นิมิตรา...ปาฏิหาริย์แห่งใจ

ลำดับตอนที่ #1 : เมืองวสุธา

  
                  ณ  เมืองวสุธา

                  ท่ามกลางตลาดที่แสนวุ่นวายกลางใจเมือง    ผู้คนเดินขวักไขว่ไปมาเพื่อจับจ่ายซื้อของ  แดดยามบ่ายที่ส่องแสงร้อนแรงส่งผลให้นักซื้อรีบเลือกของ  เพื่อจะได้กลับบ้านไปหลบแดด   แต่แปลกที่กลับมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินทอดน่องไปเรื่อยๆ   กำลังยิ้มเหมือนมีความสุขที่ได้ตากแดดร้อนๆ  ท่ามกลางสายตาของคนที่แอบนึกอยู่ในใจว่า

                บ้าไปแล้วหรือไงนะหมอนี่    แดดร้อนจะตายยังยิ้มอยู่ได้

                แต่ไม่ว่าใครจะคิดยังไง   เด็กหนุ่มคนนี้ก็ไม่สน   เพราะ........

               “ เย้   หนีออกมาได้แล้ว   เหนื่อยแทบตาย ” อาศิระ  เด็กหนุ่มที่มีผมและดวงตาเป็นสีน้ำเงินบ่นอย่างดีใจ 

                “เอาล่ะ  ก่อนอื่นต้องไปเที่ยวฉลองอิสรภาพซะก่อน  ” อาศิระออกเดินอย่างมาดมั่น  แต่ก็แค่ก้าวเดียวเท่านั้น 

                จู่ๆ  โซ่เส้นหนึ่งก็พุ่งเข้ามัดตัวอาศิระอย่างรวดเร็ว  อาศิระที่กำลังก้าวก็เลยล้มคะมำไปข้างหน้า

                “ โอ๊ย ! ” อาศิระร้องเสียงหลง  พลางหันไปหาคนที่ประทุษร้ายเขาอย่างโกรธเคือง  ก็พบเจ้าของโซ่และผู้หญิงอีกคนที่ยืนเคียงข้างดูเด่นเป็นสง่าอยู่กลางทาง   เพราะผู้คนพากันไปหลบข้างทางด้วยกลัวลูกหลง    
        
                 “  นี่นาย  ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ  ”  อาศิระโวยวาย  พยายามดันตัวเองให้ยืนขึ้น  แต่ก็ทำไม่ได้ 

                “ พี่สุคนธ์  ช่วยด้วย  นายนั่นจะฆ่าผมแล้ว ” อาศิระหันไปอ้อนพี่สาวแท้ๆ  ที่มีผมสีน้ำเงินยาวและดวงตาสีเดียวกัน   สุคนธ์ที่ยืนข้างเจ้าของโซ่รีบวิ่งไปหาอาศิระ และพยุงขึ้นนั่ง

                 “ หยุดดิ้นเหอะน่า  ไอ้ลูกหมา  ช่างก่อเรื่องดีนัก ” ชายเจ้าของโซ่ หรือทิวา เจ้าของเรือนผมสีเหลืองสดใสกล่าวพลางเดินมานั่งยองๆข้างอาศิระ    พลางหันไปพูดกับพวกชาวบ้านที่มุงดูเหตุการณ์อย่างสนใจ

                  “  ไม่มีอะไรหรอกครับ   ผมแค่มาตามจับน้องเขยที่หนีออกจากบ้าน ” ผู้คนจึงเลิกสนใจการจับกุมและหันไปซื้อของตามเดิม  แต่....

