คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : How can I ? รักได้ไง...นายคนนี้! บทที่ 1
How can I ? รักได้ไง...นายคนนี้ !
บทที่ 1
“ฮ้าวววว!” เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนมัธยมปลายอ้าปากหาวเสียงดังสนั่น จนเพื่อนสาวผมสั้นระติ่งหูสะดุ้งเฮือก
“อิโจ!” เด็กสาวร้องเสียงแหลม “ดูสิ คิ้วฉันเบี้ยวหมดแล้ว! เพราะตกใจเสียงแกแท้ๆเลยไอ้บ้า”
โจยักไหล่อย่างกวนส้น “ก็ไม่เห็นจะต่างกับคิ้วเดิมตรงไหน” พูดหน้าตาเฉย
เด็กสาวกำลังจะยกกระจกลายคิตตี้ขว้างหน้าเพื่อนสนิทอยู่แล้วเมื่อเสียงใสๆของอีกคนดังขึ้น
“โจ ธิดา ต้นข้าว! วันนี้มากันแต่เช้าเลยนะ!”
เด็กสาวหน้าหวานถักผมเปียสองข้างอย่างเรียบร้อยกำลังเดินตรงมายังกลุ่มเพื่อนที่นั่งล้อมรอบโต๊ะเรียนที่หันมาชนๆกันไว้อย่างไม่เป็นระเบียบ
ธิดายิ้มออกมาได้ “ขวัญใจ! แกมาก็ดีแล้ว มาเขียนคิ้วให้ฉันใหม่หน่อยสิ อิโจทำเบี้ยวไปหมดเลย”
“โหยยย ยังไงผมม้าแกก็บังคิ้วแกอยู่ดี จะเขียนไปทำไมว้า” โจพูดขัดอย่างกวนโมโหเหมือนเดิม แต่เด็กหนุ่มก็มีทีท่าสดใสขึ้นอย่างเห็นได้ชัดตั้งแต่ขวัญใจก้าวเข้ามาในห้อง
“เออ แล้วนี่แกกินข้าวยัง ไปกินด้วยกันไหม แกจะได้เลี้ยงฉันด้วย” โจมองหน้าขวัญใจอย่างมีความหวัง
ต้นข้าวที่กำลังนั่งหวีปัดผมหน้าม้าอย่างตั้งอกตั้งใจเหลือบมองโจแล้วกลอกตาอย่างเบื่อหน่ายในความพยายามอันไร้ผลของอีกฝ่าย ใครๆก็ดูออกทั้งนั้นแหละว่าโจน่ะแอบชอบขวัญใจมาตั้งแต่มอต้นแล้ว ยกเว้นก็แต่ขวัญใจคนเดียว แต่ก็นั่นแหละ อาจจะเป็นเพราะขวัญใจมีสายตาไว้มองพี่ก้องคนเดียวก็ได้
“ไม่อ่ะ ฉันกินมาแล้ว อีกอย่างวันนี้ฉันไม่อยากเลี้ยงแกด้วย หมั่นไส้!” ขวัญใจส่ายหัวแล้วย่นจมูกอย่างน่ารักใส่เพื่อนชาย
“โห อะไรอ่ะ อย่าใจร้ายดิขวัญใจ นะๆๆๆ” โจดึงแขนเสื้อนักเรียนของขวัญใจอย่างไม่ยอมแพ้
“หยุดเลยอิโจ ขวัญใจจะต้องอยู่แต่งหน้ากับฉัน” ธิดาเอื้อมมือมาปัดมือของโจออกไปจากแขนเสื้อของเพื่อนสาว
โจทำปากยื่น ขณะที่ขวัญใจหัวเราะเสียงใส
