ซ่อนรักลวงแค้น

อริญชย์ แสงรังสีไพศาล

     ผู้ถือคติ 'ตาต่อตา ฟันต่อฟัน' 'แค้นนี้ 20 ปียังไม่สาย' ยิ่งมีเหยื่อแสนหวาน   มาเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นด้วยแล้ว เขาจะตามแก้แค้นจนสุดโลก

จะจองเวรทุกชาติทุกภพไป

ปรีชญา อายุวัฒน์

     สาวสองบุคลิก ผู้ซ่อนตัวตนไว้ภายใต้ชุดสูทแสนเชย ท่าทีเคร่งขรึม เป็นลูกสาวที่พ่อไม่ต้องการ และต้องตกเป็นเหยื่อแค้นโดยไม่ทันตั้งตัว แต่เรื่องอะไรจะงอมืองอเท้า คนมีปัญญาย่อมหาทางพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส

 

                                   “อ้อ...เด็กดีของพ่อกลับมาแล้ว นึกว่าจะเก่ง จะดื้อได้ตลอดรอดฝั่ง” คนพูดยืนกอดอกสูงตระหง่านอยู่ตรงหน้า มองหน้าบึ้งๆ ตาวาวๆ ของคนตัวเล็กกว่าด้วยสายตาขบขันปนเยาะอย่างไรพิกล “กลับไปให้พ่อจับแต่งตัว ใส่พานถวายซีอีโอของพิชญกรุ๊ป รูปหล่อ พ่อรวย ทำงานเก่ง ครบสูตร แต่ชีวิตคุณคงจืดชืดแย่ถ้าต้องอยู่กับผู้ชายแบบนั้น”

                    “เขาดีกว่าคุณ เป็นสุภาพบุรุษกว่าคุณไม่รู้กี่เท่า” เถียงพลางถอยร่นพลางเมื่อร่างสูงขยับเข้าประชิด ไม่รู้ทำไม เมื่ออยู่กับผู้ชายคนนี้เธอไม่สามารถทำตัวเป็นปรีชญาผู้สงบนิ่งเยือกเย็นได้เหมือนที่ทำต่อหน้าคนอื่นๆ

                    “นั่นผมไม่เถียงหรอก แต่เป็นคนดีที่น่าเบื่อเป็นบ้า แล้วผมว่า...” ร่างสูงขยับเข้ามาใกล้ กดดันจนร่างของปรีชญามาพิงอยู่กับซุปเปอร์คาร์สีเงินวาว นิ้วเรียวๆ แตะลงมาตรงเนินเนื้อเหนือหัวใจที่กำลังเต้นกระหน่ำ ก่อนเอ่ยวาจาด้วยเสียงทุ้มพร่าที่ข้างหู “เขาคงไม่ทำให้หัวใจคุณเต้นได้แรงขนาดนี้ คงไม่ทำให้เลือดคุณลุกเป็นไฟได้เหมือนผมหรอก จริงไหม” 

                    “จะรีบไปไหนยังไม่สว่างเลย” คนถามนั่งอย่างสบายอารมณ์ สีหน้าอิ่มเอวราวกับแมวที่เพิ่งละเลียดนมมาชามโต มีผ้าห่มพาดตักไว้อย่างหมิ่นเหม่ ปล่อยอกแกร่งเปลือยท้าสายตาทำเอาคนมองอดหน้าแดงไม่ได้

                    “ฉันจะกลับบ้าน” ปรีชญาเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายที่ถูกทิ้งไว้ส่งๆ ที่โต๊ะหน้ากระจก คนบนเตียงลุกขึ้นทั้งที่ตัวเปล่าเข้าไปโอบกอดด้านหลังร่างเล็กไว้แนบแน่น

                    “ง่ายๆ แบบนี้เหรอ” กระซิบเสียงพร่าอยู่ที่ริมใบหูบอบบาง มือไม้ไต่ระตามเนื้อตัว ก่อกระแสวาบหวามให้คนในอ้อมกอด

                    “ทำไมต้องทำให้ยาก” คนตอบพยายามข่มอารมณ์ประหลาดล้ำที่แลบเลียอยู่ในเนื้อในตัวให้ดับลง แล้วย้อนถามด้วยเสียงที่บังคับให้นิ่งสนิทไม่บอกอารมณ์ คนที่โอบอยู่ด้านหลังซึ่งสูงใหญ่กว่าเป็นเท่าตัว ทำเสียงถอนหายใจเหมือนเสแสร้ง

                    “ผมไม่เคยนอนกับสาวบริสุทธิ์ ไม่ได้คิดไว้ว่าท่าทีของเธอจะเป็นยังไง หลังจากเสียสิ่งมีค่าที่เก็บรักษาไว้นานถึงสามสิบห้าปี แต่ไม่คิดว่าจะออกมาในรูปนี้”

                    “แล้วคุณคาดหวังอะไร”

                    “อาการเขินอาย หรือไม่ก็ร้องไห้เสียดายตัว หรือเรียกร้องความรับผิดชอบละมั้ง”

                    “ทำไมฉันต้องทำอย่างนั้นด้วย”

                    “คุณทำได้ยังไง ทำร้ายคนที่ฉันรักได้ยังไงตอนที่คุณ...คุณมายุ่งกับฉัน” คราวนี้ฝ่ามือเล็กๆ ฟาดลงไปที่ซีกหน้าหล่อคมอีกด้าน หน้าขาวๆ ของอริญชย์แดงขึ้นเป็นปื้นทันตาเห็น

                    ปรีชญากำมือเล็กๆ ไว้แน่น ในยามนี้เธอเกลียดตัวเองที่สุด รู้ทั้งรู้ว่าการเข้ามาของผู้ชายคนนี้มีเบื้องหลัง แต่ยังถลำตัวและหัวใจลงไปถึงขนาดนี้

                คนถูกประทุษร้ายยังคงยืนนิ่ง ไม่มีวี่แววจะตอบโต้กลับ ได้แต่ก้มมองใบหน้าเล็กๆ ที่มีน้ำตาอาบแก้มด้วยดวงตาลึกล้ำ

                “อย่า-มา-มอง-ฉัน-แบบ-นั้น-อีก-คุณ-ไม่-มะ...มี-สะ...สิทธิ์...” เอ่ยเน้นทีละคำด้วยเสียงขาดห้วงเพราะแรงสะอื้น ก่อนดวงตาที่เอ่อคลองด้วยหยาดน้ำตาจะปิดลง ร่างเล็กๆ ทรุดลงเกือบจะกองกับพื้นแล้ว แต่อริญชย์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าผวามารับไว้เสียก่อน

***ติดตามความเข้มข้น ครบรสได้ในรูปเล่ม***

เรื่องนี้เคยตีพิมพ์และออกอีบุ๊กกับสำนักพิมพ์ทัช

หมดสัญญาแล้ว นักเขียนเลยนำมาทำอีบุ๊กเอง

โหลดได้ราคาเบา 12 สิงหานี้ค่ะ