                  “ โอ๊ะ ! ”  ทิวาร้องทันทีที่โดนศอกของสุคนธ์กระทุ้ง 

                  “  ฉันยังไม่ได้แต่งงานกับนายนะ   ” สุคนธ์กล่าวเคืองๆ “ เพราะงั้น อาศิระก็ไม่ใช่น้องเขยนาย ”

                  ทิวาหน้าเสีย   อาศิระยิ้มอย่างสะใจ  และกล่าวเหน็บแนม

                  “ สมน้ำหน้า ”  

                   ทิวาหันมาจิกตาอาศิระทันที 
 
                  “ เดี๋ยวก็ไม่ถอดโซ่ให้หรอก ”ทิวาขู่   อาศิระหันไปฟ้องพี่สาว

                  “  พี่สุคนธ์  นายนั่นจะช่วยผม ”

                  “ ทิวา  ถอดโซ่...... ” สุคนธ์พูดยังใม่ทันจบ

                  “ ก็ได้  ” ทิวากล่าว  พลางเอื้อมมือขวาไปวางบนโซ่   เกิดแสงสีฟ้าสว่างวาบ  แล้วโซ่ก็หายไปพร้อมกับแสงนั้น

                  “ เฮ้อ ..... สบายจัง ” อาศิระบิดตัวไปมาเยาะเย้ยทิวา  เขาไม่เคยกลัวพี่ทิวาเลย   แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นอัจฉริยะในทุกด้าน  และตามจับเขาได้ทุกครั้งที่หนีออกมาก็ตาม 

                   นั่นเพราะเขารู้จุดอ่อนของผู้ชายคนนี้นั่นเอง

                   “ ไอ้ลูกหมาเอ๊ย ” ทิวาว่าอาศิระอย่างที่เคยทำเป็นประจำ  แต่ไม่เคยโกรธหรือรังเกียจอย่างที่แสดงออกมาสักครั้ง  

                  “ ดูสิ  เนื้อตัวมอมแมมไปหมด ” สุคนธ์พยุงอาศิระให้ยืนขึ้น  

                  “เพราะนายนั่นแหละ ” อาศิระโบ้ยความผิดไปให้ทิวา  “  เล่นเกินกว่าเหตุ ”

                 “  ก็ลูกหมาอย่างนายชอบหนีออกจากบ้านเองนี่นา ” ทิวาโต้กลับ “ ถ้านายไม่หนี   ฉันก็ไม่จำเป็นต้องทำรุนแรงกับนาย ”

                อาศิระกับทิวาจ้องตากันราวกับโกรธแค้นกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน

                “ พอเหอะน่า ” สุคนธ์ไปยืนคั่นระหว่างคนทั้งคู่  ส่ายหัวอย่างเบื่อหน่าย  “  แกล้งทำเป็นไม่กินเส้นกันอยู่ได้  จริงๆแล้วรักกันจะตายไม่ใช่หรือไง ”

                 “ ไม่ ” ทิวากับอาศิระตอบพร้อมกัน   ก่อนจะแอบยิ้มออกมาทั้งคู่

                  “ นั่นไง  พวกนายยิ้มออกมาแล้ว  ยอมรับสักทีเถอะนะ ” สุคนธ์เย้า   จากที่ยิ้ม  ทั้งคู่จึงรีบปั้นหน้าขรึมทันที

                  “ ผมเกลียดนายนั่นจะตาย ” อาศิระกล่าว

                  “  ฉันก็ไม่มีทางญาติดีกับลูกหมาอย่างนายหรอก ” ทิวาโต้กลับ 

                  สุคนธ์ส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ

                  ถ้าอาศิระอยู่กับเธอสองคน  เวลาพูดถึงทิวาจะเรียก  ‘ พี่ทิวา ’ตลอด   ทิวาก็เหมือนกันทั้งๆที่รักอาศิระเหมือนน้องชายแท้ๆ  ไหงเวลาเจอกัน    จึงเปลี่ยนสรรพนามเป็น ‘ นี่นาย’  กับ ‘ ไอ้ลูกหมา ’ไปได้ 

                   “ ก็ได้   พวกนายเกลียดกันจริงๆใช่ไหม ? ”