แต่แล้วคำพูดไม่กี่ประโยคของเพื่อนร่วมห้องสองคนที่เดินผ่านไปก็ทำให้ทุกคนนิ่งไปทันที
“นี่ๆ แกได้ยินป่ะว่าพี่ก้องกำลังจะกลับมาจากอเมริกาแล้วนะ”
“เฮ้ย ไม่จริงอ้ะ! เมื่อไรอ่ะแก”
“อีกอาทิตย์สองอาทิตย์นี่แหละมั้ง พี่มดที่อยู่ห้องทับห้าอ่ะบอกว่า…”
บทสนทนาค่อยๆแผ่วลงพร้อมๆกับตัวของเด็กสาวสองคนที่เดินพ้นจากห้องไป
ธิดา โจ ต้นข้าวต่างหันมามองขวัญใจที่มีสีหน้าหมองลงทันที
ธิดาโอบไหล่เพื่อนสนิทแน่น “ไม่เป็นอะไรนะแก”
ขวัญใจพยักหน้า “อื้อ ฉันไม่เป็นอะไรหรอกน่าธิดา เรื่องพี่ก้องน่ะ ฉันลืมไปหมดแล้ว” ก่อนจะหัวเราะออกมา
เพื่อนๆทั้งสามคนมองหน้ากัน ก็เสียงหัวเราะนั้นน่ะ มันฝืนชัดๆเลยนี่หว่า
“นี่ๆ แล้วแกไม่สนใจพี่โอ๊คเลย์บ้างเหรอ เค้าก็หล่อนะแก กล้ามงี้เป็นมัดๆเชียว” ต้นข้าวพยายามเปลี่ยนเรื่อง
“กูว่าแม่งเกย์ชัวร์” ต่อ แฝดผู้น้องของต้นข้าวที่โผล่เข้ามาตอนไหนก็ไม่รู้พูดขึ้นเสียงดัง
ทุกคนสะดุ้ง
“ไอ้ต่อ มาตอนไหนวะเนี่ย โห กูนึกว่าผีหลอก” โจโวยวาย
“ก็กูจะมาถามมึงว่าเห็นไม้ทีกูไหมวะ กูหามาตั้งหลายวันล่ะ ว่าจะเอาไปล้างคราบเลือดซะหน่อย” ต่อถามหน้าตาเฉย
“ไม่รู้วะ สงสัยอยู่กับไอ้โต้งมั้ง” โจตอบนิ่งๆ ขณะที่เพื่อนๆคนอื่นหน้าเหวอไปตามๆกัน
ต้นข้าวแว้ดขึ้นทันที “อะไรฮ้ะอีต่อ! นี่แกไปตีกับใครมาอีกย่ะ!?”
ต่อขมวดคิ้ว “อะไรของมึงอีตุ๊ด กูไปช่วยลุงภารโรงแกไล่ตีแมลงสาปในโรงอาหารเว้ย เลือดก็เลือดกับซากแมลงสาปไงวะ”
ธิดาทำหน้าพะอืดพะอม “พอแล้วต่อ พวกฉันเข้าใจแล้ว อึ๋ย!! สกปรก”
ขวัญใจมองเพื่อนๆที่นั่งเถียงกันแล้วก็ยิ้มบางๆ โจที่แอบมองอยู่เงียบๆพอเห็นเพื่อนรักยิ้มได้ก็ค่อยโล่งใจ
“ขวัญใจ ไปกินขนมกันเว้ย ฉันเลี้ยงเอง” เด็กหนุ่มกระซิบบอกเพื่อนสนิท
เด็กสาวทำตาโต “แกเนี่ยนะจะเลี้ยงฉัน! ไม่สบายรึเปล่าเนี่ยโจ” ขวัญใจเอามือทาบหน้าผากอีกฝ่าย
โจเกาหัวเขินๆ “เออน่า ฉันเลี้ยงได้ก็แล้วกัน” พูดแล้วก็ทำเป็นมองไปทางอื่นเพราะไม่อยากให้เด็กสาวเห็นว่าตัวเองกำลังหน้าแดงฉ่า
“ทุกคน! วันนี้โจมันจะเลี้ยงขนม” ขวัญใจประกาศกับเพื่อนในกลุ่มเสียงดัง “ไป! ไปโรงอาหารกัน!”
