ใต้เงามนตรา ตอน6

ใต้เงามนตรา บท6

ด้วยเพราะเมื่อคืนที่ผ่านเกิดเหตุการณ์ชวนให้ขนลุก เช้านี้ทำให้คนงานต่างจับกลุ่มพูดคุยกันถึงเหตุการณ์ของค่ำคืนแรกของการสำรวจด้วยสีหน้าที่แตกต่างกัน

บางคน วิตกหวาดกลัวจนบอกให้ลุงอินทาช่วยแจ้งกับผู้ว่าจ้างว่าจะเลิกรับจ้างและขอกลับบ้านในวันนี้เลย

บางคน ตกอยู่ในอาการลังเล ตัดสินใจไม่ถูก

ภาระหนักจึงตกอยู่กับชายชราผู้รับผิดชอบหาคนงานมาให้ทีมสำรวจครั้งนี้แต่เพียงผู้เดียว

ร่างท้วมที่กำลังเดินตรงเข้ามายังแพพักของผู้เป็นนายซึ่งกำลังนั่งดื่มกาแฟกันอยู่นั้น ทำให้คนทั้งสี่พอจะคาดเดาได้โดยไม่ยาก เพราะนับแต่เช้ามืด นราออกเดินสำรวจไปยังแพพักทุกลำเพื่อสังเกตอาการของทุกคนเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อค่ำคืนที่ผ่าน และเมื่อถึงแพพักของคนงาน นราก็ได้ยินหัวข้อสนทนาที่ยังไม่อาจหาข้อสรุปกันได้

ความจริงอย่าว่าแต่คนงานพวกนั้นเลย เพราะแม้แต่ทีมสำรวจจากกรุงเทพฯ ทุกคนก็นำเรื่องนี้มาพูดคุยกันแต่เช้ามืดเช่นกัน เพียงแต่วุฒิภาวะ ความรับผิดชอบ ประกอบกับบางครั้งที่ออกทำงานสำรวจ คนพวกนี้เคยมีประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่องราวแปลกๆ ชวนขนลุกกันมาบ้างแล้วเท่านั้น จึงต่างมองเรื่องที่เกิดเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมาว่าควรจะเป็นเรื่องที่ต้องระวังมากกว่าจะมาหวาดกลัวจนเสีย การเสียงาน

“เชิญครับลุง ดื่มกาแฟด้วยกันมั้ยครับ”

นพศูรย์เชื้อเชิญ ขณะชายชราหย่อนตัวลงนั่งที่พื้นแพด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล

“เอ่อ...นายครับ...”

ลุงอินทาอึกอักเพราะเกรงใจผู้ว่าจ้างจนไม่รู้จะเริ่มอย่างไรดี

“มีปัญหาเรื่องคนงานใช่มั้ยครับลุง”

นพศูรย์ถามออกมาตรงๆ เพราะก่อนที่ลุงอินทาจะเข้ามาเพียงไม่กี่นาที นราได้บอกเล่าเรื่องที่ไปได้ยินมาจากคนงานเหล่านั้นให้ทุกคนรับรู้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ครับนาย คือเรื่องที่เกิดเมื่อคืนทำให้พวกคนงานไม่กล้าอยู่ทำงานกันต่อน่ะครับ”

“ทุกคนเลยหรือครับลุง”

ปิยะนัฐสอบถามขึ้นเป็นประโยคแรกหลังจากนั่งฟังลุงอินทาบอกเล่า

“ก็เกือบหมดครับนาย ผมพยายามพูดหว่านล้อมเท่าไหร่ก็ยืนกรานกันว่าจะกลับ”

ครั้งนี้ชายหนุ่มทั้งสี่สีหน้าเครียด เพราะหากชาวบ้านเลิกล้มที่จะรับจ้าง การทำงานก็คงไม่อาจดำเนินไปได้โดยสะดวกอย่างแน่นอน

“ลุงครับ แล้วถ้าหากชาวบ้านชุดนี้กลับไป ลุงพอจะหาคนงานชุดใหม่มาให้พวกเราได้มั้ยครับ” วิศรุตพยายามคิดหาทางออก หากคำตอบของลุงอินทาทำให้ด็อกเตอร์หนุ่มใหญ่ต้องนิ่งไป

