My last love ไม่มีวันเปลี่ยนใจไปจากเธอ

               เขาคือรักแรกที่ทำให้เธอเชื่อว่าเทพนิยายมีจริง เธอฝันถึงการแต่งงานและ ‘อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไป’ แต่เมื่อเขาจากไปโดยไม่ร่ำลา ไม่มีเหตุผลใดๆ เธอก็จำต้องตัดใจและสร้างชีวิตของตัวเอง แต่วันนี้เมื่อเขากลับมาแล้วขอโอกาสเริ่มต้นใหม่ เธอจะแน่ใจในรักครั้งนี้ได้อย่างไร ในเมื่อเธอไม่ใช่สาววัยใสคนเดิมแล้ว 

                   “ไอ้พี่เฮง มาได้ยังไง” ผู้ชายสูงใหญ่ล่ำสัน ตัดผมทรงหัวเกรียนที่เป็น ‘รักแรก’ ของเธอยืนหลอกหลอนอยู่ตรงหน้า   

                    “จุ๊ๆๆ ไม่เอาๆ ท่านั้นเขาสงวนไว้ใช้กับสาวๆ พวกสาวเหลือน้อยแบบน้องตาตี่ทำแล้วไม่งามจ้ะ เชื่อพี่เฮงนะ” พ.ต.ต.ดนย์ในชุดเครื่องแบบครึ่งท่อนส่ายนิ้วชี้ไปมา ทำหน้าตายียวน

                “ไอ้...ไอ้ พี่หัวเขียง มาได้ยังไง อ้อ...นายนั่นเป็นเพื่อนรักพี่นี่ใช่ไหม คงโทรไปบอกให้มาแยกฉันออกจากเพื่อนล่ะสิ” แก้วตาหมายถึงอริญชย์ แฟนหนุ่มของเพื่อนสนิทเธอที่นั่งเฝ้ากันแจอยู่ในห้อง แถมยังล็อคประตูกีดกันไม่ให้เธอกลับเข้าไปหาเพื่อนเสียอีกด้วย

                สารวัตรหนุ่มถึงกับหัวเราะก๊ากออกมาทันที เมื่อได้ยินคำเรียกขานของคนตรงหน้า “ปากคอยังจัดจ้านเหมือนเดิมไม่มีผิด นี่ต้องรักพี่เฮงมากแน่ๆ ผ่านมาสิบห้าปีแล้วน้องตายังเรียกพี่เหมือนเดิมเลย”

                ใช่สิ รักมาก รักจนแทบจะเสียคน เมื่อจู่ๆ คนตรงหน้าก็หนีหายไปโดยไม่ร่ำลา แก้วตาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นกับความสัมพันธ์ที่กำลังงอกงาม จนเธอฝันหวานว่าจะได้แต่งงานกับนายตำรวจหนุ่ม จู่ๆ เขาก็เป็นฝ่ายตัดการติดต่อทุกทาง เธอร้องไห้อยู่สามวันสามคืนแล้วก็ลุกขึ้นเดินหน้าต่อ เพราะความรักไม่ช่วยให้ปากท้องอิ่ม คิดว่าลืมคนตรงหน้าไปแล้ว กระทั่งกลับมาเจอกันอีกในวันนี้

                

                         ระหว่างที่ใช้ผ้าเย็นชื้นเช็ดไล่จากแผ่นท้องลงไปยังต้นขาแข็งแกร่งด้วยกล้ามเนื้อ แก้วตา  ปรายตามองรูปรอยในกางเกงตัวเล็กสีดำเพียงแว่บเดียวแล้วหน้าร้อนวาบ พยายามจับสายตาไปที่อื่น   แต่พักเดียวความอยากรู้อยากเห็นก็เข้าครอบงำ อดหันไปมองอีกไม่ได้ มองแล้วต้องขยี้ตาเพราะเหมือน...เหมือนมันจะขยับได้ หรือเธอตาฝาดเพราะความง่วงนอน คิดได้แบบนั้นเลยสลัดศีรษะ       แล้วละสายตาจากจุดล่อแหลม ขยับขึ้นไปเช็ดหน้าตาเนื้อตัวท่อนบนของคนเมาอีกรอบ

                ‘กรี๊ด มัน...มันไม่เหมือนเดิม’ ดวงตาหาเรื่องวนกลับไปจุดเดิมแล้วกรีดร้องออกมาในใจ แก้วตารีบปาผ้าชื้นๆ ลงไปบัง ‘พื้นที่ล่อแหลม’ ทันทีแล้วขยับตัวจะลุกขึ้น แต่มือแข็งๆ ของคนเมากลับคว้าหมับแล้วดึงเธอล้มลงไปซบที่อกแน่นตึง

                “จะไปไหน ยังเช็ดไม่ทั่วเลย” เสียงนั้นฟังทุ้มพร่าแปลกๆ แต่ไม่ยานคางเหมือนคนเมาสักนิด แก้วตาพยายามดึงตัวออกสุดแรงแต่กลับถูก ‘คนเมา’ พลิกลงไปนอนด้านล่าง ต้องแหงนหน้าอ้าปากค้างมองดวงตาวาววับและเนื้อตัวแข็งๆ ที่คร่อมอยู่ด้านบน......

                    “ตอบมา หนีพี่ทำไม”

                “ก็บอกแล้วว่าไม่ได้หนี ไม่ได้หนี เอ๊ะ! พี่เฮงนี่พูดไม่รู้เรื่อง” ทำเสียงโมโหใส่เสียเลย

                “ผู้หญิงอะไร นิสัยไม่ดี ฟันแล้วทิ้ง ทำคนอื่นเขาเสียหายแล้วไม่รับผิดชอบ”

                “หา!” แก้วตาถึงกับไปไม่เป็น มันควรจะเป็นเธอหรือเปล่าที่พูดประโยคนั้น

                “ใครรู้เข้าพี่คงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน” คราวนี้ถึงขั้นซบหน้าลงมาที่ซอกคอหอมๆ แล้วคร่ำครวญต่อ “เกิดมาจนอายุขนาดนี้ไม่เคยเจอแบบนี้เลย น้องตาเป็นคนแรกที่ทำกับพี่เฮงแบบนี้ เสียใจจริงๆ นะเนี่ย” คราวนี้ไม่แค่ซบหน้าลงที่ซอกคอแล้ว แต่แขนแข็งๆ กอดร่างเล็กบางกว่าไว้เสียแน่น

                “เอ้อ...พี่เฮง คือ...” แก้วตาอึกอัก จนถ้อยคำจะเอ่ย ได้แต่เอามือลูบแผ่นหลังกว้างๆ เป็นเชิงปลอบโยน สักพักก็นึกได้ว่าคนที่ถูก ‘ฟันแล้วทิ้ง’ น่าจะเป็นฝ่ายหญิงมากกว่าเลยผลักร่างสูงใหญ่ที่กอดไว้แน่นออก แต่แรงมดหรือจะสู้แรงช้าง ทั้งผลักทั้งดันเท่าไร คนที่แปลงร่างเป็นงูเหลือมก็กอดไว้อยู่อย่างนั้นแถมยังจับบทคร่ำครวญต่อ

                “น้องตาใจร้าย ทำร้ายจิตใจพี่เฮง”

เรื่องนี้เป็นนิยายรักที่พล็อตไม่ซับซ้อน อ่านเพลินๆ

เขียนเบาๆ สลับจากเรื่องดราม่าหนักๆ ที่เคยเขียนนะคะ