The chain ล่ามโซ่รักล็อกหัวใจนาย (ผี) มาดกวน

เพราะความซุ่มซ่ามที่มีติดตัวมาตั้งแต่เกิดราวกับเป็นพรสวรรค์

จึงทำให้ ‘ฟลาวเวอร์’ ต้องมาถูกล่ามโซ่ติดกับ ‘ผี’...ความจำเสื่อม

ที่มีหน้าตาเหมือนคนที่เธอชอบยังกะเกะ ตลอด 24 ชั่วโมง!!
 

 

‘ฮึก~ อย่าทิ้งฉันไป ขอร้องล่ะ อย่าจากกันไปแบบนี้เลย’

สายฝนที่โปรยลงมา พร้อมกับหยดน้ำตาพรั่งพรูออกมาอาบแก้มทั้งสองข้าง

ภาพตรงหน้าเริ่มพร่ามัว เขาดูเลือนราง และจางหายไปในที่สุด

ทิ้งไว้เพียงภาพเหตุการณ์ที่เริ่มชัดเจนขึ้น

...ในความทรงจำของเธอ

บทนำ

ณ ระเบียงชั้น 3 อาคารวิทยาศาสตร์ ของโรงเรียน ‘เซนต์ฮอว์คเวล ซันโกลรอยอลแมรี่’

            ตึกๆๆๆๆ

“แฮ่กๆ” เสียงฝีเท้าดังขึ้น พร้อมกับเสียงหายใจหอบรัวๆ ในขณะที่ฉันกำลังวิ่งฝ่าเหล่านักเรียนซึ่งทั้งเดินสวนมา และยืนจับกลุ่มคุยกันอยู่ตรงระเบียงทางเดิน

เนื่องจากผู้คนค่อนข้างหนาแน่น ฉันจึงต้องพยายามเบียด เสียด แทรก และ กระแทกไหล่ของพวกเขาเพื่อฝ่าไปให้ได้

ตุบ! ผลัวะ! ปึก!

“กรี๊ดดดดดดดดด! ยัยบ้าแกกล้าวิ่งชนฉันหรอ! ถ้าฉันล้มหัวฟาดพื้นขึ้นมาจะทำยังไงห๊าาาาาา!!” สาวปากแดง คิ้วหนา หน้าขาว คอลำโพงที่ฉันวิ่งชน แผดเสียงเซอราวด์จนคนทั้งอาคารพร้อมใจกันยกมือขึ้นมาปิดหูแทบไม่ทัน -^-

“เพลาๆ หน่อยดิป้า เกิดสะดุดกระเด็นตกตึกขึ้นมา พวกผมกลัวอาคารนี้จะเฮี้ยน ฮ่าๆ” หนึ่งในเด็กปากเสียกลุ่มหนึ่งที่ฉันกำลังวิ่งผ่าน เอ่ยปากถามหาหมัดเรียกเลือดกำเดา และลูกเตะฟันหน้าหักทันที -_-^

“นี่ยัยชะนีแอ๊บแบ๊ว หล่อนเดินดีๆ ไม่เป็นรึไง? จะรีบวิ่งไปตามควายที่ไหนย๊ะ!” กระเทยร่างยักษ์จิ๊ปากจิ๊คอพูด

และสุดท้าย “*-$@_#%$^%@_#$%*%&_*^@^&*)#*$#@!” ประโยคเหล่านี้ถูกตะโกนออกมาจากทุกที่ ราวกับทุกคนร่วมใจกันรุมด่าฉัน โดยไม่ได้นัดหมาย -*-

แม้จะรู้ว่าการที่ฉันมาวิ่งบนอาคารเรียนแบบนี้มันผิดกฎของโรงเรียนที่ค่อนข้างขึ้นชื่อเรื่องความเข้มงวด และทำให้ใครหลายๆ คนเดือดร้อน แต่ตอนนี้ ณ เวลา [ 11:59 น. ] ซึ่งเป็นตัวเลขล่าสุดที่สายตาของฉันเหลือบมองดูนาฬิกาข้อมือ และมันส่งผลต่อการวิ่งของฉันที่แทบจะบินไปด้วยความเร็วแสง - -‘

O.O! โอ๊ะ! นั้นไง ห่างจากรัศมีสายตาของฉันไปประมาณ 10 เมตร ซึ่งเป็นระยะที่ฉันสามารถมองเห็นประตูห้องเจ๊ปอบจอมโหด โคตรละเอียด 

อีกนิดเดียวรายงานในมือฉันก็จะไปถึงโต๊ะเจ๊ปอบแล้ว ถ้าส่งช้าไปวินาทีเดียวละก็นิยายเรื่องนี้อาจจะไม่มีนางเอกเลยก็ได้ -*- ต้องทันสิ ทันแน่นอน!

แต่แล้วความหวังอันริบหรี่ที่กำลังเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ ก็ดับลงเมื่อ…

กรึก! ฟิ้วววว~

ปลายเท้าขวาของฉันสะดุดอะไรบ้างอย่าง ซึ่งจะส่งผลให้ฉันล้มหน้ากระแทกพื้นในไม่ช้า เอ่อคือ มันก็น่าอายนะที่จะบอกว่า ฉัน…สะดุดข้อเท้าซ้ายของตัวเอง -*- และด้วยความตกใจจึงส่งผลให้รายงานในมือของฉันปลิวแหวกอากาศออกไปรับลมแทบจะทันที

“ม่ายยยยยยย~ >.<” ฉันร้องเสียงหลง พร้อมกับระบบประมวลผลในสมองที่สั่งให้เปลือกตาของฉันเลื่อนปิดลง

ทันใดนั้นเอง สวรรค์ก็ส่ง…อะไรมาว่ะ?

ตุบ!

ก่อนที่ใบหน้าขาวเนียนของฉันจะพุ่งลงไปถูกับพื้น ทั้งร่างกายและใบหน้าก็รู้สึกถึงแรงกระแทกเบาๆ กับอะไรนุ่มๆ ที่มาเข้ามารับร่างของฉันไว้เอาทัน

เมื่อลืมตาขึ้นมาเสื้อลายสก็อตสีแดงดำซึ่งเป็นเครื่องแบบของเซนต์ฮอว์คเวลก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า ฉันรู้ได้ทันทีเลยว่าบุคคลตรงหน้าไม่สามารถเป็นผู้หญิงได้แน่นอน เนื่องจากใบหน้าของฉันเพิ่งแนบกับ…แผงอก? …ของร่างสูงตรงหน้า?

เมื่อเลื่อนสายตาขึ้นไปมองหน้าเจ้าของร่างสูงที่โอบร่างของฉันเอาไว้ ก็ทำให้ฉันผงะทันที

(  O[]O)! --->  (-_-‘  ) 

จิ้มเลยจร้า