เช่นกัน

“ความจริงคนงานนอกจากชุดนี้แล้วก็ไม่มีชุดไหนอีกแล้วล่ะครับนาย ยิ่งหมู่บ้านอื่นๆ ที่ไกลออกไปยิ่งไม่ต้องพูดถึง ไม่กล้ามาแน่ๆ”

ลุงอินทาตอบพร้อมกับครุ่นคิดอยู่เป็นครู่ก่อนจะเสนอความคิดของตนขึ้น

“เอาอย่างนี้มั้ยครับนาย พวกนายลองไปพูดกับคนงานพวกนั้นดูอีกที ผมจะช่วยหว่านล้อมให้ด้วย เพราะถ้าหากจะให้ไปหาคนงานชุดใหม่ ผมตอบพวกนายตอนนี้ได้เลยครับว่าไม่มีใครมาที่นี่อย่างแน่นอน”

สี่หนุ่มมองหน้ากันอยู่ไปมาก่อนที่นราจะสนับสนุนความคิดของลุงอินทาขึ้น

“นัฐ นายลองไปพูดกับชาวบ้านอย่างที่ลุงแกแนะนำน่าจะดีนะ ไม่แน่บางทีคนงานอาจจะเกรงใจนายซึ่งเป็นนายจ้าง และยอมอยู่ทำงานให้เราต่อก็ได้”

“แล้วจะมีประโยชน์อะไรล่ะนรา ถ้าหากคนพวกนั้นต้องอยู่อย่างจำยอมเพราะความเกรงใจเราเพียงอย่างเดียว”

ปิยะนัฐเองก็ให้ละล้าละลัง

“นายครับ แต่ลองไปพูดก่อนก็ไม่เสียหายอะไรนี่ครับ เผื่อจะมีทางออกไหนบ้าง”

ปิยะนัฐมองทุกคนในที่นั้นอย่างขอความเห็น และเมื่อนพศูรย์ วิศรุต และนราพยักหน้าให้ ชายหนุ่มจึงพยักหน้ารับความคิดเห็นของทุกคน

“งั้นไปกันเถอะครับลุง เดี๋ยวผมจะลองคุยกับพวกเขาดู”

ลุงอินทาออกเดินนำปิยะนัฐไปยังแพพักของคนงานซึ่งขณะนี้คนงานยังคงนั่งจับกลุ่มกันอยู่เช่นเดิม เมื่อมองเห็นชายหนุ่มผู้เป็นนายจ้าง ทุกคนต่างยกมือไหว้ด้วยท่าทางที่บอกถึงความเกรงใจเป็นอย่างยิ่ง

“ลุงอินทาไปบอกว่าพวกคุณจะขอกลับบ้านกัน พอมีวิธีไหนที่เราจะทำงานด้วยกันได้บ้างมั้ยครับ เพราะถ้าพวกคุณกลับกันไปหมด งานสำรวจครั้งนี้ก็คงไม่สามารถเดินหน้าได้ต่อไปอย่างสะดวกแน่ๆ”

ทุกใบหน้ามองจับมายังปิยะนัฐเป็นจุดเดียว และในแววตาเหล่านั้นก็เต็มไปด้วยความสงสาร หากความตั้งใจเดิมบวกกับความหวาดกลัวทำให้ยากที่ทุกคนจะเปลี่ยนใจ

“ฉันเองก็ไม่คิดเลยนะว่าพวกเราจะมาเปลี่ยนใจกันง่ายๆ แบบนี้ จะไปกลัวอะไรกันนักหนา ดูทีมงานทุกคนที่เขามาจากกรุงเทพสิ พวกคุณๆ เขาไม่เห็นจะหวาดกลัวจนถอดใจเหมือนกับพวกเราเลย”

ลุงอินทาสีหน้าเครียด มองทุกคนด้วยสายตาตำหนิจนปิยะนัฐต้องเบรกแกขึ้นเบาๆ

“ลุงครับ อย่าไปตำหนิพวกเขาเลยครับ”

ชายหนุ่มพูดอย่างยอมจำนน เพราะดูจากสีหน้าคนงานแต่ละคนขณะนี้ พวกเขาก็ดูอึดอัดใจกันทั้งสิ้น

“เอ่อ...ลุงอินทา ผมจะอยู่กับลุงอีกคนนะ”

เสียงนั้นดังมาจากชายหนุ่มซึ่งน่าจะอยู่ในวัยเดียวกับปิยะนัฐ หากด้วยการงานที่ตรากตรำ ทำให้ใบหน้าบุญสมแก่เกินวัยไปพอสมควร