ทุกคนลุกพรวดขึ้นทันที โจแอบทำหน้ามุ่ยเพราะอยู่ๆก็มีกอขอคอเต็มไปหมด ทั้งๆที่ตั้งใจจะไปกับขวัญใจสองคนแท้ๆ
ขวัญใจคว้าแขนโจกับธิดาคนละข้างแล้วเดินนำทุกคนออกนอกห้องไป
ขณะที่โจกำลังเดินออกพ้นประตูมานั่นเอง เขาก็ชนกับใครบ้างคนเข้าอย่างจัง
“โอ้ย!”
“เฮ้ย!”
ร่างผอมบางเซไปตามแรงกระแทก แต่โจก็ไวพอทีจะดึงแขนอีกฝ่ายไว้ก่อนที่เจ้าของร่างจะล้มกระแทกพื้น
“เฮ้ย เป็นอะไรรึเปล่า” โจถามอย่างตกใจ
ร่างบางที่ตอนนี้กำลังดันแว่นให้เข้าที่สวนขึ้นทันที “คราวหลังก็เดินให้มันดีๆหน่อยสิครับคุณ!”
“อ่าว” โจชักเดือด “ไอ้นี่ ก็ไม่ได้ตั้งใจจะชนซักหน่อยนี่หว่า”
ขวัญใจที่เดินตามมาถามขึ้นอย่างกังวลใจ “เป็นอะไรมากรึเปล่าคะ”
“ก็เพื่อนคุณ-…” เมื่อดวงตาหลังกรอบแว่นหนาประสานเข้ากับดวงตากลมโตของเด็กสาว หนุ่มแว่นก็นิ่งไปทันที
“อ่ะ เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ผมไม่เป็นไร” เจ้าของร่างผอมบางตอบเขินๆ พร้อมๆกับหน้าที่เริ่มเป็นสีชมพู
โจหรี่ตามองภาพตรงหน้าอย่างไม่ชอบใจ
“เออ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว งั้นพวกฉันไปล่ะ ไปเว้ยขวัญใจ!” ว่าแล้วก็คว้าแขนขวัญใจแล้วดึงออกไปทันที
ขวัญใจพยักหน้าเป็นเชิงขอโทษแทนเพื่อน ก่อนที่ทั้งคู่และกลุ่มเพื่อนจะลับสายตาไป
เด็กหนุ่มในแว่นตาหนาเตอะยังคงมองตามหลังเด็กสาวอย่างตกตะลึง
///////////////////////////////////////////////////////////////////
“มาโนช มาโนช!” เด็กหนุ่มกระซิบเรียกเพื่อนสนิทที่นั่งข้างๆ
“วิทยา เราบอกแล้วไงว่าอย่าชวนเราคุยในห้อง” มาโนชกระซิบตอบโดยไม่ละสายตาจากแบบฝึกหัดภาษาอังกฤษที่เจ้าตัวกำลังทำอย่างตั้งใจ
“แต่เรื่องนี้เรื่องสำคัญนะมาโนช” วิทยาหรือวียังคงไม่ล้มเลิกความพยายาม
มาโนชไม่ตอบ แต่สมิทที่นั่งถัดจากมาโนชชะโงกหน้าเข้ามาฟังอย่างสนใจ
“มีอะไรกันเหรอครับ”
มาโนชทำหน้าเบื่อหน่าย แต่วีไม่สนใจแถมยังพูดข้ามหัวมาโนชต่อไป
“สมิท นายรู้จักคุณขวัญใจห้องห้าทับหกรึเปล่า”
สมิทผงกศีรษะหงึกๆ “รู้จักสิครับ เรื่องของคุณขวัญใจกับพี่ก้องน่ะ เป็นตำนานของโรงเรียนเราเลยนะครับ”
วีตาโต “พี่ก้องนี่เป็นใครเหรอ”
“รุ่นพี่มอหกครับ คือจริงๆตอนนี้เค้าต้องอยู่มอหกน่ะครับแต่เค้าไปแลกเปลี่ยนที่อเมริกายังไม่กลับมาเลย”
“แล้วเค้า…เป็น เอ่อ…เป็นอะไรกับคุณขวัญใจ….” วีถามอ้อมแอ้ม
“ก็เป็นแฟนเก่าน่ะสิวิทยา” มาโนชที่ทนนั่งเงียบให้เพื่อนทั้งสองพูดข้ามหน้าข้ามตาอยู่นานแล้วพูดแทรกขึ้น