                   “ ใช่ ” คนปากแข็งทั้งคู่ตอบพร้อมกัน

                   “ได้  ” สุคนธ์ทำใจ ก่อนเอ่ยน้ำเสียงเย็นๆ   “ ทิวา  นายไม่ต้องไปประชุมกับฉัน    ฉันจะไปคนเดียว  ”

                  “ แต่ ….” ทิวาทำหน้าเลิ่กลั่ก

                  “ ไม่มีแต่.....  อย่าลืมนะว่านายเป็นคนใช้   ฉันสั่งอะไรนายต้องทำตาม  ”

                 “ แต่เธอเป็นใคร  เธอก็รู้  เธอไปคนเดียวไม่ได้หรอก  ”  ทิวาแย้ง  ความห่วงใยฉายชัดในแววตา  แต่สุคนธ์ทำเป็นไม่สนใจ

                 “ งั้นนายคงลืมไปเหมือนกันว่า  อาศิระเป็นใคร  สำคัญกว่าฉันแค่ไหน ” คำตอบของสุคนธ์  ทำเอาทิวาพูดไม่ออก

                 ใช่  อาศิระสำคัญยังไง สำคัญกว่าสุคนธ์ขนาดไหน  เขาย่อมรู้  แต่เขาปล่อยให้สุคนธ์ไปคนเดียวไม่ได้

                   อาศิระมองทิวาอย่างเห็นใจ    เขารู้ตัวเองดีว่าสำคัญกว่าพี่สุคนธ์ก็แค่ตำแหน่งเท่านั้น   ถ้าเทียบในแง่อื่นเขาก็เป็นแค่คนไร้ค่า     

                   คนที่เห็นค่าของเขาก็มีแต่ พี่สุคนธ์กับพี่ทิวาเท่านั้น

                   เพราะงั้น.......เขาจะไม่มีวันทำให้พี่สุคนธ์กับพี่ทิวาเสียใจ  นั่นคือสิ่งที่เขาย้ำกับตัวเองมาตลอด 

                  “ พี่สุคนธ์อย่าโกรธเลยนะ   ผมกับพี่ทิวาก็แค่แกล้งไม่กินเส้นกันเท่านั้น   พี่อย่าถือเป็นจริงจังสิ   เห็นไหม  ” อาศิระโอบไหล่ทิวาพลางยิ้มกว้างให้   ทิวาก็ยิ้มกลับอย่างรู้แกว

                   “ ใช่แล้ว  ผมรักอาศิระเหมือนน้องชาย   เธอก็รู้  ” ทิวาตอบ  “เพราะงั้น....เราไปด้วยกันทั้งสามคนเลยดีไหม   ฉันจะปกป้องพวกเธอทั้งคู่  ฉันสัญญา ” 

                     สุคนธ์มองอาศิระกับทิวาอย่างตัดสินใจ  หมุนตัวไปข้างหน้าพลางแอบยิ้ม 
ถ้าเธอใช้แผนนี้เมื่อไหร่   ทั้งคู่ก็เลิกเก๊กทุกที  
                     
                     “ ได้  งั้นเราไปด้วยกัน ”   สุคนธ์ยิ้ม

                       


                     หลังจากที่อาศิระกับทิวาเดินตามสุคนธ์ไปสักพัก   ทั้งคู่ก็มองหน้ากันอย่างแปลกใจ   เมื่อสุคนธ์มัวแต่เดินดูสินค้าข้างทาง   ไม่ไปที่ห้องประชุมของพื้นที่ราชการสักที

                      “  พี่สุคนธ์   เอ่อ...พี่ไม่ไปประชุมหรือไงครับ  ” อาศิระถาม  สุคนธ์หันมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้

                      “ ไม่ไป ”

                     “ ทำไมล่ะ   คงไม่ได้ติดเชื้อขี้เกียจจากไอ้ลูกหมานี่หรอกนะ ”ทิวาโยกหัวอาศิระไปมาอย่างเอ็นดู  