“ขอบใจวะสมที่แกจะอยู่เป็นเพื่อนลุง แล้วมีใครอีกบ้างที่จะอยู่ต่อ”

จบคำถามของลุงอินทาทุกคนก้มหน้านิ่ง และนั่นคือคำตอบที่ปิยะนัฐจำต้องยอมรับโดยไม่อาจเลี่ยง

“เอาเถอะครับ ถ้าพวกคุณอยากกลับบ้านกัน เดี๋ยวกินข้าวกินปลากันก่อน แล้วผมจะให้ลุงอินทาไปส่งที่หมู่บ้าน ว่าแต่ทั้งหมดมาจากหมู่บ้านเดียวกันใช่มั้ยครับ”

ทุกคนพากันพยักหน้า ขณะปิยะนัฐส่งยิ้มให้อย่างเข้าใจและพยายามทำใจให้ยอมรับกับปัญหาที่เกิดขึ้น อยู่ๆ เสียงหนึ่งจากกลุ่มคนงานก็ทำให้ผู้เป็นนายซึ่งกำลังจะเดินกลับไปยังแพพักของตนต้องชะงักฝีเท้าและหันกลับมา

“นายครับ...นาย...”

ปิยะนัฐหันกลับมายังกลุ่มคนงานก็เห็นเด็กหนุ่มวัยยี่สิบเศษซึ่งเป็นผู้ร้องเรียกตนไว้กำลังเบียดแทรกร่างของเพื่อนๆ ออกมาด้านหน้า

“เอ็งมีอะไรจะพูดกับนายอีก”

ลุงอินทาจับสายตามองเด็กหนุ่มเขม็ง

“ความจริงพวกผมก็อยากอยู่ช่วยงานของนายกันนะครับ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมามันทำให้กลัวจนนอนไม่หลับจริงๆ ครับนาย เอาอย่างนี้มั้ยครับ พวกผมยินดีจะทำงานให้นายต่อ ถ้าหากนายจะอนุญาตให้พวกผมไปเช้าเย็นกลับ”

ข้อเสนอของเด็กหนุ่มทำให้ทุกใบหน้าในที่นั้นคลายความเคร่งเครียดลง

“แล้วพวกคุณจะสะดวกกันเหรอ เช้าต้องเดินทางมา เย็นก็ต้องเดินทางกลับ”

ปิยะนัฐถามพร้อมหันไปปรึกษาลุงอินทา

“ลุงว่าไงครับ ถ้าคนงานต้องเดินทางไปกลับจะลำบากกั้นมั้ย”

“ไม่ลำบากหรอกครับนาย หมู่บ้านของพวกผม...ก็บ้านผางามนั่นแหละครับ อยู่ห่างจากที่นี่ไปเพียงห้ากิโลกว่าๆ เท่านั้นเอง”

“ถ้างั้นก็ดีสิครับลุง”

ปิยะนัฐหันไปส่งยิ้มให้ทุกคน ขณะเด็กหนุ่มผู้เสนอหนทางแก้ปัญหาบอกมาอย่างเกรงใจ

“พวกผมขอรบกวนให้ลุงอินทาส่งกลับบ้านแค่วันนี้เท่านั้นแหละครับนาย วันต่อๆ ไปผมจะเอาเรือของผมพาเพื่อนๆ มาเอง”

ปิยะนัฐโล่งอกเป็นอย่างยิ่งกับปัญหาที่สามารถแก้ไขให้ลุล่วงไปได้ หากสิ่งหนึ่งที่ผ่านแว่บเข้ามาในใจ...ทำไมสถานที่ตรงจุดนี้ จึงทำให้ผู้คนพากันหวาดกลัว?

ปิยะนัฐกลับมายังแพพักของตนด้วยสีหน้าที่ต่างจากขาไปกับลุงอินทาอย่างชนิดเป็นคนละคน ทำให้ผู้ที่กำลังรอพอจะคาดเดาได้ถึงผลของการเจรจา และเมื่อปิยะนัฐเล่าให้ฟังว่าคนงานขอมาทำงานเฉพาะตอนกลางวัน ขอกลับไปนอนที่หมู่บ้านในตอนกลางคืน ทั้งนพศูรย์ วิศรุต และนรา ต่างก็แสดงสีหน้ายินดีที่ปิยะนัฐสามารถแก้ปัญหาครั้งนี้ไปได้ และเมื่ออาหารมื้อเช้าผ่านไป งานสำรวจในวันแรกก็เริ่มขึ้น...

