เด็กใหม่ร้าย(ไม่)บริสุทธิ์

“สายแล้วๆๆๆ....ซวยจริงๆเมื่อคืนดันนอนไม่หลับตื่นสายแบบนี้งานเข้าแน่ตั้มเอ้ย”
ผมรีบแต่งตัวแล้วตรงไปที่รถก่อนขับออกไปอย่างรวดเร็ว ผมเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็ว
โดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลยแม้แต่นิดเดียว ด้วยใจหวังเพียงให้ถึงมหาลัยก่อนจะเข้าเรียนสายเท่านั้นเอง
‘เอี๊ยดดด’ เสียงเบรกรถของผมที่ขับมาอย่างเร็วแต่มีใครคนหนึ่งกำลังจะข้ามถนนตรงหน้าผมพอดี
“เชี้ยเอ้ย...แม่งคนยิ่งรีบๆใครมันโง่วิ่งออกมาว่ะเนี้ย” ผมสบถกับตัวเองอยู่หลังพวงมาลัยรถยนต์
ก่อนจะปลดสายเบลและเปิดประตูลงมาจากรถ ทันทีที่เห็นผู้ชายคนหนึ่งก้มเก็บหนังสือที่ตกอยู่กับพื้นถนนคอนกรีต
“นี่มึงข้ามถนนยังไงของมึงว่ะหัดแหกตาดูมังซิโว้ยถ้ากูเบรกไม่ทันมึงได้ตายห่าเฝ้าถนนไปแล้ว” 
ผู้ชายคนที่ผมต่อว่าอยู่ค่อยๆลุกขึ้นยืนขยับแว่นตาหนาหันมามองที่ผม
“ขะ ขอโทษครับผมไม่ทันระวัง”  ดูมันซิแต่งตัวอะไรของมันแว่นหนาไม่พอยังใส่เหล็กอีก ถ้าเป็นสาวๆไม่ว่าเลย
“เออ...คราวหน้าหัดดูให้ดีมั่งกูไม่อยากแคะศพมึงออกจากท้องรถกู”
พูดจบผมก็รีบขึ้นรถขับออกมาทันที ‘สายจนได้น่ะกู...’ ผมวิ่งเข้ามาในห้องก่อนจะเดินไปที่โต๊ะประจำของผมทันที
“นายวราวุฒินายเข้าสายอีกแล้วน่ะ”
“ขอโทษคร๊าบบอาจารย์พอดีมีอุบัติเหตุนิดหน่อย”
“นายอย่ามาหาข้ออ้างเลยกี่ครั้งแล้วเนี้ย”
“แต่ผม...” ‘แกร๊ก’ มีเสียงเปิดประตูห้องดังขัดจังหวะขึ้นก่อนพร้อมกับไอ้แว่นหน้าใส่เหล็กที่ผมเกือบชนมันเมื่อเช้า
“ขะขออนุญาตครับอาจารย์พอดีผมหาห้องเรียนไม่เจอ”
“อ้าวมาแล้วหรอมานี่ๆเดี๋ยวแนะนำตัวให้เพื่อนในห้องรู้จักหน่อย”
นี่อย่าบอกน่ะครับว่าไอ้แว่นนี่มันย้ายโอนมาจากที่อื่น ผมได้แต่มองมันทำตัวเซ่อซ่าอยู่อาจารย์เพรชก็เอาแต่โอ้มันอยู่ได้
ผมละหมั่นไส้จริงๆ
“สวัสดีครับเพื่อนๆ ผมชื่อกรกฏครับพึ่งย้ายหน่วยกิตมาจากเชียงใหม่ เรียกผมว่าอ้นก็ได้ครับ”
“โอเคๆกรกฏนายไปนั่งที่ได้แล้วไปเราจะได้เริ่มเรียนซักทีนู้นๆที่นั่งนายใกล้ๆนายวราวุฒินู้น...วราวุฒิห้ามแกล้งเพื่อนล่ะ”
ดูอาจารย์พูดเห็นผมเป็นอะไรเนี้ย  ไอ้แว่นหนาเหล็กดัดค่อยเดินเข้ามาลากเก้าอี้ออกนั่งข้างๆผมก่อนมันจะหันมายิ้มโชว์เหล็ก
ใส่ผม
“สวัสดีครับพบกันอีกแล้วน่ะครับ”
“กูก็ไม่ได้อยากเจอมึงหรอกไอ้เหล็กดัดแต่กูมันซวยเอง” ผมพูดใส่หน้ามันที่พยายามยิ้มกับผมอยู่นั้นแหล่ะ
“ผมว่าไม่ใช่เรื่องซวยหรอกครับดวงเราสมพงกันมากกว่าครับ”
“มึงพูดเชี้ยไรของมึงเนี้ยกูฟังไม่รู้เรื่อง”
“ไม่เป็นไรครับคุณวราวุฒิเราเพิ่งเจอกันคุณอาจไม่ชินแต่เดี๋ยวเราจะเป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหมครับ?”
