คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เรื่องวุ่น ๆ
2
“เออ....อันที่จริงก็ไม่อยากไปแต่วันนี้จะลองไปกับพวกเธอละกัน เห็นพวกว่าเธอสองคนเป็นเพื่อนร่วมชั้นมานาน ตกลงชั้นไปก็ได้” จากนั้นมิกะ อายูมิและฮาโตริก็ไปด้วยกัน
“เอออายูมิวันนี้เราไปดูหนังกันดีไหมมีหนังเรื่องไหมเข้ามาฉายด้วย เห็นเค้าพูด ๆ กันมาว่าพระเอกหล่อมากเลย นางเอกก็ร่ารัก” มิกะชวน
“ก็ดีเหมือนกันไม่ได้ดูหนังมานานแล้ว” อายูมิก็อยากไปเหมือนกัน
“นายจะไปด้วยกันไหมฮาโตริ” มิกะชวนฮาโตริ แต่แล้วฮาโตริกลับนิ่งเหมือนไม่ได้ยินที่มิกะชวนฮาโตริกำลังคิดอะไรอยู่น่ะ
“ฮาโตริ ฮาโตริคุง นี่นายเป็นอะไรของนายคิดอะไรอยู่ ชั้นถามไม่ได้ยินหรืองัย” อารมณ์เริ่มหงุดหงิด
“นายจะไปดูหนังด้วยกันไหม”
“อ้อไปซิ...” อาการงงนิดหน่อยพร้อมกับสบตามิกะนิด ๆ
“รีบไปซื้อตั๋วกันเหอะเดี๋ยวจะดูหนังไม่ทัน” และด้วยความรีบที่จะไปดูหนัง มิกะเผลอไปจับมือฮาโตริอย่างลืมตัว แต่นายฮาโตริกลับอึ้งไม่ได้พูดอะไรเค้าได้แต่คิดในใจเกิดมายังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนจับมือของเค้าเลย มิกะจูงมือนายฮาโตริมาจนถึงโรงหนังในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง
“เออ...มิกะเดี๋ยวชั้นไปซื้อตั๋วดูหนังเธอรออยู่กับฮาโตริอยู่ตรงนี้นะ” อายูมิอาสาไป และเดินตรงไปซื้อตั๋ว
แต่ในขณะนั้นเองฮาโตริก็มองสายตาไปที่มิกะ
“นี่เธอมองอะไรชั้น” มิกะหันมาพูดทั้ง ๆ ที่ยังจับมือฮาโตริ
“จะไม่ให้ชั้นมองเธอยังไงล่ะก็เธอเล่นจับมือชั้นตั้งแต่พามาดูหนังแล้ว”
“เออ...ขอโทษนะลืมตัวไปหน่อย” พูดด้วยความอายนิด ๆ และค่อยปล่อยมือ และขณะนั้นเองอายูมิก็มาพอดี
“ไปดูหนังกันเหอะเดี๋ยวหนังก็จะเริ่มฉายแล้ว”
“อืมม...ดีเลยงั้นพวกเราไปกันเหอะ” และแล้วมิกะ อายูมิ และฮาโตริก็เดินเข้าไปในโรงหนัง
“ฮ่า 55555555” เสียงหัวเราะสนุกสนานในโรงหนัง
2 ชั่วโมงผ่านไปหนังก็จบพอดีผู้คนเริ่มออกมาจากโรงหนังรวมทั้งอายูมิ มิกะ ฮาโตริก็ออกมาด้วย และแยกย้ายกันกลับบ้าน
“วันนี้หนังสนุกจังเลยเนอะมิกะ อายูมิ” ฮาโตริพูด
“พวกเธอกลับบ้านกันได้เหรอ ให้ชั้นไปส่งไหมไหน ๆ ก็มาด้วยกันก็กลับบ้านด้วยกัน อีกอย่างพวกเธอก็เป็นผู้หญิงด้วยกลับบ้านตามลำพังกันสองคนมันอันตรายพวกอันตพาลยิ่งเยอะ ๆอยู่ด้วย”ฮาโตริอาสาไปส่ง
