เพราะเจ้าคือเจ้าสาวของข้า(yuri)

ภายใต้กระโจมผ้าแพรสีฟ้าที่ปักลวดลายดอกไม้ทะเลหลากสีอย่างประณีตบรรจงร่างของผู้ทรงอำนาจแห่งท้องทะเลลืมตาขึ้นดูสิ่งตรงหน้าด้วยความเกียจคร้านเต็มทน

ดวงเนตรสีฟ้าไพลินดุจดังอัญมณีล้ำค่ากระพริบขับไล่ความง่วงงุนออกไปแม้จะยากเต็มทีพอขยับร่างกายลุกขึ้นนั่งพับเพียบและดึงผ้าห่มหนาที่คลุมตัวออกก็เผยร่างเปล่าเปลือยขาวสร่างประหนึ่งรูปสลักเทพีแห่งความงามความเยาว์วัย..

เรือนผมสีเงินที่ยาวยักโศกถึงข้อเท้าบัดนี้ถูกเจ้าตัวรวบมาปิดเนื้อตัวตนเองต่างอาภรณ์หูก็เงียบฟังเสียงเดินที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ..

ค่ำคืนนี้ข้าต้องตื่นเพื่อมารับเจ้าสาวคน177หรือ?

นางนึกอย่างเบื่อหน่ายพอสูดดมกลิ่นกำยานรัญจวนพันปีที่ไม่เคยมอดก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นเเต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากมายนักเท่าที่ควร

.ค่ำคืนนี้อีกยาวไกลแต่ในใจนางหาได้นึกถึงร่างของเจ้าสาวคนใหม่ในค่ำคืนนี้ไม่

มันดันไปนึกถึงแม่เด็กกระโปโรที่บังอาจมาขโมยเสื้อในมุกของรักของหวงของตนไปอย่างร้ายกาจ!!

เฮอะ..ข้าขอสาปส่งเจ้าอย่าได้มีบุรุษผู้ใดปราถนาเจ้าไปเป็นเมียเลยเจ้าเด็กนรกส่งมาเกิดเอ๋ย!!!

"เจ้าสาวมาถึงแล้วพะยะค่ะ!! "

เสียงราชครูหอยเม่นประกาศหน้าห้องซึ่งทำให้นางนำตัวเองออกมาจากอาการโกรธแค้นอาฆาตมาชั่วคราวและตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"ให้เข้ามา...แล้วพวกเจ้าก็ไสหัวออกไปด้วยให้หมดอย่าคิดบังอาจมาแอบดูข้าเชียว"

ห้ามได้ก็เท่านั้นแหละ

"ถ้าข้าจับได้จะสาปแช่งให้เป็นโลมาเกยตื้นเสียให้สิ้นทั้งโครต! "

มันก็อยากมาฝืนคำสั่งอยู่ดี..

พอจบประโยคคำสั่งกึ่งๆ ขู่ฆ่าแทนที่เหล่าอยู่ภายนอกจะหวาดกลัวกลับนึกเอ็นดูในทีเพราะองค์อยู่หัวนั้นไม่ได้คิดอยากจะทำจริงอยู่แล้ว

ทรงน้ำพระทัยมีเมตตาจะตายไป

..ตายในนิยามนี่คือตายยกเมืองล้างทั้งโครตเผ่าพันธุ์นะ

"ถวายเพคะฝ่าบาท"

เสียงหวานปานระฆังทองดังขึ้นพร้อมกับประตูทวารีเปิดอ้าออกเสียงฝีเท้าของผู้เข้ามากำลังดังอย่างเนินนาบใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

มินานท่านพระธิดาสมุทรก็ได้ยลโฉมเจ้าสาวของตนเองนางรูปโฉมเพริมเพราน่าเอ็นดูดีนักใบหน้าที่ถูกผ้าแพรบางๆ สีขาวคลุมพอลองมองดีๆ ก็เป็นโฉมงามผู้หนึ่งองค์เอวออดแอ้นอรชรดุจดังต้นอ้อลู่ลมนั้นคงรับเเรงกระแทกได้ดี

..เอิ่มถึงหน้าอกส่วนนั้นจะเล็กไปบ้างแต่ก็มีนู่นๆ ให้รู้ว่ายังมี

‘สงสัยจะยังไม่โตมั้งนะ’

"เจ้านั่นมีนามว่าอะไร? "

"....."

