คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1 - นักเรียนใหม่
ประตูห้องเรียนเปิดออกพร้อมกับร่างสูงกว่า 170 ซม. เดินเข้ามา ผมดำขลับเป็นประกาย หน้าตาหล่ะ...ไม่ต้องพูดถึงเลย แค่เขาคนนั้นเดินเข้ามาในห้องก็ทำให้เพื่อนๆชั้นโยนหัวใจให้ไปทุกคนแล้ว
" สวัสดีครับ ชื่อ ไมล์ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ " ไมล์พูดจบพร้อมกับโค้งงามๆอีกหนึ่งที บางคนคงอยากจะตะโกนบอกว่าให้มาฝากหัวใจด้วยก็ยังได้แน่ๆ วิธีการพูดและการวางตัวทำให้รู้ว่าคงมาจากครอบครัวที่รวย+ไฮโซใช้ได้เลยทีเดียว
" เอาล่ะ ไมล์ ไปหาที่นั่งนะ เดี๋ยวจะได้เริ่มเรียนกันเลย " วินาทีนี้คนทั้งห้องต่างเงียบกริบผิดกับตอนก่อนหน้านี้ลิบลับ พวกผู้ชายก็อยากให้ไมล์คนนี้ไปนั่งใกล้ๆเผื่อว่าออร่าความป็อปจะพาตัวเองดังไปด้วย ส่วนพวกผู้หญิงก็อยากจะให้มานั่งใกล้..เพราะอะไรก็น่าจะรู้อยู่อ่านะ - - ฉันหันมองทางนี้ทีทางโน้นทีเพื่อหาที่นั่งที่ยังว่างอยู่ที่ไมล์อาจจะไปนั่ง...มีอยู่แค่2ที่เท่านั้นเอง แล้วว...
" ตรงนี้ว่างใช่มั้ย?? " เสียงทุ้มดังขึ้นที่ที่นั่งข้างๆฉัน ไมล์คนดังจะมานั่งข้างๆฉันเรอะเนี่ยยย!!!
" ใช่จ้ะ นั่งได้เลย ใช่มะ เรนะ??? " ยังไม่ทันที่ฉันจะอึ้งเสร็จ มาเอะก็ชิงพูดขึ้นมาซะก่อน
" สวัสดีจ้ะ ชั้นชื่อ มาเอะ ส่วนนี่คือ เรนะ จ้ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ " ฉันคงต้องยอมรับว่าการเข้าสังคมของมาเอะดีกว่าฉันเป็นไหนๆ ก็วันวันมาเอะมีแต่คนอยากอยู่ใกล้ ก็เล่นน่ารักซะขนาดเนี้ย สงสัยไมล์คนนี้ก็คงต้องหลงเสน่ห์ของเธอไปอีกคนแน่
" อืม ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกันนะ " เราสามคนทำความรู้จักกันได้แค่แปบเดียวพออาจารย์เริ่มสอนทุกคนก็เงียบและเตรียมตัวหาอะไรมาบังสายตาอาจารย์ที่คอยสอดส่ายหาคนที่หลับแล้วเขวี้ยงชอล์คใส่อย่างสนุกสนาน
ในที่สุดก็หมดคาบเรียนสุดท้ายซักที วันนี้ทำสถิติใหม่หลับได้กว่า 3 ชั่วโมง!! ตกลงแล้วเรามานั่งเรียนหรือว่ามานั่งหลับกันแน่เนี่ย??
ตอนนี้ก็เป็นเวลาที่จะต้องกลับบ้านแล้ว ฉันกับมาเอะเลยต้องแยกกันที่หน้าโรงเรียนเพราะว่าเราไปกันคนละทาง
" บ๊ายบาย เรนะ เจอกันพรุ่งนี้นะจ๊ะ "
" อืม บ๊ายบาย " การเดินทางกลับบ้านหลังเลิกเรียนของฉันน่าเบื่อจริงๆ เพราะว่าไม่มีใครเดินมาทางเดียวกับชั้นเลย เมื่อไหร่จะมีใครที่เดินกลับบ้านทางเดียวกันกับชั้ลบร้างงงง!!! TT-TT
เฮ้อ~ ถึงบ้านซักที ...
