ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1
Just for you
......
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราจะมาเจอกันตรงนี้ เวลานี้ นะ เรียวสุเกะ
........
ถ้าฉันหลง ฉันจะไปรอนายที่นั่น เวลานั้นนะ ยูโตะ
........
โชคชะตาลิขิตมาให้พบกัน แต่เรื่องราวหลังจากนั้น เราต้องนำทางเอง
ทางเดินที่ยาวไม่มีที่สิ้นสุด ข้างหน้าที่ไม่มีมนุษย์เดินไปมา ภาพที่มีแต่สีขาวสว่างตา ในเวลานี้เธออยุ่ไหนนะ
คำสัญญาที่นายให้ไว้ ตอนนี้นายลืมมันไปแล้วหรอ ขอแค่ให้นายกลับมาอยุ่ข้างๆก็พอ กลับมารอฉันในที่ๆเรานัดกันไว้นะ
--------
'ฉันจะรักนายตลอดไป'
'จิงหรอยูโตะ?! จิงๆนะ ?!'
'อื่ม! แน่นอน เรียวสุเกะ เพราะฉันรักนายคนเดียว'
'ฮึก..ดีใจ..ดีใจจัง'
'แต่ว่า..ไม่ไช่อีกแล้ว'
'อะไรนะ .. นายหมายความว่าไง..ยูโตะ..ยูโตะ!!!!!!'
---
"เรียวสุเกะ!!!!!!"
"ยูโตะ!!!!!!"ยูโตะ?
"ไม่ใช่ ๆ พี่ไม่ไช่ยูโตะ! นี่พี่เอง จิฮิโระ" พี่..นี่ที่ไหนกันนะ?
"พี่จิฮิโระ....?" ผมถามออกไป เพื่อผมจะได้ม่ันใจว่าใช่พี่จิงๆ
"ใช่ๆ พี่เอง รู้มั้ยว่านายนะ หลับไปนานมากเลย แถมยังเรียกแต่ชื่อของ ยูโตะ " ยูโตะ..คุ้นจังเลย
"ผม อยุ่ที่ไหนหรอครับ? และผมมาที่นี่ได้ยังไง? เกิดอะไรขึ้น?! พ่อกับแม่ละครับ?!!" อะไรกัน ..ผมจำไม่ได้ ...ผมจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
"ใจเย็นๆก่อนเรียวสุเกะ! นายจำอะไรใม่ได้เลยหรอ? " ผมจำอะไรได้บ้างนะ...ผมกำลังเดินอยุ่ใน โรงเรียน ใช่ ผมจำได้ว่าผมเดินอยุ่..ผมจำได้แค่นั้น
"ผม..จำใม่ได้.." อะไรกัน นี่มันอะไรกัน
"จิงหรอเรียวสุเกะ?! งั้นบอกพี่มาซิ ว่า พ่อชื่ออะไร ? แม่ชื่ออะไร?! "
"พี่ถามอะไรผมเนี่ย ผมต้องรู้อยุ่แล้วสิ!" พี่ก็..ฮ่าๆ
"ฮ่าาๆๆๆๆๆ พี่ขอโทษๆ พี่ล้อเล่นๆ งั้นจำยูโตะได้มั้ย จำได้อยู่แล้วสิ เห็นเรียกแต่เขา" ใครกัน ยูโตะ? ผมเรียกเขาหรอ
ผมส่ายหน้า
"ผมจำไม่ได้ครับ เขาเป็นใครหรอครับ ผมว่าชื่อคุ้นๆ แต่ผมไม่รุ้ว่าเป็นใคร ? ดาราหรอครับพี่จิฮิโระ •_•"
"จำไม่ได้?!!? ล้อเล่นรึเปล่าเนี่ยเรียวสุเกะ!? "
"ผมพูดจิงๆนะพี่ ว่าแต่ ผมมาอยุ่ที่นี่ได้ไง พี่ยังไม่บอกเลย.." ก็ผมสงสัยหนิ
"เอ่อ.... คือ..น้อง...เออ..จมน้ำหนะ"
ผมจมน้ำหรอ..
