คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ★ (sf) be able to (1)
Be able to
(sf) be able to (1)
Pairing : CHANYEOLxSEHUN
Note : ชานฮุนอะงื้อ หลงแบบไปไหนไม่ได้เลยลงกับช็อตฟิคซะ555555555 นึกถึงน้องเซฮุนม. 4 กับพี่ชานยอลม.5 ประธานชมรมดนตรีละฟิน -///////-
Q : ชานยอลอปป้าาา *เสียงแอคโค่*
ชย : สวัสดีครับ *ยิ้มอย่างหล่อ*
Q : อปป้าอย่ายิ้มแบบนี้สิคะ เดี๋ยวฉันได้ขาดใจตายก่อนสัมภาษณ์นะ -//-
ชย : จะให้ยิ้มแบบไหนละครับหืม *ยิ้มกว้าง*
Q : หยุดเถอะค่ะอปป้า -///- ฉันมีคำถามมาถามอปป้าค่ะ
ชย : อ่า ถามมาเลยครับ *ยิ้ม*
Q : ตอนนี้ข่าวก็แรงพอสมควรนะคะ กับข่าวที่บอกว่าชานยอลอปป้าชอบเซฮุนนาม. 4 ห้อง B ถึงขั้นตามจีบอะคะ ไม่ทราบว่าอปป้ารู้ข่าวนี้รึเปล่าคะ?
ชย : อ่อ เพื่อนของพี่ก็บอกๆอยู่น่ะครับ *ยิ้ม*
Q : แล้วชานยอลอปป้าไม่รู้สึกโกรธเลยเหรอคะ?
ชย : โกรธทำไมละครับ? *ทำหน้างง*
Q : อ้าว ก็มันไม่จริงไม่ใช่เหรอคะอปป้า?
ชย : *หัวเราะ* ข่าวที่ออกมาทั้งหมด มันเป็นเรื่องจริงครับ *ยิ้ม*
“EHERE!!!!!!!!!!!!!!”
คำฮิตๆที่ไม่ว่าเด็ก ผู้ใหญ่ หรือใครๆก็ใช้กัน โดยเฉพาะเด็กมะยมปลายปีหนึ่งอย่าง โอ เซฮุน เด็กชายผิวขาวเนียนกว่าผู้ชายปกติ หน้าเรียวๆกับเอวคอดราวกับผู้หญิงนั่นไม่ควรให้สิ่งนี้กับผู้ชายมา สีผมสีน้ำตาลเข้มที่ตั้งใจย้อมแต่บอกทุกคนว่าเป็นสีแท้แม่ให้มา ไม่ว่าจะโดนครูตักเตือนหรือด่าสักกี่รอบแม่งก็ยังบอกว่าสีแท้แม่ให้มา
โอเซฮุน เป็นเด็กมัธยมที่ดื้อโคตรๆแห่งปี -_-
ตุบ!
โอเซฮุนโยนนิตยสารโรงเรียนฉบับล่าสุดลงกับพื้นเต็มแรง ขาเรียวกระทืบมันรัวๆ ราวกับกำลังทำมิชชั่นกู้โลกสีเขียว ราวกับสัตว์ประหลาดที่กำลังจะยึดครองโลกกำลังนอนโอดครวญเพราะโดนฮีโร่โอเซฮุนกระทืบอย่างน่าสงสาร คิมจงอิน เพื่อนสนิทและเป็นเจ้าของนิตยสาร (ที่บังเอิญเจอเด็กมอต้นนั่งอ่านแล้วไปแย่งมา) รีบดึงแขนอีกข้างของเซฮุนเอาไว้ ตามด้วยฮวงจื่อเทา เพื่อนสนิทที่ย้ายมาจากจีนก็ล็อกแขนอีกข้างของเซฮุนเอาไว้เหมือนกัน
และถ้าจะให้มีสัตว์ประหลาดให้เขามาคอยกระทืบ คนๆนั้นต้องเป็น ปาร์ค ชานยอล คนเดียวเท่านั้น!
