นิยาย จำนนรัก : Dek-D.com

''ริกา ยัยหมูอ้วนเดินได้ๆ" หนุ่มน้อยวัยสิบสองขวบพูดพร้อมแลบลิ้นใสเด็กหญิงวัยแปดขวบร่างอวบใบหน้าน่ารักแก้มอวบอิ่มแดงก่ำ ทั้งด้วยความโกรธและบวกกับผิวแก้มนวยสีขาวอมชมพูของเด็กหญิงสาริกา ไพบูลย์วัชระ หรือน้องริกา ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของนวลจันทร์กับอัคนี เมื่อเจ้าตัวโกรธและวิ่งไล่ตามจนเหนื่อย ทำให้แก้มยุ้ยๆนั้นจะกลายเป็นสีชมพูจัดจนแดงก่ำเหมือนลูกมะเขือเทศสุก

"ไอ้พี่รัตน์ปากร้าย ผู้ชายปากไม่ดี.... " เด็กหญิงไม่ยอมแพ้เหมือนกัน มือน้อยป้อมๆ เท้าสะเอวสองข้าง สายตาจ้องมองไปที่หนุ่มน้อยหน้าหล่อเหลาอย่างเคืองแค้น

่"ฮ่าๆ ปากไม่ดีอะไรกันล่ะ คนเขาพูดความจริงทำเป็นรับไม่ได้ เด็กผู้หญิงอะไรอ้วนเป็นหมูเลย โตขึ้นคงหาแฟนไม่ได้และคงไม่มีใครอยากได้มาเป็นแฟนหรอก ริกาหมูน้อยเดินได้ๆๆ " โนทัยรัตน์ เดชานุภาพ ยังคงล้อเลียนเด็กหญิงอย่างนึกสนุก ยิ่งเห็นเธอกระทืบเท้าน้อยเร่าๆ ร่างน้อยอวบอ้วนสั่นเทิ้มก็ยิ่งอยากหยอกเย้า เย้าแหย่ หนุ่มน้อยจึงเดินวนรอบๆเด็กหญิงแล้วร้องเพลงล้อเลียน

" พี่รัตน์ลืมไปหรือเปล่า.. ว่าพี่เป็นคู่หมั้นของริกา พี่นั่นแหละที่ต้องมาเป็นสามีของริกาในอนาคต"

"ฝันไปเถอะ ว่าพี่จะะยอม ให้ตายยังไงก็ไม่แต่งกับยัยหมูอ้วนอย่างเธอแน่นอน" ปฏิเสธเสียงเข้ม

"........... " เด็กหญิงนิ่งเงียบไป พลางคิดในใจว่าเธอเองก็ไม่อยากแต่งกับคนปากไม่ดีเหมือนกัน

" ยัยอ้วนๆ ผู้หญิงอะไรอ้วนๆ อ้วนแล้วหน้าตายังขี้เหร่ แบร่ๆๆ" โนทัยรัตน์แลบลิ้นปลิ้นตาแล้วยกสองมือกางข้างใบหูกระพือเหมือนช้างสะบัดหู ยิ่งทำให้ริกาโกรธจนหน้าดำหน้าแดง วันนี้เป็นวันซวยของเธอแท้ๆ ที่มาเจอพี่ชายตัวร้าย เธอไม่ชอบอยากพบเจอเขานัก เพราะเจอกันทีไรโนทัยรัตน์ก็มักล้อเลียนเธออยู่เสมอ ทั้งที่พี่คนอื่นไม่มีใครล้อเลียนเธอเลยสักคน มีแต่คนรักและเอ็นดูคอยเอาอกเอาใจรักใคร่เธอทั้งนั้น

"หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ ไอ้พี่รัตน์บ้าๆ"

"ไม่หยุด หมูอ้วนเดินได้ ร่อแร่ๆๆ"

"ไม่หยุด...ไม่หยุดล้อริกาใช่ไหม" เด็กหญิงสูดลมหายใจลึกๆ ด้วยท่าทางน่าตลก ยิ่งทำให้เขาล้อเลียนอย่างสนุกสนานกว่าเดิมโดยไม่ทันระวังตัว

"โอ๊ยยย! "