“แฟนเก่า!” วีร้องเสียงดัง
“ชู้ว! เบาๆหน่อย” มาโนชกับสมิทจุ๊ปาก
วีหัวเราะแห้งๆ “โทษที”
มาโนชเริ่มพูดต่อไปอย่างชักจะติดลม “นายเพิ่งย้ายเข้ามาตอนกลางเทอมปีก่อนคงไม่รู้อะไร แต่ขวัญใจกับพี่ก้องน่ะคบกันตั้งแต่ตอนปลายเทอมมอสามแล้วก็ตอนต้นเทอมมอสี่”
“สองคนนั้นน่ะคู่รักระดับดาวเดือนของโรงเรียนเราเลยนะครับ” สมิทเสริม
มาโนชพยักหน้า “ใช่แล้ว แถมกว่าจะคบกันได้ก็มีประวัติกันมานานตั้งแต่มอต้นนู่นเลยนะ”
วีฟังอย่างตั้งใจ แบบฝึกหัดภาษาอังกฤษถูกลืมไปเรียบร้อยแล้ว
“คือยังงี้ ตอนมอต้นน่ะ ขวัญใจยังเป็นเด็กผู้หญิงฟันเหยินอยู่เลย แต่พี่ก้องเป็นเดือนของโรงเรียนมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ว่ากันว่าขวัญใจแอบชอบพี่ก้องมาตลอด” มาโนชสาธยาย “แล้วพอขึ้นมอสามขวัญใจก็สวยขึ้นอย่างที่เห็นทุกวันนี้แหละ ฟันก็ไม่เหยิน เรียกได้ว่าเปลี่ยนไปแทบจะเป็นคนละคน แล้วก็ นั่นแหละไปๆมาๆขวัญใจกับพี่ก้องก็เป็นแฟนกัน”
“พล็อตคุ้นๆนะครับแบบนี้” วีพึมพำ
“แต่พอพี่ก้องไปอเมริกาตอนมอสี่ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นอยู่ๆสองคนนี้ก็เลิกกัน” สมิทสรุปเรื่อง
“โห แบบนี้ก็ไม่ใช่ว่าพี่ก้องชอบคุณขวัญใจที่หน้าตาเหรอครับ” วีบ่น ก่อนจะสะดุ้งเมื่อนึกขึ้นได้ว่าคำพูดนั้นมันเข้าตัวเอง
“เข้าตัวล่ะสิ” มาโนชกับสมิทพูดขึ้นพร้อมๆกัน
วียิ้มแหยๆ “แหม…ก็คุณขวัญใจสวยจริงๆนี่ครับ”
“พอผมเห็นปุ้บ ผมก็รู้สึกประทับใจในตัวคุณขวัญใจมาก แถมยังดูเป็นคนอ่อนหวานใจดีอีกต่างหาก” วีเริ่มเคลิ้ม
“มาโนช สมิท พวกนายว่าเราไปบอกชอบคุณขวัญใจเย็นนี้เลยดีไหม”
มาโนชกับสมิทสะดุ้งเฮือกพร้อมๆกัน
“เร็วไปไหมวิทยา ไหนนายบอกว่าเพิ่งเห็นขวัญใจเมื่อเช้าเองไม่ใช่เหรอ” มาโนชพยายามเรียกสติเพื่อน
วีชักลังเล “แต่…แต่ผมไม่อยากเก็บความรู้สึกไว้กับตัวนี่ครับ อีกอย่าง หม่าม๊าผมบอกว่า เป็นลูกผู้ชาย มีอะไรก็ต้องพูดไปตรงๆ อย่าเก็บเอาไว้”
มาโนชกำลังจะพูดต่อแต่ก็ต้องนั่งนิ่งเมื่อครูโฉม ครูสอนภาษาอังกฤษของห้อง เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะของพวกเขาทั้งสามคน
“แหม กำลังคุยกันสนุกเชียวนะคะ” ครูสาวพูดเสียงหวาน “ไม่คุยกันต่อล่ะคะ เร็วสิคะ ครูอยากฟัง”
เด็กหนุ่มทั้งสามคนก้มหน้างุด ไม่มีใครกล้าเงยหน้าขึ้นมาสบสายตา
“หึ งั้นแบบฝึกหัดนี่ก็คงเสร็จแล้วสินะคะ” พูดพลางใช้ไม้เรียวเขี่ยสมุดของเด็กทั้งสาม
“….”
