คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Just a Moment [2MIN] ep.1
2 min just a moment ep.1
“แฮ่ก.......แฮ่ก” เสียงหอบหายใจบวกกับเสียงฝีเท้าของชายหนุ่มยังดังไม่เท่าเสียงเท้าของกลุ่มคนข้างหลังที่วิ่งตามลีแทมินมา
.
.
.
.
.
.
‘เกือบจะชั่วโมงแล้วนะ มันไม่เหนื่อยกันบ้างรึไง’ แทมินคิดในใจ ใช่.....เขาวิ่งหนีคนพวกนี้มาจวนจะครบชั่วโมงแล้วขาก็อ่อนแรงแต่ก็หยุดไม่ได้ ทางเลือกของลีแทมินมีไม่มาก
.
.
.
.
1.ยอมหยุดให้มันเล่นงาน
2.วิ่งต่อไปเรื่อยๆจนไม่มีแรงจะวิ่ง
แต่สิ่งที่แทมินคิดมันคงไม่ง่ายขนาดนั้น หนึ่งในกลุ่มคนหยิบด้ามปืนสีดำออกมา เพียงแต่...........แทมินวิ่งหนีจนไม่ได้สังเกต
.
.
.
.
.
.
ปัง.................... เพียงกระสุนปืนนัดแรกยิงขึ้นเท่านั้น คนที่เหลือก็ยิงตามกันมาเหมือนเป็นโรคติดต่อ แทมินวิ่งหลบลูกกระสุนอย่างทุลักทุเลในใจหวังอยากให้มีคนมาช่วย แต่ก็คงสูญเปล่า ในซอยมืดขนาดนี้ใครมันจะมาเดินเล่นกัน
หมับ!!
มือของบุคคลปริศนาดึงแทมินเข้าไปในซอกมืด อ้อมกอดแกร่งดันตัวแทมินให้ชิดกับตัวเอง คงเป็นเพราะซอยมันแคบมากกกกกก ขนาดพื้นที่เท่าที่แทมินมองดูมันยืนได้เพียงคนเดียว
“อื้อ...นี่คุณ”
“หุบปาก ถ้ายังไม่อยากตาย” มือหนายกขึ้นมาปิดปากแทมินไว้แน่น ยังดีที่เหลือเว้นจมูกให้แทมินไว้หายใจ
เสียงวิ่งของคนนับสิบมาหยุดอยู่หน้าซอย
“ไปไหนแล้ววะ เมื่อกี้กูยังเห็นมันวิ่งมาอยู่เลย”
“เห้ย! ไปดูข้างหน้าตรงนู้นเผื่อว่ามันจะไปแถวคนเยอะๆ” กลุ่มอันธพาลวิ่งออกไปจากบริเวณนั้น มือของชายร่างสูงปล่อยออก
“ขอบคุณนะฮะ แล้วนาย...”
“ฉันชื่อมินโฮ.......ชเว มินโฮ”
‘ชเว มินโฮ ทำไมรู้สึกคุ้นจัง?’
“อ่า...ฮะ.....ฉันชื่อลีแท....”
“ไม่ต้อง นายรีบๆไปจากที่นี่ซะ ก่อนที่พวก Dark....อื้ม..พวกมันจะย้อนกลับมาแล้วนายจะเดือดร้อน”
“แต่ฉันไม่มีที่ไป พวกที่ไล่ฉันมามันยึดทุกอย่างของฉันไปหมดแล้ว”
“นายกับฉันก็ไม่ได้ต่างอะไรกัน แต่ฉันคงช่วยนายไม่ได้ไปหาที่อยู่เองเถอะ”
“ขอร้องละ ฉันไปอยู่กับนายได้ไหม?”
“แล้วแต่นาย แต่ฉันจะไม่ดูแลนายนะ”
“ได้ๆๆ” พูดจบมินโฮก็เดินนำแทมินไปอย่างไม่สนใจ เพียงอึดใจเดียวเท้าทั้งสองของแทมินก็ถึงหน้าบ้านของ
ชเว มินโฮ
ติ๊ง.............. เสียงออดหน้าบ้านที่ถูกกดดังขึ้น มินโฮและแทมินยืนรออยู่สักพักหนึ่ง ก่อนที่มินโฮจะพูดผ่านเครื่องฟังเสียงหน้าบ้าน
“ผมเอง พี่อนยู พี่จงฮยอน” สิ้นเสียงของมินโฮ ประตูบ้านถูกเปิดออกด้วยผู้ชายหน้าสวยคนหนึ่งที่ยืนยิ้มรับให้กับมินโฮ
“ขอโทษที่ช้า พอดีไม่ได้มองทางกระจกเลยนึกว่า....”
