Twenty of Us ยี่สิบเหตุผลที่เรารักกัน (Twokimdong) [AU-THAI]

::: CHAPTER 00 :::

#ยี่สิบทูคิมดง

::: INTRODUCTION :::

= KIM DONGHAN & KIM DONGHYUN =

สวัสดีนะทุกคน ผมชื่อเดย์นะ เรามาเล่นเกมทายใจกันเถอะ… อย่าพึ่งรีบเลื่อนหน้าจอลงไปดูอย่างอื่นก่อนนะ อยู่เล่นกับผมก่อน ผมมีคำถามมาถามพวกคุณทุกคนแค่ไม่กี่คำถามเอง… คำถามแรกเลยละกันนะ พวกคุณคิดเห็นยังไงกับตัวเลข “20” กันบ้าง บางคนอาจจะมองว่ามันก็เป็นแค่ตัวเลขธรรมดาๆ ไม่ได้มีจำนวนมากมายอะไรเลย บางคนก็อาจให้ค่าของตัวเลขยี่สิบว่าเป็นสิ่งที่มีค่ามากๆ ซึ่งผมก็เป็นคนหนึ่งที่ให้ค่ากับมันมากๆ เพราะมันเป็นตัวเลขที่บ่งบอกอะไรหลายๆอย่างในตัวผม ตัวเลขยี่สิบทำให้ผมเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ ตัวเลขยี่สิบทำให้ผมมีความสุข ตัวเลขยี่สิบทำให้ผมว่าผมมีชีวิตชีวา และที่แน่นอนที่สุด… ตัวเลขยี่สิบทำให้ผมเจอคนที่ใช่และรักที่สุด

เอาล่ะ คำถามที่สอง คุณคิดว่าเรื่องนี้จะเป็นแบบไหนกัน เริ่มต้นที่ต่างคนต่างเป็นเพื่อนบ้านกันอย่างในเรื่องทีรามิสุรึเปล่า เริ่มต้นที่เราเคยเป็นเพื่อนกันมารึเปล่า เริ่มต้อนจากศูนย์ถึงร้อยรึเปล่า หรือจะเริ่มต้นที่ร้อยจนถึงศูนย์ อา… ไม่สิ ต้องถามว่าเริ่มต้นจาก ศูนย์ถึงยี่สิบ หรือ ยี่สิบถึงศูนย์ กันแน่ เรื่องนี้จะเล่าแบบบุคคลที่สามแบบเรื่องอื่นๆที่ไรต์เตอร์เจ้าของเรื่องทีรามิสุมันชอบเขียนรึเปล่า หรือจะเป็นเล่าเรื่องแบบบุคคลที่สองที่คอยบรรยายเหมือนกับเขียนทั้งความรู้สึกของตัวละครและบรรยายการกระทำลงไปแบบเขียนไดอารี่ หรือจะเล่าแบบบุคคลที่หนึ่งที่รับรู้ได้ถึงความคิดทุกสิ่งอย่างภายในหัวและการกระทำของตัวละครที่ละเอียดแบบเขียนงานสะท้อนคิดส่งอาจารย์วิชาภาคของไอไรต์เตอร์มัน พวกคุณคิดว่ายังไงกัน คิดว่าไรต์มันจะดองทีรามิสุอีกนานไหม คุณให้อภัยไรต์เตอร์มันหน่อยนะ ทุกวันนี้มันก็อ่านนิยายอ่านเรื่องสั้นที่อาจารย์สั่งจนจะร้องไห้อยู่ละ และถ้าให้ได้มากกว่านี้ ให้โอกาสมันแก้คำผิดด้วยนะ พิมพ์ผิดบ่อยเหลือเกิน นิ้วมันอ้วนน่ะคุณ แล้วสายตามันก็ไม่ดี นะคุณนะ มันยิ่งโง่ๆอยู่

ก่อนที่ผมจะด่าไรต์มันไปมากกว่านี้ เรามาที่คำถามคำถามที่สามกันดีกว่า เป็นคำถามสุดท้ายละ คุณคิดว่าตัวเลข “20” ของเรื่องนี้คืออะไร