เงียบ..ไม่มีสัญญาณตอบกลับจากอีกคนทำเอาธิดาสมุทรเงยหน้าขึ้นมองบนอย่างขอไปที

"ข้าถามว่าเจ้ามีนามว่าอะไร? "

"..."

สตรีในชุดเจ้าสาวคุกเข่าตรงหน้าคนเป็นใหญ่ค่อยๆ หมอบคำนับลงที่พื้นอย่างงดงามสมกับการผ่านการอบรมมานานนับสิบปี

"เซรานี ลูเซีย พะยะค่ะฝ่าบาท"

"ชื่อเพราะดีจัง"

"ล่ะๆ แล้วฝ่าบาทจ้าวสมุทรล่ะเพคะ? "

เซรานีเอ่ยถามหลังจากถูกคนตรงหน้าดึงมานั่งร่วมกันที่แท่นบรรทมพร้อมกับเปิดผ้าคลุมออก

เมื่อเห็นหน้าเจ้าสาวชัดๆเจ้านางคนงามก็รู้สึกว่างามมากแต่น้อยกว่าคนแรกนิดหน่อยแต่นามสกุลลูเซียคือกันนางคงจะเป็นย่าหลานกันล่ะมั้งนะ

ถ้าแบบนั้นล่ะก็...

บรรลัยแล้วไงล่ะ

"ก็อยู่ตรงหน้าเจ้ายังไงเล่า"

"!!! "

"เป็นอะไร..หืม"คนสูงวัยกว่านับพันปีได้เชยคางเจ้าสาวของตนขึ้นมาสบตาริมฝีปากบางเฉียบเสียยิ่งกว่ากลีบดอกแอปเปิ้ลยักยิ้มอ่อนหวานความงามของนางต่อให้อยู่บนบกก็อาจจะเหนือเสียยิ่งกว่าเซรานีหลายขุมนัก

คาดไม่ถึงว่าบนโลกใบนี้จะมีสตรีใดมีเครื่องหน้าสวยเท่านี้มาก่อน

"อ๋อข้านึกออกแล้วบนโลกของเจ้านั้น..ชายหญิงต้องคู่กันสินะหากเพศเดียวกันรักกันเข้าจะเป็นนอกรีต"

"พะ..เพคะ"

ตอนนี้เซรานีมิอาจสู้สายตางามพิสุทธิ์ได้เลยมันไม่ใช่ความรู้สึกริษยาหากแต่ใจสั่นระรั่วไปหมดนี่สิ!

หนะ..นี่ข้ากำลังจะมีคืนแรกกับสตรีผู้มีความงามราวเทพธิดารึนี่

"เอาล่ะตอนนี้ถ้าไม่ชินล่ะก็..ก็เริ่มจากถอดเสื้ออันรุ่มร่ามของตนเองออกเสียสิ"

"0_0"

"เร็วเข้า..หรือจะให้ข้าถอดให้เองเล่า"

จบคำคนเป็นพระสวามีก็ลุกขึ้นยืนเดินไปที่ห้องอาบน้ำที่อยู่ไม่ไกลใต้มหาสมุทรแห่งนี้ใช้แสงสว่างจากไข่มุกราตรีนับแสนเม็ดแทนมันจะทำให้ส่องสว่างดุจแสงตะวันแม้ว่าจะอุ่นไม่เท่าก็เถอะส่วนวังของจ้าวสมุทรก็มีแก้วมาติเน่ที่สามารถทำให้สัตว์น้ำเป็นมนุษย์ได้อยู่ด้วยเหตุนี้สายเลือดเทพไพโซดอน*

อย่างนางจึงสามารถเป็นมนุษย์ได้รวมถึงบริวารเหล่าราชวงศ์มหาสมุทรทั้งหมดด้วย..