“ช่างเหอะ วันนี้ทำอะไรกินกันล่ะ”
“ทำกับผีอะไรล่ะ ไอ้อนยูมันออกไปซื้อกับข้างเมื่อกี้ก่อนแกมาประมาณ 5 นาที”
“แล้วทำไมไม่โทรบอกล่ะ จะได้ซื้อมาให้” แทมินยืนมองทั้ง 3 คนเถียงกันอย่างงงๆ เป็นจังหวะเดียวกับ
จงฮยอนที่สังเกตเห็นแทมินพอดี (มันควรจะเห็นตั้งนานละ อีเป็ด:ไรเตอร์)
“ใครอ่ะ??” จงฮยอนชี้นิ้วมาที่แทมินอย่างงงๆ เพราะปกติมินโฮไม่เคยพาคนแปลกหน้าเข้าบ้านอยู่แล้ว
“นั่นสิ น่ารักจังเลย” คีย์เดินมาข้างแทมิน พร้อมโอบไหล่อย่างสนิทชิดเชื้อ
“ลีแทมินฮะ เรียกว่าแทมินก็ได้”
“นายเรียกฉันว่า ออมม่าก็ได้ น่ารักซะจนอยากได้เป็นลูกเลยอ่ะ” คียืพูดพร้อมหัวเราะไปด้วย จงฮยอนทำหน้าตายกับกิริยาน้องชายตัวเอง
“งั้นก็ต้องเรียกไอ้อนยูว่า อัปป้า?” จงฮยอนพูดแซวคีย์ แทมินแอบหัวเราะออกมาเบาๆ คนบ้านนี้น่ารักเหลือเกิน ถ้าเป็นไปได้แทมินอยากอยู่ที่นี่ไปตลอด
“แทมิน นายจะอยู่ที่นี่ไม่นานเพราะถ้าพวกมันตามตัวนายเจอพวกฉันจะเดือดร้อน” แทมินก้มหน้าลง คีย์เลยหันไปทำตาดุใส่มินโฮ
“มินโฮที่ว่าพวกมันนี่ ใช่ Darkness รึป่าว?” จงฮยอนถามมินโฮอย่างสงสัย ร่างสูงเพียงแค่พยักหน้าให้
จงฮยอนรับรู้ ส่วนคีย์ก็พาแทมินมานั่งที่โซฟา น่าแปลกที่บางอย่างบอกให้แทมินไว้ใจคนเหล่านี้ทั้งๆที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน แทมินเอนหัวซบลงกับไหล่ของคีย์ น้ำตาของแทมินไหลออกมาช้าๆมือของคีย์ลูบผมของ
แทมินอย่างอ่อนโยน
“แทมิน เล่าให้พี่ฟังหน่อยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับนาย กับครอบครัวนาย กับทุกๆคน แล้วบอกด้วยว่านายมาที่นี่ได้ยังไง” จงฮยอนรัวคำถามใส่แทมิน มือทั้งสองข้างจับไหล่แทมินเบาๆ
“ถามบ้าถามบออะไรเยอะแยะ” คีย์ค้อนตาใส่จงฮยอน
‘พวกมันมาที่บ้านผม มันฆ่าพ่อ แม่ พี่ ทุกๆคนในบ้านไม่เว้นแม้แต่คนใช้ ที่บ้านของผมไม่มีใครเหลือเลย.....ไม่เหลือเลย’
“แล้วนายรอดมาได้ยังไง” จงฮยอนเอ่ยถามแทมิน
“คุณนมของผมเค้าเปิดประตูลับด้านหลังบ้านให้ จากนั้น..................เขาก็โดนฆ่าตายเหมือนกัน” แทมินพูดออกมาทั้งน้ำตา คีย์คอยลูบหัวปลอบแทมินอยู่ตลอดส่วนจงฮยอนก็นั่งถอนหายใจตรงหน้าแทมิน
“ไม่เป็นไรนะ........ไม่เป็นไร นายปลอดภัยแล้ว พี่ให้นายอยู่กับพวกพี่”
“ขอบคุณนะฮะ....ฮึก....ขอบ....ฮึก...คุณจริงๆ”
ติ๊ง................ เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น จงฮยอนคว้าปืนข้างตัวขึ้นมาถืออย่างรวดเร็วก่อนที่คีย์จะปรามไว้
“พี่จงฮยอน อาจจะเป็นพี่อนยูก็ได้” คีย์เอ่ยขึ้นแต่อีกคนฟังซะที่ไหน มินโฮเองก็หยิบปืนขึ้นมาถือเช่นกัน มือหนาเปิดประตูออกมาพร้อมกับจ่อปืนไปที่คนตรงหน้า
“เฮ้ยๆๆๆ ไอ้พวกบ้า กูเว้ย!! อนยู”
“อ้าว!!พี่อนยูเหรอ นึกว่าคนร้าย”
“ลองเอาปืนยิงกูสิ ข้าวเย็นก็ไม่ต้องกินมันหรอก”
“โอ๋ อย่างอนนะพี่ชายสุดหล่อเดี๋ยววันนี้ผมนวดให้พี่ก็ได้” จงฮยอนพูดเกลี่ยกล่อมอนยูเพื่อของกินเท่านั้น คีย์พาแทมินเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร ส่วนอนยูกับจงฮยอนจัดการเรื่องกับข้าว
“แล้วจะให้นอนที่ไหน?” มินโฮถามคีย์ด้วยดวงตาเฉยชาที่พุ่งมองไปยังแทมิน
“ดูก่อน ห้องฉันมันก็เต็มเพราะนอนกันสองคนกับพี่อนยู ส่วนห้องพี่จงฮยอนมันก็รกเหลือเกิน....”
