นิทานก่อนนอนของคิม จงแด

ลำดับตอนที่ #1 : [LayChen] 1-4-3 (I love you)

Title: 1-4-3 (I Love You)

Couple: Lay x Chen [Zhang Yixing x Kim Jongdae]

Rate: PG

Request 1: ice

Note: ช็อตฟิคสั้นๆ ตามรีเควสต์ค่ะ ออกแนวหวานๆ ใสๆค่ะ

++++++ 1-4-3 ++++++

        ณ SM International School

        วันนี้ก็เป็นอีกวันที่แสนจะธรรมดาและสดใสในช่วงต้นเดือนกุมภาพันธ์สำหรับ ‘คิม จงแด’ นักร้องเสียงดีประจำโรงเรียนคนหนึ่ง ร่างบางๆ ในเครื่องแบบนักเรียนฤดูหนาวก้าวเท้าเข้ามาในโรงเรียนอย่างอารมณ์ดี เรียวขาที่ไม่ยาวมาก (ไม่กล้าบอกว่าสั้น...: ไรท์เตอร์) พยายามก้าวให้เร็วขึ้นโดยที่ในใจหวังไว้อย่างเช่นทุกวัน

        แอ๊ด...

        ทันทีที่เปิดประตูตู้ล็อคเกอร์ออกมาก็ไม่ผิดหวังอย่างที่คิด เมื่อสิ่งที่อยู่ภายในก็คือถุงพลาสติกใสที่ประดับด้วยโลโก้ของร้านเค้กชื่อดังในมยองดง ภายในถุงบรรจุกล่องเค้กขนาดพอเหมาะสำหรับเค้กหนึ่งชิ้นเอาไว้ห้ากล่องเช่นเคย และแน่นอนว่าวันนี้ก็เป็นรสที่ต่างไปจากเมื่อวาน

        “ว้าว วันนี้เป็นช็อคโกแลตมูส ช็อตเค้กชาเขียว สตอร์เบอร์รี่เครปเค้ก มิลค์เค้ก แล้วก็ราสเบอร์รี่ช็อตเค้ก~~~”ร่างบางเอ่ยอย่างอารมณ์ดีอย่างเช่นทุกวัน มือเล็กล้วงเอากระดาษแข็งเล็กๆ ที่ถูกเสียบมาให้อย่างเช่นทุกวันนับตั้งแต่เขาเริ่มได้รับเจ้าเค้กปริศนาพวกนี้..

‘To…Little Duck

       ทานให้อร่อยนะครับJ 1-4-3

                        From…L’

++++++ 1-4-3 ++++++

        “แหม วันนี้ก็ได้อีกแล้วนะ”เสียงหวานแหลมของเพื่อนสนิทนาม ‘บยอน แบคฮยอน’ เอ่ยขึ้นเช่นทุกเช้า จนดูจะกลายเป็นเรื่องชาชินสำหรับเพือนๆ ในห้องแล้วล่ะที่มักจะเห็นคิม จงแดคนน่ารักของเกรดสิบห้องบีถือถุงเค้กมาด้วยน่ะ

        “อย่ามาแซวน่า”คนตัวเล็กว่าพลางก้มหน้าไม่ให้เพื่อนรักเห็นว่าแก้มของตนเองขึ้นสีขนาดไหน ก่อนจะแสร้งทำเป็นหยิบการ์ดทั้งหมดที่ได้รับออกมาว่ากองลงบนโต๊ะตามด้วยใบล่าสุดที่เพิ่งได้มา เมื่อลองสังเกตดีๆ จะพบว่าที่การ์ดทุกใบ หลังอิโมติคอนน่ารักๆ จะมี ‘1-4-3’ ตามหลังมาเสมอ ร่างบางเองก็ไม่รู้หรอกว่ามันหมายถึงอะไร เขาเคยลองถามแบคฮยอนแล้วนะ แต่เจ้าตัวก็อมยิ้มเมื่อเห็นเขาถาม แล้วก็ไม่ยอมตอบ จนจงแดเลิกอยากรู้เองนั่นแหละ

        “คุณเป็นใครกันแน่นะคุณแอล...”

