อกหักก็มาเอากับผมได้นะ

"ไอ้เด็กเลวเอ่ย อยู่ที่ไหนก็บรรลัยที่นั้นแกนี่มัน...เด็กเปรตจริงๆ"

"พะ พ่อผะ ผม ขะ ขอ ฮือ..ขอ.."

"ขอโทษเหรอหะ"

เปี๊ยก!

"แกก็พูดแบบนี้มาเป็นร้อยๆครั้งแล้ว แกมันเป็นตัวซวยสำหรับฉันตั้งแต่แกเกิดมาเมียฉันก็ต้องมาตายเพราะแกแล้วตอนนีัแกยังจะมาทำให้ฉันซวยเพราะแกอีก"

"ตะ แต่ผม ผมแค่อยากช่วย"

"ช่วยกับผีแกสิไอ้ลูกเวรแกเห็นไหมว่าพอแกมาฉันก็ซวยเลย ตอนที่แกยังไม่มาฉันยังมือขึ้นดีๆ โถ่เอ้ย! เพราะแกคนเดียวเลย"

"พ่อเห็นการพนันดีกว่าผมหรอ"

"ก็เอ่อสิวะ"

"ผมก็หาเงินให้พ่อใช้ทุกวันมันไม่พอใช้หรอครับทำไหมพ่อถึง...."

ผลัว!

"แกเป็นแค่ไอ้เด็กเปรตอย่างริอาจมาวั่งสอนฉันที่เป็นพ่อแก"

"ผะ ผมขอโทษ"

"ใจเย็นๆหน่อยสิฉันยืนหัวโดอยู่ตรงนี้ทั้งคนนะ"

"เอย.....ผมขอโทษด้วยนะครับถ้าเสี่ยอยากได้อะไรผมจะไปหามาให้นะครับขอแค่ไว้ชีวิตผมถอะนะครับ"

ผมมองดูสีหน้าของพ่อที่กำลังร้องขอชีวิตอย่างน่าสมเพชหลังจากเสียพนันไปและหนี้สินที่มีอยู่แล้วก็เพิ่มมากขึ้นไปอีก6เท่าตัว 

เสี่ยเจ้าของบอลมองมาตรงผมก่อนจะเอยยื่นข้อเสนอให้พ่อผมเพื่อแลกกับชีวิตของตัวพ่อ

"ฉันก็ไม่ได้ใจร้ายอะไรหรอกนะฉันมีข้อเสนอให้กับนายด้วยแหละ"

เขาหยุดพูดแล้วก็เดินไปนั่งที่โซฟาฝ่ายVIPของร้านก่อนจะหันมามองผมอีกครั้งและหันไปเสนอข้อตกลงกับพ่อต่อ

"ฉันอยากได้ลูกของนายที่ว่าเลวนักเลวน่ามาทำงานให้ฉันเพื่อแลกกับชีวิตนายและก็อาจจะให้ทำงานใช้หนี้ไปด้วยนายตกลงไหมล่ะ"

"ดะ ได้ครับเสี่ย"

พ่อไม่รีรอที่จะคิดทบทวนรีบตอบรับข้อเสนอขอเสี่ยคนนั้นโดยที่ยังไม่ทันจะรู้เลยว่ามันคืองานอะไรและผิดกฎหมายไหม

"พ่อครับ"

"มึงไม่ต้องพูดเสี่ยเขาจะให้แกทำอะไรก็ทำๆไปเถอะอย่าเรื่องมาก"

"ได้ครับพ่อ"

ผมก้มหน้าแล้วถอนหายใจด้วยความสิ้นหวังก่อนจะเงยหน้าและสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเอยถามบ้างอย่างกับเสี่ยเพราะมันสำคัญสำหรับผมมากๆ

"เสี่ยครับ!"

"ว่าไง"

"งานที่จะได้ผมทำผิดกฎหทายไหมครับ"

เหล่าบริการ์ดที่มากับเสี่ยคนนั้นต่างทำหน้าตกใจเมื่อผมเอยถามคำถาม

แต่ผิดกับเสี่ยที่เอายิ้มเหมือนกับกำลังหัวเราะอยู่ในใจ

"แล้วนายคิดว่าไงละ"

"ผมไม่รู้ครับแต่ถ้าผิดกฎหายผมก็ขอไม่ทำ"

"ได้ถ้านายไม่ทำก็ได้แต่นายจะโอเคไหมละถ้าฉันจะส่งนายไปทำงานกับริซี่แทน"

ผมหยุดนิ่งไปสักพักก่อนจะถามเสี่ยไปอีกครั้ง

"งานอะไรหรอครับ"

เขาฉีดยิ้มส่งมาที่ผมก่อนจะตอบ

"บริการลูกค้า"