“กรุณาอย่าส่งหมอนี่มานอนห้องฉัน”
“ทำไมล่ะ??มันจะตายนักรึไงแค่ให้แทมินนอนด้วยน่ะ”
“เออ ก็คนนี้แหละที่เคยเล่าให้ฟัง”
“อ๋อ รักครั้งแรกเมื่อวัยเด็ก”
“ไอ้คีย์บอม!!!”
“ข้าวมาแล้ววววววววววววว” จงฮยอนเดินถือจานอาหารสองสามอย่างมาพร้อมแหกปากโวยวาย อนยูเดินตามมาอย่างเงียบเท้าข้างขวายกเตรียมจะถีบคนด้านหน้าให้ล้มแต่เหมือนจะรู้ทัน
“ฮั่นแน่!!จะแกล้งผมอ่ะดิ พี่ไม่ได้แอ้มผมหรอกว่ะ รู้ทัน 5555”
“เออเว้ย!! หุบปากแล้วกินข้าวซะไอ้บ้า” จงฮยอนหัวเราะสะใจเพราะอนยูสู้ไหวพริบของตัวเองไม่ได้ ทั้ง 5 คนลงมือทานอาหารกันอย่างรวดเร็วเพียงไม่กี่นาทีอาหารตรงหน้าก็หมดเกลี้ยง!! จากนั้น อนยูและจงฮยอนจัดการเก็บโต๊ะอาหารให้สะอาดเพื่อไม่ให้คีย์บอมบ่น(?) ส่วนคีย์พาแทมินขึ้นมาด้านบนของบ้านเพื่อให้
แทมินได้พักผ่อน
“แทมินนอนห้องนี้นะ เดี๋ยวออมม่าไปเอาแปรงสีฟันมาให้"
“ฮะ.........เอ่อ..ออมม่า”
“จ๊ะ??”
“คือแทมินไม่มีเสื้อผ้าใส่อ่ะ นอกจากชุดนี้ก็ไม่มีชุดอื่นแล้วอ่ะ” แทมินก้มลงมองชุดตัวเองอย่างขัดๆ คนตัวเล็กยิ้มให้คีย์อย่างเขินแต่ดูเหมือนคีย์เองก็พึ่งนึกได้ว่าแทมินไม่มีเสื้อผ้า
“แหะๆ ลืมสนิทเลยอ่ะจ้ะ เดี๋ยวเอาเสื้อผ้าออมม่าไปใส่ก่อนได้ไหม?”