++++++ 1-4-3 ++++++

        “เป็นไรวะไอ้เลย์ ยิ้มได้โคตรโรคจิตเลยว่ะ”เสียงนุ่มหวานของชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ตาโต หน้าหวานราวกับผู้หญิง นามว่า ‘เสี่ยว ลู่หาน’ เอ่ยถามเพื่อนร่วมสัญชาติที่เอาแต่นั่งเหม่อมองขึ้นไปยังชั้นสามของอาคารเรียน

        “อย่าไปยุ่งกับมันเลยลู่ มันก็แค่กำลังแอบชอบเด็กเท่านั้นเอง”เสียงทุ้มของชายหนุ่มร่างสูงหุ่นดีราวนายแบบ อิมพอร์ตจากแวนคูเวอร์ นาม ‘อู๋ อี้ฟาน’ หรือที่เพือนๆ มักเรียกว่า ‘คริส’ บอกเพื่อนตาโต เท่านั้นล่ะตาโตๆ ของลู่หานที่วิบวับอยู่แล้วขึ้นประกายล้อเลียนแทบจะในทันที

        “แหม~~~ คบกันมาตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ กูเพิ่งรู้นะว่ามึงก็อยากเป็นอมตะเหมือนกัน”ลู่หานเอ่ยแซว ทำเอาคนที่ถูกแซวว่ากินเด็กต้องหันไปขยับปากพูดแต่ไม่มีเสียงว่า

        “Fu*k”

        “อู้ววว แรงนะครับไอ้คุณเพื่อน ว่าแต่น้องที่มึงแอบชอบเขาอยู่เนี่ยเป็นใครวะ พวกกูรู้จักป่ะ”ลู่หานถามอย่างอยากรู้ ราวกับไม่สะทกสะท้านกับคำด่าของเพื่อน

        “มึงไม่ต้องมาเสือกเรื่องของกูกับน้องเป็ดเลย เอาเวลาเสือกไปเทคแคร์หมาน้อยของมึงดีกว่า”เลย์ว่าอย่างเจ็บแสบ ก่อนจะลุกออกจากที่นั่งประจำกลุ่ม ไปยังมุมประจำที่เขามักจะไปนั่งทุกเช้าก่อนจะเข้าเรียน พร้อมสะพายกล้องตัวเก่งไปด้วย...

++++++ 1-4-3 ++++++

        หลายวันต่อมา...

        14 กุมพาพันธ์

        และแล้วก็มาถึงเทศกาลแห่งความรักที่หลายๆ คนรอคอย ไม่ว่าคิม จงแดจะมองไปทางไหนก็มีแต่คู่รักเต็มไปหมด คิม จงแดได้แต่ถอนหายใจก็เหมือนๆ กับทุหปีที่คนโสดอย่างเขาจะต้องอยู่เพียงลำพัง หากแต่ก็อาจจะไม่เหมือนเดิมสะทีเดียวเพราะตอนนี้เขามีคนที่แอบรักแล้วน่ะสิ...คุณแอล

        “โห!!! ปีนี้ชมรมดนตรีก็จัดเวทีบอกรักผ่านเพลงอีกแล้วว่ะ”เสียงนุ่มทุ้มของเพื่อนร่างสูงจากแดนมังกรเอ่ยขึ้นอย่างชาชิน เพราะพวกเขาเห็นตั้งแต่อยู่ม.ต้นแล้วล่ะ ที่ชมรมดนตรีจะจัดเวทีพร้อมนักดนตรีของตัวเองไว้ที่มุมที่มักจะมีนักเรียนไปนั่งมากที่สุด และจะประกาศตามสายว่ารับบอกรักด้วยเพลง ทำให้นักเรียนในโรงอาหารจะคึกคักกว่าทุกวัน แน่นอนว่ายิ่งช่วงพักเที่ยงแล้วด้วยนั้น...

        ณ ตอนนี้มีนักเรียนหลายคนใจกล้าเอาเพลงที่ต้องการบอกให้คนที่ตัวเองชอบได้รู้ไปขอให้ชมรมดนตรีเล่นส่งผ่านความรู้สึกไปให้

        “นายไม่สนใจบ้างเหรอ”เสียงหวานของเพือนสนิทตาโตนามว่า ‘โด คยองซู’ เอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทตัวบางนอนฟุบอยู่บนโต๊ะอาหารหลังจากทานอาหารเสร็จด้วยท่าทางหมดอาลัยตายยาก