เมื่อเซรานีปลดชุดที่ตนใส่จนหมดก็ไม่ลืมแกะกลุ่มผมออกจากมงกุฎมุกรุ่มร่ามค่อยๆสอดนิ้วตัวเองต่างหวีสยายเส้นเกศาที่มีสีดำดุจท้องนภายามราตรีลงจนมันยาวคลุมแผ่นหลังทั้งหมดก่อนจะก้าวเข้าไปยังห้องอาบน้ำที่ท่านจ้าวนำไปก่อนนั้นแล้ว

"พวกนั่นจับเจ้าโยนลงมาเจ็บหรือเปล่า? "

"ไม่เลยเพคะ"

"งันเหรอ.."ใบหน้าจ้าวสมุทรตอนนี้ไม่บึ้งก็คงแปลกแล้วนางพาเจ้าสาวลงไปแช่น้ำอุ่นในอ่างที่เป็นเปลือกหอยมุกสีขาวขนาดยักษ์สามารถแช่ได้สองคน

วงหน้าของเซรานีตอนนี้ถูกล้างเจ้าเครื่องประทิมไปเสียสิ้นแล้วเหลือแต่ความงามธรรมชาติที่งามงดหากก็เย้ายวนในเวลาเดียวกันนางมนุษย์น้อยกำลังทำหน้าที่เอาผ้าแพรนุ่มถูแผ่นหลังให้คนตัวโตกว่าอย่างเต็มใจ

"เจ้ามีต้นตระกูลชื่อเมอร์รีย่าหรือเปล่า? "

"เป็นท่านย่าของหม่อมฉันเพคะ"

"อื้ม..แล้วคนในครอบครัวเจ้าบอกหรือเปล่าว่านางคือเจ้าสาวคนที่หนึ่งของข้าน่ะ"

"ไม่เลยเพคะ"

"ข้ารักนางมากๆ เพราะนางคือคนที่สวยมากคนนึงเสียดายแท้ๆ ที่นางดันแก่แล้วตายจากข้าในวันที่นางอายุแปดสิบเก้าปี"

"พระองค์.."

เซรานีเอ่ยเพียงเท่านั้นจริงๆ เมื่อพบว่าคนตรงหน้ามีศักดิ์มิต่างจากท่านปู่ของนางเองไม่คิดเลยว่าจ้าวสมุทรจะมีอารมณ์อ่อนไหวเหมือนดังชาวมนุษย์

"วันนี้เจ้าไม่ต้องถวายตัวให้ข้านะรุ่งขึ้นข้าจะให้ราชครูเม่นแต่งตั้งเจ้าเป็นเจ้าหญิงน้อยแทน"

"เป็นพระมหากรุณาธิคุณเพคะ"

"ใช้ศัพท์แสงสามัธเถิดอย่าเอาวิสัยของพวกมนุษย์เดินดินมาใช้กับข้าเลย"

"เจ้าค่ะท่านปู่"

"........"

"ทะๆ ท่านจ้าวสมุทร"

"ข้าชื่อว่าคลาเมล่าเรียกปู่แก่ไป--เรียกว่าท่านจ้าวสมุทรก็ห่างเหินเอาไงดีนะ"

"เรียกท่านเมล่าดีมั้ยเจ้าคะ"

"อื้ม..ก็ดี..หลานคนงามของข้า"

ท่านหญิงคนงามที่ตอนนี้กลายเป็นปู่คนไปแล้วยิ้มตรงมุมปากก่อนจะให้เจ้าหลานถูกหลังให้ตัวเองต่ออย่างน้อยๆการตื่นของนางในรอบนี้มันก็ไม่แย่ซ่ะทีเดียวหรอกนะ..

อา..เจ้าแพนวันพรุ่งนี้ข้าขึ้นบกไปหาเจ้าดีหรือไม่หนอ~