คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ภาพลวงตา
กริ้ง!!!!!!!!!กริ้งง!!! เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเพื่อบอกเจ้าของ ของมันว่าถึงเวลาที่ต้องตื่นไปเรียน
ณิชาลุกขึ้นมากดปิดมันแล้ว อาบน้ำแต่งตัว เธอไม่เคยที่จะไปมหาลัยสายเลย แม้แต่ครั้งเดียว
รูปของแม่ที่ติดอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือ ทำให้สาวน้อยคนนี้มีกำลังใจที่จะเริ่มต้นวันใหม่ ด้วยความสดชื่น
เธออาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วโทหาแม่ทุกวันตอนเช้า
‘แม่คะวันนี้แม่เป็นอย่างไรบ้าง พ่อกลับมาบ้านมั่งไม๊คะ ‘ เป็นคำถามที่ณิชามักจะถามแม่เสมอ แม้ว่าพ่อกับแม่ของเธอไม่ได้หย่าขาดจากกัน แต่การอยู่ร่วมบ้านกันโดยไม่พูดคุย ณิชารู้ดีว่าเป็นความอึดอัดที่แม่ของเธอต้องพยายามอดทนมาโดยตลอด เพราะเธอหวังว่าเมื่อเธอเรียนจบ พ่อก้จะหย่าขาดจากแม่ทันที
แม้ในสายตาของคนอื่นๆจะมองว่าเธอเป็นคนเข้มแข็งแต่พอเธออยู่กับแม่แล้ว เธอกลับกลายเป็นเหมือนเด็กที่ทั้งอ่อนแอและขี้อ้อนเป็นที่สุด
ก๊อกๆๆๆ ณิชาๆๆ ตื่นรึยังน่ะ เสียงเคาะประตูดังขึ้น
ออมเพื่อนสนิทมักจะมาเคาะเรียกเธอทุกวันเพื่อจะไปมหาลัยพร้อมๆกัน “ภูมันรออยู่ข้างล่างน่ะ”
ภูมินทร์ เป็นเพื่อนของณิชาตั้งแต่สมัยอยู่มอหก ย้ายมาเรียนด้วยกันทำให้ทั้งสามคนสนิทกันมากขึ้น
“โอเคเสร็จแล้วจ้า” ส่วนใหญ่แล้วทั้งสามคนมักจะเดินไปมหาลัยพร้อมๆกันเสมอ เว้นแต่บางวันที่ โอ แฟนของออมมารับ ณิชาก้จะเดินไปพร้อมกับภู
ปี๊น!!!ปี๊น!!!! “ขึ้นรถสิไปพร้อมกันพอดีพี่ผ่านมาซื้อของแถวนี้พอดี” มิกซ์บีบแตรเรียกณิชาและเพื่อนๆขึ้นรถ
ขอบคุณค่ะพี่มิกซ์ : ออมรีบตอบ
มิกซ์ขับรถโดยณิชาได้นั่งเงียบมาตลอดทาง ส่วนออมก็ได้ชวนคุยมาตลอดทางเช่นกัน
“ณิชาเป็นอะไรรึป่าวพี่เห็นนั่งเงียบมาตลอดทางเลย” มิกซ์ถามขึ้น
“ป่าวคะ แค่ไม่มีเรื่องอะไรจะพูดเฉยๆ ” ณิชาตอบ “ขอบคุณนะคะที่ให้ติดรถมาด้วย ณิชาไปกินข้าวก่อนนะคะ พี่มิกซ์กินข้าวมารึยังคะ” ณิชาถามขึ้น
“ยังเลย จะเป็นไรไม๊ถ้าพี่จะขอไปกินข้าวด้วย ??” มิกซ์ถาม
“เป็น!!” ภูที่ยืนดูอยู่นานทำสีหน้าไม่พอใจ “ภู!!!ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ” ออมหันไปพูดเชิงตะหนิ
แต่ก็ไม่ได้ทำให้ภูสะทกสะท้านอะไร แต่กลับเดินหนีออกมา “ณิชาต้องขอโทษแทนภูด้วยนะคะ ”
“ภูเค้าชอบณิชาหรอ?ทำไมเค้าดูท่าทางเหมือนหวงณิชาเลยล่ะ” มิกซ์เอ่ยถามด้วยความหวัง
“ไม่หรอกค่ะ เราสนิทกันเกินกว่าจะเป็นมากกว่าเพื่อน” ณิชาปฎิเสธ
“ถ้าอย่างงั้นพี่ก็มีหวังใช่ไม๊ครับ*-*”มิกซ์ถามขึ้น แต่กลับไม่ได้คำตอบจากณิชา
“ณิชาขอตัวก่อนดีกว่าค่ะ เพื่อนคงรอแย่แล้ว” ณิชาพูดเปลี่ยนเรื่อง
ณิชาเดินตามหาเพื่อนอยู่ซํกพักก้มีคนวิ่งมาชน จนล้มลง “ขอโทษครับๆๆ”
เมื่อณิชาดูหน้าชัดๆก้จำได้ว่าเป็นหนึ่งในกลุ่มนักเลงที่รุมซ้อมมิกซ์ “หนีอะไรมา ชั้นช่วยเธอได้นะ”