โนทัยรัตน์ร้องลั่น ทั้งยังหงายหลังเสียหลักล้มลงนอนบนพื้นหญ้านุ่ม พร้อมความรู้สึกเหมือนมีของหนักๆทับอยู่บนตัว หนุ่มน้อยพยายามพยุงกายขึ้น แต่ก็ไม่สามารถทำได้ เมื่อร่างอวบอ้วนของเด็กหญิงคร่อมทับอยู่บนกาย ทั้งมือป้อมๆนั้นระดมทุบตีไปทั่วใบหน้าและลำตัวเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย น้องริกายังอาศัยความได้เปรียบเมื่อโนทัยรัตน์ไม่ทันตั้งตัว เด็กหญิงลุกขึ้นไปหยิบตะกร้าผลไม้ที่มีส้มเน่าเสียอยู่ บีบจนเละแล้วทาลงบนใบหน้าหล่อเหลาของหนุ่มน้อยที่ยังกำลังมึนงงกับหมัดป้อมๆของเด็กหญิงอยู่

"เหวอ... อะไรกันเนี่ย โอ๊ย... เหม็นชะมัด แหวะ...." โนทัยรัตน์ร้องเสียงหลงเมื่อส้มเน่าเปื่อยเปรอะเปื้อนเต็มหน้า ไม่เพียงเท่านี้เขายังได้กลิ่นและรู้สึกถึงความเหม็นของขี้หมู.....

"ตายแล้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้น" เสียงของนวลจันทร์และเพ็ญศรีผู้เป็นม่ของโนทัยรัตน์ดังขึ้น พร้อมทั้งรีบวิ่งมาจับเด็กหญิงที่ถือที่ตักขี้หมูมาเทใส่ตัวของโนทัยรัตน์ด้วยท่าทางทะมัดทะแมง อีกทั้งคนอื่นๆที่วิ่งออกมาต่างมองไปเด็กหญิงกับหนุ่มน้อยสนอกสนใจ เพราะเสียงเอะอะของทั้งสองคนทำให้คนอื่นๆวิ่งมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้งพ่อเลี้ยงวันชัย ผู้เป็นพ่อของโนทัยรัตน์และพงศธร น้ำฝน ทุกคนต่างวิ่งออกมาดู

"หยุดนะริกา นี่ลูกทำอะไรอยู่" นวลจันทร์ดึงที่ตักขี้จากมือลูกสาวแล้วย่อตัวลงจบไหล่เล็กๆ ที่สั่นเทิ้มไว้ เมื่อเห็นว่าลูกสาวตัวแสบไม่มีท่าทีจะหยุด ขณะที่เพ็ญศรีกับพ่อเลี้ยงวันชัยเข้าไปประคองลูกชายให้ลุกขึ้น ตอนนี้โนทัยรัตน์ดูมอมแมมไปตัวเลย

" ทำไมลูกถึงทำกับพี่เขาแบบนั้นล่ะริกา" นวลจันทร์ถามด้วยน้ำเสียงดุๆ แต่ใบหน้ายังคงเรียบเฉย

"กะ...ก็พี่รัตน์ล้อริกาว่าเหมือนหมูเดินได้ ร่อแร่ๆ แล้วยังๆทำท่าใส่ริกาอีกด้วย คุณป้าเพ็ญศรีคะ คุณป้าต้องช่วยจัดการให้ริกานะคะ พี่รัตน์ปากไม่ดีเหลือเกิน ใจร้ายที่สุด ฮือออ...... "

เด็กหญิงวิ่งเข้าไปกอดขาเพ็ญศรีร้ำไห้สะอึกสะอื้นดูน่าสงสาร ราวกับว่าหัวใจน้อยของเด็กหญิงจะขาดรอนๆ เพ็ญศรีย่อตัวลงโอบกอดร่างอวบอ้วนไว้ด้วยความเอ็นดู ไม่สนใจลูกชายตัวเองที่ยืนหน้ามุ่ยมอมแมมไปทั้งตัว

" โถ่ๆ เจ้าตัวน้อยของแม่เพ็ญ ไม่เอาไม่ร้องนะคะเด็กดี"

"ริการักป้าเพ็ญและลุงวันชัย พี่พงศธร พี่น้ำฝน และก็รักพี่รัตน์ด้วย แต่พี่รัตน์ไม่รักริกา เอาแต่ว่ารังแกแต่ริกา ฮือ... " คำพูดของเด็กหญิงที่ร่ำไห้ไปด้วยทำให้พวกผู้ใหญ่เอ็นดูยิ่งมากขึ้น โดยไม่มีใครสนใจที่เธอทำอะไรผู้เป็นพี่ไว้ เเละโอนเอียงมาลงที่หนุ่มน้อยซึ่งถูกจ้องมองเป็นตาเดียว

" อะไรกันครับ คุณพ่อคุณแม่ พี่ๆ น้องแกล้งผมเสียเละขนาดนี้ไม่มีใครเห็นใจผมบ้างเลยหรอครับ"