พอผมได้ยิ่งแบบนั้นผมก็เริ่มมั่งใจได้ระดับหนึ่งแล้วก็รีบตอบตกลงไปเพราะผมก็กลัวเสี่ยจะเปลี่ยนใจทำร้ายพ่อด้วย หลังจากจบเรื่องราวที่ผมกับพ่อเสี่ยงเกือบโดนรุมกระตืบตายผมก็ต้องกับมาเก็บของที่บ้านเพราะเสี่ยบอกว่าพรุ่งนี้จะโทรบอกในคนของเจ๊ริซี่มารับไปทำงาน แต่ผมก็อดเป็นห่วงพ่อไม่ได้อยู่ดีถึงพ่อจะไม่เคยรักผม ส่วนผมเองบ้างครั้งก็รู้สึกเกลียดพ่อมากแต่ผมก็ไม่สามารถทิ้งพ่อได้แต่วันนี้ผมกลับต้องจำใจทิ้งให้พ่ออยู่ที่นี้คนเดียวโดยทึ่ไม่รู่ว่าพ่อจะสร้างเรื่องจนตัวเองต้องเจ็บตัวอีกไหม....

และแล้ววันที่ผมต้องมาใช้หนี้แทนพ่อก็มาถึงพอผมมาถึงที่นี้มันก็ค่ำพอดีเลยแต่ทว่าทำไมกันก็ไหนเสี่ยบอกว่าเป็นผับแต่ที่ผมเห็นนี้มัน.....ผมก็ทรุดนั่งลงกับพื้นก่อนจะตะโกนในใจอย่างสุดเสียง ไม่จริงงงงง

ภาพตรงหน้านี้มันเป็นบาร์เกย์ชัดๆไม่ใช่ผับไว้เที่ยวเฉยๆแน่ผมพูดกับตัวเองในใจก่อนจะรีบลุกแล้วหันหลังพร้อมกับพุงตัวกำลังจะวิ่งหนีออกจากบาร์ไปแต่ผมก็ไปไหมได้เมื่อมีผู้ชาย2คนมายืนดักทางเข้าไปดูจะเป็นบริการ์ดแน่เลย โถ้เอ้ย นี้ฉันต้องมาทำงานเหี้ยไรเนี่ย

"เด็กใหม่หรอเจ๊"

ผมหันหลังกับไปมองทางต้นเสียงของชายคนหนึ่งที่กำลังยืนถอดเสื้อทีละชิ้นตามจำนวนเงินที่ผู้หญิงผมทองให้

"จ๊ะ นิค025"

"ว่าแต่ไอ้เด็กนี้ตัวตื่นกลัวที่นี้จะนะครับ"

ในขณะที่ผมกำลังอึ้งกับการบริการของพนันชายคนที่เจ๊ริซี่เรียกว่านิค025อยู่ผมก็ถูกดึงแขนจากด้านขวาและก็มีอะไรบ้างอย่างที่นิ่งๆมาแตะที่ริมฝีปากของผมและส่วนของนิ่งๆที่ดิ้นได้ก็เขามาในปากผมก่อนที่ผมจะเริ่มรู้สึกเหมือนเม็ดอะไรซะอย่างได้เข้ามาในปากผมด้วยผมพยายามผลักตัวของชายคนที่ดึงแขนผมเมื่อกี้ออกไป

"นายทำบ้าอะไร? แล้วเอาอะไรให้ฉันกิน?"

"ยาคลายกล้ามเนื้อ"

"ล้อเล่นใช่ไหม"

พอผมรู้ว่าไอ้เม็ดที่เข้าไปในปากผมเป็นคือยาคลายกล้ามเนื้อผมก็เริ่มรู้สึกเหมือนจะไม่มีแรงขึ้นมาซะอย่างนั้นและจู่ๆผมก็ทรุดลงนอนกับพื้นและเผลอสลบไปโดยที่ไม่รู้ตัว

เมื่อผมรู้สึกตัวอีกทีมันก็เช้าพอดี

"เป็นไงบ้างโดนไอ้เบนรับน้องสนุกไหม"

"ไม่เห็นสนุกเลยมันโครต ทุเรศมากว่าที่อยู่ๆก็มาจูบคนอื่น"

"ฮ่าฮ่าฮ่า จูบหรอนายคิดว่าที่โดนเมื่อคืนมัรแค่จูบหรอ"

ผมไม่เข้าใจในสิ่งที่ผู้ชายคนนี้พูดหรอกแต่พอจะเดาได้ว่าเมื่อค่ำไม่น่าแค่จูบแต่มันอาจรวมถึง.....

