คุณหูนตัวแสบพักยกมารักคุณชายขายน้ำแข็งใส

                                                                    บทที่   1                                                                                                  

                เช้าวันใหม่ที่สดใสในกรุงเทพมีหญิงสาวกำลังนอนพักผ่อนอย่างมีความสุขอยู่ในห้องที่ติดแอร์ปรับอากาศเนื่องจากวันนี้หญิงสาวไม่ต้องออกไปกองถ่าย  หญิงสาวเลยขอนอนให้เต็มอิ่มเนื่องจากหญิงสาวนอนไม่พอมาหลายวันแล้วเนื่องจากการถ่ายละคร  แต่แล้วหญิงสาวก็ต้องลุกออกจากที่นอนเพราะมีแม่บ้านมาเคาะประตู

                ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก......

                “คุณหนูค่ะ  คุณหูน  ตื่นหรือยังค่ะคุณผู้หญิงโทรมาจากเชียงรายค่ะ”

                “คุณหนูค่ะ  คุณ…”

                ไม่ทันที่แม่บ้านจะพูดจบหญิงสาวก็เปิดประตูออกมาโวยวายลั่นบ้านเนื่องจากถูกรบกวนจากการนอนพักผ่อน

                “มีอะไรป้าเนียมเรียกอยู่ได้มีใครตายหรือไง”

                หญิงสาวเดินออกไปเปิดด้วยความโมโห  ที่ทำให้เธอต้องลุกมาจากที่นอน  เพราะง่วงอยู่และนี้ก็พึ่งจะแจ็ดโมงเช้าเอง

                “ไม่มีใครตายหรอกค่ะคุณหนู”

                “แต่ว่าคุณผู้หญิงโทรมาจากเชียงรายค่ะคุณหนู”

                “คุณแม่โทรมาทำไม”

                “ไม่ทราบค่ะแต่คุณผู้หญิงบอกว่าจะคุยกับคุณหูนน่ะค่ะ”

                “นี่ค่ะคุณหนู”

                “อืม”

แม่บ้านส่งโทรศัพท์มาให้จากนั้นก็เดินกลับไปข้างล่างเพื่อที่จะได้กลับไปทำงานบ้านที่ข้างไว้และจะได้ทำอาหารให้คุณหนูของเธอ  ส่วนหญิงสาวเมื่อรับโทรศัพท์ก็กรอกเสียงหวานไปให้กับผู้เป็นแม่โดยทันที

                (  คะคุณแม่  )

                (  มีอะไรรึเปล่าค่ะคุณแม่โทรมาหาเอมแต่เช้าเลยค่ะ  )

2

(  ไม่มีอะไรหรอกหนูเอม  )

                (  แม่คิดถึงหนูเอมนะ แม่ก็เลยโทรไปหาหนูเอมไงจ๊ะ  )

                (  เอมไม่เชื่อคุณแม่หรอกค่ะเพราะถ้าคุณแม่คิดถึงเอมจริงๆคุณแม่ก็ต้องมาหาเอมที่กรุงเทพแล้วล่ะค่ะ  ) 

                หญิงสาวพูดด้วยนำเสียงน้อยอกน้อยใจเพราะเมื่อผู้เป็นแม่โทรมาทีไรก็บอกว่าคิดถึงแต่ว่าผู้เป็นแม่ก็ไม่เคยที่จะมาหาเธอเลยสักครั้ง  หญิงสาวจึงน้อยใจ

                (  โธ่ๆอย่าพึ่งน้อยไปสิจ๊ะหนูเอมแม่นะคิดถึงหนูนะแต่แม่ไม่ว่างจริงๆนจ๊ะ  )

                (  เอาไว้แม่ว่างเมื่อไรแม่จะรีบไปหาหนูเอมทันทีเลยนะจ๊ะ  )

                (  ค่ะคุณแม่เอมเข้าใจ  )

                (  เอมแม่รักหนูนะเอม  )

                (  ค่ะคุณแม่เอมก็รักคุณแม่เหมือนกันค่ะแล้วก็คิดถึงคุณแม่มากเลยค่ะ  )

                (  จ๊ะเอาไว้ค่อยคุยกันใหม่น่ะจ๊ะ  )

                (  คะคุณแม่สวัสดีค่ะ  )

                หลังจากที่หญิงสาววางสายจากผู้เป็นแม่ไปแล้วก็อดหน้าเสียไม่ได้เพราะมันทำให้เธออดคิดถึงเรื่องเมื่อสองปีที่ผ่านไปเสียไม่ได้เพราะมันเป็นสาเหตุทีทำให้เธอต้องออกจากบ้านมาอยู่ที่กรุงเทพ  เนื่องจากไม่ต้องการที่จะทะเลาะกับผู้เป็นพ่อ  เมื่อหญิงสาวนึกแล้วก็เหนื่อยใจกลับเรื่องที่เกิดขึ้น  หญิงสาวคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ไร้สาระแต่สำหรับผู้เป็นพ่อแล้วนั้นไม่ใช่เลย

ย้อนไปเมื่อสองปีก่อน

                หญิงสาวนั่งอยู่ที่หน้าที่วีอย่างใจจดใจจ่อเพราะหญิงสาวกำลังนั่งรอดูละครที่หญิงสาวเล่นเป็นเรื่องแรกอย่างตื่นเต้นแต่แล้วหญิงสาวก็ต้องละสยายตาออกมาจากทีวีเนื่องจากผู้เป็นพ่อที่กำลังเข้ามาส่งเสียงเรียกชื่อของหญิงสาว

                “หนูเอมทำอะไรอยู่ลูก”