                     “ เปล่า ” สุคนธ์ยิ้ม “ ฉันไม่ได้ติดเชื้อ  แต่เรื่องการประชุมนั่นฉันโกหก  จริงๆแล้วไม่มีการประชุมอะไรทั้งนั้น  ”

                      “ อ้าว ” ทิวา กับอาศิระถาม

                      “ ก็ฉันเบื่อคนปากไม่ตรงกับใจ  ก็เลยกุเรื่องประชุมนั่นขึ้นมา ” สุคนธ์ไปหยุดที่ร้านขายไอศกรีม 

                       “ รสช็อกโกแลต 3 ที่   ใส่ขนมปังค่ะ  ” สุคนธ์สั่งไอศกรีมอย่างที่เคยสั่งประจำ   “ แล้วก็ได้ผลจริงๆ   พวกนายเลิกเก๊กใส่กันแล้ว”

                       ทิวากับอาศิระหันมามองหน้ากัน  ก่อนจะยิ้มออกมา

                       “ก็ได้   วันนี้ยอมให้เธอวันนึง  ” ทิวาตอบ

                      “  ถ้าพวกนายยอมดีกันแล้ว   เราก็กลับบ้านกันได้แล้ว ” สุคนธ์ตอบพลางยื่นขนมปังใส่ไอศกรีมให้

                     “  ไม่ได้นะ ” อาศิระโวยวาย “ กว่าผมจะหนีออกจากได้   เหนื่อยแทบตาย  พี่สุคนธ์กับนายจะใจร้ายไม่พาผมไปเที่ยวหน่อยหรือครับ”

                    “  พวกพี่ออกมาก็เพื่อตามอาศิระกลับบ้านนะ ” สุคนธ์ตอบ

                    “  อีก 2 วัน  ท่านก็จะกลับมาบ้าน   ถ้าท่านรู้ว่านายหนีออกมาอีก   นายไม่รอดแน่ ” ทิวาขู่
   
                    “ ผมไม่กลัวหรอก   โดนกักบริเวณซะจนชินแล้ว ” อาศิระสลดนิดนึง  ก่อนยิ้มออกมาใหม่  “ เพราะงั้น......พาผมเที่ยวนะ... นะ....นะ....” อาศิระออดอ้อน

                    ทิวากับสุคนธ์มองหน้ากัน  ก่อนจะยิ้มออกมาทั้งคู่   พวกเราแพ้ลูกอ้อนของอาศิระทุกที

                   “ ได้  แต่เราจะเที่ยวถึงเย็นนะ   โอเคไหม   ” สุคนธ์ตอบ

                    “ ไชโย ” อาศิระกระโดดตัวลอยอย่างดีใจ
 
++++++++++++++++++++++++++++++++++++

                    การเที่ยวตลาดเป็นไปอย่างราบรื่น  พวกเราแวะซื้อของกินเป็นส่วนใหญ่ อาศิระมองพี่ทิวากับพี่สุคนธ์เที่ยวด้วยกันอย่างมีความสุข  

                     อาศิระรู้ว่าพวกเขาทั้งคู่ไม่ค่อยมีโอกาสได้เที่ยวด้วยกันบ่อยนัก   แม้จะอยู่ด้วยกันเกือบตลอดเวลาก็ตาม   นั่นเพราะพวกเขามีงานที่ต้องรับผิดชอบ 

                    ‘ พี่สุคนธ์ ’ จริงๆแล้ว คือ  เจ้าหญิงเสาวคนธ์ แห่งเมืองวสุธา   เป็นเจ้าหญิงที่มีงานรัดตัว   ไม่ค่อยมีเวลาเป็นของตัวเอง

                    ‘ พี่ทิวา ’  คือ  องครักษ์จิตรทิวา  องครักษ์ของพี่สุคนธ์   ต้องติดตามพี่สุคนธ์ไปทุกที่เหมือนเงาตามตัว  เพื่อคอยป้องกันภัยทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นให้กับองค์หญิง 