เงินยี่สิบบาทที่ไรต์มันใช้นั่งวินมอไซค์เข้าบ้านรึเปล่านะ…คงไม่ใช่ พอเถอะ เดี๋ยวไรต์มันไม่แต่งฟิคต่อ…

อายุยี่สิบรึเปล่านะ… ก็อาจจะเป็นไปได้ เพราะเรื่องทั้งหมดเริ่มต้นตอนที่ผมอายุสิบเก้าย่างเข้ายี่สิบพอดี และมันก็อาจจะมีการบรรยายเลื่อนเวลาไปเรื่อยๆตามความกาวของไรต์มัน

มียี่สิบตอนหรอ… อืม… จะถามว่าถูกมั้ย… มันก็… อืม… อาจจะเป็นไปได้นะ หรือก็อาจจะมากกว่านั้น ไม่ก็น้อยกว่านั้น

ตัวละครยี่สิบตัวหรอ… คุณคิดว่าไรต์มันจะเขียนหรอคุณ ให้มันเขียนทีรามิสุให้จบก่อนเถอะ ผมล่ะสงสารคนรออ่าน ขนาดคู่เดียวตอนสั้นๆมันยังดองจนเหม็นเปรี้ยวเลยคุณ

ยี่สิบหน้าต่อตอน… อาจจะนานหน่อยนะคุณ มันขี้เกียจจะตาย ทุกวันนี้มันตัดจบที่สิบหน้าตลอดแหละ

ของยี่สิบอย่าง… ใกล้เคียงนะ แต่คำตอบมันเป็นนามธรรมอ่ะคุณ จับต้องไม่ได้ แต่มันสะเทือนอารมณ์มากๆ

.

.

.

เหตุผลหรอ… อื้ม! นั่นแหล่ะ!! สิ่งที่ผมคิดเอาไว้ มันคือเหตุผลยี่สิบอย่างของผม… ไม่สิ มันคือ ยี่สิบเหตุผลของเรา

.

.

.

“ยี่สิบเหตุผล… ที่เรารักกัน”

ผมว่ามันอาจจะไม่ใช่ชื่อเรื่องที่หวือหวาอะไรมากหรอก แต่ผมก็หวังว่าคุณจะชอบมัน และคุณอาจจะสงสัยว่าทำไมถึงเป็นคำว่า ยี่สิบเหตุผลของ“เรา”

.

.

.

ก็เพราะว่าผมไม่ได้เล่าคนเดียวไงคุณ มีอีกคนหนึ่งนะ ที่จะรอเล่าเรื่องนี้ไปพร้อมๆกับตัวผม แต่ก็อาจจะนานหน่อยนะครับ เพราะเจ้าตัวคงจะมาโผล่อีกทีก็ตอนที่สามแล้ว แต่ผมอยากให้คุณมองสลับมุมมองกันระหว่างที่ตัวผมกับอีกคนหนึ่งเล่านะ มันจะคนละความรู้สึกกันเลย ผมอาจะเล่าในมุมมองผู้ชายมาดกวนๆ แต่คุณมองในมุมมองของเขา คุณจะเห็นภาพเลยว่ามันสดใสมากๆเหมือนกับดวงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ผลิเลย

เอ้อ ลืมไป ที่นี่ประเทศไทยเนอะ มีที่ไหนฤดูใบไม้ผลิ มีแต่ฤดูร้อน ฤดูโคตรร้อน และฤดูชิบหายวายวอด

เอาเป็นว่าผมขอจบแค่นี้ก่อนดีกว่า ก่อนที่มันจะไปไกลมากกว่านี้ รบกวนรอกันอีกสักนิดนะครับ เอาเป็นว่าถ้าไรต์มันจบเรื่องทีรามิสุเมื่อไหร่ ผมจะมาเล่าตอนแรกของผมละกันนะครับ ขอบคุณมากๆนะ

คิมดงฮัน

เดย์ – ดลยุทธ์

คิมดงฮยอน

ดิน – ดรัณ

คิมซังกยุน

กังหัน – กฤษฎา

ทาคาดะ เคนตะ

เคน – คิริน

ควอนฮยอนบิน

บอม – บุรินทร์

คิมยงกุก

หลิว - กวี

TBC

.

.

.