นพศูรย์และวิศรุตวางงานร่วมกัน โดยวันนี้จะส่งทีมประดาน้ำซึ่งแบ่งออกเป็นสองทีม ออกไปสำรวจพื้นที่ทั้งสองจุด คือบริเวณแอ่งน้ำตรงดอยสูงด้านเหนือดอยม่วงคำขึ้นไป กับบริเวณ ตรงจุดพื้นน้ำที่มีม่านหมอกลอยระเรียดอยู่แทบทั้งวัน อันเป็นจุดที่มีเพียงนราเท่านั้นที่รู้ว่าคือจุดที่ เกิดอุบัติเหตุขึ้นกับเพื่อนรัก

การสำรวจในวันนี้ วิศรุตกำหนดให้ประดาน้ำทั้งสองทีมใช้เครื่องมือสำรวจใต้พื้นน้ำ ซึ่ง  เครื่องมือสำรวจจะมีวิถีเรดาห์จับได้ในความลึกราว 25 เมตร หากจุดใดที่เครื่องมือสำรวจสามารถพบเจอวัตถุหรือซากโบราณ จุดนั้นจะมีสัญญาณดังขึ้นจากเครื่อง และทีมประดาน้ำจะปล่อยทุ่น      เพื่อมาร์คเป็นจุดขุดค้นในขั้นตอนการทำงานต่อไป

นับเวลาจากที่ทีมสำรวจทั้งสองทีมออกไปทำงาน ครึ่งวันเต็มๆ กับการรอคอยที่ปิยะนัฐมีความรู้สึกอึดอัดเป็นที่สุด แม้ในส่วนลึกจะมั่นใจ...สถานที่แห่งนี้คือที่ตั้งของดินแดนต่างมิติที่ตนไปพบเจอมา แต่อีกใจกลับหวั่น...เวลาในขณะนั้นกับเวลาในปัจจุบันนี้ต่างกันมากมายเหลือเกิน 

ที่สำคัญ...สถานที่ที่ตนได้ผ่านล่วงเข้าไปนั้นมีจริงๆ หรือว่าเป็นแค่ภาพมายาที่ก่อเป็นเรื่องเป็นราวเพื่อลวงตาตนแต่ประการเดียว?

“นัฐ...ทีมสำรวจกลับกันมาแล้ว”

เสียงตะโกนบอกจากนพศูรย์ทำให้ปิยะนัฐลุกพรวดขึ้นทันที สายตาจับมองไปที่เรือหางยาวสองลำซึ่งกำลังแล่นตามกันเข้ามา

“จะเจออะไรกันบ้างก็ไม่รู้นะครับพี่นพ”

ชายหนุ่มเบือนหน้าไปยังด็อกเตอร์รุ่นพี่ที่กำลังเดินเข้ามาหา

“น่านัฐ...ใจเย็นๆ นี่เพิ่งจะทำงานเป็นวันแรก”

นพศูรย์คาดเดาความคิดอีกฝ่ายได้ทะลุปรุโปร่ง เพราะครึ่งวันเต็มๆ ที่ตนและนราได้เห็นทีท่ากระสับกระส่ายของปิยะนัฐ

“เดี๋ยวก็ได้รู้แล้วล่ะ”

นพศูรย์ตบไหล่หนุ่มรุ่นน้องอย่างเข้าใจก่อนจะเดินตรงไปหาด็อกเตอร์วิศรุตซึ่งขึ้นจากเรือแล้วเดินนำหน้าทีมงานพร้อมเปิดยิ้มกว้างมาแต่ไกล

ปิยะนัฐมองการสนทนาระหว่างนพศูรย์และวิศรุตอยู่เช่นนั้น แม้ในใจปรารถนาจะเข้าไปร่วมสนทนาด้วย แต่ความเกรงใจก็ทำให้จำต้องยับยั้งตัวเอง ปิยะนัฐต้องอดทนรอจนกระทั่งอาหารมื้อเที่ยงผ่านไป ความอึดอัดภายในใจจึงได้คลายลง

“นัฐ เรามีข่าวดีเกี่ยวกับงานนะ”