"ไอ้ภัค กวนตีนนะมึงกูแค่จูบมันเฉยๆไม่มีอะไรไปมากกว่านี้"

"อันนี้ฉันเป็นพยานให้ได้นะเพราะฉันก็อยู่ด้วยเมื่อคืนนายก็เห็น"

"คะ ครับ"

"นายชื่ออะไรหรอฉันชื่อนิคนะ ไอ้ที่จูบนายเมื่อค่ำชื่อเบนและไอ้คนที่ชอบกวนตีนคนไปทั่วชื่อภัค"

"ผะ ผมชื่อเค"

"เคหรอ"

"ไงจ๊ะเด็กๆ อ้าวเคฝืนแล้วสินะดีเลยฉันกำลังอยากคุยกับเธออยู่เลย เธอคงไม่เคยสินะ"

"คะ เคยอะไรครับ"

"ก็แบบเอย...จะว่าไงดี"

เจ๊ริซี่ยื่นมือทั้งสองข้างออกมาทำท่าทางให้ผมดู ทำเอาผมแทบช็อดจะเป็นลมอีกรอบได้เลย ผมดึงสติกลับมาก่อนจะรีบส่ายหัวไปมาปฏิเสธอย่างจริงจัง

"มะ ไม่ครับ"

เจ๊ริซี่มองหน้าผมก็จะพูดขึ้นมา

"ดีแล้วจ๊ะจะได้ราคาดีหน่อย"

เจ๊ริซี่ยิ้มก่อนจะหันไปพูดกับ3หนุ่มที่ยืนฟังอยู่ห่างๆ

"นิค เบน ภัคพวกเธอพาเคไปแปลงโฉมหน่อยนะนี้เงินจะ เคเจ๊ไปก่อนนะจ๊ะไว้คืนนี้เจอกันเดี๋ยวเจ๊จะจัดคนที่มีเงินเยอะๆเอาที่เปย์ไม่อั้นให้นะจ๊ะ"

"ดะ เดี๋ยวสิเจ๊ผมแค่อยากทำงานใช้หนี้เฉยๆ........ไปซะแล้ว เฮ้อ.."

"ทำใจเถอะตอนแรกพวกเราก็เหมือนนายนั้นแหละแต่สุดท้ายก็ต้องจำใจทำๆไป เอาละไปกันเถอะเดี๋ยวพวกเราจะแปลงโฉมนายเอง"

นิคพูดจบก็ส่งยิ้มมาให้ผมก่อนที่อีกสองคนจะมาจัยแขนทั้งสองข้างผมก่อนจะลากตัวของผมไปยันรถสปอร์ตคันสีดำ

"ว้าว โครตสวย"

"อยากได้หรอ"

เบนยิ้มให้ผม ผมพยักหน้าภัคมองมาที่ตรงก่อนจะพูดขึ้นมา

"ถ้านายอยากได้ก็ทำงานที่เจ๊บอกสิ"

ผมตกใจมากก็จะหยุดแล้วหันไปถาม3หนุ่มแบบอย่างรู้คำตอบจริงๆ

"ไอ้รถนี้พวกนายได้มาจากการทำงานแบบนี้หรอ"

ภัคหยักหน้าส่วนนิคกับเบนก่อนหยักตาม

"ไปเถอะเคไปซื้อของกัน"

เบนมาจับที่แขนของผมพร้อมส่งรอยยิ้มให้พรางพูดกับผมไปด้วย

ณ.ห้องสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง

"อันนี้ก็เท่นั้นเค"

"ฉันว่าเอาอันนี้ดีกว่า"

นิคกับเบนต่างพากันเลือกชุดให้กับผมในขณะเดี๋ยวกันภัคกับไม่เลือกอะไรให้ผมดูเห็นเขายืนอยู่ตรงแผนกชุดชั้นในผู้หญิงก่อนจะหยิบใาอันหนึ่งสีแดงเชียวละผมก็งงๆไม่กล้วถามแต่จู่ๆเขาก็ยื่นมาให้ผมแล้วก็บอกว่า

"มันเขากับนายดีนะ"

ผมยืนกำมัดกัดฟันไม่รู้จะด่าว่าอะไรดีแต่จู่ๆเสียงหัวเราะของ3คนก็ดังขึ้นมาทำเอาผมไปต่อไม่เป็นแต่จะว่าไปมันก็สนุกดีนะ

ผมเอื้อมไปจับชุดชั้นในที่มือภัคก่อนจะยิ้มให้พวกเขาแล้วก็เอยถาม

"มันเข้ากับฉันจริงเหรอ"

"เสียงหัวเราะที่ดังออกมาอยู่แล้วก็ยิ่งดังขึ้นไปอีกจนคนในร้านต่างพากันมองมาแต่แทนที่จะมองแล้วนิทากันกลับยืนหัวเราะและอมยิ้มตามไปด้วย

ฮ่าฮ่าฮ่า