        “หึ!! ถึงฉันอยากจะบอกเขามากขนาดไหน แต่ฉันก็รู้จักแค่ชื่อของเขาเองนะคยอง”ร่างบางว่าพลางถอนหายใจอีกครั้ง ถึงเขาจะไปขอให้ชมรมดนตรีช่วยมันก็คงไม่ช่วยอะไรสักเท่าไหร่ และก่อนที่คยองซูจะเอ่ยอะไร เสียงพิธีกรประจำชมรมดนตรีก็เอ่ยขึ้นเสียก่อน

        “เอาล่ะครับถึงช่วงไฮไลท์แล้วนะครับทุกโค้นนนนนนน”พิธีกรเอ่ยอย่างร่าเริง เสียงกรี๊ดของสาวๆ ดังกระหึ่มไปทั้งโรงอาหาร จงแดล่ะอยากจะรู้จริงๆ ว่าไฮไลท์ที่ว่านี่มันคืออะไร สาวๆ พวกนั้นถึงได้กรี๊ดเหมือนชะนีร้องหาผัวซะปานนั้น

        “ผมคิดว่าสาวๆ คงคิดถึงเขาเป็นแน่ เพราะช่วงก่อนหน้านี้เขาแอบเอาเวลาไปซุ้มซ้อมเพลงๆ หนึ่งเพื่อหมอบให้กับคนพิเศษของเขาครับ ถ้าอยากรู้ว่าคนพิเศษของเขาคือใคร เราไปพบกับเขาเลยครับ! ประธานชมรมดนตรีคนปัจจุบัน จาง อี้ซิงครับ!”สิ้นเสียงประกาศเสียงกรีดก็ดังกระหึ่มมากกว่าเดิม พร้อมๆ กับการปรากฏกายของร่างโปร่ง ในชุดยูนิฟอร์มเรียบร้อย ในมือขวาถือกีต้าร์โปร่งขึ้นมาด้วย ก่อนที่เจ้าตัวจะนั่งลงบนเก้าอี้บาร์ที่สมาชิกชมรมดนตรีจัดไว้ให้ ถามว่าจงแดรู้ได้ไงน่ะเหรอ...ก็เพื่อนตาโตมันลากเขามาดูน่ะสิ แถมติดขอบเวทีอีกด้วย ทันทีที่ร่างโปร่งจับไมค์เพื่อจะพูดสาวๆ ต่างพร้อมใจกันเงียบโดยที่ไม่ต้องมีใครมาสั่ง

        “สวัสดีครับทุกๆ คน ขอโทษที่ผมหายไปนานครับ ที่ผมหายไป...ผมหายไปเพื่อฝึกเพลงๆ นึงครับ จริงๆ แล้วการจะฝึกเล่นกีต้าร์เป็นเพลงสักเพลงมันก็ไม่ได้ใช่เวลานานขนาดนั้นหรอกครับ จริงๆ แล้ว...ผมแค่ต้องการจะรวบรวมความกล้าเพื่อที่จะร้องเพลงๆ นั้นให้เขาครับ”สิ้นประโยคคำพูดของเขา ทุกคนยังคงเงียบอยู่ก่อนที่อี้ซิงจะยกกีต้าร์โปร่งขึ้นมาว่างบนหน้าขาและเริ่มเล่นไปตามคอร์ดที่ได้ฝึกมา ก่อนจะเริ่มเอื้อนเอ่ยเนื้อเพลงด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ นั้น...

        아직은 서툴러 나의 모든 말들이

อาจิกกึน ซอทุลรอ นาเอ โมดึลมันดึลรี

ทุกๆสิ่งที่ฉันพูดไปมันคงจะดูเขินๆสินะ

아직은 어려워 너의 그 문자들이

อาจิกกึน นอรยอวอ นอเอ คือ มุนชาดึลรี

แค่ข้อความมันยังยากเกินไปเลย

사전을 펼치고 하나씩 Want to know Want to know I don’t know

ซาจอนนึล พยอนจีโก ฮานาจิก Want to know Want to know I don’t know

ฉันเปิดดิกชันนารี เปิดแล้วเปิดอีก อยากจะรู้ อยากจะรู้ ฉันไม่รู้

** I'm sending 143 글자론 아직 전달이 안 돼 Woah Oh Oh

I'm sending 143 คึลชารน อาจิก ชอนดัลรี อันดเว Woah Oh Oh

ฉันกำลังส่งไปว่า 143  ฉันยังอธิบายความรู้สึกของตัวเองออกมาเป็นคำพูดไม่ได้เลย whoa oh oh