“ไม่ตอบ งั้นไปทำเพิ่มมาอีกสิบหน้าจนถึงหน้าห้าสิบหก ตกลงนะคะ” ครูโฉมยิ้มหวาน แต่สายตาเป็นประกายอำมหิต
“ค-ครับ…” วี มาโนช สมิท ตอบรับหน้าจ๋อย
และไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีกเลยจนหมดชั่วโมง
///////////////////////////////////////////////////////////////////
“อ้าว โจ เย็นนี้ไม่ซ้อมดนตรีเหรอ” ขวัญใจเงยหน้าจากนิตยสารที่อ่านอยู่ขึ้นทักทายเพื่อนชายที่กำลังเดินเข้ามาใกล้
“ไม่อ่ะ” โจทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้หินอ่อนของโต๊ะประจำกลุ่ม “วันนี้ไอ้เจ๋งมันไม่ว่างว่ะ”
“อุ้ย มีไรกินบ้างอ้ะ” โจตาวาวทันทีเมื่อเห็นขนมหลายซองที่วางกองกันอยู่บนโต๊ะ พูดไม่ทันขาดคำ มือก็เอื้อมไปคว้าถุงขนมมาถือไว้เสียแล้ว “โอ้โห เลย์รสบาร์บีคิวด้วย ของชอบเลย” โจยิ้มแป้น ก่อนจะลงมือกินโดยไม่สนใจใครอีก
ต้นข้าวกับธิดากำลังนั่งกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างใส่กัน
“ธิดา ที่สิบสองนาฬิกา” ต้นข้าวพูดเบาๆ
ธิดาพยักหน้า “ฉันเห็นแล้ว คุณวีห้องทับเจ็ดใช่ไหม”
“อือ ดูสิ เค้าแอบมองมาทางนี้ตลอดเวลาเลย แต่ทำเป็นอ่านหนังสือ”
“ว้าย เค้าลุกเดินมาทางนี้แล้ว” ธิดาอุทาน
ขวัญใจกับโจหันมามองทั้งสองคนอย่างสงสัย
“มีอะไรเหรอ” เด็กสาวถาม
ต้นข้าวผงกหน้าไปทางวีที่กำลังเดินตรงมาโดยมีมาโนชพยายามดึงเสื้อห้ามเพื่อพาเพื่อนกลับไปนั่งที่โต๊ะเหมือนเดิม
“อ่าว นี่มันไอ้แว่นเมื่อเช้านี้นี่” โจขมวดคิ้ว
ทุกคนได้แต่มองวีที่ตอนนี้เดินมาหยุดอยู่หน้าโต๊ะกลุ่มอย่างสงสัย
“มีอะไรรึเปล่าคะ” ขวัญใจถามยิ้มๆ
“เอ่อ…” วีเริ่มทำตัวไม่ถูกเมื่อต้องมาอยู่ตรงหน้าเด็กสาว
“ผมชื่อวี สวัสดีนะครับ!” เด็กหนุ่มตะโกนเสียงดัง พร้อมกับดึงกางเกงนักเรียนขึ้นมาซะสูง
ขวัญใจกับธิดามองเด็กหนุ่มตาค้างในพฤติกรรมแปลกประหลาด โจหัวเราะก้าก ส่วนต้นข้าวก็มองเป้ากางเกงของอีกฝ่ายตาโต
“ข-ขวัญใจค่ะ ฉันชื่อขวัญใจ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” ขวัญใจยิ้มให้วี แม้เด็กสาวจะยังดูงงๆอยู่ก็ตาม
คราวนี้วีหน้าแดงฉ่า “ผมชอบคุณขวัญใจนะครับ!” เด็กหนุ่มตะโกนออกมาอีก
ทุกคนในกลุ่มอ้าปากค้างกับการสารภาพรักซึ่งๆหน้าของหนุ่มแว่น
โจที่ตั้งสติได้ก่อนเพื่อนโวยวายขึ้นทันที “เฮ้ย ไอ้แว่น อะไรของแกเนี่ย!?”
