F I C B E A S T

 F I C B E A S T   ♥

 “ Intro “

ต่อให้รักมากแค่ไหนสุดท้ายถ้าคนมันคิดจะไปก็ไปอยู่ดี

รักมากกับมากรัก .. มันต่างกันมากนะต่างกันคนละขั้ว

ต่อให้รักแค่ไหนก็ไม่มีทางจะหันมามองแต่ก็ยังทนเพื่อรัก

ไม่ได้อยากแย่งแต่คนมันรักรักจนห้ามใจไม่ไหวอีกต่อไป

รับรู้เรื่องราวมากมายทุกอย่างแต่ไม่สามารถทำอะไรได้

ต่อให้อยากช่วยมากแค่ไหนแต่คนนอกมันก็ทำอะไรมากไม่ได้อยู่ดี







 

“ รุ่นพี่ฮะ .. คือผมชอบรุ่นพี่ฮะคบกับผมได้ไหม” เด็กหนุ่มร่างอวบเดินเข้าไปบอกรักรุ่นพี่ที่เขาแอบชอบมานานและเหมือนโชคชะตาจะเข้าข้างเขาเมื่อรุ่นพี่คนนั้นส่งยิ้มกลับมา

“ได้สิ .. พี่ก็ชอบนายเหมือนกันนะ” รุ่นพี่ตอบก่อนจะรับตุ๊กตาที่เด็กรุ่นน้องเตรียมมาให้ <3

  “ นี่ดูจุนอาา จำได้ไหมวันนี้วันอะไร” โยซอบถามขณะนั่งซบไหล่ดูจุนอยู่

“หืม ทำไมหรอวันพุธไง มีคนอวดผีนิ” ดูจุนตอบขณะเล่นเกมส์ในโทรศัพท์ไปด้วย

“นี่ดูจุนจำไม่ได้จริง ๆ หรอ” โยซอบดันตัวเองออกจากไหล่ของดูจุนก่อนจะจ้องมอง

“อ้าว แล้วมันวันอะไรกัน” ดูจุนตอบแต่ก็ยังไม่หันมาสนใจร่างตรงข้าง

“นี่สนใจกันหน่อยไม่ได้หรอ” โยซอบว่าก่อนจะกระพริบตาเพื่อไล่น้ำตาที่กำลังจะไหล ดูจุนไม่ชอบไม่ชอบที่โยซอบงอแง

“อ่ะ ๆ ว่ามา” ดูจุนยอมวางโทรศัพท์ในมือลงก่อนจะหันมามองหน้าโยซอบ

“ก็วันนี้อ่ะมันวัน .. “โยซอบเมื่อเห็นดูจุนหันมาสนใจก็ยิ้มออกมาแล้วเอานิ้วชี้มาจิ้ม ๆ กันก่อนจะหน้าขึ้นสี

“อ้าว พอสนใจก็ไม่พูด งั้นดูจุนไปหาเพื่อนก่อนนะ” ดูจุนพูดแล้วลุกขึ้นเดินออกไป

“ก็วันนี้วันครบรอบสองปีของเราไงดูจุน” โยซอบพูดเบา ๆ แล้วมองตาหลังดูจุนไปก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

   ทำไมล่ะดูจุนอา .. ทำไมกันทำไมถึงจำวันสำคัญแบบนี้ไม่ได้ ดูจุนในหัวคิดอะไรอยู่หรอ ทำไมไม่เป็นเหมือนเมื่อก่อน ทำไมล่ะ เมื่อก่อนอะไรก็มีแต่เค้านิ ทำไมตอนนี้มีแต่เพื่อนแล้วทำไมเพื่อนคนนั้นต้องเป็น ฮยอนซึงด้วย …

โยซอบก้มหน้าซุกกับแขนตัวเองก่อนจะนึกถึงเรื่องราวในอดีต .. มันเคยดีกว่านี้ดีกว่านี้มากดีมากจนเขาไม่คิดว่าดูจุนจะกลายเป็นคนแบบนี้หลังจากที่รุ่นพี่ฮยอนซึงย้ายเข้ามาแล้วอยู่กลุ่มเดียวกันกับดูจุนอาของเค้า .. นี่ไม่รู้หรือไงว่าดูจุนอาน่ะของเขาคนเดียว .. รุ่นพี่ฮยอนซึง