                     แม้หน้าที่องครักษ์จะเป็นอาชีพที่ได้รับเงินเดือนสูงมากอาชีพหนึ่งในทุกเมือง

                      แต่อาศิระรู้   สำหรับพี่ทิวาแล้ว  แม้ว่าหน้าที่นี้จะไม่ได้รับค่าจ้าง  พี่ทิวาก็ยังเต็มใจทำ   นั่นเพราะมีพี่สุคนธ์เป็นองค์หญิง 

                    เหตุผลของพี่สุคนธ์ในการเลือกพี่ทิวาเป็นองครักษ์ก็คงไม่ต่างกัน 

                    แม้จะมีผู้มาสมัครเพื่อรับคัดเลือกเป็นองครักษ์นับพัน   แต่พี่สุคนธ์ก็เลือกพี่ทิวาเป็นองครักษ์เพียงคนเดียว   

                    เพราะทั้งคู่รู้จักกันตั้งแต่เด็ก   เรียนด้วยกัน   ดูแลกันและกัน  จนกระทั่งเรียนจบพร้อมกัน   และทั้งคู่ก็ดีกับอาศิระมากๆ

                    ส่วนอาศิระ  ก็คือ .................

                    อาศิระมองทั้งคู่อย่างตัดสินใจ   ก่อนจะหมุนตัวกลับและเดินไปอีกทาง 

                   ทำไงได้     นานๆทั้งคู่จะได้เที่ยวด้วยกัน    เขาก็แค่ไม่อยากเป็นก้างขวางคอก็เท่านั้น (  ทั้งๆที่ทำเป็นประจำก็เถอะ )
 
                   อาศิระเดินไปตามทางซึ่งมีจุดสิ้นสุดที่ปลายท่า

                   เขาชอบทะเล    ชอบที่มันกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา   

                   มาที่นี่ทีไร  ก็มีความสุขทุกครั้ง  แต่ครั้งนี้....

                   อาศิระขมวดคิ้วอย่างสงสัย   เมื่อเห็นอันธพาลกลุ่มหนึ่งกำลังล้อมหน้าล้อมหลังผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ 

                   “ อย่ามายุ่งกับฉันนะ ” ผู้หญิงที่มีผมและนัยน์ตาสีแดง ซึ่งตกอยู่ในวงล้อมกล่าวขึ้น

                   “ ได้ยังไงล่ะจ๊ะน้องสาว  ยังไงน้องก็ต้องรับผิดชอบที่ทำให้พี่ตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น  ”  เดช  ชายร่างกลมเตี้ยกล่าวขึ้น 

                   “ใช่   พี่ชายฉันเป็นผู้ทรงอิทธิพลที่สุดที่นี่    เธอก็อย่าเล่นตัวไปเลยนะ  รับรองถ้าได้อยู่กับพี่ชายฉัน  เธอจะสบายไปทั้งชาติ ” เด่น  น้องชายเดชที่มีรูปร่างไม่ต่างกันกล่าว

                    “  ฉันไม่ต้องการความสบาย   ฉันดูแลตัวเองได้  มีแต่พวกนายล่ะที่จะเจ็บตัวถ้ามายุ่งกับฉัน ” เสียงหญิงผมแดงกล่าวน้ำเสียงเข้มแข็ง   ดวงตาฉายประกายแข็งกร้าว

                   “ ใช่แล้วล่ะ  ผู้หญิงเขาไม่เล่นด้วย  ยังจะมาตื้ออีก ” อาศิระเอ่ยปากยุ่งเรื่องของชาวบ้าน  ก่อนจะแทรกตัวเองออกจากวงล้อม 

                   “ แบบนี้คนแถวบ้านฉันเรียกว่า  ‘พวกไม่มีน้ำยา ’ รู้ไหม ? ”