ไอหอย หรือปาร์คชานยอล ไอชานยอลเป็นหัวหน้าชมรมดนตรีของโรงเรียนความฮอตของมันจริงมากับทักษะการเล่นดนตรีแบบเทพๆกับหน้าตาหล่อแบบอบอุ่นนั่นเป็นสิ่งหนึ่งที่โอเซฮุนรู้สึกอิจฉา เพราะนอกจากความหล่อที่เซฮุนสามารถเทียบกับชานยอลได้(?) ก็ติดที่หน้าตาของชานยอลดูน่าเข้าหาและเฟรนด์ลี่มากกว่าหน้านิ่งๆของเขา
“เห้ยมึงเย็นใจหน่อย” ไอเทาพูดด้วยภาษาไทยที่ยังไม่แข็งแรงนัก (ตกลงอยู่ไทยหรือเกาหลีวะ)
“อะไรของมึงวะเทา เย็นใจไร ใจเย็นว้อย heart cool อะมึง”
“อ่อ”
“มึงก็เหมือนกันจงอิน สอนเพื่อนผิดๆตลอด”
“เหยเทา ตุ๊ดมันไม่จอยว่ะ” ไอไคพูดกับไอเทาก่อนจะกอดคอแล้วหัวเราะดังๆพร้อมกันอย่างสนุกสนานที่ได้หลอกตุ๊ดน้อยๆ ที่กำลังเติบโตอย่างสดใสในโลกสีชมพู
“มึงก็ดูดิ! EHAH อีรุ่นพี่ปาร์คชานหอยแม่งกวนตีน”
“ปาร์คชานหอย?? โอ้ยกูขำ555555555555555555 แง้”
“หอยทำไมวะ หอยอร่อยดีนะ”
“มึงไม่ต้องรู้หรอกเทา -_-”
“เหยมึง เครียดไร อีพี่ปาร์คชานหอยมึง555555555555โอ้ย กูขำ แสรด พี่ปาร์คมึงอะ พี่เขาก็ฮอตส์นะมึง ย้ำๆ ฮอตส์นะครับ เซเลปโรงเรียนงะ คนติดตามแม่งเป็นแสน ทวิตคนฟอลเป็นหมื่น เสือกมาจีบอีตุ๊ดโลกสวย กูว่าไม่โดนแกล้งแม่งก็ต้องสมองผิดปกติแหงวะ กูขรรมส์“
“นี่มึงให้กำลังใจกูหรือด่ากูวะไอไค”
“ทั้งสองอย่างว่ะครับ” พูดเสร็จก็ยักคิ้วอย่างกวนตีน
“ไอไคพูดอะไรอะกูตามไม่ทัน”
“กูแค่สาธยายความตุ๊ดของมันไอเทา ไม่ต้องสนใจๆ แดกข้าวกันๆ ฮิ”
ไอไคพูดจบก็เดินนำไปที่โรงอาหารทันที ผมรีบวิ่งตามพวกดำๆ (ตัวดำกับขุมตาดำ) ตามไปอย่างเร่งรีบ อหแม่งไม่รอกูเล้ยยยยยยยยย อย่าให้พี่ฮุนคนนี้หมดความอดทนนะ! เดี๋ยวมึงรู้เลยๆๆๆ
“แม่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”
“เลิกทำหน้าหงุดหงิดได้ละมึง ไปเอาไป”
“เซฮุนนาอย่าทำหน้าตุ๊ดดิ”
“มึงอะ รีบเดินมาแง เพราะพวกมึงเลยย!!!!!”