“โยซอบน้อยยยยยยยยย  มานั่งทำไรคนเดียว” กีกวังเพื่อนสนิทของโยซอบเดินมาก่อนจะเกาะไหล่เบา ๆ

โยซอบสะดุ้งนิดหน่อยก่อนจะเช็ดน้ำตาออกอย่างรวดเร็ว เขาไม่อยากให้กีกวังรู้

“อ๋อป่าวไม่รู้จะไปที่ไหนอ่ะแล้วตรงนี้ลมเย็นดี” เมื่อเช็ดจนแห้งดีแล้วโยซอบก็เงยหน้าขึ้นบอกกีกวังก่อนจะยิ้มกว้างให้

“เป็นไรหรือป่าวน่ะ” กีกวังเดินไปนั่งข้าง ๆ โยซอบก่อนจะจ้องหน้าชัด ๆ

“ป่าวนิไม่เป็นไร” โยซอบบอกปัด ทั้งที่รู้ว่าเขาโกหกไม่เก่งและยิ่งกับกีกวังฝันไปเถอะ

“นี่มีอะไรก็บอกสิ” กกวีงบีบไหล่โยซอบเบา ๆ แล้วน้ำตาโยซอบก็ไหลออกมา

“ฮึก ดูจุน ฮึก ดูจุนอา” โยซอบพูดไปสะอึกไปเพราะเขาร้องไห้หนักมากจนไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้

“โยซอบใจเย็นนะ รุ่นพี่ทำอะไรนาย” กักวังลูบหัวโยซอบเบา ๆ อย่างปลอบโยน

“ฮึก ฮือ เขา เขา ฮึก ๆ” โยซอบยิ่งพูดยิ่งนึกถึงน้ำตามากมายก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้

“ใคร ใครทำอะไรโยซอบ”   ดงอุนเพื่อนอีกคนของโยซอบเดินมาหยุดข้างหลังของกีกวัง

“ดูจุน ฮึก ดงอุน” โยซฮบเงยหน้าจากไหล่ของกกวีงก่อนจะมองไปที่ดงอุนแต่ก็มองไม่ชัดเพราะน้ำตาที่นองหน้าอยู่

“มันทำอะไรอีกโยซอบ นี่มันปล่อยเกินไปแล้วนะ” ดงอุนเดินเข้ามาใกล้โยซอบก่อนจะจับไหล่บาง

“ป่าว ฮึก เขาไม่ได้ทำอะไร” โยซอบไม่อยากบอกให้ดงอุนรู้เพราะดงอุนคงไม่หยุดแค่นี้

“บอกมา” ดงอุนบีบไหล่โยซอบแน่นขึ้นด้วยความโกรธ

“โอ้ย” โยซอบร้องออกมา

“นี่ดงอุนเบา ๆ ก็ได้น่า” กีกวังผลักมือดงอุนออกจากไหล่ของโยซอบก่อนจะลูบผมเบา ๆ เพื่อปลอบใจ

“ได้  ไม่บอกใช่ไหม “ ดงอุนพูดแค่นั้นก่อนจะตรงไปทางตึกคณะของดูจุน

“อย่านะอย่าไป” โยซอบกอดดงอุนจากข้างหนังไว้เพื่อไม่ให้ดงอุนไปหาเรื่องดูจุน

“ทำไมล่ะโยซอบนี่มันไม่ใช่ครั้งแรกแต่มันบ่อยแล้วนะ ดงอุนทนไม่ได้หรอกนะ” ดงอุนพูดก่อนจะแกะมือโยซอบออกแต่มันไม่ง่ายเลยเพราะโยซอบกอดเขาไว้แน่นมาก

“ไม่ โยไม่ให้ไป” โยซอบทั้งกอดทั้งร้องไห้จนคนที่เดินผ่านหันมามองแล้วซุบซิบนิททา

“ดงอุนพอเถอะ สงสารโยซอบน่า” กีกวังบอกดงอุนเสียงเบาเมื่อเริ่มเห็นว่าเป็นที่สนใจและโยซอบก็ดูเหมือนจะหายใจไม่ทันแล้ว

“ก็ได้เห็นแกโยซอบหรอกนะ” ดงอุนหันหน้ามาหาโยซอบก่อนจะเช็ดน้ำตาให้แล้วดึงมากอดไว้แน่น

“ขอบคุณนะขอบคุณ” โยซอบพรึมพรำเบา ๆ กับอกอีกคน

อีกด้าน ..