คำนั้นของวิศรุตเรียกรอยยิ้มจากปิยะนัฐและนราที่กำลังรอฟังอย่างใจจดใจจ่อ

“ตรงบริเวณด้านบนน่ะ พรุ่งนี้คงต้องลองใช้เครื่องสำรวจใหม่อีกครั้ง แต่ตรงเวิ้งน้ำใกล้ๆ    เรานี่ พรุ่งนี้พี่ว่าจะให้ทีมประดาน้ำดำลงไปสำรวจเลย”

“หมายความว่าไงครับพี่รุต”

นราเองก็ตื่นเต้นยินดีไม่ต่างจากเพื่อนรัก

“ก็ที่บริเวณเวิ้งน้ำนั่น มีสัญญาณการค้นพบดังขึ้นจากเครื่องสำรวจน่ะสินรา”

“เป็นข่าวดีมากๆ เลยครับพี่ ถ้างั้นพรุ่งนี้ผมคงต้องขออนุญาตตามไปดูทีมประดาน้ำของพี่  ทำงานด้วยคนล่ะครับ”

ปิยะนัฐบอกอย่างอารมณ์ดี ทำให้ทุกคนในที่นั้นเกิดรอยยิ้มไปตามๆ กัน และนับจากเวลานั้นจนถึงช่วงเย็น ขณะที่ด็อกเตอร์นพศูรย์และด็อกเตอร์วิศรุตปรึกษากันถึงการกำหนดงานขั้นต่อไป ปิยะนัฐและนราก็ต่างพากันเดินพูดคุยกับทีมประดาน้ำและคนงานทั่วทุกลำแพ...

เวลา 22.00 น. ในขณะที่ความเงียบเข้าครอบคลุมทั่วทุกบริเวณ และหลายชีวิตที่เหน็ดเหนื่อยจากงานช่วงกลางวันพากันหลับสนิทไปแล้ว ภายในห้องพักของปิยะนัฐและนรากลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น

แม้ร่างกายของนราจะไม่ได้ขยับเขยื้อนและทำให้เพื่อนรักเข้าใจว่าหลับสนิทไปแล้ว หากแท้จริงสายตาของนรายังคงจับนิ่งอยู่ที่ร่างของเพื่อนรักซึ่งบัดนี้ยังคงทอดสายตามองผ่านบานหน้าต่างไปยังเบื้องนอกอย่างเลื่อนลอย

เกือบชั่วโมงมาแล้วที่แสงจันทร์ซึ่งสาดส่องเข้ามาภายในห้อง ทำให้นราสามารถมองเห็นอากัปกิริยาของเพื่อนได้โดยชัดเจน

“นัฐ...เป็นอะไร นอนไม่หลับเหรอ”

หลังจากจับสังเกตเพื่อนรักมานับชั่วโมง สุดท้ายนราก็ไม่อาจข่มตาให้หลับลง

“อ้าว นายก็ยังไม่หลับเหมือนกันเหรอนรา”

“ไม่ต้องมาถามเราหรอก ตอบมาก่อนว่านายเป็นอะไร”

น้ำเสียงจริงจังทำให้อีกฝ่ายไม่กล้าโยกโย้

“เรากำลังคิดถึงภูกับรินมันน่ะนรา”

นรานิ่งไปเป็นครู่ก่อนจะบอกเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใย

“นัฐ ถ้ามีสิ่งใดที่มันอัดอั้นอยู่ในอก พูดออกมาบ้างก็ได้นะเพื่อน”

ครั้งนี้ปิยะนัฐเป็นฝ่ายนิ่งเงียบไปบ้าง กระทั่งนราถามย้ำมา ปิยะนัฐจึงตัดสินใจในบางสิ่ง บางอย่างที่เคยชั่งใจมาแล้วหลายครั้งว่าจะเล่าหรือไม่เล่านราดี

“นรา...ถ้าเราเล่าอะไร สัญญานะว่านายจะไม่มองว่าเราเพี้ยน”

“เอาเถอะนัฐ เราจะมองนายว่าเป็นอย่างนั้นได้ยังไง ในเมื่อนายเองก็กำลังพยายามจะหาคำตอบให้ตัวเองอยู่ เล่ามาเถอะ ไม่ว่าเรื่องมันจะพิสดารแค่ไหน เราจะได้เอาสิ่งที่นายเล่ามาเทียบเคียงกับผลจากการสำรวจครั้งนี้ได้ จะไม่มองว่านายเหลวไหลหรอก”

“ขอบใจนะนราที่นายพยายามเข้าใจเรา ตั้งใจฟังให้ดีๆ นะเพื่อน นี่คือสิ่งที่มันยังฝังอยู่ในความทรงจำของเราจนถึงบัดนี้...”