“ฮะ” แทมินยิ้มหวานให้ออมม่า คนหน้าสวยรีบวิ่งกลับไปที่ห้องตัวเองเพื่อเตรียมของให้ลูกชาย แทมินนั่งอยู่ในห้องของใครสักคนในบ้านนี้ ดวงตาสีน้ำตาลกวาดมองไปรอบๆห้องที่แสนจะเป็นระเบียบ ทุกมุมของห้องถูกวางไว้อย่างเรียบร้อย เตียงนอนถูกคลุมด้วยผ้าปูสีน้ำตาลอ่อน ชั้นวางหนังสือข้างๆมีรูปถ่ายของวิวต่างๆวางอยู่เต็มไปหมดแต่ที่แปลกแยกออกมาก็เห็นจะมีแต่รูปเด็กผู้ชายตัวเล็กๆหน้าหวานๆ...............ลีแทมิน
‘แล้วรูปเรามันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง??’ แทมินคิดในใจ มันน่าสงสัยที่อยู่ดีๆรูปแทมินก็มาปรากฏอยู่ที่นี่ตอนมาถึงก็ไม่ได้พกรูปมาสักใบแล้วจะเอาให้ใครที่ไหนกัน ในหัวแทมินมีเควสชั่นมาร์กอยู่เต็มไปหมดมือบางหยิบกรอบรูปขึ้นมาดู ตัวอักษรสีดำข้างกรอบรูปเด่นขึ้นอย่างชัดเจน ‘My Love’
แกร๊ก...................แทมินหันไปที่ประตูอย่างรวดเร็วจนไม่ทันได้ระวัง กรอบรูปสีฟ้าอ่อนถูกปล่อยลงพื้นแต่ยังโชคดีที่เป็นพื้นพรมเลยไม่เป็นอะไร
“นายทำอะไรเนี่ย?แล้วเข้ามาห้องฉันทำไม?” ชเว มินโฮยิงคำถามใส่แทมินทันที มือหนาก้มลงเก็บกรอบรูปอย่างระมัดระวังพลันแก้มทั้งสองข้างก็ขึ้นสีแดงระเรื่อทันที
“ล...แล้วเห็นอะไรบ้าง”
“ไม่นี่ เอ่อ...คือว่าที่เข้ามาห้องนี้เพราะออมม่าบอกว่าฉันต้องพักห้องนี้อ่ะ”
“จริงๆเลย ไอ้คีย์บอม”
“เอ่อ...ถ้ารบกวนนายเดี๋ยวฉันไปพักห้องพี่จงฮยอนก็ได้นะ”
“ไม่ต้อง!!..........นายพักที่นี่แหละ ถ้าคีย์บอมมันรู้เดี๋ยวฉันโดนด่า”
ก๊อกๆ......................เสียงประตูดังขึ้นทำให้มินโฮต้องเดินไปเปิดให้ คนหน้าสวยยืนยิ้มให้มินโฮพร้อมยื่นชุดนอนกับแปรงสีฟันมาให้...........................คนที่ยืนหน้าตายที่ประตู
“เอาไปให้แทมินด้วย แล้วก็ต่อไปนี้ลูกฉันจะนอนกับนาย โอป่ะ??”
“หึ!! ถ้าฉันไม่โอก็โดนนายฆ่าสิ”
“ก็รู้นี่นา”
.
.
.
.
“คีย์ พี่อนยูกับพี่จงฮยอนอยู่ด้านล่างรึเปล่า”
“อืม....ก็รอนายนั่นแหละ” มินโฮพยักหน้าให้คีย์ ร่างสูงเดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมยื่นชุดนอนให้แทมิน
“ใส่ชุดนี้ไปก่อนก็แล้วกัน นายไปอาบน้ำได้เลยนี่ก็แปรงสีฟัน” แทมินรับของจากมือมินโฮก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ร่างสูงมองตามเข้าไปเมื่อเห็นว่าแทมินเข้าไปในห้องน้ำแล้วจึงเดินลงมาชั้นล่างที่มีคนนั่งรออยู่
อนยู จงฮยอนและคีย์นั่งอยู่ที่โซฟาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“นั่งเลย มินโฮ”
“ครับ”
“เฮ้อ พี่อนยูผมว่าพวกเรานี่ทรหดแล้วนะ แทมินนี่หนักกว่าอีกเพราะมันฆ่าต่อหน้าเลยอ่ะ”
“ก็นั่นแหละ พวกเรามันแค่จัดการตอนที่เราไม่รู้แต่แทมินก็น่าสงสารจริงๆ เออ.........มินโฮคีย์มันบอกพี่แล้วนะว่าแทมินคือเด็กที่นายเล่าให้ฟังใช่ไหม??” มินโฮหันไปจิกตาใส่คีย์ทันที
“นายลองเล่ามาดิ ไอ้เรื่องรักครั้งแรกแกอ่ะ 5555” จงฮยอนหัวเราะทับถมมินโฮอย่างสะใจ(อีเป็ดมันเลวจริงๆ -*- :ไรเตอร์)
ป้าบ!! ฝ่ามือหนักของอนยูฟาดลงบนหัวของจงฮยอนเต็มแรง
“โห!! ไรอ่ะพี่.........แค่นี้ต้องตีผมด้วยเหรอ”
“แล้วมันใช่เวลาไหมไอ้เป็ด?? มินโฮนายลองเล่ามาสิว่าครอบครัวนายถูกมันจัดการยังไง”
“แล้วพี่จะให้ผมขุดอดีตขึ้นมาทำไม?ผมเคยแล้วใช่ไหมว่าผมไม่อยากจำมัน?”
