คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ｡ ลักพาตัว : intro
I N T R O
________________
Break free from negative people
Because negativity has a way of passing
From person to person
And they will drag you down with them.
ใน เช้าฤดูหนาวมีผู้คนมากมายต่างจัดเตรียมของสำหรับวันคริสมาสต์ที่จะมาถึงใน สัปดาห์หน้า หลายๆคนต่างเฝ้ารอคอยซานต้าครอสหรือของขวัญต่างๆมากมายที่พวกเขาอยากได้ แต่ไม่ใช่สำหรับ ‘บยอนแบคฮยอน’ เด็กน้อยวัย 17 ปีที่ไม่ได้สัมผัสกับวันคริสมาสต์มาเป็นเวลาเกือบ 7 ปี
ในวันที่แสนธรรมดาอีกวันหนึ่งกับเป็นวันที่หน้าตื่นเต้นสำหรับเขา เป็นวันที่ผู้ชายอายุราว 30 ปี ที่แบคฮยอนได้ใช้ชีวิตร่วมกันมาเกือบ 7 ปี พามาเล่นสกีที่ลานกลางกรุงโซล
“พี่ชานยอลผมอยากเข้าห้องน้ำ” เสียงเด็กหนุ่มวัย 17 ปีกระ ซิบบอกชายหนุ่มวัยสามสิบต้นๆ หลังจากที่โดนปาร์คชานยอลบังคับให้ไถลสกีมาเป็นเวลาครึ่งข่อนวัน บยอนแบคฮยอนล้มไปแล้วมากกว่าสิบรอบเนื่องจากการเล่นสกีเป็นสิ่งแปลกใหม่ สำหรับคนตัวเล็ก ปาร์คชานยอลทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อยหลังจากได้ยินคำร้องขอจากแบคฮยอน เขารู้ดีว่าการปล่อยให้แบคฮยอนทำอะไรตามลำพัง มันไม่ดีกับตัวเขา เด็กน้อยช้อนตามองชายหนุ่มอีกคนพลางส่งสายตาอ้อนวอนไปให้
“รอแปปหนึ่งนะ” ชายหนุ่มร่างสูงตอบกลับมาน้ำเสียงนิ่งๆ ก่อนจะพาชายหนุ่มอีกคนไปที่ห้องน้ำใกล้ๆกับจุดเล่นสกีของพวกเขา
“มานี่ซิ” ชานยอลกวักมือเรียกแบคฮยอนให้มาทางเขา ร่างสูงสอดส่องสายตาผ่านหน้ากระจกไปภายในห้องน้ำ มันไร้ผู้คนจนดูร้างไป ก่อนจะดันประตูห้องน้ำให้คนตัวเล็กเดินเข้าไป
“5 นาที ถ้าไม่ออกมานายเจ็บตัวแน่” เสียงใหญ่กำชับอีกคน บยอนแบคฮยอนพยักหน้าช้าๆ “พี่จะรอนายอยู่ข้างนอกห้ามพูดอะไรทั้งนั้น เข้าใจไหม”
เด็กชายพยักหน้าอีกครั้งเป็นเชิงเข้าใจ
“ใส่แว่นซะแบคฮยอน” ชายหนุ่มร่างสูงยื่นแว่นสีดำสวยหรูให้อีกคน แบคฮยอนสวมแว่นตาอย่างรีบร้อน ก่อนจะย่างเท้าเดินเข้าไปในห้องน้ำ เด็กชายแง้มประตูบานแรกเข้าไปแล้วลงมือทำธุระส่วนตัว
ผ่าน ไปไม่ถึงสองนาทีเด็กชายได้ยินเสียงกดน้ำมาจากห้องน้ำใกล้เคียงกัน ความสับสนมากมาย ทำให้ร่างเล้กรู้สึกกดดัน ถ้าเขาไม่กล้าที่จะทำตอนนี้ เขาต้องทนอยู่ในนรกไปอีกสิบปี หรือยี่สิบปีต่อจากนี้กันนะ ..
แบคฮยอนนั่งนิ่งๆพลางใช้ความคิดก่อนที่มือเล็กๆจะเปิดประตูตามออกมาพบเข้า กับผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตู แบคฮยอนมองแผ่นหลังอีกคนด้วยความหวังเปี่ยมล้น ก่อนจะก้าวเดินไปประกบข้างแล้วสะกิดอีกคนให้หันมา ชายหนุ่มหน้าตาดูมีอายุสวมเสื้อโค้ชตัวหน้ามองร่างเล็กตรงหน้าพลางเลิกคิ้ว ด้วยความสงสัย
เด็ก น้อยรวมรวมความกล้า มือเล็กหยิบเอาแว่นสีดำออกก่อนจะเก็บเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ชสีเทาที่ปาร์คชานยอลเป็นคนสวมใส่ให้เมื่อตอนขามา แบคฮยอนกดเสียงของตัวเองออกมาให้เบาที่สุดเท่าที่ทำได้
“ผมชื่อบยอนแบคฮยอน .. ช่วยผมด้วยผมโดนลักพาตัวมา” แบคฮยอนเอ่ยออกไปด้วยสายตาเต็มหวัง เขาหวังว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะสามารถช่วยให้เขารอดพ้นจากปาร์คชานยอลได้ แต่สิ่งที่เขาได้รับกลับมา มันทำลายความหวังของเขาโดยสิ้นเชิง
สำเนียง เปล่งๆกับภาษาที่แตกต่างกันนั้น บ่งบอกได้ชัดว่าชายตรงหน้าเขาไม่ใช่คนเกาหลี ชายหนุ่มตรงหน้าเอามือชี้ที่หูตัวเองพลางส่ายหน้าเบาๆก่อนจะเอ่ยออกมา เป็นภาษาที่แบคฮยอนนั้นไม่เข้าใจมันเลยซักนิด เพราะชีวิตตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมาของเขานั้น ไม่เคยได้สัมผัสกับอะไรพวกนี้เลย แต่แบคฮยอนเองก็พอจะเดาออกว่าคนตรงหน้าเขานั้นฟังภาษาเกาหลีไม่รู้เรื่อง เด็กน้อยรู้สึกผิดหวัง ร่างกายชาไปทุกส่วน ความหวังของเขาหายไปแล้ว ..
ความ หวังที่จะได้รอดพ้นจากชายหนุ่มที่อยู่ข้างนอกนั่นหายไปเพียงแค่ความบังเอิญ ของเขานั้นมันไม่ได้ช่วยอะไรเลย ในขณะที่เขาทำได้เพียงมองชายตรงหน้าที่เป็นความหวังสุดท้ายของเขาเดินออกจากห้องน้ำไปแล้ว แบคฮยอนเดินตามออกมาอย่างสิ้นหวัง ชานยอลซึ่งยืนอยู่หน้าประตูมองมาที่แบคฮยอนด้วยสายตาคาดโทษ คำพูดเมื่อกี้เขาคงได้ยินมนหมดแล้ว แบคฮยอนก้มหน้ายอมรับชะตาของตัวเองในอีกไม่ช้า
ระหว่าง ทางกลับบ้าน บนรถสีดำคันหรูมีแต่ความเงียบ ชานยอลขับรถด้วยใบหน้านิ่งๆโดยมีแบคฮยอนนั่งตัวสั่นอยู่ข้างๆ ดวงตาเล็กๆเหล่ไปมองชายหนุ่มข้างๆด้วยความหวาดกลัว
.
.
“อย่าทำอะไรผมเลยนะพี่ชานยอล .. ผมจะเป็นเด็กดี จะไม่ดื้ออีกแล้ว”
ความคิดเห็น