีกกระดาษออกจากกัน เหมือนกับว่า ชายหนุ่มไม่ได้ออกเเรงเลยแม้แต่น้อยเลือดสีแดงสดสาดกระจายเสียงกรีดร้องโหยหวนอย่างทรมาณ ทำให้ชายหนุ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
"ฮ้าาา ฮ่าๆๆๆฮ้าาาาฮ่าๆๆๆ รู้สึกยังไงบอกข้าหน่อยสิ ฮ้าาาาๆๆฮ่าๆๆๆ!!!"
"สารเลวเอ้ย!!!!"
มือสังหารหมายเลขหนึ่ง ถีบตัวเข้ามา หวังจะช่วยสหายร่วมทีมของตนที่ยังโดนบีบคออยู่
กร๊อบ!!
แต่สายไปเสียแล้ว ฮาฟออกแรงบีบมือข้างที่จับมือสังหารหมายเลข3ไว้ ด้วยพละกำลังอันมหาศาล ทำให้กระดูกต้นคอของมือสังหารคนนั้น แตกละเอียดไม่เหลือชิ้นดี ฮาฟโยนร่างไร้วิญญาณนั้นทิ้งเหมือนกับเศษขยะ พลางจ้องไปทางหมายเลข1 ด้วยรอยยิ้มแสนดูถูก
"อ๊ากกกกกกกก!!!"
มือสังหารหมายเลข1และ5 ประชิดตัวเข้ามาด้วยความโกรธแค้น คมดาบและกรงเล็บตวัดเข้าหาลำคอของชายหนุ่ม
"พวกเจ้าเนี้ย..ชักช้ากันซะจริง"
เคร้ง!!
ฮาฟใช้เล็บสะบัดปัดคมดาบจากมือสังหารคนที่1พร้อมกับก้มหลบกรงเล็บที่ตวัดเข้ามาและใช้มือทะลวงเข้ากลางลำตัวของมือสังหารเบอร์1จนทะลุไปด้านหลัง
สวบ!!!
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกอ๊ากกกกกกกกก!!!!"
"เจ้า..คนที่ผ่ากลางตัวข้าสินะ..หน่ำซ้ำยังปากดีอีกต่างหาก"
"ค๊อก..ขะ..ข้าขอโทษ!!!ไว้ชีวิตข้าเถอะ!!!!อ๊ากกก!!!"
"ฝันเถอะ.."
แคว๊กก!!!
ฮาฟใช้มืออีกข้างจับและฝั่งเล็บจิกเข้าไปในกล้ามเนื้อของมือสังหารจอมปากดี จากนั้นก็ออกแรงฉีกกระชากส่วนท่อนบนและท่อนล่างของนักฆ่าชะตาขาดแยกออกจากกัน ทั้งเลือดและเครื่องในสาดกระจาย ปีศาจร้ายหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
ท่ามกลางแอ่งเลือดที่ล้นทะลัก...
"อะอ๊า ข้าบอกไว้ก่อนเลยว่า ร่างกายขาดจากกันเนี้ยไม่ตายทันทีหรอกนะ สนุกกับความเจ็บปวดให้เต็มที่ซะเถอะ!!!ฮ่าาาา!!ฮ่าๆๆๆ "
"บ้าไปแล้ว..นี่มันบ้าชัดๆ ทั้งหมดถอย!! ถอยก่อนนน!!! ไอ้บ้านั่นมันปีศาจ!!! ถอยออกมา!!!"
หัวหน้ามือสังหารประกาศถอย ความน่าหวาดหวั่น ความแข็งเกร่ง แรงกดดันที่มหาศาล หัวหน้ามือสังหารรู้ดีว่าชายตรงหน้านั้น ไม่ควรไปต่อกรด้วยอย่างยิ่ง
ทว่า 5 นาที หลังจากนั้น...
เหลือเพียงหัวหน้ามือสังหารที่กำลังนั่งหลังชนฝา แววตาสั่นไหวอย่างหวาดกลัวเหงื่อแตกพลักขบฟันแน่น และร้องไห้อย่างน่าเวทนาร่างของอสูรกายก้าวออกมาจากเงามือ ในมือซ้ายมีหัวใจทีกำลังเต้นตุบๆของมือสังหารรหัสเบอร์5 ที่กลายเป็นศพถูกแยกส่วนอยู่ด้านหลัง เช่นเดียวกันกับ หมายเลข4..
ฮาฟกัดและเคี้ยวหัวใจนั่นอย่างหิวกระหายพลางจ้องเขม็งมาทางหัวหน้ามือสังหารที่หมดทางหนี..
"อะไรกานห่ะะะ เห็นว่าเป็นมือสังหารชั้นแนวหน้าไม่ใช่เหรอ..ทำไมกระจอกแบบนี้ สำหรับข้ายังเรียกว่า
-ใช้ยืดเส้นยืดสาย- ยังไม่ได้เลยนะ"
ชายหนุ่มแสยะยิ้มพร้อมกับเลียหยาดเลือดที่เหลือในมือ..
"จะ..จะ..จะฆ่า ข้าก็ฆ่าเลยเซ่!!! เจ้าเป็นตัวอะไรกัน ต้องการอะไรกันแน่!!!"
"ข้าต้องการยลโฉมเจ้าหญิงผู้งดงามคนนั้นเท่านั้นเอง ทั้งๆที่งดงามขนาดนั้นแท้ๆ แต่ทำไมเจ้าฝันกลางวันนั่นถึงไม่ได้รู้สึก สนใจเลยก็ไม่รู้..ถึงแม้ระหว่างที่ข้ากำลังถูกผนึกแต่ข้ายังรับรู้ทุกอย่างผ่านร่างกายนี้ ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะเอาองค์หญิงคนนั้นมาครอบครองซะ..แต่พวกเจ้า..กลับทำให้สิ่งที่ข้าปรารถนานั้น มีรอยแผล!!!"
ฉึก!!!
คมดาบคาตานะที่เก็บมาจากซากศพมือสังหารคนอื่นๆพุ่งเข้าเสียบตรงหัวไหล่ของหัวหน้ามือสังหาร
"อ๊ากกกกกกกกก!!!!
"ไม่ต้องรีบร้อนตายหรอก สิ่งที่ข้าจะมอบให้เจ้า มันทรมาณยิ่งกว่าความตายเสียอีก เตรียมใจไว้เถอะ ฮ่าๆๆๆๆ!!!!!!!!"
..........................................................
ความคิดเห็น