“นี่ดูจุนเย็นนี้ไปดูหนังกันนะ” ฮยอนซึงเมื่อเห็นว่าดูจุนเดินกลับมาก็รีบเข้าไปควงแขนทันที

“หือ เอาสิเรื่องไรล่ะ” ดูจุนรีบตอบตกลงทันที .. เขาชอบ ชอบเวลาที่ฮยอนซึงอยู่ใลก้ ๆ เขา

“ไม่เอาไม่บอกหรอก ไปถึงเดี๋ยวก็รู้หนังเรื่องนี้เป็นหนังที่ควรพาคนที่รักไปดูนะ” ฮยอนซึงพูดแล้วอมยิ้ม

“หรอ .. ทำไมฮยอนซึงไม่ชวนคนที่ฮยอนซึงรักไปล่ะ” ดูจุนพูดแล้วในใจก็นึกถึงโยซอบแต่มันก็แค่เสี้ยววินาทีนั้น

“ก็ดูจุนไง “ ฮยอนซึงพูดไว้แค่นั้นก่อนจะเดินหนีไป

    ดูจุนมองตามฮยอนซึงไปแล้วยิ้มกว้าง .. หึยังฮ็อตเหมือนเดิมสินะเรา คิดไม่ผิดจริง ๆ ที่ลองจีบคน ๆ นี้ รู้ก็ทั้งรู้ว่าเขามีโยซอบแต่ก็ยังยอม โชคดีจริง ๆ นะเราเนี่ย  ดูจุนยืนคิดเงียบ ๆ ก่อนจะเดินตามฮยอนซึงไปเข้าเรียน

  “ฮะโหลดูจุนอา “ โยซอบเมื่อถึงเวลาเลิกคลาสเรียนของดูจุนก็รีบต่อสายไปหาทันที

“หือโยหรอว่าไง”

“วันนี้ไปกินข้าวกันนะเค้ามีอะไรจะให้ด้วย” โยซอบพูดแล้วนึกถึงดินเนอร์คืนนี้ไปด้วย

“เย็นนี้ไม่ว่างอ่ะ มีงานกลุ่ม”

“หรอ .. งั้นไม่เป็นไรแค่นี้นะ” โยซอบพูดและรอว่าดูจุนจะตอบอะไรกลับมา .. แค่พูดว่าวันหลังก็ดีใจแล้วแต่ ..

“ ติ้ด  “  มันกลับเป็นเสียงกดวางสายจากอีกฝ่ายโดยที่ไม่มีคำพูดบอกก่อนเหมือนเมื่อก่อนไม่มีเลย …

“ถ้าจะเปลี่ยนไปเยอะขนาดนี้ .. ผมยังเป็นแฟนพี่อยู่หรือป่าว” โยซอบพูดกับโทรศัพท์ตัวเองก่อนจะหันหลังเดินออกมาจากภาพตรงหน้า

         บอกเค้าว่าไม่ว่างไปทำงานกลุ่มแต่กลับขึ้นรถไปกับฮยอนซึงสองคน .. งานกลุ่มงั้นหรอ ทำไมไม่บอกเขามาตรง ๆ ทำไมต้องโกหกต้องปิดบัง เขารู้ว่าดูจุนชอบฮยอนซึง ก็รุ่นพี่สวยขนาดนั้นเขายังอิจฉาเลย เขาไม่ได้โกรธเลยแต่ทำไมต้องโกหกกันด้วย  น้ำตามากมายไหลออกมา .. มาจากไหนมากมายนะ  ร้องไห้ก็เยอะแล้วทำไมไม่หมด ๆ ไปซะที 

     ทั้งที่รู้ว่าดูจุนมีใครอีกคนรู้ว่าดูจุนเจ้าชู้แค่ไหน .. แต่โยซอบไม่เคยตัดดูจุนออกจากใจได้เลย ไม่เคยเลย มันกลับยิ่งเพิ่มมากขึ้นทุกวันมากขึ้นจนไม่รู้ว่าถ้าวันนึงดูจุนบอกเลิกเขาไป เขาจะอยู่ได้ยังไง ….

 

:) Shalunla