when Love is begin

ท่ามกลางความวุ่นวายในใจกลางเมือง กลับทำให้ ณิชาเด็กสาววัยรุ่นอายุราวๆ 20 ปี ที่ต้องย้ายมาเรียนเพราะเธอเป็นลูกคนเดียวของบ้าน เป็นความหวังของแม่ ไม่อาจปฎิเสธได้ว่าชีวิตของเธอในวัยเด็กนั้นเป็นที่น่าอิจฉาของเด็กหลายๆคน เพราะเธอมีครอบครัวที่อบอุ่น แต่ทว่า โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน จนวันนึง สิ่งเลวร้ายกลับเกิดขึ้นกับครอบครัวของเธอ เย็นวันหนึ่งในช่วงมอสี่หลังเลิกเรียน ณิชาก็กลับบ้านตามปกติ แต่สิ่งที่ณิชาพบคือ พ่อกับแม่ของเธอทะเลาะกันอย่างรุนแรง แม่ของเธอนั่งร้องไห้อยู่หน้าตา มีรอยเลือดที่พื้น เธอเดินเข้าไปหาผู้เป็นแม่ด้วยใจที่สั่นไหว พ่อเค้าไม่รักเราแล้วลูก พ่อเค้ามีผู้หญิงคนใหม่ เค้ากำลังจะมีครอบครัวใหม่ แม่ของเธอพูดพร้อมกับโอบกอดเธอไว้ ในเวลานี้ณิชาแทบล้มลงกับพื้น เธอคิดแต่เพียงว่า!!!พ่อทำแบบนี้กับเธอได้อย่างไรกัน ? ผู้ชายที่เธอคิดว่าดีที่สุด กลับทำแบบนี้กับเธอ

หลังจากเกิดเรื่องขึ้น ทำให้ ณิชา รู้สึกเกลียดผู้ชายทุกคน ช่วงมอปลาย เด็กหนุ่มนักบาสมาจีบ แต่เธอกลับไม่เคยสนใจเลย จนกระทั่งเธอสอบเข้ามหาลัยและย้ายเข้ามาอยู่ในกลางเมืองเพียงคนเดียว ด้วยความที่เป็นคนหน้าตาดีทำให้เธอมีหนุ่มๆเข้ามาจีบอยู่เรื่อยๆ แต่ไม่มีใครที่สามารถเอาชนะความใจแข็งของเธอได้ เย็นวันหนึ่งหลังเลิกเรียน เธอเดินกลับหอพักตามปกติ แต่กลับเห็นกลุ่มนักเลงมีเรื่องชกต่อยกัน มีผู้ชายคนนึงโดนรุมซ้อมอยู่กลางวง