" บ้านเธออยู่ทางนี้เหมือนกันหรอกหรอเนี่ย..." เฮ้ยยย!!! ใครอ่ะ!!?? ชั้นหันไปตามเสียงด้วยความตกใจ แหม..ก็ไม่เคยมีใครเดินกลับทางนี้เลยนี้หว่า แล้วอยู่ดีดีก็มีคนมาพูดด้วย เป็นใครก็ต้องตกใจใช่มั้ยล่า?? อ่าว.. ไมล์นี่เอง
" ตกใจหรอ??"
" ไม่ตกใจก็บ้าแล้ว! เดินมาไม่ให้สุ่มให้เสียง! ฉอดๆๆๆ..." ไมล์ยังไม่ทันได้พูดอะไรมากมาย ปากชั้นก็บรรจงพ่นคำด่าไม่หยุด
" เฮ้อ~ วันหลังเดินระวังหน่อยแล้วกัน เกิดอะไรขึ้นไม่รู้ด้วยนะ ขนาดชั้นเดินตามหลังมายังไม่ร้ตัวเลย "
" ไม่ต้องมาสอนชั้นหรอกย่ะ!!! " ฉันเชิดใส่นายไมล์หนึ่งทีแล้วเดินเข้าบ้านไป ... วันนี้เราได้ตัวกวนประสาทมาหนึ่งตัว หน็อยย ทำเค้าตกใจแล้วยังมีหน้ามาสั่งสอนเค้าอีก! มันน่า...-*-
ฉันนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง คิดนู่นคิดนี่ไปเรื่อยเปื่อยโดยมีป้าเมย์แม่บ้านคนโปรดยืนอยู่ห่างๆ วันนี้ทำไมสีหน้าป้าดูแปลกๆไปนะ?? เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นอย่างนี้เลย
" คุณหนูอยากทานอะไรมั้ยคะ" ป้าเมย์ถามฉันทำลายความเงียบในห้อง
" ไม่หรอกค่ะ ขอบคุณนะคะ ...ป้าช่วยบอกพี่พี่ข้างนอกให้เข้ามาหน่อยได้ไหมคะ หนูมีเรื่องอยากจะคุยด้วยหน่อยอ่ะค่ะ"
" คุณหนูยังไม่รู้จริงๆด้วยสินะ... "
" หืม?? มีอะไรหรือเปล่าคะป้า "
" คือว่า...ไม่มีใครอยู่ข้างนอกหรอกค่ะ..ตอนนี้เหลือป้าทำงานที่นี้คนเดียวแล้วนะคะ " อะไรนะ?.. เหลือป้าอยู่คนเดียวงั้นหรอ???
" เขาออกไปตอนที่คุณหนูไม่อยู่น่ะค่ะ..คุณหนูไม่มีเงินเดือนให้เขามาหลายเดือนแล้วนะคะ " ไม่มีเงินเดือนงั้นหรอ???
" ป้าพยายามห้ามเขาแล้วนะคะ แต่... "
" ไม่เป็นไรหรอกค่ะป้า..." ไม่มีเงิน...ต้องหาเงินสินะ ... ต้องทำงานงั้นหรอ?? คงเป็นทางเดียวที่เราจะหาเงินได้น่ะสิ
" ป้าไปนอนเถอะค่ะ " ป้าเมย์พยักหน้าเบาๆ ทีหนึ่งแล้วเดินออกจากห้องไป...พรุ่งนี้เย็นเราต้องออกไปหางานพิเศษทำให้ได้เพื่อเงิน!!
ความคิดเห็น