"ผมจมน้ำ?" อะไรกัน
"อืม ใช่แล้วหละ"
"ออ ครับ" ผมงงมาก ผมเหนื่อยด้วย ผมนอนดีกว่า
----
'ยูโตะอย่าไป! '
'ขอโทษนะยามะจัง ตอนนี้ฉันใม่ได้รักนายอีกแล้ว'
'ไม่จริงใช่มั้ยยูโตะ?! ไหนบอกว่าจะรักฉันตลอดไปไง! ยูโตะรักยามะจังใช่มั้ย?! กลับมาก่อน!!'
'ขอโทษนะ...เรียวสุเกะ'
---
เฮือก!!
.
อะไรกัน ฝันแบบนี้ อีกแล้ว..ใครกันแน่นะ ยูโตะ นายคือใคร นายเป็นอะไรกับชั้น ...
แกร๊ก
"อ่าว ตื่นแล้วหรอเรียวสุเกะ"
"ครับ พี่.." พี่เปิดประตูเข้ามาทำให้ผมหลุดออกจากห้วงความคิดของผม
"พี่ไปคุยกับหมอมานะ หมอบอกว่า เรียวสุเกะจะกลับไปเรียนได้แล้วพรุ่งนี้นะ" ออ ผมไม่ตกใจหรอกครับ ก็นี้ก็ผ่านมาตั้ง 1 อาทิตแล้วหลังจากที่ผมฟื้น .. โรงเรียนงั้นหรอ...
"ออ ครับ แล้ว วันนี้หละ?"
"วันนี้ก็นอนที่โรงพยาบาลเนี่ยแหละทพี่เอาชุดนักเรีนนมาให้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้า หมอจะมาเอาสายน้ำเกลือออกให้ และเดี๋ยวพี่ขับรถไปส่งนะ" พี่ผมนี่เป็นห่วงผมจริงๆเลยนะ
"ออ ครับ พี่หละ ได้พักผ่อนบ้างรึเปล่า" ผมชักเป็นห่วงพี่ตัวเองขึ้นมาแส้วหละสิ..
"ไม่ต้องห่วงพี่หรอก ฮ่าๆ ห่วงตัวเองเถอะ เรียวสุเกะนะ ก็พักซะนะ พี่ไปคุยกับพ่อแม่ก่อน เดี๋ยวมา ฝันดีนะ"
และพี่ก็ออกจากห้องไป..
โรงเรียนงั้นหรอ...เพื่อน..เพื่อน สินะ
------
"เรียวสุเกะ ตื่นได้แล่ววว"ใครนะ
"งืม.."
"เรียวสุเกะ~~~~~ ว่นนี้ต้องไปเรียนนะ" เรียนหรอ?
งืม...
---
'นี่ๆเธอๆ เมื่อวานนี้นะ...'
'ใช่ๆและก็...'
'นั่นๆ คนนั้นนะ..'
'หล่อเนอะ~'
เสียงของเด็กนักเรียนคุยกันอย่าสนุกสนาน แม้ว่านี่จะเปนเวลาแค่ 7:00 โมง แต่พวกเขาก็ต่างดูมีความสุข
ผมมาถึงโรงเรียนแล้วครับ .. โฮริโค โรงเรียนที่รวมเหล่าคุณหนูและคนมีตัง .. ตระกูลยามาดะนั้นก็เป็นตระกูลดัง และรวยเป็นอันดับต้นๆของโลก แน่นอนว่าลูกชายคนโตของตระกูล ก็ต้องมาเรียนที่นี่ ...
"ย-ยามะจัง?.." เด็กสาวร่างบางหน้าตาสวยเดินเข้ามาทักเรียวสุเกะที่เพิ่งถึงห้องด้วยท่าทีกล้าๆกลัวๆและแววตาที่รู้สึกผิด .. เพราะอะไรกันนะ
"เธอคือ..มาริยะจังใช่มั้ย?" เด็กหนุ่มที่ตอนนี้มีความทรงจำเหลืออยู่แค่บางส่วนถามกลับไปอย่างไม่ค่อยแน่ใจ
"อา ใช่ๆ >< ดีจังเลยนะที่นายปลอยภัย..เออและก็..ชั้นได้ยินมาว่า ความจำนายหายไปนิดหน่อยนะ..เออ..จริงหรอ" มาริยะ นิชิอุชิ..เพื่อนที่ค่อนข้างจะสนิทเด็กผู้หญิงที่ร่าเริงตลอดเวลา ..