“ดีเหมือนกันจะได้มีเพื่อนคุยหลายคนสนุกดี” มิกะพูดขึ้นมาบ้าง
จากนั้นทั้งสามคนก็เดินกลับบ้านด้วยกันพูดคุยหยอกล้อกันอย่างสนุกสนานจนมาถึงที่พักของมิกะ
“ดึกมากแล้วเดี๋ยวชั้นกลับละนะพรุ่งนี้เจอกันที่ ร.ร. ว้าวันนี้รู้สึกง่วงยังไงก็ไม่รู้....” ฮาโตริรู้สึกง่วงนอนขึ้นมา
“กลับบ้านดี ๆ ละเดินคนเดียวระวังผีหลอกนะ...”มิกะพูดเสียงยานเชิงหยอกล้อ
“เดี๋ยวเหอะยัยมิกะ เธอนั่นแหละจะโดนผีก่อนใคร” ฮาโตริพูด(อันที่จริงฮาริก็กลัวผีอยู่เหมือนกัน แต่ปัจจุบันนี้ไม่มีหรอกผีคิดมาก)
“ฮิ...อืม...แหมสองคนเนี้ยะหยอกล้อกันดีจังเมื่อเช้ายังเห็นกัดกันอยู่เลยดีกันแล้วเหรอ” อายูมิพูดแซวเพื่อนสาวจนชั้นหน้าแดง^_^
“แหมคนเราก็ต้องอารมณ์ดีบ้าง จะให้อารมณ์โกรธอยู่ตลอดเวลา ชั้นไม่ใช่พวกโรคจิตซะหน่อยเธอก็พูดเกินไป” ชั้นเริ่มจะไม่ปลื้มเพื่อนคนนี้ขึ้มาแล้วละซิ
“เฮ้อ...พูดมากกันอยู่ได้ชั้นกลับก่อนละนะ” นายฮาโตริขี้เกียจฟังพวกเราเสวนา
เช้าวันใหม่ท้องฟ้าสดใสที่เต็มไปด้วยหิมะ ชั้นและอายูมิก็มาถึง ร.ร. และไม่ได้ตื่นสายอย่างเมื่อวาน
“วันนี้อากาศหนาวจังเลยเนอะอายูมิ”
“ใช่ ดูเหมือนจะหนาวขึ้นทุกวัน ๆ ถ้ามีใครซักคนมาอยู่เคียงข้างก็ดีเหมือนกัน นะมิกะ”
“นั่นนะซิ อายุปาเข้าไป 18 แล้วยังวหาแฟนไม่ได้เลยเฮ้อ!!กลุ้ม”
“เฮ้ยจะกลุ้มไปทำไม เดี๋ยวก็มีเองแหละน่า แต่เอ... ดูเหมือนว่าฮาโตริจะแอบชอบเธออยู่นา...” อาบไหล่เพื่อนเชิงปลอบใจ
“ฮาโตริคุงเนี๊ยะนะ!!!! ไม่มีทางกัดกันทุกวันเป็นไปไม่ได้หรอก”
“อย่าเพิ่งพูดไม่แน่เธอ 2 คนอาจจะเป็นเนื้อคู่กันก็ได้ ใครจะไปรู้ ไม่เคยได้ยินคำโบราณที่เค้าว่าหรือไงคนที่เกียจกันอาจชอบกันก็ได้” อายูมิฟันธง
“ยังไงก็ไม่มีทาง เลิกพูดเหอะ ไปร.ร.ดีกว่าเดี๋ยวจะไปร.ร.สายเดี๋ยวก็เป็นเหมือนเมื่อวานอีกชั้นไม่อยากโดนทำถูกอีกเข็ด” พูดแล้วขนลุก
“เฮ้ย! วันนี้มีสอบคณิตนี่นายังไม่ได้ดูหนังสือสอบเลย ชั่วโมงแรกอีกด้วย ยิ่งไม่เข้าชอบคณิตอยู่ด้วย” มิกะอุทานออกมา
“จริงสิ รีบไปโรงเรียนกันเหอะ จะได้ไปอ่านหนังสือด้วย” มิกะ อายูมิก็รีบวิ่งไปโรงเรียนอย่างรีบเร่ง