นักเลงคนนั้นหันมามองหน้าณิชา “พวกมันจะฆ่ากู” นักเลงพูดด้วยอาการสั่นกลัว
“เอางี้ไปหลบในห้องนั้นก่อน” ณิชาชี้ไปที่ห้องเก็บของในมหาลัยที่อยู่ใกล้ๆ หลังจากพวกนั้นเดินผ่านไปเธอจึงให้นักเลงคนนั้นออกมา
“เมื่อวาน พวกเธอทำแบบนั้นทำไมกัน รุมซ้อมคนที่ไม่มีทางสู้ ซ้ำยังทำร้ายผู้หญิง อีก” ณิชาถามขึ้น
“ใครบอกเธอกัน ถึงพวกเราจะเลวแค่ไหนอ่ะนะ พวกเราก็ไม่เคยทำร้ายผู้หญฺงหรือคนที่ไม่มีทางสู้หรอก”
“แล้วเรื่องเมื่อวานนี้ล่ะ? ” ณิชาถามอย่าง งงๆ
“ไอ้สารเลวนั่นมันหลอกน้องสาวของคนในแก๊งพวกเรา เห็นหน้าตาเจี๋ยมเจี๊ยมแบบนั้นน่ะ มันไม่ได้ดีอย่างที่หลายคนเห็นหลอกนะ พอมันได้ผู้หญิงคนไหนแล้วล่ะก้ มันก็ทิ้ง ตอนนี้เด็กคนนั้นกำลังท้อง เธอยังคิดว่ามันดีอยู่ไม๊ล่ะ”
คำพูดของนักเลงคนนี้ทำให้ณิชาอึ้ง แทบไม่เชื่อหูตัวเอง
“ณิชา!!! พวกชั้นก้รอแกตั้งนานมานั่งทำอะไรตรงนี้ แล้วนี่ใครอ่ะณิชา” ออมตะโกนเรียก
“พอดีชั้นรีบอ่ะเลยไปชนเค้า ล้มเลย “ ณิชาแก้ตัว
“ป่ะเราไปหาไรกินกันเหอะแกชั้นหิวและ”ณิชาพูดขึ้น พยายามทำหน้าให้ปกติที่สุดเดินนำหน้าออมกับภูไป
“ณิชา เป็นไรไปน่ะ เราเห็นเธอไม่พูดไม่จาเลย “ ภูเอ่ยถาม
“หรือว่าไอ้หมอนั่นมันทำไรเธอ บอกเรามาเดี๋ยวนี้นะเราจะไปอัดมัน” ภูพูด
“ป่าวหรอก ใครจะมาทำไรเราได้ล่ะ เนอะ เราแค่มึนๆนิดหน่อยน่ะสงสัยจะนอนดึกไป -_-+”
“แล้วนี่ออมไปไหนซะล่ะ ” : ณิชา
“โน่นไงนั่งสวีทกับพี่โออยู่โน่นน่าหมั่นไส้จริง” >o< ภูตอบ
ณิชายิ้มเจื่อนๆ ในใจมีเรื่องมากมายที่ต้องการคำตอบ
นอกจากภูแล้วไม่เคยมีผู้ชายคนไหนที่ดีและเป็นห่วงเธอได้มากมายขนาดนี้
“ภู!! เราขอถามอะไรหน่อยได้ไม๊ ?”
“ทำไมเสียงดูจริงจัง จังเลยอ่ะ ถามมาดิเยอะๆก็ได้น่า”
“ทำไมแกถึงดีกับเรามากขนาดนี้วะ ถ้าจะบอกว่าในถานะเพื่อน แกก้ดีเกินที่เพื่อนคนนึงจะทำได้ ถามจริงนะ แกคิดไรกะชั้นป้ะเนี่ย” ถูถึงกับอึ้งกับคำถามที่ได้ยิน จริงอยู่ที่ภู กับณิชาเป็นเพื่อนกันมานาน แต่ณิชาก้เป็นคนที่ภูไม่เคยเข้าถึงจิตใจที่แท้จริงได้เลย “บอกตามตรงนะณิ ชา เราพยายามที่จะบอกตัวเองว่าแกคือเพื่อน เรารู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ จนวันนี้ก่อนหน้านี้ออมก้ถามเราถึงเรื่องนี้ เราถึงพึ่งรู้ว่า เราไม่เคยทำได้เลย ใช่!!เราชอบแก แต่เราก้ไม่เคยหวังว่าแกจะมาชอบเรา ขอแค่ให้เราได้อยู่ข้างๆแกแบบในวันนี้ เราไม่รู้หรอกนะว่าแกผ่านเรื่องราวเลวร้ายอะไรมา เราไม่โกรธถ้าแกจะไม่เล่าให้เราฟัง แต่ขอได้ไม๊ณิชา ขอให้เราได้อยู่ใกล้ๆ เวลาที่แกไม่สบายใจ ” ภูพูดด้วยน้ำตาที่เริ่มคลอ
ส่วนณิชาน้ำตาเอ่อล้น “ขอบใจนะภู สำหรับความรู้สึกดีดี ขอบใจที่เข้าใจเรา ไม่เคยทิ้งเราไปไหน TT แต่รู้อะไรไม๊ภู ทุกครั้งที่เรามีปัญหาเธอคือคนแรกที่เราจะนึกถึง และเราก้สบายใจทุกครั้งที่รู้ว่ามีเธออยู่ข้างๆ”ณิชาปาดน้ำตา
“เราไปเรียนกันเหอะ” ณิชาลุกขึ้นพร้อมกับเดินนำหน้าไป
ติดตามตอนต่อไป
ความคิดเห็น