“ไม่..กูไม่เป็นเพื่อนกับคนเชยๆอย่างมึงหรอก”
ตอนนี้ไอ้เหล็กดัดแว่นหนาหน้าเสียเลยทีเดียวเพราะคำพูดของผมแล้วทำไมผมต้องรู้สึกผิดด้วยล่ะไม่เอาๆผมสบัดหน้าเบาๆ
ก่อนจะหันไปสนใจอาจารย์สอนต่อ
     “เหอะๆเดี๋ยวฉันจะทำให้นายยอมรับฉันให้ได้เลยนายวราวุฒิ”
ผมนั่งมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆแล้วคิดในใจผมไม่ใช่เด็กเชยอะไรหรอกครับเพียงแค่ทำตัวเป็นเด็กเรียนให้ป๋าก่ะม่าเชื่อก็แค่นั้นเอง
ผมขยับแว่นตาเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาสนใจการสอนของอาจารย์บ้าง
“เอาล่ะนักศึกษาทุกคนวันนี้แค่นี้ก่อนน่ะยังไงถ้าไม่เข้าใจไปถามผมที่ห้องพักอาจารย์ได้ตลอด
ถ้าไม่มีอะไรงั้นเชิญ”
ทันทีที่เลิกเรียนผมเองกไม่รู้เหมือนกันว่าโรงอาหารอยู่ที่ไหนผมจึงหันไปหานายวราวุฒิที่กำลังเก็บของลงกระเป๋า
“เออ...คุณวราวุฒิครับ”
“อะไรของมึงอีกว่ะไอ้นี่นิ”
  “คือคุณวราวุฒิจะไปไหนต่อครับ”
“แดกข้าวซิว่ะหิวจะตายถามมาได้น่ะมึงเนี้ย”
“งั้นผมขอไปด้วยได้ไหมครับ”
“ไม่...มึงก็ไปเองดิ”
“แต่ผมไม่รู้จักนี่ครับว่าอยู่ตรงไหน”
“มึงนี่เรื่องเยอะน่ะเออๆตามกูมาแล้วก็เลิกเรียกกูว่าคุณอะไรได้แล้วขนลุกว่ะ”
“แล้วจะให้ผมเรียกคุณว่าอะไรล่ะครับ”
“เรียกกูว่าตั้ม”
“ครับคุณตั้ม”
“บอกแล้วไงว่าห้ามมีคงมีคุณ แล้วมึงอ่ะชื่อไร”
“ชื่ออ้นครับ” หลังจากผมพูดจบนายตั้มอะไรนี่ก็เดินนำหน้าผมไปที่โรงอาหารทันที
โรงอาหารของมหาลัยไม่ใหญ่และไม่เล็กจนเกินไปผมมองสำรวจไปทั่วๆก่อนที่คนเดินนำจะหันมาถามผม
“ไอ้อ้นมึงจะแดกไรก็หาซื้อเอาแล้วกันเดี๋ยวกูจะนั่งรอตรงนี้ไม่งั้นเดี๋ยวไม่มีที่นั่ง”
ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปซื้อข้าวและน้ำ หลังจากที่ผมเดินเลือกซื้ออยู่ซักพักก็ได้ข้าวผัดกับน้ำอัดลมสองกระป๋อง
ผมก็รีบเดินกลับมาเพราะกลัวว่าปล่อยให้นายตั้มรอนานได้โดนด่าแน่แต่พอมาถึงผมกับเห็นผู้ชายคนหนึ่ง