ที่โต๊ะนั่งม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ของโรงเรียนอีกมุมหนึ่งซึ่งอยู่หน้าห้องสมุดมิกะ อายูมิกะกำลังอ่านหนังสืออยู่ ขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งติวคณิตอย่างเคร่งเครียดจนคิ้วจะผูกเข้าหากันเป็นโบว์ อาราชิตัววุ่นวายในกลุ่มเห็นเพื่อนกำลังหนังดูหนังสืออย่างเคร่งเครียดจึงเดินเข้าไปทักทาย
“อรุณสวัสดิ์ มิกะ อายูมิ นั่งทำอะไรอยู่เหรอเคร่งเครียดเชียว”
“ไม่เห็นหรือไงว่ากำลังอ่านหนังสืออยู่ วันนี้มีสอบคณิตนะ” มิกะซีเรียสทำหน้าอย่างเอาจริงเอาจัง
“พวกเธอจะคิดอะไรมากมาย ดูอย่างชั้นสิไม่เห็นจะเครียดเลย”
“นี่ถ้านายยังไม่อยากตายตอนอายุ 18 ก็กรุณาช่วยไปไกลหน่อยได้ไหมคนจะอ่านหนังสือรบกวนสมาธิ” มิกะชักจะหงุดงิด
“ไปก็ได้ ไม่ได้อยากอยู่ตรงนี้ซักหน่อยไปหาหวานใจของชั้นดีกว่า”
“นี่ รีบไปไกล ๆ เลยนะก่อนที่ชั้นจะหมดความอดทนกับนาย” อายูมิเริ่มชักจะรำคาญขึ้นมาทุกขณะ
ด้วยความรู้ทันอาราชิกลัวว่าอายูมิจะเตะก็วิ่งจ้ำอ้าวไปจากที่ตรงนั้นทันที
“เฮ้ย!!...นี่ชิมารุเมื่อคืนนายได้ดูบอลโลกไหมว่ะอาเซนอลแพ้อิตารี”ฮาโตริคุงกำลังเดินคุยมากับเพื่อนอย่างสนุกสนานและเดินตรงมาที่โต๊ะฝั่งตรงข้ามกับโต๊ะของมิกะ
มิกะกำลังอ่านหนังสือด้วยความซีเรียสได้ยินเสียงฮาโตริคุงคุยเสียงดังมากทำให้รบกวนสมาธิในการอ่านหนังสือของเธอ
“โอ๊ย! นี่นายฮาโตริกรุณา vol. ลดลงหน่อยได้ไหมคนจะอ่านหนังสือ รู้ไหมว่าเสียงของเธอมันดังรบกวนสมาธิของคนอื่น มารยาทผู้ดีมีไหม” ไฟกำลังลุกที่ใบหูแล้ว
มิกะบอกให้ฮาโตริคุงลดเสียงลงแต่แล้วยิ่งบอกก็เหมือนยิ่งยุ ฮาโตริยิ่งคุยเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนาน แต่กับอีกฝั่งตรงข้ามมิกะโมโหเหมือนน้ำร้อนกำลังเดือดพล่าน เดินตรงไปที่ฮาโตริคุง
“ย้ากกกก!!!!!.....ตุ๊บบบบ...” มิกะเดินเข้าไปต่อยหน้าฮาโตริอย่างสุดแรงเกิดด้วยมือเล็ก ๆ ของเธอ
“โอ๊ยยยยย...!!!!นี่เธอทำบ้าอะไรของเธอมาต่อยชั้นทำไมเจ็บนะผู้หญิงบ้าอะไรมือหนักชะมัด ตาเขียวหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“บอกแล้วว่าให้เบา ๆ หน่อยก็ไม่เชื่อรวมทั้งนายด้วยชิมารุคุง”
“นี่อย่ามาหาเรื่องกันนะชั้นไม่ได้ดังซักหน่อยฮาโตริตังหากที่ดัง”