"อา..อืม..ประมาณนั้น..แต่ไม่เป็นไรหรอก! ชั้นจำทุกคนในห้องได้ดีแหละ ^=^" ผมตอบกลับไป เพราะผมมั่นใจว่าผมจำทุกคนในห้องเรียนแสนรักของผมได้ รวมถึง จิเนน และ ไดกิ เพื่อนสนิทที่สุดของผมที่ชอบมาสาย
"มาริยะ.." ชื่อของเด็กสาวได้ถูกเรียกขึ้นอย่างสนิทสนม แต่หากเสียงนั้นไม่ใช่เสียงของ เรียวสุเกะ แต่หากเป็นร่างสูงที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่
"อ-เออ..." มาริยะมองผมแปลกๆด้วยสายตาขอโทษ ผมทำอะไรผิดหรอ? ทำใมเธอดูกลับผมจัง? และนั่นใครหนะ?
"เปนไรหรอมาริยะจัง? และนั่นใครหรอ? เด็กใหม่หรอ ? แฟนมาริยะจังหรอ~~??" เรียวสุเกะที่ขี้สงสัยถามเพื่อนสนิทสาวของตนออกใป ใบหน้าที่น่ารักราวกับเด็กผู้หญิง เอียงคงนิดๆ ขมวดคิ้วหน่อยๆ แสดงออกชัดเจนว่าสงสัย..
"ร-เรียวสุเกะ...?" ร่างสูงที่เพิ่งเดินเข้ามาถึงที่โต๊ะและเพิ่มเห็นหน้าบุคคลที่คนที่เขาเรียกกำลังคุยอยุ่ด้วยนั้น ก็แสดงสีหน้าตกใจออกมา
"นายรู้จักชื่อชั้นด้วยหรอ?! รุ้ได้ไงอะ เจ๋งง่าาา " เด็กหนุ่มผู้ไม่รู้ถึงบรรยกาศที่เปลี่ยนใประหว่าง 2 คนที่ยืนอยุ่หน้าตนนั้น ก็ได้เอาแต่ถามไปตรงๆ...
"อืม.. ยามะจัง..นายจำไม่ได้หรอ..." ?? จำอะไร ?
"จำอะไรหรอมาริยะ? นั่นใครหรอ? เด็กใหม่ใช่มั้ย? ถึงว่าทำใมไม่เคยเหนหน้า"
มาริยะมองหน้าเด็กหนุ่มตัวสูงเหมือนให่สัญญาญอะไรบางอย่าง ทำให้เรียวสุเกะงงและใม่เข้าใจ
"คือ..ชั้นชื่อ นากาจิมะ ยูโตะนะ เป็นแฟนของมาริยะหละ เคยได้ยินเรื่องของเธออยู่บ้าง ยินดีที่ได้รู้จักนะ" ยูโตะ ... ยูโตะ..คุ้นจัง
เรียวสุเกะสังเกตุใบหน้าของยูโตะลงมาเรื่อยๆจนสายตาไปสะดุดกับสร้อนเส้นหนึ่ง เส้นที่เขาจำใม่ได้ว่าใครให้มา รู้แค่ว่าสำคัญมาก
"นาย! เออ..นาคาจิมะคุง! เรามีสร้อยเหมือนกันเลย! ^0^ ตัว Y เหมือนกันด้วยย เออ ก็นายชื่อยูโตะ นิเนอะ! ฮ่าๆๆ ดีจังเลยมีคนมีเหมือนกันด้วยย" เรียวสุเกะที่ทักออกไปแบบไร้เดียงสานั้นไม่ทันสังเกตุสีหน้าที่เปลี่ยนไปของ มาริยะ และ ยูโตะเลย ... 'เรียวสุเกะ..' ยูโตะคิด ...
ชั้นจะต้องหลอกนายไปถึงไหนนะ..ชั้นทำนายเจ็บ และไปคบกับคนอื่น พอนายกลับมา ชั้นก็โกหกนาย..ชั้นนี่มันเลวจิงๆ ... ขอโทษนะ..เรียวสุเกะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น