ผมสะบัดหัวแบบชาวร็อคเมื่อรู้ว่ากระเป๋าตังตัวเองอยู่ในกระเป๋าเป้ และกระเป๋าเป้อยู่ที่สิงสถิตของพวกผมคือข้างๆตึกวิทย์ และตึกวิทย์แม่งห่างจากโรงอาหารแบบโคตรไกล เวลาเดินไปคนเดียวอะรู้สึกว่าโคตรไกล ละไอพวกนี้ก็ไม่มีความกระตือรือร้นจะไปเป็นเพื่อนสักนิด
“มึงซื้อให้กูก่อนไม่ได้เหรอวะแง”
“ไม่เอาวะ // ยืมเราก็ได้นะ”
“เทากูรักมึง T_T มาจุ้บที”
“ไอเทา! มึงให้ไอฮุนมันรับความรู้สึกลำบากมั่งดิวะ งานไรมึงก็ทำให้หมดอะ ให้มันไปเอาเอง มึงอะแดกไป นี่คือคำสั่งจากคิมจงอินคนหล่อเหลาว้อย”
ไอคพูดก่อนจะสวบก๋วยเตี๋ยวตรงหน้าต่ออย่างสบายใจ ผมหมั่นไส้ก่อนจะเตะขามันไปหนึ่งที ไอเทาก็เหมือนจะงงๆ กับประโยคที่ไอไคพูดแต่ไอไคแม่งยึดบัตรไอเทาละเรียบร้อย EHAHRAK!!
“ไอฮุน!”
“เสี่ยวลู่!”
ราวกับเสียงสวรรค์ที่ฟ้าประทานมาให้คนหล่อๆอย่างโอเซฮุน เสี่ยวลู่หาน หรือลู่หาน หรือหรู่ห่าน หรือ หรูห่านคือชื่อที่พวกผมประดิษฐ์ขึ้นมาเพื่อกวนตีนพี่รหัสของผมโดยเฉพาะ
“บอกให้เรียกลู่เกอๆ แต่แปลกวันนี้นายเรียกพี่ว่าลู่ธรรมดาๆ ลู่ห่าหายไปไหนแล้ววะ”
“โหยพี่ลืมๆมันไปๆ”
“เรียกดีๆแบบนี้มีไรให้กูช่วยครับ”
“เหยยยยย รู้ด้วย”
“เลิกทำเสียงตุ๊ดสักทีเถอะวะ ถ้าแม่งไม่ใช่น้องรหัสกูกูได้ถีบมึงนานละ”
“เหยพี่ คือกูไม่ได้หยิบกระเป๋าตังมาวะ บัตรมันอยู่ในกระเป๋า”
“จะให้กูเลี้ยงข้าวว่างั้น?”
“เออดิพี่ กูหิววะ ขี้เกียจไปเอา”
“ก็แค่นั้น”
พี่ลู่ห่าพูดก่อนจะเดินไปซื้อข้าวให้ผมในขณะที่ผมต้องถือกระเป๋าของพี่แกแล้วเดินตามต้อยๆเหมือนลูกหมา อิพี่ลู่สั่งก๋วยเตี๋ยวก่อนจะหยอดคำหวานๆเพื่อเต๊าะลูกสาวเจ้าของร้านข้าวเป็นประจำนั่นราวกับคู่เลสเบี้ยนไม่มีผิด
ทำห่าไรไม่เคยดูหน้าตัวเอง
นี่คือคำพูดที่น้องรหัสอย่างเขาอยากบอกพี่รหัสสักครั้ง
เมื่อได้ข้าวเสร็จพี่ลู่ก็อาสามาส่งผมที่โต๊ะ ในความคิดของผมมันควรมีไอดำกับไอเทานั่งสวาปามข้าวกันอย่างเมามันส์ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ผมล้วงโทรศัพท์เพื่อจะโทรหาไอเทา (ไอดำมันตัดสายแกล้งกูแน่นอน)
“ว่าไงวะ”
“ไอเทาบอกว่ามันกับไอไคโดนสมศรีใช้ให้ไปขนของ”
“กำ งั้นมึงมากินกับกูก็ได้”
“โอเคเลย”
ผมพูดและยิ้มกว้าง ไอพี่ลู่ทำหน้าแหยะทีนึงก่อนจะหัวเราะแล้วเดินนำไป พี่แกก็นิสัยดีนะเท่าที่ผมรู้จักพี่แกมาถ้าไม่ติดว่ามีนิสัยเต๊าะเมียชาวบ้านจนเกิดเรื่องหลายทีจนผมปวดหัวแทน
“อ้าวไอลู่ อื้อหืออ กูนึกว่ามึงไปได้กับลูกสาวป้าร้านข้าวละ”
มนุษย์ที่ดูตัวสูงกว่าคนผิดปกติ หรืออู๋อี้ฟาน (พึ่งส่องดูชื่อตะกี้) ที่กำลังกินข้าวอย่างเมามันส์โดยที่ข้าวพร่องไปแล้วเกินครึ่งจาน ทันที่ที่พี่เขาแซวพี่ลู่จบ แก๊งของพี่ลู่ก็หันมามองผมที่ยืนเคียงข้างกับพี่ลู่ทันที
“ได้ห่าไร น้องรหัสกู เซฮุน เลิกจ้องได้ละไอสัด”
“EHERE!!!!! ไอกางมึงหันมาว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!” พี่แบคฮยอน (ส่องชื่อ) ตะโกนก่อนดึงหูฟังของเพื่อนพี่เขาออก
“เหี้ยไรวะเตี้ย”
“ไอพีที........”