“พี่อนยูให้พูดก็พูดมาเถอะน่า!! เพราะมันเกี่ยวกับแทมินนะ”
“จำกันดีจริงๆ เล่าก็ได้ ก็...........ผมกลับมากจากอเมริกาพอมาถึงบ้านก็เจอพ่อ แม่ ทุกคนตายหมดพวกมันจับผมไปที่ฐานของมัน มันถามหาแทมินผมเลยตอบไปว่าผมไม่รู้ผมไม่เกี่ยวอะไรกับแทมินแล้วพวกมันจะฆ่าครอบครัวผมทำไมในเมื่อแทมินไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผม มันก็บอกว่าเพราะธุรกิจของพ่อผมมันมีกำไรดีเกินไปทำธุรกิจเจ้านายมันแทบจะขายไม่ออกมันบอกว่ามันจะฆ่าผมทิ้ง ฆ่าแทมินทิ้งแล้วพวกพี่ก็ไปช่วยผมออกมาเนี่ยแหละ” มินโฮเล่าเรื่องทั้งหมดให้ทั้งสามคนฟัง
“สรุปง่ายๆคือครอบครัวแกสนิทกับครอบครัวแทมินแล้วการค้าของพ่อแกก็ช่างชายดีเหลือเกินพวกมันเลยฆ่าครอบครัวแกทิ้ง” จงฮยอนสรุปออกมาสั้นๆ พอจะทำให้อนยูรู้ว่าที่พวกเขาทั้ง 5 คนต้องสูยเสียครอบครัวก็มาจากปัญหาทางธุรกิจ
“ก็ยังดีที่มีตำรวจเขาช่วยเหลือและมอบหมายงานให้เราตามล่าพวกมัน”
“แต่ยังไงตอนนี้แทมินก็ยังไม่ปลอดภัย เราต้องดูแลเด็กคนนี้ให้ดีที่สุด”
“อืม....”
“จบ!! การประชุมแยกย้ายเพราะกูง่วงครับ” จงฮยอนตัดบทพูดก่อนจะเดินขึ้นห้องไปอย่างรวดเร็ว ทั้งสามคนที่เหลือจึงแยกย้ายกันกลับห้องอย่างว่ามันก็ดึกมากแล้วสู้เอาเวลาไปพักผ่อนดีกว่ามานั่งเครียด มินโฮเดินเข้าห้องไปอย่างเงียบๆ ร่างสูงจัดการอาบน้ำชำระร่างกายอย่างสะอาด จากนั้นก็ถึงเวลานอน
“แทมินนายหลับรึยัง?”
“....”
‘ไร้เสียงตอบรับสงสัยหลับแล้ว’ มินโฮล้มตัวลงนอนข้างๆแทมิน หูของมินโฮได้ยินเสียงของคนร้องไห้ เสียงนั้นดังใกล้ๆตัว
“แทมินๆ นายเป็นอะไร”
“ฮึก..มินโฮ” แทมินพลิกตัวหันมาหามินโฮ มือบางสวมกอดร่างกายของมินโฮแน่น อ้อมกอดของมินโฮสวมกอดคนตรงหน้าทันที มือหนาลูบผมแทมินอย่างอ่อนโยน
“เป็นอะไร นายเป็นอะไร”
“ฉันฝันร้าย มัน....มันเป็นฝันที่เป็นจริง”
“ฝันว่าอะไร.......”
“ครอบครัวฉันตาย” แทมินพูดออกมาพร้อมน้ำตา มินโฮจับไหล่แทมินเบาๆ ร่างสูงเขย่าแทมินให้ได้สติ
“แทมินนายต้องเข้มแข็ง ต้องเข้มแข็ง นายจะหยุดแค่นี้ไม่ได้ นายต้องอยู่กับความจริงเข้าใจไหมลีแทมิน?”
“ฮึก...ฮือ...ไม่เอา...ฉันไม่เหลือใครแล้ว ทุกคนทิ้งฉันไปหมดเลย...ฉันไม่อยากอยู่แล้ว ชเว มินโฮ ไม่อยากอยู่แล้ว”
“นายอยู่คนเดียวที่ไหนล่ะ นายยังมีฉัน มีคีย์......ออมม่านายไง ทุกๆคนในบ้านนี้จะอยู่กับนาย ทุกคนในบ้านนี้จะเป็นครอบครัวของนาย นายอาจจะต้องทำใจยอมรับแต่ยังไงนายก็ตายไม่ได้ นายห้ามตายเด็ดขาดเพราะนายต้องอยู่กับฉันเข้าใจไหม?”