Sending 143 단순한 숫자놀이가 아냐 Woah Oh Oh

Sending 143 ดันซุนนัน ซุดชานลรีกา อานยา Woah Oh Oh

ก็ส่งไป 143 มันไม่ใช่เกมตัวเลขทั่วๆไปนะ whoa oh oh

I love you 143 너는 486

I love you 143 นอนึน 486

ฉันรักเธอ 143 ส่วนเธอคือ 486

Sending 143 너무 다르지

Sending 143 นอมู ทารือจี

ส่งไป 143 พวกเรานี่ช่างแตกต่างกันจริงๆ

Sending 143 아직 어렵지

Sending 143 อาจิก กอรยอบจี

ส่งไป 143 ยากจังเลย

단순한 숫자놀이가 아냐 143

ทันซุนนัน ซุดชานุลรีกา อานยา 143

มันไม่ใช่แค่เกมตัวเลข 143นะ

두두두근거려 말 한마디에도 더더더듬 뭐래 뭐뭐래

ทู ทู ทู กึลกอรยอ มัล ฮัลมาดีเอโด ทอ ทอ ทอ ทึมมมวอเร มวอ มวอ เร

หัวใจของฉันมันเต้นรัวไปเพราะเธอ แค่คำเดียว ฉันติดอ่างซะแล้ว จะพูดอะไรดีล่ะ?

자꾸 틀리는 내가 멋이가 없어 답답해 내 맘 알아줘 알아줘

ชากู ทึลรีนึน เนกา มอทชีกา ออบซอ ทับทับเฮ เน มัมมับราจยอ อัลราจยอ

ฉันคงดูแย่เลยสินะเพราะเอาแต่ทำผิดพลาดอยู่เรื่อย ได้โปรด ช่วยรับรู้หัวใจฉันที รับรู้หัวใจฉันที

        เสียงเพลงรักหวานๆ ที่มีจังหวะเป็นป็อปแดนซ์ถูกจาง อี้ซิงนำมาบรรเลงแบบAcoustic ซึ่งเมื่อฟังแล้วก็เพราะไปอีกแบบ...

          จงแดไม่รู้ว่าจงแดคิดไปเองรึเปล่านะ แต่จงแดรู้สึกเหมือนว่าเพลงที่รุ่นพี่อี้ซิงเล่นเมื่อครู่เหมือนเล่นให้จงแด...

          เมื่อร่างโปร่งเล่นจบเสียงปรบมือก็ดังเกรียวกราวหากแต่มันไม่เข้าหูคนตัวเล็กสักเท่าใดนักเพราะดูเหมือนจะยังตกอยู่ในภวังค์ ร่างสูงส่งกีต้าร์ตัวโปรดให้รุ่นน้องคนหนึ่งในชมรม ก่อนจะรับไมค์มา

          “เอาล่ะครับ หลังจากที่ฟังเพลงจบกันไปแล้ว ผมคิดว่าหลายๆ คนคงอยากที่จะรู้สินะครับ ว่าคนๆ นั้นของรุ่นพี่อี้ซิงของทุกคนเป็นใครกัน”สิ้นประโยคเปิดประเด็นของพิธีกรหนุ่ม เสียงร้องอย่างเห็นด้วยของสาวๆ ดังก้อง ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอ่ยตอบ

          “คนๆ นั้นของผมเหรอครับ...เขาเป็นลูกเป็ดน้อยครับ เขาน่ารักมากๆ เลยครับ ของชอบของลูกเป็ดน้อยก็คือเค้ก ผมมักจะซื้อเค้กไปไว้ในล็อคเกอร์ของเขาทุกเช้า เขาไม่รู้หรอกครับว่าเป็นผม”ชายหนุ่มว่าโดยไม่ทันได้สังเกตเลยว่าคนที่เขากำลังพูดถึงนั่นยืนอยู่ตรงขอบเวทีเสียด้วยซ้ำ จงแดเบิกตากว้างด้วยความตกใจไม่คิดว่าคนที่เขากำลังคิดถึง ตามหาและแอบชอบนั้นคือ...พี่ชายข้างบ้าน...

