ฉันเป็นแค่ชาวสวนเท่านั้นแหละ ! - นิยาย ฉันเป็นแค่ชาวสวนเท่านั้นแหละ ! : Dek-D.com - Writer
×
NC

คำเตือนเนื้อหา

เนื้อหาของเรื่องนี้อาจมีฉากหรือคำบรรยายที่ไม่เหมาะสม

  • มีการบรรยายฉากกิจกรรมทางเพศ

เยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี ควรใช้วิจารณญานในการอ่าน

กดยอมรับเพื่อเข้าสู่เนื้อหา หรือ อ่านเงื่อนไขเพิ่มเติม
ปิด

    ฉันเป็นแค่ชาวสวนเท่านั้นแหละ !

    ผมเป็นแค่ชาวสวนเท่านั้นแหละ จะเอาอะไรกับผมเหล่า ! อยู่ ๆ ก็มีมนุษย์จำนวนมากเข้ามาหาพร้อมกับคำขออะไรก็ไม่รู้ มังกร ? ยักษ์ ? นี่คิดว่าผมเป็นตัวอะไรกันแน่ !

    ผู้เข้าชมรวม

    562

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    5

    ผู้เข้าชมรวม


    562

    ความคิดเห็น


    1

    คนติดตาม


    9
    หมวด :  แฟนตาซี
    จำนวนตอน :  7 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  10 ม.ค. 67 / 14:37 น.
    คำเตือนเนื้อหา NC

    มีการบรรยายฉากกิจกรรมทางเพศ

    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    ในช่วงเย็นที่แสนจะเหน็ดเหนื่อย วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ผมทำงานหนักมาตลอดทั้งวัน และไม่ใช่การเข้างานที่เวลา 8.00 น. เหมือนกับคนทั่วไป แต่ผมนั้นทำโอทีมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว

    “เฮ้อ…”

    “จบไปอีกวัน”

    “ต้องรีบ… กลับ?”

    เอี๊ยด…

    ที่เบื้องหน้า ณ สี่แยกไฟแดงใจกลางถนน เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งกำลังเดินร้องไห้ข้ามไป

    แต่เสียงรถสิบล้อที่ห่างไกลดังขึ้น โดยเฉพาะประเทศเล็ก ๆ แบบนี้ อะไรก็สามารถเกิดขึ้นได้ทั้งนั้น กฎหมาย… ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด คนธรรมดา ๆ อย่างเรา ๆ จึงต้องดูแลตัวเองซะส่วนใหญ่

    “อั่ก!”

    ผมวิ่งเข้าไปหาเธอก่อนจะกระโดดเข้าไปอุ้ม โชคยังดีที่ยางของมันแตกออกจนตัวรถหักเลี้ยวออกไปไกล ไม่อย่างงั้น พวกเราคงได้ถูกทับบี้แบนไปกับพื้นถนนอย่างแน่นอน

    “แง!!!! แม่จ๋า~”

    เด็กหญิงตัวน้อยร้องไห้ออกมาเสียงดัง บรรยากาศรอบข้างเต็มไปด้วยความตกใจ จึงทำให้ทุก ๆ คนเงียบลง

    เธอวิ่งเข้าไปหาหญิงสาวคนหนึ่งที่ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยหยดน้ำตาสีใส

    ภาพตรงหน้า ทำให้ผมยิ้มขึ้นมาเบา ๆ มีแต่ขยะสังคมที่อยู่ในจุดต่ำสุดอย่างผม ก็สามารถช่วยเหลือชีวิตเล็ก ๆ อย่างเธอเอาไว้ได้ แค่นั้นก็ดีแล้วหรือเปล่านะ?

    ด้วยสภาพร่างกายที่เริ่มหนักอึ้ง ผมพยายามที่จะยืนขึ้นด้วยแข้งขาที่สั่นเทา

    เปรี้ยง!!!!

    ไม่รู้ว่าผมนั้นคิดอะไรอยู่ แต่ภาพในหัวของผมลอยเคว้ง ก่อนจะกระแทกลงในจุดที่ห่างออกไปเกือบ 2 เมตร

    “จ… เจ…”

    แม้แต่ความเจ็บปวดในช่วงเวลานั้น ผมยังคงจำได้ดี เสียงสุดท้ายที่ควรจะได้เปล่งออกมาสักคำ ผมยังไม่สามารถพูดออกมาได้ด้วยซ้ำ

    ร่างกายของผมเริ่มเย็นเฉียบ หนาวเหน็บ ไร้ซึ่งความรู้สึกอบอุ่น

    เปลือกตาของผมค่อย ๆ ปิดตัวลง ค่อย ๆ ปิดจนสนิท

    เสียงรอบข้างที่ดังอึ้งผสมเข้ากับเสียงวิ้ง ๆ ที่ดังก้องอยู่ในหัว

    เพราะอะไรกันนะ…

    ความตาย มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?

