ฉันเป็นแค่ชาวสวนเท่านั้นแหละ !

ในช่วงเย็นที่แสนจะเหน็ดเหนื่อย วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ผมทำงานหนักมาตลอดทั้งวัน และไม่ใช่การเข้างานที่เวลา 8.00 น. เหมือนกับคนทั่วไป แต่ผมนั้นทำโอทีมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว

“เฮ้อ…”

“จบไปอีกวัน”

“ต้องรีบ… กลับ?”

เอี๊ยด…

ที่เบื้องหน้า ณ สี่แยกไฟแดงใจกลางถนน เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งกำลังเดินร้องไห้ข้ามไป

แต่เสียงรถสิบล้อที่ห่างไกลดังขึ้น โดยเฉพาะประเทศเล็ก ๆ แบบนี้ อะไรก็สามารถเกิดขึ้นได้ทั้งนั้น กฎหมาย… ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด คนธรรมดา ๆ อย่างเรา ๆ จึงต้องดูแลตัวเองซะส่วนใหญ่

“อั่ก!”

ผมวิ่งเข้าไปหาเธอก่อนจะกระโดดเข้าไปอุ้ม โชคยังดีที่ยางของมันแตกออกจนตัวรถหักเลี้ยวออกไปไกล ไม่อย่างงั้น พวกเราคงได้ถูกทับบี้แบนไปกับพื้นถนนอย่างแน่นอน

“แง!!!! แม่จ๋า~”

เด็กหญิงตัวน้อยร้องไห้ออกมาเสียงดัง บรรยากาศรอบข้างเต็มไปด้วยความตกใจ จึงทำให้ทุก ๆ คนเงียบลง

เธอวิ่งเข้าไปหาหญิงสาวคนหนึ่งที่ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยหยดน้ำตาสีใส

ภาพตรงหน้า ทำให้ผมยิ้มขึ้นมาเบา ๆ มีแต่ขยะสังคมที่อยู่ในจุดต่ำสุดอย่างผม ก็สามารถช่วยเหลือชีวิตเล็ก ๆ อย่างเธอเอาไว้ได้ แค่นั้นก็ดีแล้วหรือเปล่านะ?

ด้วยสภาพร่างกายที่เริ่มหนักอึ้ง ผมพยายามที่จะยืนขึ้นด้วยแข้งขาที่สั่นเทา

เปรี้ยง!!!!

ไม่รู้ว่าผมนั้นคิดอะไรอยู่ แต่ภาพในหัวของผมลอยเคว้ง ก่อนจะกระแทกลงในจุดที่ห่างออกไปเกือบ 2 เมตร

“จ… เจ…”

แม้แต่ความเจ็บปวดในช่วงเวลานั้น ผมยังคงจำได้ดี เสียงสุดท้ายที่ควรจะได้เปล่งออกมาสักคำ ผมยังไม่สามารถพูดออกมาได้ด้วยซ้ำ

ร่างกายของผมเริ่มเย็นเฉียบ หนาวเหน็บ ไร้ซึ่งความรู้สึกอบอุ่น

เปลือกตาของผมค่อย ๆ ปิดตัวลง ค่อย ๆ ปิดจนสนิท

เสียงรอบข้างที่ดังอึ้งผสมเข้ากับเสียงวิ้ง ๆ ที่ดังก้องอยู่ในหัว

เพราะอะไรกันนะ…

ความตาย มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?

…

…

{ฮ่าฮ่า กว่าจะตายได้}

{มนุษย์อะไร ถึกชะมัด}

{เจ้าทำให้ข้าต้องเสียแต้มไปมากถึง 25 แต้ม เพราะเจ้าเอาตัวรอดจากอุปสรรคและความตายที่ข้าหยิบยื่นให้}

เสียงบางอย่างดังขึ้นในขณะที่ผมยังนอนสลบอยู่

‘ยังเย็นเหมือนเดิมเลย’

‘!!!’

‘ไม่ใช่!’

ผมสดุ้งตื่นขึ้นมาท่ามกลางพื้นสีใสที่คล้ายกับกระจก มันเย็นมากซะจนเหมือนกับน้ำแข็งไม่มีผิด

“ท-ที่นี่ที่ไหนเหรอครับ!”