สายลมเย็นยังคงพัดผ่านเข้ามาทางบานหน้าต่าง...

แสงจันทร์นวลของข้างขึ้นยังคงสาดส่องต้องร่างของสองหนุ่มมองเห็นเป็นเงาลางเลือน...

หากเรื่องราวมหัศจรรย์ที่แผ่วผ่านออกมาจากปากปิยะนัฐมันช่างแจ่มชัดจนทำให้นรามีความรู้สึกประหนึ่งว่าตนได้หลุดหลงเข้าไปในดินแดนต่างมิติแห่งนั้นกับเพื่อนรักทั้งสามคน...

อากาศที่เย็นชื้นและมีหมอกเหมยแผ่ปกคลุมอยู่ทั่วบริเวณ ประกอบกับฝูงยุงที่ดูจะหฤหรรษ์กับการดูดกินเลือดของเหยื่อทั้งสามอย่างโอชะมานับชั่วโมง ปลุกให้ทั้งสามร่างที่บัดนี้ตกอยู่ในสภาพอิดโรยอย่างเห็นได้ชัดค่อยๆ เผยอเปลือกตาขึ้น

ทันทีที่สติสัมปะชัญญะต่างกลับคืน โดยไม่ได้นัดหมาย ประโยคแรกที่ต่างเปล่งออกมาด้วยความตกใจระคนตื่นเต้นเป็นไปในทิศทางเดียวกัน...

“ยังไม่ตายเหรอเนี่ย!”

แล้วต่างคนก็ต่างสำรวจกัน

“เป็นไปได้ไงวะภู ก็เราเครื่องตกนี่”

ดวงตาคมมองสองใบหน้าเพื่อนรักสลับอยู่ไปมาอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง

“มันเป็นไปได้ยังไงวะภู”

ครั้งนี้ปิยะนัฐสบตาภูวดลนิ่ง ขณะอีกฝ่ายได้แต่ส่ายหน้าไปมา

“ไม่รู้สิ ว่าแต่นายสองคนบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”

สองผู้ถูกถามก้มลงสำรวจตัวเองเพียงครู่ แล้วผลัดเปลี่ยนกันสำรวจอีกฝ่าย

“ไม่เป็นอะไรเลยนี่ภู แล้วนายล่ะ”

“เราก็ไม่เป็นอะไรเหมือนกันนะ”

แม้จะต่างพากันแปลกใจ แต่ที่ทุกคนต่างยินดี...ตนยังมีชีวิต เพราะทุกสิ่งทุกอย่างรอบกายบัดนี้ยืนยัน...อุบัติเหตุที่เกิดขึ้น ไม่ได้นำมาซึ่งอันตรายใดๆ เลย

“แล้วนี่มันกี่โมงกี่ยามกันแล้ววะ”

ภูวดลเปรยขึ้นเมื่อก้มลงมองข้อมือตัวเองแล้วพบว่านาฬิกาหยุดทำงาน...ถ่านคงหมด...ภูวดลคิดเช่นนั้นพร้อมๆกับเหยียดตัวลุกขึ้น หากคำตอบที่ได้รับจากปิยะนัฐทำให้ร่างสูงมองเพื่อนอย่างแปลกใจ

“นาฬิกาเราหยุดเดินว่ะภู”

“อะไรกัน นาฬิกายี่ห้อดังราคาเรือนแสนนี่นะ จะมาเดี้ยงเอาง่ายๆ”

หะรินพูดปนหัวเราะพร้อมกับก้มลงมองข้อมือของตัวเองบ้าง

“เฮ้ย!”