    {ฮ่าฮ่า กว่าจะตายได้}

    {มนุษย์อะไร ถึกชะมัด}

    {เจ้าทำให้ข้าต้องเสียแต้มไปมากถึง 25 แต้ม เพราะเจ้าเอาตัวรอดจากอุปสรรคและความตายที่ข้าหยิบยื่นให้}

    เสียงบางอย่างดังขึ้นในขณะที่ผมยังนอนสลบอยู่

    ‘ยังเย็นเหมือนเดิมเลย’

    ‘!!!’

    ‘ไม่ใช่!’

    ผมสดุ้งตื่นขึ้นมาท่ามกลางพื้นสีใสที่คล้ายกับกระจก มันเย็นมากซะจนเหมือนกับน้ำแข็งไม่มีผิด

    “ท-ที่นี่ที่ไหนเหรอครับ!”

    {ที่นี่งั้นเหรอ? }

    {เส้นแบ่งระหว่างความเป็นและความตายล่ะมั้ง หึหึ}

    “เส้น…แบ่ง”

    ภาพจำจำนวนมากเริ่มฉายเข้ามาซ้ำสอง มันรวดเร็วมากซะจนทำผมปวดหัวเลยล่ะ

    “นั้นสินะ ผมตายแล้วนิ”

    {ตาย? }

    {ไม่เลย เจ้ายังห่างไกลจากความตายอยู่มาก ฮ่าฮ่าฮ่า}

    “แต่ท่านพึ่งจะบอกว่า”

    {บอก? ข้ารู้ ข้าบอกเจ้า}

    {แต่ข้าก็มอบกลับคืนให้กับเจ้าอีกครั้งได้เช่นกัน เจ้าต้องการไหมล่ะ? }

    “แน่นอนครับ!”

    {งั้นบอกข้าหน่อยสิ เจ้าอยากจะกลับไปทำอะไร ขอเหตุผลให้ข้าสัก 3 ข้อ}

    “เหตุผลเหรอครับ”

    ผมเริ่มนึกเรื่องราวที่มี ใบหน้าที่ดีใจของผมเริ่มหายใจ

    {โห้ว ~ เข้าใจอะไร ๆ ง่ายดีนิ}

    {ถึงกลับไป เจ้าจะมีอะไรงั้นเหรอ? }

    {หรือกลับไปทำงานที่เพื่อน ๆ และรุ่นพี่ของเจ้าโยนให้ทำ โดยบอกว่าเป็นงานร่วม? }

    {เพื่อนจริง ๆ ของเจ้าล่ะ? }

    {เงินทอง? }

    {ความสนุก? }

    {ชื่อเสียง? }

    {เจ้า คือมนุษย์ที่แทบจะน่าสมเพชมากที่สุดที่อยู่ในความดูแลของข้าแล้วล่ะหนุ่มน้อย หึหึ}

    “ผม… ผมอยู่ในความดูแลของท่านงั้นเหรอ”

    {ใช่แล้ว}

    “แล้วทำไม… ทำไมผมถึงรู้สึกว่าตัวเองนั้น ไม่มีอะไรเลยล่ะครับ”

    {เจ้าไม่เข้าใจ}

    {มนุษย์เกือบครึ่ง อยู่ในความดูแลของข้า ดี ร้าย เลวทราม ร่ำรวย ยากจน ทุก ๆ คน คือมนุษย์ที่ข้าดูแล}

    “แต่ท่านบอกว่า ท่านหยิบยื่นความตาย”

    ร่างกายที่ใหญ่โตเกิดการขยับ เขาค่อย ๆ ก้าวลงมาใกล้ ๆ กับผม ปลายเท้าที่ใหญ่กว่าร่างกายของผมเกือบ 3 เท่า ห่างกับใบหน้าของผมเพียงแค่ไม่กี่เมตรเท่านั้น

    {เจ้าคือมนุษย์เพียงคนเดียว ที่ทั้งชีวิตไม่มีอะไรเหลืออยู่}

    {และเจ้าคือมนุษย์เพียงคนเดียว ที่อดทนมาโดยตลอด}

    {หากข้าไม่ขับแท็กซี่ไปชนเจ้าด้วยตนเอง เห็นที่ คงต้องรออีกหลายปี}

    “ห๊ะ?”

    “ท่านขับมาชนข้า?”

    {ใช่แล้วล่ะ}

    {แล้วถ้าเจ้ารอดการชนของข้าไปอีก คงจะต้องเสียแต้มมากกว่าการขับสิบล้อไปชนแน่นอน}

    “สิบล้อก็ด้วย?”

    “เดี๋ยวนะท่าน เด็กคนนั้นเกี่ยวอะไรด้วย?”

    {เด็กคนนั้นคือเทพ นางไม่ได้เพราะข้าชนหรอก}

    {หลังจากที่รถสิบล้อชนเจ้า นางจะหายตัวไปในทันที}

    “…”

    {??? }

    {เจ้ามีอะไรจะพูดงั้นเหรอ หนุ่มน้อย…}

    “…”

    ผมสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะพูดออกไป

    “ค@#% ไรเนี่ย!!!”


     


     

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น