{ที่นี่งั้นเหรอ? }

{เส้นแบ่งระหว่างความเป็นและความตายล่ะมั้ง หึหึ}

“เส้น…แบ่ง”

ภาพจำจำนวนมากเริ่มฉายเข้ามาซ้ำสอง มันรวดเร็วมากซะจนทำผมปวดหัวเลยล่ะ

“นั้นสินะ ผมตายแล้วนิ”

{ตาย? }

{ไม่เลย เจ้ายังห่างไกลจากความตายอยู่มาก ฮ่าฮ่าฮ่า}

“แต่ท่านพึ่งจะบอกว่า”

{บอก? ข้ารู้ ข้าบอกเจ้า}

{แต่ข้าก็มอบกลับคืนให้กับเจ้าอีกครั้งได้เช่นกัน เจ้าต้องการไหมล่ะ? }

“แน่นอนครับ!”

{งั้นบอกข้าหน่อยสิ เจ้าอยากจะกลับไปทำอะไร ขอเหตุผลให้ข้าสัก 3 ข้อ}

“เหตุผลเหรอครับ”

ผมเริ่มนึกเรื่องราวที่มี ใบหน้าที่ดีใจของผมเริ่มหายใจ

{โห้ว ~ เข้าใจอะไร ๆ ง่ายดีนิ}

{ถึงกลับไป เจ้าจะมีอะไรงั้นเหรอ? }

{หรือกลับไปทำงานที่เพื่อน ๆ และรุ่นพี่ของเจ้าโยนให้ทำ โดยบอกว่าเป็นงานร่วม? }

{เพื่อนจริง ๆ ของเจ้าล่ะ? }

{เงินทอง? }

{ความสนุก? }

{ชื่อเสียง? }

{เจ้า คือมนุษย์ที่แทบจะน่าสมเพชมากที่สุดที่อยู่ในความดูแลของข้าแล้วล่ะหนุ่มน้อย หึหึ}

“ผม… ผมอยู่ในความดูแลของท่านงั้นเหรอ”

{ใช่แล้ว}

“แล้วทำไม… ทำไมผมถึงรู้สึกว่าตัวเองนั้น ไม่มีอะไรเลยล่ะครับ”

{เจ้าไม่เข้าใจ}

{มนุษย์เกือบครึ่ง อยู่ในความดูแลของข้า ดี ร้าย เลวทราม ร่ำรวย ยากจน ทุก ๆ คน คือมนุษย์ที่ข้าดูแล}

“แต่ท่านบอกว่า ท่านหยิบยื่นความตาย”

ร่างกายที่ใหญ่โตเกิดการขยับ เขาค่อย ๆ ก้าวลงมาใกล้ ๆ กับผม ปลายเท้าที่ใหญ่กว่าร่างกายของผมเกือบ 3 เท่า ห่างกับใบหน้าของผมเพียงแค่ไม่กี่เมตรเท่านั้น

{เจ้าคือมนุษย์เพียงคนเดียว ที่ทั้งชีวิตไม่มีอะไรเหลืออยู่}

{และเจ้าคือมนุษย์เพียงคนเดียว ที่อดทนมาโดยตลอด}

{หากข้าไม่ขับแท็กซี่ไปชนเจ้าด้วยตนเอง เห็นที่ คงต้องรออีกหลายปี}

“ห๊ะ?”

“ท่านขับมาชนข้า?”

{ใช่แล้วล่ะ}

{แล้วถ้าเจ้ารอดการชนของข้าไปอีก คงจะต้องเสียแต้มมากกว่าการขับสิบล้อไปชนแน่นอน}

“สิบล้อก็ด้วย?”

“เดี๋ยวนะท่าน เด็กคนนั้นเกี่ยวอะไรด้วย?”

{เด็กคนนั้นคือเทพ นางไม่ได้เพราะข้าชนหรอก}

{หลังจากที่รถสิบล้อชนเจ้า นางจะหายตัวไปในทันที}

“…”

{??? }

{เจ้ามีอะไรจะพูดงั้นเหรอ หนุ่มน้อย…}

“…”

ผมสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะพูดออกไป

“ค@#% ไรเนี่ย!!!”

---