“ฮึก......เข้าใจแล้วก็ได้..ฮึก” มินโฮดึงแทมินเข้ามากอด น้ำตาของร่างบางไหลออกมาไม่ขาดสายการสูญเสียครั้งนี้มันมากเกินไปสำหรับลีแทมินจริงๆ มินโฮต้องทำให้แทมินหลุดออกจากฝันร้ายให้ได้ถ้าขืนเป็นอย่างนี้ต่อไปแทมินคิดฆ่าตัวตายแน่!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
แทมินตื่นเช้ามาก็พบกับความว่างเปล่า คนที่โอบกอดเขาไว้เมื่อคืนไม่อยู่ซะแล้ว..............แทมินตัดสินใจเดินลงมาด้านล่างก็เห็นแค่คีย์อยู่คนเดียว
“ออมม่า~ คนอื่นล่ะฮะ”
“อ้าว!! ตื่นแล้วเหรอแทมิน คนอื่นไปทำงานตั้งแต่ 8 โมงแล้วล่ะจ้ะ”
“แล้วผมตื่นมากินข้าวเช้าทันไหมฮะ??” แทมินเดินดุ่มเข้ามาหาคีย์ที่ยืนล้างจานอยู่ตรงซิงค์ ร่างบางกวดสายตาหาอาหารเช้า แต่ไร้วี่แวว
“สายไปแล้วจ้ะหนุ่มน้อย เอางี้ละกันเดี๋ยวออมม่าไปซื้อมาให้ใหม่โอเคไหม??” คีย์เอานิ้วจิ้มไปที่จมูกแทมินอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะถอดผ้ากันเปื้อนและจัดการหยิบกระเป๋าสตางค์เพื่อไปซื้อกับข้าวมาให้ลูกชายสุดที่รัก
“แทมิน ใครมาก็ไม่ต้องเปิดนะยกเว้นคนในบ้านเรา” คีย์พูดเสียงแข็งถึงแทมินจะอยุ่ในบ้านก็เถอะแต่มันก็ยังไม่ปลอดภัยอยู่ดี แถมมินโฮย้ำว่าพยายามอย่าทิ้งให้แทมินอยู่บ้านคนเดียวถ้าไม่มีเหตุจำเป็น
‘แต่นี่มันก็เหตุจำเป็นนะยะ’ คีย์บ่นในใจ ร่างบางเดินตรวจตราความเรียบร้อยทั่วทั้งบ้าน
.
.
.
.
‘หน้าต่างก็ล็อกแล้ว ประตูหลังบ้านก็ล็อกแล้ว’ คีย์เดินจนมั่นใจว่าบ้านทั้งบ้านปลอดภัยดีสำหรับแทมินจึงตัดสินใจเดินออกมาอย่างโล่งใจ
“อยู่คนเดียวได้นะ” คีย์เอื้อมมือไปหยิบรองเท้าในตู้พลางเอ่ยถามแทมินไปด้วย คนถูกถามถึงกับยู่ปาก
“ผมโตแล้วนะออมม่า อีกอย่างผมเก่งกว่าที่คิดนะฮะ” แทมินตอบออกมาอย่างมั่นใจ
“เอาเหอะ เดี๋ยวออมม่ากลับมาถ้ามีอะไรเกิดขึ้นปืนอยู่ในตู้เก็บมีด”
“อ่าฮะ แทมินจะระวังตัว” แทมินโบกมือให้คีย์ก่อนจะกลับเข้าไปในบ้าน ร่างบางไม่ลืมที่จะปิดประตูเพราะยังไงความปลอดภัยของตัวเองก็สำคัญที่สุด แทมินนั่งดูโทรทัศน์รอคีย์ไปพลางๆแต่มีเสียงบางอย่างเล็ดลอดเข้ามาในหูของแทมิน.......เสียงกระโดดข้ามรั้ว แทมินรีบปิดโทรทัศน์ทันที ร่างบางเดินไปหยิบปืนในตู้เก็บมีดเท้าทั้งสองข้างค่อยก้าวไปหลังบ้านเพื่อออกไปทางหน้าบ้านเพราะต้นเสียงมากจากทางนั้น แทมินเดินถือปืนมาเรื่อยๆ ผู้ชายร่างสูงกำลังงัดแงะประตูบ้านที่แทมินล็อกเอาไว้ร่างบางวิ่งเข้าไปเอาปืนจ่อที่ศีรษะทันที
“ปล่อยมือออกจากประตูบ้านเดี๋ยวนี้!!” ร่างสูงยกมือขึ้นเหนือหัว แต่เพียงเสี้ยววินาทีเดียวการแย่งปืนก็เกิดขึ้นแทมินตกไปอยู่ในอ้อมกอดของคนร้าย