++++++ 1-4-3 ++++++

          “เดี๋ยวก่อนจงแด!!!”เสียงนุ่มร้องเรียกร่างเล็กที่รีบสาวเท้าออกห่างจากเขาให้มากที่สุด แต่มีหรือที่จงแดจะทำตาม ร่างเล็กก้าวขายาวๆ จนแทบจะเป็นวิ่งอยู่ร่อมร่อ หากแต่คนขายาวอย่างเลย์หรือจะตามไม่ทัน ร่างสูงก้าวยาวเพียงไม่กี่ก้าวก็ตามทันร่างเล็กเดินฉับๆ ในทันที อ้อมแขนแข็งแกร่งรวบร่างเล็กๆ ของน้องชายข้างบ้านมาไว้ในอ้อมกอด

          “ปล่อยผมนะ!!!”ร่างเล็กร้องพลางพยายามสะบัดร่างออกจากอ้อมแขนของชายหนุ่ม หากแต่อี้ซิงก็แข็งแรงพอที่จะกังขังร่างบางๆ แต่แรงมหาศาลไว้ในอ้อมแขนของตนเองได้

          “พี่ไม่ปล่อยจนกว่าจงแดจะฟังพี่”ชายหนุ่มว่าเสียงเรียบก่อนจะเลื่อนมือมาจับต้นแขนเล็กแน่น รู้ดีว่ามันคงทำให้แขนของร่างบางช้ำอยู่บ้างแต่ก็ไม่มีทางเลือก

          “ไม่!!! ผมไม่จำเป็นต้องฟังพี่”ร่างเล็กว่าอย่างดื้อรั้น พลางพยายามมแกะมือหนาที่จับต้นแขนของตนเองออก

          “ถ้านายไม่ฟังพี่ นายก็จะไม่มีทางรู้ว่า ‘คุณแอล’ ของนายชอบนายเหมือนที่นายชอบเขารึเปล่านะ”ร่างสูงว่าเท่านั้นล่ะร่างเล็กก็หยุดดิ้นรนทันที เพราะจงแดออกมากลางคันทำให้ไม่ทันได้ยินประโยคที่เขาต้องการบอกเจ้าตัวมากที่สุด

          “มีอะไรจะพูดก็พูดมา”ร่างเล็กเอ่ยเสียงเรียบ

          “พี่...รักนาย รักมานานแล้ว...แล้วนายล่ะรักพี่รึเปล่า”เสียงนุ้มทุ้มเอ่ยบอกประโยคที่เขาอุตสาห์รวบรวมความกล้าพูดมันออกมา แต่ถึงเขาจะไม่ถามเขาก็รู้อยู่ดีน่ะล่ะว่าอีกคนก็ชอบเขาเหมือนกัน แต่เขาอยากจะฟังจากปากของลูกเป็ดน้อยของเขามากกว่านี่นา

          “ก...ก็....”ร่างบางรู้สึกเหมือนจะเป็นคนติดอ่างกะทันหัน ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงอย่างเขินอาย

          “ว่าไงครับคนดีของพี่”ชายหนุ่มว่าด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ ร่างเล็กเองก็ไม่สามารถจะทำใจแข็งได้นานสุดท้ายก็ต้องยอมพูดออกมาหากแต่ก็มีข้อแม้ว่า...

          “ผมจะบอกพี่ก็ได้แต่พี่ต้องบอกผมก่อนว่าไอ้ ‘1-4-3’ เนี่ยมันมีความหมายว่าอะไรเหรอฮะ”ร่างบางเอ่ยถามอย่างสงสัย ร่างสูงแอบกลั้นขำเบาๆ ก่อนจะเอ่ยตอบน้องชายข้างบ้าน

          “อืม...มันมีความหมายว่า I love you, Do you love me?”สิ้นคำถามร่างบางก็ก้มหน้ามองเท้าพลางถอนหายใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นและประทับริมฝีปากบางลงบนริมฝีปากเรียวบางแผ่วเบาและตอบคำถาม...

          “I love you too.”

++++++ 1-4-3 ++++++

100% ค่ะ ครบได้อย่างลากเลือดเลยทีเดียว

อันนี้เป็นรีเควสต์แรก ถ้ามันแปลกๆ มึนๆ ยังไงก็ขออภัยด้วย

เพราะไรต์รู้สึกง่วงมากๆ เดี๋ยวอีกพักนึงจะเอาคริสเฉินมาเสิร์ฟนะคะ

ไรต์ไปล่ะ ใครอยากรีเควสต์คู่ไหนบอกได้เลยนะคะ บ๊ะบาย

:)  Shalunla