                    เดช  เด่นและพรรคพวกกัดฟันกรอดกับคำด่า

                    “ ไอ้หน้าอ่อน  แกรู้ไหมว่าพวกฉันเป็นใคร  ” เดชทำท่าวางมาด  เด่นและพรรคพวกจึงทำตาม

                   บ้าหรือเปล่าว่ะ   เก๊กอยู่ได้  ไม่เห็นจะเท่ห์เลย     อาศิระบ่นในใจ

                    หญิงสาวผมแดงที่เคยเคราะห์ร้าย   ตอนนี้กลับยิ้มออกมาราวกับกำลังตลกกับแหตุการณ์ตรงหน้า

                   “ แล้วพวกแกเป็นใครล่ะ ” อาศิระทำหน้าบ๊องแบ๊วสุดฤทธิ์   พวกอันธพาลเลิกเก๊ก   ทำหน้าโกรธแค้นสุดขีด

                   “  พวกแกไม่ใช่พ่อใช่แม่ฉันสักหน่อย    เพราะงั้นฉันไม่จำเป็นต้องรู้จักพวกแก ”

                   “  วอนหาเรื่องตายแล้วไอ้หมอนี่  เฮ้ยพวกแก   ” เด่น  สั่งลูกน้อง
            
                  “  ลุยมันให้เดี้ยง ” 
 
                  ฉับพลัน หมัดหนักหลายหมัดก็พุ่งเข้าหาอาศิระอย่างมุ่งร้าย  อาศิระย่อตัวหลบได้อย่างฉิวเฉียว 
 
                  พลั่ก ! 

                  อาศิระหน้าหัน  เพราะโดนหมัดหนึ่งเข้าเต็มหน้า 
 
                “  แน่จริง  อย่าเล่นหมาหมู่สิว่ะ ” อาศิระโวยวาย  รู้สึกมึนหัวไปหมด  พอตั้งสติได้ก็ต่อสู้ด้วยท่าที่เคยเห็นพวกทหารในวังใช้   แต่พวกมันมีจำนวนมากกว่า   สุดท้าย....
 
                  โครม ! 
 
                  โอ๊ยเจ็บ !  หลังฉัน
 
                  อาศิระครวญคราง เมื่อถูกโยนเข้าสู่แผงขายหอย  และหลังกระทบถูกมันเข้า  ซวยซ้ำซ้อนเมื่อพื้นสุดที่รักดึงเขาเข้าไปกระแทกอีกรอบ
 

                โธ่เอ๊ย ! ไอ้พื้นบ้า  ไม่ต้องรักฉันมากขนาดนี้ก็ได้
 
                อาศิระถูกลูกน้องคนหนึ่งดึงตัวให้ยืนขึ้น และรวบมือไพล่หลัง 
 
               “  เป็นไง  หายซ่าหรือยัง ”  เดชถามอย่างสะใจ  อาศิระจ้องหน้าเดชอย่างเคียดแค้น   แม้ว่าใบหน้าเขาตอนนี้จะดูไม่ได้  เพราะโดนซ้อมจนอ่วมก็ตาม 
   
                ไอ้หน้าอ่อนนี่  ฝีมือห่วยเป็นบ้า   เดชหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง 
 
               “  สงสัยแกจะไม่ใช่คนแถวนี้   งั้นฉันจะบอกอะไรให้เอาบุญ ” เด่น ยิ้มเจ้าเล่ห์  “แถวนี้พวกฉันใหญ่สุด ใครที่บังอาจมายุ่งเรื่องของพวกฉัน  อย่างต่ำก็ซี่โครงหัก  อย่างหนักก็...... ” เด่นเอานิ้วชี้ปาดคอตัวเอง  เป็นสัญญาณบ่งบอกถึง ‘ ตาย ’

               “  งั้นลองชิมหมัดฉันหน่อยไหม ? ”  แล้วเดชก็หวดกำปั้นใส่อาศิระทันที เมื่อเห็นว่าอาศิระหมดทางสู้แล้ว 
 
               ใครจะโง่เป็นเป้านิ่งให้แกอัดเล่า  ไอ้พวกบ้า !
 