“เฮ้ยอะไรวะริน” ภูวดลถามเพื่อนยิ้มๆ

“นาฬิกาเราก็หยุดนิ่งเลยว่ะ”

“เป็นไงล่ะ เรือนแสนของพวกนักธุรกิจใหญ่ก็ไม่ต่างจากของเราเหมือนกัน”

ทั้งหะรินและภูวดลหัวเราะขึ้นพร้อมกัน หากปิยะนัฐไม่ได้เป็นเช่นนั้น มันจะเป็นไปได้อย่างไร ที่นาฬิกาทั้งสามเรือนจะมาเสียพร้อมๆ กัน ในเมื่อจากสภาพที่เห็น อุบัติเหตุที่เกิด ไม่ได้ทำให้ใครต้องเจ็บเนื้อเจ็บตัวกันเลย

ความสงัดเงียบบวกกับอากาศที่เย็นชื้น ทำให้ดวงตาคมค่อยๆ กวาดมองสิ่งต่างๆ รอบๆ ตัว แล้วหัวใจของปิยะนัฐก็กระตุกวูบ...ทำไมรอบตัวขณะนี้มีแต่ม่านหมอกและเต็มไปด้วยดงไม้ใหญ่ทั้งสิ้น ยิ่งเถาวัลย์ที่ใหญ่และรกทึบนั่นยิ่งไม่น่าเชื่อว่าดอยม่วงคำแห่งนี้จะมีผืนป่าที่ดูราวจะเป็นดงดิบก็ไม่ปานหลงเหลืออยู่...

“ภู ริน พวกนายรู้สึกแปลกๆ มั้ย”

หลังจากกวาดสายตาสำรวจรอบๆ ตัวอยู่ครู่ใหญ่ ปิยะนัฐจึงเอ่ยถามเพื่อน 

ทั้งภูวดลและหะรินไม่ได้ตอบคำถามนั้น หากต่างสอดส่ายสายตาสำรวจรอบๆ ตัวอยู่เป็นครู่ ก่อนที่สีหน้าคนทั้งสองจะเผือดสีลง

“จริงของนายว่ะนัฐ”

คำนั้นของหะรินแทบไม่อาจหลุดลอดผ่านริมฝีปาก

“เราต้องตั้งสติกันให้ดีเสียแล้วล่ะเพื่อน ไม่น่าเชื่อว่าจะมีผืนป่าดงดิบแบบนี้หลงเหลืออยู่ในบ้านเมืองของเรา พวกนายดูต้นไม้แต่ละต้นนั่นสิ ส่วนใหญ่สามคนโอบยังไม่รอบทั้งนั้นเลย”

คำพูดของปิยะนัฐทำให้หัวใจของแต่ละคนเย็นเฉียบ

ปิยะนัฐพูดถูก...ในยุคสมัยนี้ มีหรือที่จะมีผืนป่าที่กำลังเห็นอยู่ขณะนี้หลงเหลือ และบ่อยครั้งที่พวกตนพากันออกเที่ยวเดินป่า ก็ไม่เคยพบเห็นผืนป่าที่ใดเป็นอย่างเช่นที่กำลังเห็นอยู่ในขณะนี้เลย

“ริน นัฐ ไม่เป็นไรน่ะ จะผืนป่าไหนก็ช่างเถอะ เรายังรอด ยังไงเสีย เราก็ต้องหาทางกลับบ้านกันจนได้ล่ะน่า”

แม้จะปลอบเพื่อนเช่นนั้น หากลึกๆ ของภูวดลไม่ได้เป็นอย่างที่บอกกับเพื่อน สิ่งที่กำลัง  ถาโถมเข้ามามีแต่คำถาม... ในเมื่อตนและเพื่อนต่างมั่นใจ ว่าจุดที่เกิดเหตุคือดอยม่วงคำ แล้วทำไม รอบๆ ตัวที่เห็นอยู่ขณะนี้จึงดูราวกับป่าดงดิบที่ไม่น่าหลงเหลืออยู่แล้วในปัจจุบัน...

ขณะที่ภูวดลกำลังตกอยู่ในห้วงแห่งความสงสัย ขณะที่หะรินยังคงสอดส่ายสายตามองทุกอย่างรอบๆ ตัวด้วยความหวาดระแวง สิ่งหนึ่งก็แว่บเข้ามาในความคิดปิยะนัฐ...

“ริน ภู พวกนายจำได้ใช่มั้ย ในตอนเกิดเหตุขณะที่เรายังมีสติ พวกเราเห็นอะไร”

ทั้งภูวดลและหะรินนิ่งคิดเพียงครู่แล้วพยักหน้าพร้อมๆ กัน

“ใช่ นัฐ ตอนนั้นก่อนที่เครื่องจะเกิดขัดข้อง รินมันตะโกนบอกให้เราดูด้านล่าง แล้วเราก็เห็นลำแสงประหลาดเกิดขึ้นก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไป”

“ภู นายกำลังจะบอกว่าอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับเราครั้งนี้เกิดจากเจ้าลำแสงประหลาดนั่นน่ะเหรอ”

ครั้งนี้ภูวดลนิ่ง ไม่กล้ายืนยัน แต่ที่ทั้งสามต่างคิดตรงกันขณะนี้...ถ้าหากอุบัติเหตุที่เกิดไม่ได้เกี่ยวข้องกับลำแสงนั่น แล้วไยพวกตนจึงไม่มีใครได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย

“มันเกิดอะไรกับพวกเราวะเพื่อน!”

