ตามรักชาติสุดท้ายของนายเอกนิยาย BL

เปรี้ยง เสียงฟ้าร้องดังสนั่นไปทั่งทั้งเรือนของเจ้าพระยาเดชา ภายในเรือนมีบรรยากาศเศร้าหมองเมื่อนายหญิงของเรือนกำลังจะจากไป ผู้เป็นนายใหญ่หรือเจ้าพระยาเดชาได้เเต่จับมือของคนรักของตนไว้เเน่น พร้อมมองไปที่ร่างบางที่ตอนนี้ใบหน้าซีดเซียวไม่มีสีเลือด 

“คุณพี่ ชาติหน้าเราจะได้รักกันอีกหรือไม่” ร่างบางถามยิ้มๆเพราะไม่อยากให้สามีตรงหน้าโศกเศร้าไปอีก

”รักสิ เจ้าพุดของพี่ พี่จะรักเจ้าไม่ว่าจะชาตินี้หรือชาติต่อไปก็ขอรักเจ้า ข้าสาบาน” เมื่อพูดจบ สายฟ้าก็ส่งเสียงดังเปรี้ยงราวกับรับรู้คำสาบานเเห่งนี้ ร่างบางได้เเต่น้ำตาไหล ตนเเต่งงานมากับคนตรงหน้าเป็นเวลาหลายสิบปี มีลูกด้วยกันสองคน ทั้งคู่ต่างเเยกย้ายกันไปทำงานออกเรือนกันเสียเเล้ว กว่าจะมาถึงวันนี้ชีวิตคู่ของเราก็ไม่ง่ายนัก มีอุปสรรคมากมายกว่าจะได้ครองคู่กัน เเต่มันก็ผ่านไปได้ ดวงตากลมโตหันไปมองลูกสาวเเละลูกชายที่ตอนนี้กำลังมองที่ตนะร้อมกับร้องไห้ไปด้วย 

“เจ้าเเก้ว เจ้าเดช ดูเเลตนเองด้วยหนา เเม่มิอยู่เเล้ว ดูเเลพ่อของลูกด้วย ได้รึไม่” เสียงร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงเอ่ยสั่งเสียกับลูกทั้งสอง 

“เจ้าค่ะคุณเเม่”

”ขอรับคุณเเม่” 
เเค่ก เเค่ก ร่างบางไอออกมาเมื่อได้ยินลูกพูดจบ ดวงตากลมโตก็หันไปมองสามี ที่มองมาที่ตนตลอดเลา เเววตาล้วนบอกทุกอย่างเเก่ทั้งคู่ 

“ข้ารักท่านนะคุณพี่” เมื่อเอ่ยจบดวงตากลมโตก็ปิดลงช้าๆพร้อมกับมือบางที่หล่นลงจากมือหนาของคนเป็นสามี เมื่อสิ้นชีวีของนายหญิงของเรือนพวกบ่าวต่างร้องไห้ดังระราว การจากไปของ คุณหญิงพุด สร้างความตกใจไปทั่วทั้งพระนคร จนได้อาลัยต่อคุณหญิงพุดโดยใส่เสื้อสีขาว กันทั่วเมือง