กำลังดึงข้อมือของนายตั้มอยู่
“ตั้มครับไปทานข้าวกับพี่ซักมื้อซิน่ะๆ”
“อะไรของพี่เนี้ยคนมองเยอะแยะปล่อยมือผมเลยน่ะเดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าผมเปนแบบพี่”
“แบบพี่แล้วไงตั้มแบบพี่ไม่ดีตรงไหน”
“อย่ามายุ่งกับผมดิพี่ตามแฟนพี่ก็มีแล้วเดี๋ยวพี่เนียร์เขาจะเสียใจเอาน่ะ”
“เนียร์เขาไม่กล้าว่าพี่หรอกตั้มแหล่ะเมื่อไรจะยอมเป็นแฟนของพี่”
ผมยืนมองอยู่พักใหญ่ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปเพราะดูแล้วตั้มคงไม่รอดจากไอ้รุ่นพี่ก้ามโตนั้นแน่นอน
“มีอะไรกันหรอตั้ม” เมื่อเดินเข้าไปถึงผมก็ถามขึ้นทันทีแต่ที่จริงผมเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดแล้ว
“ไม่มีอะไรอ่ะนายมานั่งม่ะเดี๋ยวฉันจะไปซื้อข้าวบ้างนันน้ำของฉันด้วยใช่ไหม?”
“ใช่ครับ” ตั้มกำลังจะรุกออกไปแต่รุ่นพี่ที่ชื่อตูมตามรีบคว้าข้อมือของตั้มไว้ก่อน ผมเลยกระชากข้อมือของรุ่นพี่คนนั้นออกก่อน
“อะไรของมึงไอ้แว่นแล้วมึงเป็นใครมายุ่งไรก่ะน้องตั้มของกู”
“ผมเปล่ายุ่งแต่ที่เห็นคือคุณกำลังกวนตั้มอยู่”
“มันเรื่องของกูแล้วมึงเป็นไรกับน้องตั้ม”
ตั้มที่ยืนอยู่เห็นเหตุการณ์ไม่ดีเลยรีบรากผมออกมาจากตรงนั้นทันทีแต่ไอ้พี่ตูมก็ยังไม่ยอมมากระชากผมหันกลับไป
“มึงจะไปไหนมึงยังไม่ตอบกูเลยว่ามึงเป็นใคร”
“พอเถอะพี่ตามนี่อ้นแฟนผมเองจบป่ะ”
ผมตกใจมากกับคำพูดของตั้มแต่ไม่ทันให้ได้คิดอะไรต่อตั้มก็ลากผมออกมาจากโรงอาหารมาที่รถของตั้มทันที
“ขึ้นรถไอ้อ้น” ผมรีบขึ้นรถตามที่ตั้มพูดแต่ยังคงงงอยู่เหมือนเดิม
“เมื่อกี้กูขอโทษแค่กูตัดรำคราญไอ้พี่ตามเฉยๆ”
“มะไม่เป็นไรครับ”
“เลยทำให้มึงไม่ได้แดกข้าวเลยเดี๋ยวกูเลี้ยงแล้วกันมื้อนี้ไปกันเถอะ”
ผมพยักหน้ารับตั้มเบาๆก่อนที่ตั้มจะออกรถจากมหาลัยทันที


V
V
V 
V 
ฟูจ๋าจะพลาดเพราะอ้นหลอกน่ะหุหุ