ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO
ผมหยุดมองหอพักตรงหน้าด้วยความลังเลว่าจะเข้าไปหรือไม่ ลมพัดผมของผมจนปลิว อากาศเย็นๆชวนให้น่าขนลุก ถนนที่ไม่มีรถผ่านเลยสักคัน
"ใช่ที่นี่แน่เหรอ?" ผมก้มลงมองกระดาษที่ได้มาอีกครั้งสลับกับหอพักตรงหน้า เมื่อแน่ใจว่าเป็นที่นี้ไม่ผิดแน่ ผมเลยค่อยๆย่องเข้าไป แล้วนี่ก็อีกประตูรั้วบ้าอะไรว่ะ ทั้งสูงทั้งน่ากลัวอย่างกับอยู่ในบ้านผีสิง สาบานเลยว่าถ้ามันไม่ฟรีผมไม่กล้ามาอยู่หรอก
"เฮ้! จะมาปล้นเหรอคิดผิดคิดใหม่เถอะ"
"เหี้ย!!!" มือเย็นจับเข้าที่ไหล่ผม...ทำให้ผมตกใจเผลอต่อยเข้าที่แก้มของคนเมื่อกี้อย่างจัง..ย้ำอย่างจัง....ซวยแล้วไงเนียร์เอ้ย!! -_-^
"เชี้ย!!!" เอ่อเนาะเหี้ยเชี้ยเข้ากันดี - -
"เป็นขโมยยังไม่พอยังทำร้ายร่างกายอีกเป็นโจรที่จัดว่าเด็ดมาก!!" เอ่อพี่แกประสาทหรือยังไงครับ?...แต่นะหน้าตาดีให้อภัย "ว่าแต่นายมาที่นี้ทำไม"
ดูดิร่างสูงกำลังดีเหมาะเวลาจะกอด แผ่นอกน่าซบนั่นอีก ผมดำๆน่าสัมผัส ปากแดงๆน่าจูบนั่นอีก เฮ้ย!!! สติเนียร์สติ ผมสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆเพื่อตั้งสติ อย่าเข้าใจผิดกันนะผมไม่ใช่คนโรคจิตอะไรหรอกผมแค่เป็นโรคภูมิต้านทานคนหล่อต่ำ เวลาเห็นคนหล่อๆทีไรสติหายตลอด
"เห้ย!! คนเขาพูดด้วยก็ตอบสิ!!" เอ๋? อ้าว!! เมื่อกี้ยังอยู่ข้างผมอยู่ดีๆหายไปซะละ?.. ผมมองไปรอบๆ ไม่มี! งั้นก้มดูพื้น นี่ก็ไม่มี! แล้วพี่แกไปไหนละ?
"ฉันถามนายมาที่นี้ทำไม" เห็นเธออยู่ไกลๆไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร แต่ทำมายยยย เธอไปอยู่บนนั้น อ่อ รู้แล้วละครับทำไมทั้งหารอบตัวแล้ว หาที่พื้นแล้วก็ไม่เห็นพี่แก ก็พี่แกดันลอยอยู่บนฟ้าถ้าไม่เงยหน้าหาไม่เจอหรอก เอ๋.....ห๊า!!! ขึ้นไปทำไมบนฟ้าครับพ่อคุณเกิดตกลงมาจะทำให้ทรัพยากรคนหล่อเหลือน้อยลง แล้วคิดดูสิเดี๋ยวนี้จะหาคนหล่อยิ่งหายากๆอยู่ถ้าพี่แกตกลงมาหน้าแหก ซวยของชะนีโลกละคราวนี้!!
"ผมได้กระดาษมาจากพี่ชายคนหนึ่งครับเขาบอกให้มาที่นี้.."
"ไหน!!เอามาดูดิ!!" แว้ก!!! พี่แกจะทำให้ผมหัวใจวายแล้วนะครับ!! อยู่ดีไม่ว่าดีมาดึงกระดาษ
ผมแล้วนี่พี่แกลงมายังไง?ช่างเถอะแล้วนี่ครบ 32 อยู่หรือป่าว!? เฮ้อ...แขนขายังอยู่ครบก็ยังดีที่ประชากรคนหล่อยังไม่ลดลงไป
"ไอ้พี่แทคควาย...- -"
"ห๊า!!" พี่เขาด่าผมควายเหรอ? โอ้โน!! ถึงผมจะโง่แต่ผมก็โง่น้อยกว่าควายนะ!!!!
"ฉันไม่ได้ว่านายไม่ต้องทำหน้าเหวอก็ได้"
"อ่อครับ...." เฮ้อ โล่งอกไป..
"นายจะมาอยู่ที่นี้จริงๆนะเหรอ?"
"ครับ! " ใครไม่อยู่ก็โง่แล้วของฟรีจะปล่อยไปได้ไง
"นายน่าจะรู้ตั้งแต่ตอนเข้ามาที่นี้แล้วนะ"
"ทำไม....?"
"คนที่จะมาอยู่ที่นี้ได้ต้องไม่ใช่คนธรรมดา"
"ผมก็แค่...."
"นายกล้าบอกเหรอว่านายเป็นแค่คนธรรมดา?"
"....." ผมเงียบ ใช่ ผมเริ่มรู้ตัวว่าผมสามารถอ่านใจคนได้ สามารถรู้ทุกความคิดของทุกคน แต่มันก็แค่บางครั้งเท่านั้นนี่......
"ถ้านายเข้ามาที่นี้แล้วนายจะไม่สามารถออกไปจากที่นี้ได้นะ" ไม่นะ!! ผมยังไม่ได้บอกลาพ่อแม่พี่น้องปู่ย่าตายายลูกผัว!เห้ยไม่มี ทวดหลานเหลนเลยนะ!!!
"งั้นผมไม่..."
"แต่ในเมื่อนายถูกเลือกนายก็ไม่สามารถปฎิเสธมันได้"
"เอ่อ....." รู้แล้วละครับว่าของฟรีมันไม่มีในโลกจริงๆ..
"เห้ย!!เจบี!คุยกับใครอยู่ว่ะ?" ผมหันหาต้นตอของเสียง แต่พอผมหันไปมันทำให้ผมได้เรียนรู้ว่าไม่ควรหันไปจะดีที่สุด....
"คุยกับเพื่อนใหม่ว่ะ"
"อ่อเหรอ งั้นก็รีบๆเข้ามาสิเดี๋ยวประตูมิติปิดมึงจะต้องอยู่ที่โลกมนุษย์นะเว้ย!!!"
"เอ่อๆโอเคๆเดี๋ยวเข้าไป"
"เอ๊ะ? แล้วเพื่อนนายเป็นอะไรว่ะ?"
"หือ?ไรว่ะ"
"เอ้ย!เหี้ย!!!"
"เห้ย!เชี้ย!!!!"
"เอาไงดีว่ะมึง...."
"สั้นๆง่ายๆ อาเมน....- -"
:) Shalunla @SQWEEZ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น