The chain ล่ามโซ่รักล็อกหัวใจนาย (ผี) มาดกวน
เพราะความซุ่มซ่ามที่มีติดตัวมาตั้งแต่เกิดราวกับเป็นพรสวรรค์ จึงทำให้ ฟลาวเวอร์ ต้องมาถูกล่ามโซ่ติดกับ ผี...ความจำเสื่อมที่มีหน้าตาเหมือนคนที่เธอชอบยังกะเกะ ตลอด 24 ชั่วโมง!!
ผู้เข้าชมรวม
170
ผู้เข้าชมเดือนนี้
10
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
เพราะความซุ่มซ่ามที่มีติดตัวมาตั้งแต่เกิดราวกับเป็นพรสวรรค์
จึงทำให้ ‘ฟลาวเวอร์’ ต้องมาถูกล่ามโซ่ติดกับ ‘ผี’...ความจำเสื่อม
ที่มีหน้าตาเหมือนคนที่เธอชอบยังกะเกะ ตลอด 24 ชั่วโมง!!
‘ฮึก~ อย่าทิ้งฉันไป ขอร้องล่ะ อย่าจากกันไปแบบนี้เลย’
สายฝนที่โปรยลงมา พร้อมกับหยดน้ำตาพรั่งพรูออกมาอาบแก้มทั้งสองข้าง
ภาพตรงหน้าเริ่มพร่ามัว เขาดูเลือนราง และจางหายไปในที่สุด
ทิ้งไว้เพียงภาพเหตุการณ์ที่เริ่มชัดเจนขึ้น
...ในความทรงจำของเธอ
บทนำ
ณ ระเบียงชั้น 3 อาคารวิทยาศาสตร์ ของโรงเรียน ‘เซนต์ฮอว์คเวล ซันโกลรอยอลแมรี่’
ตึกๆๆๆๆ
“แฮ่กๆ” เสียงฝีเท้าดังขึ้น พร้อมกับเสียงหายใจหอบรัวๆ ในขณะที่ฉันกำลังวิ่งฝ่าเหล่านักเรียนซึ่งทั้งเดินสวนมา และยืนจับกลุ่มคุยกันอยู่ตรงระเบียงทางเดิน
เนื่องจากผู้คนค่อนข้างหนาแน่น ฉันจึงต้องพยายามเบียด เสียด แทรก และ กระแทกไหล่ของพวกเขาเพื่อฝ่าไปให้ได้
ตุบ! ผลัวะ! ปึก!
“กรี๊ดดดดดดดดด! ยัยบ้าแกกล้าวิ่งชนฉันหรอ! ถ้าฉันล้มหัวฟาดพื้นขึ้นมาจะทำยังไงห๊าาาาาา!!” สาวปากแดง คิ้วหนา หน้าขาว คอลำโพงที่ฉันวิ่งชน แผดเสียงเซอราวด์จนคนทั้งอาคารพร้อมใจกันยกมือขึ้นมาปิดหูแทบไม่ทัน -^-
“เพลาๆ หน่อยดิป้า เกิดสะดุดกระเด็นตกตึกขึ้นมา พวกผมกลัวอาคารนี้จะเฮี้ยน ฮ่าๆ” หนึ่งในเด็กปากเสียกลุ่มหนึ่งที่ฉันกำลังวิ่งผ่าน เอ่ยปากถามหาหมัดเรียกเลือดกำเดา และลูกเตะฟันหน้าหักทันที -_-^
“นี่ยัยชะนีแอ๊บแบ๊ว หล่อนเดินดีๆ ไม่เป็นรึไง? จะรีบวิ่งไปตามควายที่ไหนย๊ะ!” กระเทยร่างยักษ์จิ๊ปากจิ๊คอพูด
และสุดท้าย “*-$@_#%$^%@_#$%*%&_*^@^&*)#*$#@!” ประโยคเหล่านี้ถูกตะโกนออกมาจากทุกที่ ราวกับทุกคนร่วมใจกันรุมด่าฉัน โดยไม่ได้นัดหมาย -*-
แม้จะรู้ว่าการที่ฉันมาวิ่งบนอาคารเรียนแบบนี้มันผิดกฎของโรงเรียนที่ค่อนข้างขึ้นชื่อเรื่องความเข้มงวด และทำให้ใครหลายๆ คนเดือดร้อน แต่ตอนนี้ ณ เวลา [ 11:59 น. ] ซึ่งเป็นตัวเลขล่าสุดที่สายตาของฉันเหลือบมองดูนาฬิกาข้อมือ และมันส่งผลต่อการวิ่งของฉันที่แทบจะบินไปด้วยความเร็วแสง - -‘
O.O! โอ๊ะ! นั้นไง ห่างจากรัศมีสายตาของฉันไปประมาณ 10 เมตร ซึ่งเป็นระยะที่ฉันสามารถมองเห็นประตูห้องเจ๊ปอบจอมโหด โคตรละเอียด
อีกนิดเดียวรายงานในมือฉันก็จะไปถึงโต๊ะเจ๊ปอบแล้ว ถ้าส่งช้าไปวินาทีเดียวละก็นิยายเรื่องนี้อาจจะไม่มีนางเอกเลยก็ได้ -*- ต้องทันสิ ทันแน่นอน!
แต่แล้วความหวังอันริบหรี่ที่กำลังเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ ก็ดับลงเมื่อ…
กรึก! ฟิ้วววว~
ปลายเท้าขวาของฉันสะดุดอะไรบ้างอย่าง ซึ่งจะส่งผลให้ฉันล้มหน้ากระแทกพื้นในไม่ช้า เอ่อคือ มันก็น่าอายนะที่จะบอกว่า ฉัน…สะดุดข้อเท้าซ้ายของตัวเอง -*- และด้วยความตกใจจึงส่งผลให้รายงานในมือของฉันปลิวแหวกอากาศออกไปรับลมแทบจะทันที
“ม่ายยยยยยย~ >.<” ฉันร้องเสียงหลง พร้อมกับระบบประมวลผลในสมองที่สั่งให้เปลือกตาของฉันเลื่อนปิดลง
ทันใดนั้นเอง สวรรค์ก็ส่ง…อะไรมาว่ะ?
ตุบ!
ก่อนที่ใบหน้าขาวเนียนของฉันจะพุ่งลงไปถูกับพื้น ทั้งร่างกายและใบหน้าก็รู้สึกถึงแรงกระแทกเบาๆ กับอะไรนุ่มๆ ที่มาเข้ามารับร่างของฉันไว้เอาทัน
เมื่อลืมตาขึ้นมาเสื้อลายสก็อตสีแดงดำซึ่งเป็นเครื่องแบบของเซนต์ฮอว์คเวลก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า ฉันรู้ได้ทันทีเลยว่าบุคคลตรงหน้าไม่สามารถเป็นผู้หญิงได้แน่นอน เนื่องจากใบหน้าของฉันเพิ่งแนบกับ…แผงอก? …ของร่างสูงตรงหน้า?
เมื่อเลื่อนสายตาขึ้นไปมองหน้าเจ้าของร่างสูงที่โอบร่างของฉันเอาไว้ ก็ทำให้ฉันผงะทันที
( O[]O)! ---> (-_-‘ )
ผลงานอื่นๆ ของ miwtoo. ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ miwtoo.
ความคิดเห็น