3

“พอมีเวลาว่างคุยกับพ่อหน่อยมั้ยลูก”

                “เอมกำลังรอดูละครที่เอมเล่นเป็นเรื่องแรกอยู่ค่ะคุณพ่อ”

                “คุณพ่อมีอะไรจะคุยกับเอมหรือค่ะ”

                “ไม่เป็นไรหนูเอมเอาไว้ค่อยคุยกันตอนที่หนูเอมดูละครจบก่อนก็ได้”

                “ค่ะคุณพ่อ”

                “ถ้าอย่างนั้นพ่อไปอาบน้ำก่อนน่ะแล้วพ่อจะมาดูละครที่ลูกเล่นด้วย”

                “ค่ะคุณพ่อ”

                หลังจากผู้เป็นพ่อบอกกับลูกสาวเสร็จก็เดินขึ้นห้องไปแล้วหญิงสาวก็หันหน้ามาดูทีวีต่ออย่างตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกเพราะนี่เป็นละครเรื่องแรกของเขาไม่รู้จะมีคนดูมากน้อยเพียงใด  และแล้วการรอคอยก็มาถึงเพราะละครที่เธอแสดงกำเล่นแล้วพร้อมกับผู้เป็นพ่อและคนในครอบครัวมาถึงพอดี  ทุกนั่งดูละครที่หญิงสาวเล่นด้วยกันอย่างใจจดใจจ่อพร้อมกับชมหญิงสาวไปด้วยความอินดู  แต่แล้วความสุขก็ต้องดับลงหลังจากละครที่ละครจบ    

                “เอมอยู่คุยกับพ่อก่อนน่ะพ่อมีเรื่องสำคัญจะพูดกับลูก”  

                “ได้ค่ะคุณพ่อ”

 “คุณพ่อมีอะไรหรือค่ะดูเครียดยังเลยค่ะ”

“หนูเอมวันลูกโตเป็นผู้ใหญ่แล้วน่ะ  มันทำให้พ่อรู้ว่าลูกของพ่อสามารถดูแลตัวเองได้และก็พร้อมที่จะสร้างครอบครัวได้แล้ว”

                “อะไรน่ะค่ะคุณพ่อเรื่องที่ว่าสามารถเลี้ยงตัวเองได้เอมเข้าใจค่ะ”

                “แต่เรื่องที่พร้อมที่จะสร้างครอบครัวเอมไม่เข้าใจค่ะ”

                หญิงสาวถามออกไปด้วยความงง เพราะผู้เป็นพ่อไม่เคยพูดถึงเรื่องการมีครอบครัวของหญิงสาวเลยและถ้าจะพูดเรื่องพวกนี้ถ้าพูดถึงน่าจะพูดกับพวกพี่ๆของเธอเสียมากกว่า

                “เอมฟังพ่อนะพ่อไม่รู้หรอกนะว่าชีวิตของพ่อจะอยู่ดูแลเอมไปอีกนานเท่าไร  เพราะพ่อเองก็อายุมากแล้วจะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้”

                “พ่อค่ะทำไมพ่อพูดแบบนี้ล่ะค่ะ  พ่อของเอมยังหนุ่มอยู่เลยค่ะพ่อต้องอยู่กับเอมไปอีกนานค่ะ”

4

หญิงสาวพูดกับผู้เป็นพ่ออย่างออดอ้อนพลางยิ้มอย่างน่าอินดูไปให้ผู้เป็นพ่อแต่ผู้เป็นพ่อนั้นไม่มีทีท่าที่จะเล่นด้วยเลย

                “เอมพ่ออยากให้ลูกแต่งงาน”

                เมื่อหญิงสาวได้เย็นก็ถึงกับหน้าชาไปทั้งหน้าเพราะไม่คิดว่าผู้เป็นพ่อจะพูดกับเธอเช่นนี้  แล้วก็นึกน้อยใจว่าผู้เป็นพ่อไม่รักเธอแล้ว  จึงอยากให้เข้าไปอยู่กับคนอื่น  เมื่อหญิงสาวคิดอย่างนั้นน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว  พร้อมตอบผู้เป็นพ่อออกไปด้วยความโมโห

                “ไม่ค่ะพ่อเอมไม่แต่ง  เอมจะไม่ยอมแต่งกับคนที่เอมไม่ได้รักหรอกค่ะ”

                “ถ้าอยากแต่งก็แต่งไปคนเดียวเถอะค่ะเอมไม่แต่ง”

                “เอมพ่อไม่คิดว่าเอมจะเป็นแบบนี้ทำไมไม่เชื่อพ่อบ้าง”

                “ไม่รู้ล่ะยังไงลูกก็ต้องแต่งพ่อถือว่านี่คือคำสั่ง”

                “และถ้าลูกไม่ทำตามก็อย่ามาเรียกพ่อว่าพ่อ”

 “พ่อ”

                หลังจากผู้เป็นพ่อเป็นพ่อพูดจบก็เดินขึ้นห้องไปโดยไม่หันมามองหน้าลูกสาวอีกเลย  และจากนั้นผู้เป็นพ่อไม่พูดกับเธอหรือบางครั้งถ้าพูดก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา  และก็ตามมาด้วยกับการทะเลาะทุกครั้ง  ทำให้หญิงสาวตัดสินที่จะมาอยู่กรุงเทพ  และทำงานการแสดงที่ตนชอบมาถึงสองปีแล้ว  และจะไม่ยอมกลับจนกว่าผู้เป็นพ่อจะยกเลิกเรื่องแต่งงานบ้าๆนั้นซะ