“เฮ้ย!! ปล่อยนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้” แทมินดิ้นสุดแรงปืนถูกปลดออดจากมือให้หล่นลงพื้น
แป๊ก!! กระบอกปืนสีดำไม่ได้อยู่ในมือลีแทมินอีกแล้ว เขาต้องรีบออกจากอ้อมกอดของคนร้ายให้เร็วที่สุดแต่แรงที่กอดแทมินไว้มันแน่นเหลือเกินและอยากที่จะดิ้นออก
‘เอาวะ ตายก็ตาย’ แทมินคิดในใจพร้อมดิ้นขัดขืนสุดฤทธิ์จนหลุดออกจากอ้อมกอดคนร้าย ร่างบางวิ่งไปคว้าปืนมาถือจ่อหน้าผู้ไม่ประสงค์ดีทันที
“เฮ้ยๆๆ แทมินนี่ฉันเอง” มินโฮยกมือขึ้นพร้อมตะโกนออกมาเพื่อกันลูกกระสุนที่กำลังจะยิงจ่อหัว
“ไอ้บ้า!! แล้วใครใช้ให้นายเล่นแบบนี้” แทมินขว้างปืนใส่มินโฮแล้วเดินเข้าบ้านไปอย่างอารมณ์เสีย
‘งอน......อารมณ์เสีย....โกรธ....แล้วชเว มินโฮจะง้อยังไง??’ มินโฮคิดในใจพลางส่ายหัว ตั้งแต่เกิดมาแม้แต่คนในครอบครัวยังไม่เคยง้อเลยด้วยซ้ำ แล้วลีแทมินเป็นใคร?ทำไมมินโฮต้องง้อด้วย? ถึงมินโฮจะคิดอย่างนั้นแต่กลับเดินไปหาแทมินทันทีที่ก้าวเข้าบ้าน
“แทมินโกรธเหรอ?”
“.....”
“แค่ล้อเล่นเอง ฉันไม่ฆ่านายหรอกน่า”
“แล้วกลับมาทำไมแต่เช้าเห็นออมม่าบอกว่าไปทำงานไม่ใช่รึไง”
“ของฉันเป็นงานพิเศษ ออกจากบ้านไปตั้งแต่ตีห้าน่ะนี่ก็เพิ่งเลิกงาน”
“ตีห้า?...แล้วกินอะไรมารึยัง??” แทมินหันไปมินโฮอย่างแตกตื่น สายตาของคนตรงหน้าแค่ดูก็รู้ว่าเป็นห่วงมินโฮ
“หายงอนแล้วรึไง”
“เหอะ!! เปล่างอนซะหน่อยฉันแค่ไม่ชอบให้ใครมาเล่นอะไรพิเรนทร์แบบนี้” แทมินแจงเหตุผลให้มินโฮฟังแล้วหันไปเปิดทีวีนั่งดูอย่างสบายใจ ร่างสูงถือวิสาสะนอนตักของแทมินอย่างไม่ขออนุญาตเลยสักนิด
“นี่!! ออกไปนะใครอนุญาตให้นอนมิทราบ” แทมินพยายามยกหัวของมินโฮออกจากตักของตัวเองแต่ก็ไม่เป็นผลร่างสูงยังคงนอนตักแทมินอยู่ที่เดิม
“ขอนอนแป๊ปนึงสิ เมื่อคืนฉันได้นอนแป๊ปเดียวเองนะแทมิน” มินโฮพูดอ้อนแทมินจนร่างบางยอมใจอ่อน
มือของแทมินลูบหัวของมินโฮเบาๆบวกไปกับการขยี้
“เฮ้ย! แทมินอ่า~อย่าสิหัวฉันมันจัดทรงยากนะ”
“ถ้ามันยากนักเดี๋ยวฉันจัดให้ทุกวันเลยเอาไหม?”
“อืม.........งั้นนายต้องจัดให้ฉันทุกวันเลยนะ” มินโฮลุกขึ้นจากตักของแทมิน ร่างสูงดันร่างของแทมินให้นอนติดกับโซฟา หน้าทั้งสองคนชิดกันจนเกือบไม่เหลือช่องว่าง
“นี่...ปล่อยนะ เดี๋ยวออมม่าเห็น” มินโฮยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาเคยกลัวคีย์ที่ไหนกันล่ะ
“มาก็มาสิ” มินโฮโน้มหน้าลงเข้ามาใกล้แทมินเรื่อยๆ จนจมูกทั้งสองคนชนกัน
.