วีหันมามองคู่กรณีจากเหตุการณ์เมื่อเช้าอย่างไม่พอใจ “เกี่ยวอะไรกับคุณครับ ผมไม่ได้มาสารภาพรักกับคุณซะหน่อย”
โจลุกขึ้นยืนถลกแขนเสื้อทันที “อ่าว ไอ้นี่ อยากมีเรื่องเหรอวะ”
ธิดาดึงแขนเพื่อนสนิทไว้ “เฉยๆก่อนได้ไหมอิโจ! ให้ขวัญใจมันคุยเองดีกว่า”
ขวัญใจนั่งกระพริบตาปริบๆด้วยความตกใจจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“เอ่อ….ขอบคุณนะคะ” เด็กสาวพูดออกมาในที่สุด
“แต่ฉัน-” ขวัญใจพยายามเรียบเรียงคำพูด “ฉันตั้งใจว่าจะไม่มีแฟนอีกจนกว่าจะจบมอหกน่ะค่ะ”
“ไม่-ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ” ขวัญใจมองเด็กหนุ่มอย่างสงสาร
วียิ้มกว้าง “ไม่เป็นไรอยู่แล้วครับ ผมแค่อยากบอกความรู้สึกของผมให้คุณขวัญใจรู้เฉยๆ”
“ถ้างั้น ผมไปก่อนละครับ” พูดจบก็หันหลังเดินกลับไปหามาโนชที่ตอนนี้หลบอยู่หลังต้นไม้ด้วยความอาย(แทนเพื่อน)
ทุกคนมองตามหลังหนุ่มแว่นด้วยความรู้สึกต่างๆกัน
“ไอ้แว่นนี่มันบ้าไปแล้วแน่ๆ” โจพูดอย่างไม่ชอบใจปนอิจฉาที่อีกฝ่ายได้สารภาพรักกับขวัญใจทั้งๆที่ตัวเขาแอบชอบขวัญใจมาก่อนตั้งนานยังไม่กล้า
“ฉันว่าเค้าก็กล้าดีนะ” ต้นข้าวว่าพร้อมกับปรายตามองโจ “ไม่เหมือนใครบางคน” ประโยคหลังลดเสียงลงให้โจได้ยินคนเดียว
โจสะดุ้งเล็กน้อย
“เค้าก็น่ารักแปลกๆดีนะ” ขวัญใจหัวเราะ “แต่ไม่ใช่สเป็คฉันนี่นา”
แหงล่ะ ก็สเป็คแกคือพี่ก้องนี่หว่า โจทำหน้าหงิกแต่ไม่พูดอะไร
ธิดาที่ยังคงมองตามวีซึ่งตอนนี้กลับไปนั่งอยู่ที่โต๊ะของตัวเองกับมาโนชและสมิทเรียบร้อยแล้วพูดขึ้นเบาๆ
“ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเราจะได้เจอเค้าอีกบ่อยๆก็ไม่รู้สิ”
///////////////////////////////////////////////////////////////////
ความคิดเห็น