“มันก็พอ ๆ กันน่ะแหละ”
“นี่มิกะเธอทำฮาโตริแรงเกินไปหรือเปล่าดูซิเนี๊ยะตาเขียวแน่ ๆ เลย ฮ่า 5555” อายูมิพูดเยาะเย้ยอย่างมีชัย
“ฝากไว้ก่อนเหอะยัยตัวแสบ ได้โอกาสเมื่อไรจะมาเอาคืน” ฮาโตริพูดด้วยความแค้นและชวนเพื่อนออกไปจากที่ตรงนั้น เพื่อที่จะไปทำแผล
กริ้ง ๆ เสียงออด ร.ร.ดังขึ้น
“ถึงเวลาไกล้สอบแล้วเราไปห้องเรียนกันเหอะมิกะ” อายูมิและมิกะชวนกันเดินไปที่ห้องเรียนเมื่อทั้ง 2 มาถึงที่ห้องเรียนเห็นนายฮาโตริกำลังเอามือกุมหน้าตัวเองด้วยอาการเจ็บที่เบ้าตาทันใดนั้นเองครูก็เดินเข้ามาเหลือบไปเห็นนายฮาโตริตาเขียวจึงถามขึ้นมาว่า
“ฮาโตริคุง ตานายไปโดนอะไรมาทำถึงได้ฝกช้ำขนาดนั้น ไปกัดกับใครมาเหรอ” ครูพูดแล้วขำนิดๆ
“เมื่อเช้าผมเดินชนประตูบ้านคับ” ข้ออ้างอย่างไรเหตุผล ฮาโตริพูดขึ้นมาดังนั้นทันใดนั้นเพื่อนก็พากันหัวเราะเยาะเย้ยเป็นการใหญ่
“อ้าว หยุดเยาะเย้ยเพื่อนได้แล้วอุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ทุกเวลา ยังงัยทำอะไรก็ระวัง ๆ หน่อยนะนักเรียน” อมยิ้มนิด ๆ
มิกะหันมาดูฮาโตริและยิ้มอย่างมีชัย ฮาโตริได้แต่เก็บความแค้นไว้ในใจ
“วันนี้เราจะสอบคณิตนะ หวังว่าทุกคนคงทำได้ข้อสอบไม่ยากหรอก” ครูเดินแจกข้อสอบ
“ทำไมโต๊ะถึงได้จัดห่างกันอย่างนี้นะ ยัยอายูมิก็ไปนั่งอยู่ข้างหน้า อาราชิก็ไปอยู่ทางหน้าต่างทาง ชั้นดันอยู่ท้ายห้องไม่มีใครเลย จะทำข้อสอบได้ไหมเนี้ยะแย่แน่เลยเรา” มิกะบ่นให้กับตัวเอง
1 ชั่วโมงผ่านไปการสอบคณิตก็เสร็จสิ้นลงเพื่อน ๆ ในห้องก็เริ่มทยอยออกไปนอกห้องบ้างแล้วยังคงเหลือแต่มิกะ และฮาโตริคุงเท่านั้นที่ยังไม่เสร็จ ครูก็นั่งจ้องมิกะและฮาโตริอยู่ไม่ให้ขาดสายตาและแล้วมิกะและฮาโตริก็ทำข้อสอบเสร็จพร้อมกัน แต่แล้วทันใดนั้นฮาโตริก็เดินชนมิกะจนล้มไม่เป็นท่า
“โอ๊ย! นี่ฮาโตรินายแกล้งเดินชนชั้นเหรอ นายมันเฉยโอกาสตอนทีเผลอ”
“ฮึ....ทีใครทีมันที่เธอยังทำชั้นได้แค่นี้ยังน้อยไปสำหรับเธอ” ฮาโตริยิ้มอย่างมีชัยและเดินเอาข้อสอบไปไว้ แต่ครูชินเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดจึงต่อว่านายฮาโตริเป็นการใหญ่
“ฮาโตริคุงเมื่อกี้นายทำอะไรมิกะครูเห็นนะ”