.
.
.
.
.
“อะแฮ่ม......กรุณาออกมาจากตัวลูกฉันเดี๋ยวนี้”
“กลับมาแล้วเหรอ? ช้านะนาย” มินโฮรีบลุกออกจากตัวแทมินแล้วเดินไปหาคีย์ทันที คนหน้าสวยยืนมอง
มินโฮแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ
“นี่เร็วสุดแล้วย่ะ!! ถ้าฉันช้ากว่านี่แทมินคงโดนยีราฟงาบไปกินแล้วมั้ง”
“ออมม่าฮะ!! หมอนี่มันแกล้งผมอ่ะ” แทมินวิ่งเข้ามากอดคีย์แล้วฟ้องอะไรๆต่างๆนานา จนคีย์อดที่จะหัวเราะกับอาการเด็กๆของแทมินไม่ได้ มือบางขยี้หัวแทมินเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปในครัว
“วันนี้กินข้าวผัดกิมจิแล้วกันนะ นายกินไหมมินโฮ?? เมื่อเช้านายยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ”
“กินนิดนึงก็แล้วกัน เออ!!..คีย์ฉันเห็นวันนี้พี่อนยูบ่นอยากกินเค้กข้าว”
“หึ!! เรื่องมากน่ารำคาญ”
“งอนกันรึไง?”
“ฉันไม่รู้!! ก็ให้เขาไปกินกับผู้หญิงของเขาสิธรรมดาพวกเราก็มีอันตรายอยู่รอบตัวอยู่แล้วดันไปคบใครก็ไม่รู้ที่เป็นคนแปลกหน้า ระวังเถอะเดี๋ยวอันตรายมันจะมาหาตัว” คีย์ยืนสบถให้มินโฮกับแทมิน แทมินทำหน้าที่ลูกชายที่ดีร่างบางเดินหยิบอุปกรณ์ให้คีย์ ระหว่างรอแทมินก็กลับไปนั่งดูทีวีเหมือนเดิมสายตาของแทมิน
มองไปที่โทรทัศน์แต่ในใจก็สงสัยเรื่องพี่อนยูกับออมม่า
“นี่!! มินโฮ”
“ว่าไง?”
“เมื่อกี้ที่ออมม่าพูดน่ะ ว่าพี่อนยูเขา.............”
“อ้อ อย่าสนใจเลยส่วนมากที่พี่อนยูคุยน่ะจะเป็นเพื่อนที่ทำงานน่ะไม่ก็พวกสายลับด้วยกันคีย์มันชอบงอนอย่างนี้แหละเดี๋ยวตอนเย็นนายคอยดูนะ พี่อนยูต้องมาง้อคีย์แน่ๆ”
“อ๋อ!! อย่างนี้นี่เองว่าแต่......นายออกไปทำงานทุกเช้าแบบนี้แล้วใครทำกับข้าวให้กินอ่ะ??”
“ไม่มีหรอก ฉันก็เลยไม่ได้กินขืนอยู่รอคีย์ตื่นฉันก็เข้างานสายพอดี”
“งั้นเดี๋ยวฉันตื่นมาทำให้เอามะ??”
“ไม่ต้องหรอกฉันไม่อยากรบกวนนาย”
“น่านะมินโฮ ให้ฉันทำให้นายเหอะฉันมาอยู่บ้านนี้ยังไม่เคยทำอะไรให้ใครเลยนะๆๆ”
“อืม ก็ได้ๆนายตื่นไหวใช่ไหม? ตี 4 นะ”
“อื้ม” แทมินยิ้มกว่างให้มินโฮจนร่างสูงอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้มือของมินโฮหยิกจมูกแทมินเบาๆ ภาพน่ารักๆของทั้งสองคนถูกจับจ้องด้วยสายตาของคีย์ที่ยืนยิ้มอยู่ในครัว
.
.
.
.
.
“หวานกันเหลือเกิน...................เย็นนี้ถ้าพี่อนยูไม่มาง้อนะ ตาย!!!”
*************************************************************
*the period talks *
เป็นไงกันบ้างอ่ะ.........นี่คือฟิคเรื่องแรกในชีวิตนะคะ ถึงแม้จะเคยอัพแล้วแต่เผอิญไวรัสมันกินแฟลชไดร์ฟ(เศร้าใจT_T)เลยต้องมาแต่งใหม่ ขอเม้นท์เยอะๆหน่อยนะเรื่องนี้มันอยู่ได้ด้วยจ้ะถ้าไม่เม้นท์อีพีสองก็ไม่มี *w* เหอๆ
ความคิดเห็น