                อาศิระก้มหลบทันที  ทำให้คนที่จับมือเขาไว้เมื่อครู่โดนหมัดจากหัวหน้าสุดที่รักของมันเต็มๆ 
 
                โอ๊ย ! มันร้อง   และสลบไปทันที  อาศิระอาศัยจังหวะนั้น  ผละตัวเองออกมา

                ลูกน้องมันที่เหลือ  รีบพุ่งตัวเข้าหาอาศิระ
 
               ตายแน่ ! อาศิระคิดพลางเหลือบมองรอบตัว   เพื่อหาอะไรก็ได้มาใช้เป็นอาวุธ  แล้วอาศิระก็เห็นอะไรบางอย่างที่เรียกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผุดขึ้นบนหน้าที่เริ่มอูมแดง
 
                พวกอันธพาลวิ่งพลางเงื้อหมัดเพื่อจะทำร้ายอาศิระโดยที่ไม่รู้เลยว่า  ตัวเองกำลังจะเจอกับอะไร  
 
               เมื่อพวกมันอยู่ห่างจากอาศิระแค่คืบเดียว   อาศิระก็เบี่ยงตัวเองออกจากที่ๆเคยอยู่อย่างรวดเร็ว

               เฮ้ย ! ตูม !

                เสียงคนตกน้ำ

               “  ไหนว่าจะสั่งสอนฉัน     ไหงเปลี่ยนใจลงไปเล่นน้ำกันซะล่ะ ”   อาศิระเยาะเย้ยพวกลูกน้องที่ชอบใช้กำลัง  แต่ไม่มีไหวพริบ   จึงถูกลูกไม้เล็กๆของเขาเล่นงาน

               ก็พวกมันดันลืมไปว่ากำลังสู้อยู่ที่ท่าเรือ  ข้างๆคือน้ำทะเล   เมื่อพวกมันวิ่งมาด้วยความเร็ว    และอาศิระเบี่ยงตัวหลบ   พวกมันจึงเบรกตัวเองไม่ทัน  และตกน้ำไป 

               ฮ่าๆ ๆๆ อันนี้ไม่ใช่ความผิดเขานะ   ก็พวกมันทำตัวเองทั้งนั้น  ตรงกับคำพูดที่ว่า  ‘  ให้ทุกข์แก่ท่าน    ทุกข์นั้นถึงตัว  ’ เลย   จริงไหม ?

              “  ลูกพี่   ช่วยด้วย  ”  พวกลูกน้องรีบส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ  เพราะพวกเขาว่ายน้ำไม่เป็น 
 
              “  ทำงานพลาดแล้วยังมาขอความช่วยเหลืออีกเหรอ  กูไม่ช่วยหรอก ” เดชตอบ 
 
              อาศิระมองเดช  และเด่นอย่างไม่ชอบใจ
 
              “  ขนาดหมามันยังรักลูกตัวเองเลยนะ    พวกแกเป็นคนแท้ๆ  ทำไมไม่มีน้ำใจจะช่วยลูกน้องตัวเองล่ะ  ” อาศิระเอ่ยด้วยความโกรธ
 
             “  แกอยากเป็นพ่อพระ   ก็ลงไปช่วยพวกมันเองสิ  ” เด่นกล่าว  อาศิระมองคนที่กำลังร้องขอความช่วยเหลืออยู่เบื้องล่างเพียงแวบเดียว   ก่อนจะถอดรองเท้าและเขวี้ยงมันทิ้ง 
 