“เออ…คือว่าผมรีบเอาข้อสอบมาไว้คับไม่ทันได้ดูมิกะก็เลยเดินชน” ข้ออ้างอย่างไร้เหตุผลและเดินไปนั่งที่โต๊ะ
ในขณะนั้นเองมิกะก็เดินขาแพลงอายูมิซึ่งยืนรอมิกะอยู่ข้างนอกเหลือบมาเห็นเพื่อนตัวเองเดินขากะเผลกก็รีบวิ่งเข้ามาช่วย
“มิกะทำไมเธอถึงเดินขากะเผลกอย่างนี้ล่ะ มาชั้นช่วย” พยุงตัวเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
“เอาไว้ฉันเล่าให้เธอฟังละกันชั้นคงเดินต่อไม่ได้แล้วเธอเอาข้อสอบไปส่งให้ชั้นหน่อยซิ”
“ได้เดี๋ยวชั้นเอาไปส่งให้เองเธอนั่งอยู่ที่เก้าอี้นี่แหละไม่ต้องลุกไปไหน”
เพื่อน ๆ ที่อยู่นอกห้องก็เข้ามานั่งประจำที่ของตัวเอง
“วันนี้พอแค่นี้นะนักเรียนคาบหน้าเจอกัน”ครูชินพูดเสร็จก็เดินตรงเข้ามาหามิกะ
“เธอเป็นยังไงบ้างมิกะไปห้องพยาบาลไหมดูท่าแล้วเธอคงจะไปไม่ไหว อายูมิเธอพามิกะไปห้องพยาบาลหน่อยนะ”
“ค่ะอาจารย์” รับคำสั่งทันที
“ฮาโตริ นายมานี่หน่อยซิ”
“คับอาจารย์เรียกผมมีอะไรเหรอคับ” เดินมาหาอาจารย์ด้วยความชินชาทำเป็นว่าไม่รูไม่เห็น
“ก็เธอเป็นคนทำให้มิกะต้องเป็นแบบนี้เธอต้องรับผิดชอบ” ส่งสายตาพิฆาตเพื่อน ๆ ก็จับจ้องสายตามาที่ฮาโตริ
“อาจารย์จะให้ผมทำอะไรคับ”
“เธอต้องพามิกะไปห้องพยาบาลเพราะขาเธอเจ็บมากเดินไม่ไหว ถ้าเธอไม่ทำครูจะหักคะแนนเธอทำอะไรไม่รู้จักคิด รู้ไหมว่าผู้หญิงเป็นเพศที่อ่อนแอกว่าไปเลยพามิกะไปห้องพยาบาลเดี๋ยวนี้”
“คับอาจารย์” พูดเสียงละห้อย แต่เพราะกลัวว่าจะโดนหักคะแนนจิตพิสัยเลยต้องทำจากนั้นครูก็ออกจากห้องไปสอนห้องอื่นต่อ
“เอาไงดีว่ะ นี่ถ้าไม่เป็นเพราะอาจารย์จะหักคะแนนนะฉันไม่ทำให้เมื่อยหรอก แล้วเดินไหวรึเปล่า?” ฮาโตริหันมาพูดกับชั้น
“ถ้าเดินไหวคงไม่นั่งอยู่อย่างนี้หรอก” พูดด้วยอาการเจ็บปวดและแค้นอยู่ในใจ”
“ดูแล้วเธอคงจะเดินไม่ไหวจริง ๆ ถ้าขืนพยุงไปมีหวังขายิ่งเจ็บมากกว่านี้แน่งั้นเอางี้ฉันจะอุ้มเธอไปที่ห้องพยาบาลเอง!”
ฮาโตริไม่รอช้ารีบอุ้มมิกะไปที่ห้อง ในขณะที่เพื่อน ๆ ในห้องอึ้งไปตามๆกันแต่ไหนแต่ไรไม่เคยเห็นนายฮาโตริอุ้มผู้หญิง ได้แต่วิพากษ์วิจารณ์ว่าสองคนนี้ต้องเป็นแฟนกันแน่ๆ
ที่ห้องพยาบาล...............
เรื่องราววุ่น ๆ ของมิกะ ฮาโตริ จะเป็นยังไงต่อไปอ่านต่อฉบับหน้านะค่ะ
ผู้เขียน มิคามูระ
นามแฝง มูต้า
ความคิดเห็น