น้ำเสียงนั้นฉุนเฉียวอย่างไม่เคยเป็น ขณะเจ้าตัวทรุดร่างลงราวจะสิ้นเรี่ยวแรง ยิ่งกวาดตา   มองไปรอบๆ ยิ่งทำให้หะรินเกิดความรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาอย่างไม่เคยเป็น

“เอาเถอะเพื่อน อะไรเกิดกับเรา เราต้องหาคำตอบให้ได้ ที่สำคัญ ตอนนี้เราจะอยู่กันเฉยๆ ไม่ได้เสียแล้วล่ะ”

ปิยะนัฐตบไหล่หะรินเบาๆ เข้าใจในความรู้สึกของอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี เพราะขณะนี้ แม้แต่ตนก็เกิดความสับสนเหลือเกิน

“ริน ภู เราลองเดินหาหมู่บ้านแถวๆ นี้ดูก่อนดีมั้ย เผื่อจะขอความช่วยเหลือจากพวกชาวบ้านเขาได้บ้าง”

ปิยะนัฐตั้งใจจะปลอบเพื่อนทั้งสอง โดยเฉพาะหะริน หากสิ่งที่ได้รับ กลับเป็นคำถามมากมายที่หะรินตะเบ็งสวนกลับมา

“นัฐ พอเถอะเพื่อน เรารู้นะ นายกับเจ้าภูก็รู้สึกเหมือนเรา ที่นี่มันไม่ใช่ป่าธรรมดาๆ อย่างที่เราเคยพบเห็น ที่สำคัญ พวกนายก็กำลังสงสัยใช่มั้ยวะเพื่อนว่าอะไรมันเกิดขึ้นกับเราสามคนกันแน่ นายดูรอบๆ ตัวพวกเราสิ ต้นไม้แต่ละต้นมันใหญ่โตและสูงเสียดเมฆ เถาวัลย์พวกนั้น แล้วยังต้นไม้ตามพื้นดินที่มันดูแปลกๆ พวกนั้นอีก มันหมายความว่าอะไร”

หะรินชี้กราดไปยังสิ่งที่พูดถึงก่อนจะจบประโยคยืดยาวพร้อมๆกับขอบตาทั้งสองที่เริ่มร้อนผ่าวเพราะไม่อาจสะกดกลั้นความรู้สึกภายใน

“ริน นายพูดถูก เรากับนัฐก็รู้สึกเหมือนนาย แต่เราต้องตั้งสติสิเพื่อน อย่าให้ความกลัวมาทำลายขวัญกันเอง”

ความเคร่งเครียดบนใบหน้าหะรินค่อยๆ คลายลงด้วยคำพูดเตือนสติของภูวดล และยิ่งประโยคต่อมาซึ่งดังขึ้นจากเพื่อนรักอีกคน ทำให้ความร้อนรุ่มเมื่อครู่แทบจะมลายหายไป

“ริน เรากำลังเผชิญชะตากรรมด้วยกันนะ ต่อให้ที่นี่เป็นดินแดนมหัศจรรย์อะไร เราก็ต้องหาทางกลับบ้านกันให้ได้นะเพื่อน...”

ปิยะนัฐส่งมือไปให้เพื่อนรักซึ่งยังคงแผ่หลาอยู่กับพื้นหญ้า ขณะที่อีกด้าน ภูวดลก็ส่งมือไป

ให้หะรินเช่นกัน

ไม่มีคำพูด ไม่มีคำปลอบโยนใดๆ แก่กันอีก มีเพียงมือสามคู่เท่านั้นที่เกาะกุมกันไว้มั่น 

แม้ภายนอกไม่มีคำใดเอ่ยแก่กัน หากในใจต่างคิดไปในทางเดียว...

ไม่เป็นไร ไม่ว่าที่นี่จะเป็นดินแดนไหน เราจะไม่มีวันทิ้งกัน!