              แต่เมื่อเขาทำอย่างนั้น  จู่ๆก็มีพลังบางอย่างที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน   มาช่วยลูกน้องทั้งหมดของเดชขึ้นมา  ก่อนที่อาศิระจะกระโดดลงไปด้วยซ้ำ 
 
              “  พ่อหนุ่ม  ทำไมเก่งอย่างนี้ล่ะจ๊ะ   แค่ถอดรองเท้าก็ช่วยคนขึ้นมาได้แล้ว ”
 
             คิ้วอาศิระมุ่นเข้าหากัน   รองเท้าฉันช่วยคนเนี่ยนะ   ไม่จริงมั๊ง

            “  นั่นสิ  ตอนแรกคิดว่า  พ่อหนุ่มเป็นคนไร้น้ำยาซะอีก   แต่เมื่อกี้อ่ะนะ   สุดยอดเลย    ”  พวกชาวบ้านที่มุงดูเหตุการณ์พากันชื่นชมอาศิระยกใหญ่ทั้งที่เขาไม่ได้ทำอะไรเลย  

            อาศิระหันมองรอบตัว  เพื่อหาต้นตอของพลังประหลาด  ก่อนจะพบพี่สุคนธ์กับพี่ทิวายืนอยู่ใต้ต้นมะพร้าวที่ชายฝั่ง 

            หยั่งงี้  ฉันก็ไม่กลัวว่าจะถูกรุมอีก   อาศิระยิ้มกว้างอย่างวางใจ  ก่อนจะรับสมอ้างว่า  ‘ ตัวเองเก่ง ’

            “ ตอนแรกฉันก็แค่ออมมือ   เพื่อให้พวกแกดีใจไปเล่นๆ  แต่เมื่อกี้ฉันเอาจริง ”  ชาวบ้านส่งเสียงเชียร์อาศิระกระหึ่ม   ผู้หญิงผมแดงยิ้มและสั่นหัวอย่างเหนื่อยใจ

             “ พวกแกยังอยากจะมีเรื่องกับฉันอีกไหม ? ” อาศิระถาม  เดชและเด่นมองหน้ากัน  ก่อนจะปฏิเสธ  เพราะกลัวเสียศักดิ์ศรี

             “  ไม่  ฉันไม่ยอม  เฮ้ย! พวกแก   รุม ” เดชสั่ง  แต่ไม่มีลูกน้องคนไหนทำตามคำสั่ง

             “ เฮ้ย ! พวกแก ” เด่นสั่งอีกรอบ  เมื่อพบว่าพี่ชายถูกพวกชาวบ้านหัวเราะที่สั่งลูกน้องไม่ได้ 

             แต่........ลูกน้องก็ไม่ฟังคำสั่งของเด่นเหมือนกัน

            “ ฉันว่า  ก่อนจะสั่ง  พวกแกน่าจะหันไปมองก่อนนะ  ว่ายังมีใครอยู่ข้างพวกแกอีกบ้าง  ”  อาศิระเอ่ย   เดชและเด่นหันไปมองรอบตัว  ก็พบว่าพวกลูกน้องวิ่งหนีหางจุกตูดไปถึงต้นท่าแล้ว 

           “  ไอ้พวกบ้า    ฉันเป็นเจ้านายพวกแกนะ  มาทิ้งฉันแบบนี้ไม่ได้  เฮ้ย  กลับมาเดี๋ยวนี้นะ  ”  เดชสั่ง

            “  พวกนายไม่ต้องสั่งแล้วล่ะ  เพราะถ้าฉันเป็นคนพวกนั้น    ฉันก็จะทิ้งพวกนายอย่างที่พวกเขาทำ ” อาศิระเอ่ย      พวกชาวบ้านเห็นด้วยเป็นแถว

            “ ในเมื่อเจ้านายอย่างพวกแกยังใจดำทิ้งให้พวกเขาจมน้ำตายได้       พวกเขา.....ก็มีสิทธิ์ทิ้งพวกนายได้เหมือนกัน  ”