ตำรวจ!!ตำรวจ!! ณิชาตะโกนพร้อมกับหยิบนกหวีดที่พกติดตัวไว้ตลอดออกมาเป่า ทำให้กลุ่มนักเลงพากัน วิ่งหนีไป เธอเดินเข้าไปดูผู้ชายที่ถูกลุมซ้อม พี่มิกซ์!!!เป็นไงบ้างคะ ทำไมพวกนั้นรุมพี่ขนาดนี้ล่ะคะณิชาตกใจเมื่อเห็นว่าคนที่ถูกรุมคือรุ่นพี่ที่คณะ "พี่บังเอิญไปเห็นพวกมันกำลังทำร้ายผู้หญิงน่ะสิ --!" มิกซ์ ตอบด้วยอาการสบักสบอม "ไปโรงพยาบาลไม๊พี่มิกซ์ เดี๋ยวณิชาพาไป " ณิชาถามขึ้นเพราะเห็นอาการไม่ดีนัก "ไม่เป็นไรหรอกณิชาขอบใจมากนะ ถ้าเมื่อกี้ไม่ได้ณิชาพี่คงอาการหนักกว่านี้ -_-!"
"งั้นพี่มิกซ์ไปนั่งตรงนั้นก่อนไม๊คะเดี๋ยวณิชาช่วยทำแผลให้ถ้ากลับไปสภาพนี้คนที่บ้านคนตกใจแย่เลย" ณิชาพูดพร้อมกับพยุงมิกซ์ไปนั่งที่โต๊ะม้าหินอ่อน แล้วเดินไปซื้ออุปกรณ์ทำแผลที่เซเว่นใกล้ๆ "ณิชาเลยต้องกลับบ้านเย็นเลย ขอโทษด้วยนะ" มิกซ์เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ "พ่อแม่จะว่าไม๊น่ะณิชา โทรบอกที่บ้านก่อนดีไม๊" มิกซ์พูดขึ้น "ณิชาอยู่หอใกล้ๆนี่เองค่ะไม่ได้กลับบ้านหรอกค่ะ" ณิชาตอบ "อย่างนี้ก็คิดถึงบ้านแย่เลยสิ" มิกซ์ถามต่อ "ณิชาชินแล้วล่ะค่ะ บางทีมาอยู่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ณิชาได้รู้จักโลกได้มากขึ้น" "ณิชาทำแผลให้เสร็จแล้วค่ะ อันนี้ยาเผื่อพี่มิกซ์เอาไปใส่เองที่บ้าน"ณิชายื่นยาให้ "อันนี้เบอร์พี่นะณิชาถ้ามีปัญหาอะไรให้พี่ช่วยละก็...ไม่ต้องเกรงใจนะ "มิกซ์ยื่นกระดาษจดเบอร์โทรศัพท์ให้ "ณิชาไปก่อนนะคะ"
"ให้พี่เดินไปส่งนะ ... ห้ามปฎิเสธ!!! " มิกซ์พูดเชิงบังคับ "ก้ได้ค่ะ"
"ว่าแต่ ทำไมณิชาถึงเดินกลับคนเดียวล่ะ เพื่อนหรือไม่ก็แฟนไปไหน ?"
"เพื่อนกลับบ้านไปหมดแล้วค่ะ" ณิชาตอบ
"แล้วแฟนล่ะณิชาทำไมเค้าไม่เดินมาส่ง?"มิกซ์ถามต่อ
"ณิชาไม่มีแฟนหรอกค่ะ"
"พูดเป็นเล่นน่า ณิชาเนี่ยนะจะไม่มีแฟน พี่เคยเห็นมีหนุ่มๆเอาดอกไม้มาให้อยู่น้าาาา" มิกซ์พูดแซว
ณิชาถึงกับเปลี่ยนสีหน้า ทำให้มิกซ์ไม่กล้าถามต่อ " โอเคไม่มีก็ไม่มีจ้า " ต่างคนต่างเงียบใส่กัน
จนถึงหอพัก "ขอบคุณนะคะที่เดินมาส่ง" ณิชาเอ่ย "งั้นพี่ไปก่อนนะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้" มิกซ์เอ่ยลา
ณิชาขึ้นมาที่ห้อง หยิบสมุดไดอะรี่ขึ้นมา "วันนี้ฉันได้เจอกับผู้ชายคนนึงที่เสี่ยงเอาชีวิตของตัวเองเข้าไปช่วยผู้หญิงบางทีผู้ชายนี้อาจเปลี่ยนมุมมองที่ฉันเคยมีต่อผู้ชายไปก็ได้เขาดูเป็นสุภาพบุรุษกว่าผู้ชายคนอื่นๆที่ฉันเคยพบเจอมา ไดอะรี่ที่รัก เขาทำให้ฉันได้รู้ว่า ยังมีผู้ชายที่ดีเหลืออยู่บนโลกใบนี้จริงๆ อย่างน้อยโลกนี้ก็ดูน่าอยู่ขึ้นถ้ามีผู้ชายอย่างเข้าซักครึ่งนึงของผู้ชายทั้งหมด"