"เราน่ะแกล้งน้องเขาก่อน น้องก็แค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ เรานั่นแหละที่รนหาที่เอง " ผู้เป็นแม่พูด

"ขอโทษน้องเดี๋ยวนี้เลย" ตวาดลูกชายให้ขอโทษน้อง

" โธ่...เพ็ญศรีไม่ต้องให้เป็นเรื่องใหญ่โตหรอกนะ ริกาเองก็ทำเกินไป" นวลจันทร์พูดเสียงอ่อนไม่อยากให้เรื่องบานปลาย

''แต่เพ็ญศรีก็พูดถูกน่ะ ตารัตน์เป็นผู้ชายไม่ควรล้อเลียนผู้หญิงแบบนี้ มันดูไม่แมนเลย" วันชัยเสริมคำพูดของเมีย

"จริงด้วย ลูกผู้ชายไม่ควรล้อเลียนว่าผู้หญิงแบบนั้น" ดนัยเสริมหน้าเข้มผู้เป็นพ่อของริกา ความรู้สึกห่วงหาปกป้องลูกสาวตัวน้อย

" ผมก็เห็นด้วยครับ ผมน้องรัตน์ควรขอโทษน้องริกา หึหึ " พงศธรได้ทีก็แกล้งน้องชายด้วยความหมั่นไส้ โนทัยรัตน์หันมามองผู้เป็นพี่ตาขุ่น เมื่อเห็นทุกคนมองมาด้วยสายตาคาดคั้น และเจอแววตาคาดโทษจากผู้เป็นแม่ที่เขาเกรงใจกว่าใคร

"ขอโทษก็ได้ ขอโทษนะยัยเด็กสมบูรณ์เกิน" พูดจบโนทัยรัตน์ก็เดินหน้าตึงเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว บวกทั้งโกรธทั้งอายสายตาของใครๆ

"ไม่เป็นไรแล้วนะคนเก่ง พี่เขาขอโทษแล้ว ป้าเพ็ญจะจัดการคนปากไม่ดีให้นะคะ"

"ขอบคุณค่าป้าเพ็ญ ริการักป้าเพ็ญที่สุดเลยค่า" เด็กหญิงยิ้มกว้างแล้วกอดเพ็ญศรีแน่นอย่างสมใจ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ระบายไปทั่วใบหน้าที่ซุกซบอกอุ่นของเพ็ญศรี

นวลจันทร์ถึงกับส่ายหน้าช้าๆให้กับความร้ายกาจของลูกสาว ขณะดนัยกอดอกด้วยความภาคภูมิใจ พลางคิดในใจว่าหากโตขึ้นเจ้าหนุ่มหล่อน้อยอย่างโนทัยรัตน์คิดตามตื๊อลูกสาวขึ้นมาละก็เจอดีแน่ๆ เมื่อทุกอย่างคลี่คลายทั้งหมดก็พากันเดินเข้าบ้าน

ขณะเดียวกันนั้น โนทัยรัตน์ที่กำลังอาบน้ำชำระร่างกายก็เข่นเขี้ยวเคืองขุ่นเด็กหญิงตัวอ้วนกลมอย่างที่สุด

"ฮึ ยัยหมูเดินได้ รอให้โตขึ้นก่อนเถอะ ขอให้ไม่สวยไม่มีใครจีบ เป็นสาวแก่ไปเลยยิ่งดี เฮ้ย.. ไม่ได้สิ ไม่งั้นต้องเป็นเราสิที่เป็นผู้โชคร้ายได้ยัยนั่นมาเป็นภรรยา" หนุ่ยน้อยที่พูดกับตัวเองนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเป็นคู่หมั้นของยัยหมูอ้วนนั่นเอง ทำยังไงดีถ้าเขาต้องได้เธอมาเป็นภรรยาจริงๆ แค่นี้เขาก็คิดหนักแล้ว เขาใช้เวลาอาบน้ำอยู่หลายรอบกว่ากลิ่นต่างๆจะจางหายไปจากร่างกาย

โนทัยรัตน์นึกภาพไม่ออกว่ายัยเด็กอ้วนโตขึ้นจะเป็นอย่างไรเขาเองไม่กล้าจินตนาการถึงมันว่ารูปร่างอ้วนกลมจะใหญ่ขึ้นขนาดไหน

จะเป็นอย่างไรเมื่อโตขึ้น ไม่มีใครล่วงรู้ได้

จำนนรัก

ข้อมูลเบื้องต้น

ผลงานอื่นๆ ของ nami_mi ดูทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ nami_mi

ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

ความคิดเห็น