สิ้นสุดคำพูดของพี่แบคฮยอนเพื่อนของพี่เขาก็หันขวับมามองผม ตาของผมเบิกกว้างยิ่งกว่ารู้เกรดของตัวเอง มือของผมเลื่อนไปปัดน้ำแดงที่วางไว้บนโต๊ะลงอย่างทำอะไรไม่ถูก
“EHERE!!!!!!!!!!!!!!!”
“มึงรู้จักคำว่าพรหมลิขิตปะวะ” ไอหอยพูดก่อนจะยิ้มหวานใส่ผม เพื่อนของพี่ลู่หานหัวเราะแล้วแซวผมอกมาเป็นระยะ ผมเหยียบตีนพี่ลู่เบาๆเพื่อให้พี่แกช่วยอะไรกูได้มั่ง
พี่แกยิ้ม แล้วโบกมือราวกับว่า ขอโทษวะเซฮุน กูทำไม่ได้555555555555555555555ฮิ ก่อนจะไปนั่งแล้วเรียกผมมานั่งข้างๆ ถ้าไม่ใช่ตรงข้ามกับไอหอยนี่ผมจะนั่งแดกแบบร็อคเกอร์ทันที
แต่ตรงข้ามกับไอหอยนี่เนี่ยนะ!!!!
บ้าไปแล้ว!
“ก็มีแต่ใจให้ไปไม่คิดอะไร แค่อยากให้เธอเข้าใจและลองรักดู และฉันจะทำให้รู้ ว่ารักเธอเท่าไหร่~” ไอพี่ชานยอลร้อเพลงก่อนจะใช้ช้อนจากร้านข้าวเคาะจานอย่างเป็นจังหวะ เสียงทุ้มๆร้องเพลงเสี่ยวๆก่อนจะหันมามองหน้าผมอย่างน่าถีบ
น่าถีบจริงๆนะว้อย T/////////////T
“มองหน้าผมทำไม หน้าผมเหมือนแม่พี่เหรอ”
“ไม่เหมือนแม่ว่ะ เหมือนแฟนกูอะ”
“อื้อหืออออออ ไอลู่ มึงเจอคู่แข่งละ แสรด55555555555555”
“ให้เธอหมดเลยทั้งใจไม่หวังอะไร เพราะรู้ว่าเธอคือคนที่รอมานาน เธอนั้นช่างดีพร้อม กว่าใครคนไหนที่เจอ~” ไอหอยยังคงเคาะจานยังเป็นจังหวะ ตอนนี้ผมรู้สึกว่าโรงอาหารเงียบing เพื่อจับตาดูไอพี่หอยนี้ร้องเพลง ผมสวาปามข้าวคำสุดท้ายก่อนจะเดินเอาจานไปเก็บอย่างรวดเร็ว
ไอไคไอเทา พวกมึงมารับตีนจากกูเดี๋ยวนี้!!!!
“มึง ที่ร้องให้น้องเขาอะ.. แกล้งเหรอวะ?” บยอนแบคฮยอน เพื่อนสนิทของปาร์คชานยอลเงยหน้าถามเพื่อนสนิทที่กำลังนั่งยิ้มเพราะใบหน้าสีแดงระเรื่อของเซฮุนที่สะบัดตูดหายไปจากโรงอาหารแล้ว
“กูไม่ได้แกล้ง กูจริงจัง ”
thx.
ความคิดเห็น