วับวาวกลางสรวง

ลำดับตอนที่ #1 : Prologue

Prologue

อย่าว่าแต่เงินหนึ่งแสนเลย... ต่อให้ตอนนี้โรงพยาบาลใจดี ลดให้เหลือแค่ หมื่นเดียว

ยังไม่รู้ ว่าพรุ่งนี้ จะไปหาเงินเรือนหมื่น... มาจากไหน

ขาอ่อนแรงก้าวลากไปอย่างช้าๆ จุดหมายนะหรือ... ไม่มีหรอก ที่ซุกหัวนอนทุกวันนี้ คือห้องเช่า ราคาแปดร้อยบาท

แม่ถูกจับอยู่บนโรงพัก น้องนอนไม่ได้สติอยู่โรงพยาบาล ตัวเองรับจ้างล้างจานวันละห้าสิบบาท ต้องล้างถึงเมื่อไหร่ถึงจะมีเงินมากพอมาจัดการ ปัญหา ตรงหน้า

‘วาว ไม่ต้องห่วงแม่ ช่วยน้อง อย่าทิ้งน้อง’

ช่วย ยังไงก็ต้องช่วย แต่จะช่วยได้ยังไง

‘คนไข้กระดูกแตกทับเส้นประสาท ถ้าผ่าตัดสำเร็จ โอกาสกลับมาเดินได้ มีถึงห้าสิบเปอร์เซนต์’

‘แล้วถ้าไม่ผ่า’

‘คนไข้ต้องนั่งรถเข็นตลอดชีวิต’

คำพูดของหมอเมื่อช่วงเย็นกลบฝังสติเธอจนแทบหมด วับวาวเลื่อนลอย ครุ่นคิด ตลอดชีวิตนี่ ยาวนานแค่ไหนนะ สิบปี ยี่สิบปี สามสิบปี หรือ... แค่ช่วงเวลาที่ทุกคนยังมี ลมหายใจ...

บางทีถ้าตื่นขึ้นมา น้อง อาจจะไม่อยากมีลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้ต่อแล้วก็ได้...

เหมือนเธอไง…

‘พี่วาวไม่ต้องห่วง โตขึ้นว่าวจะเลี้ยงพี่เอง’

‘จะเอาอะไรมาเลี้ยง มีเงินหรือไง’

เธอเคยถามเด็กตัวกะเปี๊ยกที่เลียไอติมแท่งละห้าบาทอย่างทะนุถนอม ในวันที่เธอทะเลาะกับแม่

‘มี’ น้องตอบเสียงหนักแน่น

‘โตขึ้นเดี๋ยวก็มีเอง เหมือนพี่ปิงไง พอโตได้ที่ ก็หาตังค์ได้เยอะแยะ ว่าวอยากโตเร็วๆ’

เด็กน้อยคงจำคำใครเขามา เพราะเธอกับปิงอายุเท่ากัน แต่ โตได้ที่ ไม่เท่ากัน

‘เหอะ หาได้เยอะ ก็โดนไอ้ปลิงนั่นไถหมด เงินพี่ในกระป๋องนั่นตั้งเกือบสองพัน ถ้าไม่ใช่มันขโมย จะเป็นใคร’

จะเอาเงินที่ไหนไปจ่ายค่ารายงาน เงินเก็บก็หายเกลี้ยง บอกแม่กลับโดนด่า เงินก็ไม่ได้คืน แถมยังเจ็บใจแม่ไม่ว่าไอ้คนขโมยสักแอะ เชื่อมันเสียยิ่งกว่าลูกในไส้

‘เอาน่าพี่วาว ไม่ต้องเสียใจไป นี่ว่าวก็อายุสิบสองแล้วนา อดทนอีกนิดเดียว เดี๋ยวก็สบายแล้ว’

น้องเอามือเล็กตบบ่าปลอบใจเธอปุๆ ดูท่าทางมั่นอกมั่นใจในสิ่งที่ตนเองคิด

วันนั้นผ่านมาสองปีแล้ว แต่ชีวิตเธอสองพี่น้องก็ยังเหมือนเดิม ไม่ดีขึ้น และดูเหมือนจะแย่ลง

‘วาว เงินเก็บฉันมีอยู่แปดพัน แกเอาไปก่อน แล้วฉันจะลองหาทางอื่นช่วยดู’

ปิงต้องเลี้ยงดูน้องอีกสามชีวิต แต่น้ำใจเพื่อนไม่เคยแห้งเหือด แม้ทางอื่นที่ว่า อาจหมายถึงการ ขาย ศักดิ์ศรี ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพียงเพื่อแลกกับเงินไม่กี่พัน... ซึ่งยังไงมันก็คงไม่พอ

เพราะการหาเงินหนึ่งแสนบาทในชั่วข้ามคืน เธออาจจะต้องขาย... ทั้งชีวิต...

แล้วน้องกับแม่ จะรอได้หรือ

วับวาวน้ำตาไหล สายตาที่พร่าเลือนมองไม่เห็นทางทำให้เดินต่อไปไม่ได้ มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาแรงๆ หัวใจที่อัดแน่นไร้ทางออก คล้ายจะโป่งพองขึ้นจนเต็มพื้นที่ อึดอัด ทรมาณ จนต้องทรุดตัวลงนั่ง

รองเท้าหนังมันปลาบก้าวมาหยุดอยู่ตรงหน้า กลิ่นแอลกอฮอล์โชยคลุ้งเมื่อเจ้าของร่างลดตัวลงมา ใบหน้าขาวแต่แดงระเรื่อ พร้อมนัยน์ตาปรือเยิ้มเหมือนจะยิ้มได้ ชะโงกเข้าใกล้

“ไง เจอกันอีกแล้วนะ วันนี้น้องไม่มาด้วยเหรอ”

เสียงรัวในลำคอ พร้อมรอยยิ้มคล้ายจะเย้ยหยันโลกของคนที่เธอถือว่า แปลกหน้า ส่งมาทักทายในยามดึก ยามที่ใครต่อใครต่างหลับใหล ยามที่คนรอบกายไม่แม้จะสนใจซึ่งกันและกัน ราวกับอยากกะเทาะเปลือกบางๆ ที่ห่อหุ้มความอ่อนแอของเธอออก... จนมันทะลักทะลาย

วับวาวปล่อยฮือ สะอื้นฮัก ร้องไห้เหมือนจะขาดใจ

“ห้าพันบาท... ค่าตัวของฉัน ห้าพันบาท...”

เด็กสาวแบมือ ยื่นออกไปข้างหน้า

“จ่ายมา... แล้วไม่ว่า นรก หรือ สวรรค์ ฉันก็จะไป กับคุณ”