รักวุ่นวายในบ้านธูจู

"นี้คยูนายคิดหรือยังอ่ะว่า..วันเกิดมินปีนี้จะให้อะไร" คิบอมแอบกระซิบข้างหูของคยู

เพราะวันพรุ่งนี้เป็นวันสำคัญของมิน คนสำคัญของคยู

"แน่นอน ฉันเตรียมของไว้แล้วล่ะ" คยูพูดทำท่าคิดเรื่องที่จะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้

แต่บอมยังไม่วายถาม

"อะไรอ่ะ บอกหน่อยเดะ" คิบอมอ้อนคำหน้าตาแบ๋วๆ

"ไม่บอก" คยูหันหน้าหนี

"บอกหน่อยเดะ นี้นายจะหนีไปไหนอ่ะ มาบอกกันก่อนซิ" คยูรำคาญในอาการขี้สงสัยของบอมจึง

เดินหนีมาด้านหลังซะ

สร้อยข้อมือรูปดาวจี้เพชรสีชมพูสีที่มินชอบแน่นนอนว่าคยูคนนี้ไม่เคยลืมมันเลย

มือขาวเปิดโทสับพิมข้อความอย่างคล่องมือ

~ซองมิน พรุ่งนี้ฉันขอจองตัวนายตอนเย็นได้ไหม เจอกันหน้าตึกsm 6โมงเย็นแล้วฉันจะรอ~

----จัดเก็บ--- คยูได้เพียงแค่จัดเก็บข้อความนั้นไว้

"ค่อยส่งดีกว่า"

"ซองมินพอแค่นี้ละกลับเถอะ" เสียงผู้จัดการวงท่าทางอารมณ์ดี

"มิน พรุ่งนี้วันเกิดนาย"เรียวถาม

"คยูจะให้อะไรอ่ะ" มินหน้าก้มแดงๆไว้ได้แต่ยิ้มเล็ก

"ยังไม่รู้เลยคยูยังไม่ได้บอก..แต่ฉันกะจะไปกินด้วยกันอ่ะ" น้ำเสียงอายของคนตัวเล็ก

ชวนให้เพื่อนตรงหน้ายิ้มได้ เรียวหยิกที่แก้มอมชมพูเบาๆ

ซองมิน กับ เรียวพากันเดินขึ้นบ้านอย่างสบายใจ..

"ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ" ซองมินบอกเรียวก่อนจะเข้าไปเอาเสื้อผ้า ผ้าเช็ดตัวสีชมูน่ารัก..

ซองมินเดินตรงริ่วๆไปที่ห้องน้ำแต่แล้ว

"ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก"

ภาพตรงหน้าชายหนุ่มหน้าตี๋ยืนอยู่มีเพียงผ้าเช็ดตัวพันช่วงล่างไว้เท่านั้น ไม่ได้เพราะความ

เขินเพราะมินนั้นก็เป็นผู้ชายแต่เพราะความตกใจ ต่างหาก

"นายเป็นใครอ่ะ" ซองมินขยับตัวไปมาท่าทีรุกรน

"มีอะไรกัน เฮ้ย...นายเป็นใครอ่ะ" เรียวที่วิ่งมาตามเสียงกรี๊ดของซองมิน ถามคนตรงหน้า

"พี่ชินดงบอกให้มาอาบน้ำห้องนี้อ่ะคับ เพราะห้องพี่ชินดงก็อกมันแตก ผมลืมบอกไปนะคับ"

"ผมชื่อ  แฮนรี่คับ"

.....................

......................

..............................

"คือ ขอโทษด้วยที่ไม่ได้บอกเธอไว้" ชินดงชายหนุ่มร่างท้วมใจดีบอก..

"ไม่เป็นไรหรอก หน้าตานายแปลกนะ คือแบบไม่เหมือนคนเกาหลีเลย"

เรียวถามคนตรงหน้าอย่างตั้งใจ

"ผมเป็นคนจีนคับ"

"อื้อ เด็กป๋า" เรียวพูดเหมือนถึงบ้านเดียวกับป๋าแต่ชินดงว่า

"เด็กเจ๊ ต่างหาก" ชินดงพูดก่อนจะพาทั้งห้องหัวเราะ แฮนรี่ยิ้มอย่างอายๆ..(คู่ใหม่ เจ๊*แฮนรี่อิอิ)

.......................

...............................

----ตึ้ง---- 1 ข้อความใหม่

..............................

..........................

~ซองมิน พรุ่งนี้ฉันขอจองตัวนายตอนเย็นได้ไหม เจอกันหน้าตึกsm 6โมงเย็นแล้วฉันจะรอ~

ขอความชวนอมยิ้มของคยูซึ่งคนส่งทำใจอยู๋เนิ่นนานก็มาถึง

"มีอะไรหรอซองมิน"เรียวหันมาถามเพื่อนรักที่นั่งยิ้มอยู่คนเดียว

"อ๋ฮป่าวๆ"

-------------------------------------เช้าวันเกิดซองมิน

"จุ๊บ HBDเพื่อนรัก

หอมตอนเช้าจากเรียวตอนรับวันเกิดของซองมินได้อย่างดี

"ตื่นได้แล้วคนขี้เกลียจตื่นมารับของขวัญเร็ว"เรียวลากแขนซองมิน แต่ดูไม่มีทีท่าจะตื่นเลย

"ซองมิน คยูมา!!!!!!~"

"ไหนนน"ซองกระเด้งจากที่นอนอย่างรวดเร็ว

"นายหลอกฉันหรอ เรียว" เรียวที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แต่กลับโดนมือของเพื่อนรักโอบมาจักกระจี้กัน

"ฮา...ฮะฮามิน ไม่เอาแล้ว ขะขอโทด"เรียวที่ตอนนี้โดนน้องมินเราแก้แค้นอยู่

ชายหนุ่มผมดำก็เดินเข้ามาห้ามทัพตอนเช้า

"จะทำอะไรเรียวของผมเนี่ย" เยเดินเข้ามาดูสองหนุ่มหน้าสวยเล่นกัน

"ก็เรียวนะซิแกล้งฉันก่อน นายต้องจัดการให้ฉันนะ" ซองมินลุกคนก็จะฟ้องเรื่องของเพื่อนรัก

"หรอเรียวนิต้องโดนทำโดน"

จ๊วบบบบ......

เสียงเรียกน้ำตาลตอนเช้าของเยทำเอาเรียวหน้าแดง.."โอ้ยอิจฉา"

ซองมินเองก็ไม่ปฏิเสธว่าไม่อยากให้คยูทำกับเธอแบบนี้บ้าง

เพียงแต่ตอนนี้คนของเธอหายไปไหนกัน.....

---

"ดอกไม้ที่สั่งแล้วค่ะ" พนักงานมอบดอกไม้ให้คยูที่ยิ้มกับดอกไม้ช่อโต

ดอกกุหลาบสีขาวเหมือนกับความรักของทั้งคู่

"นายต้องชอบแน่ๆซองมิน" ร่างสูงพูดก่อนจะพิกนาฬิกาดูเวลา อีกแค่3ชั่วโมงเท่านั้น

...................................

..........

..............

"เด๊ยวให้แฮนรี่กับเจ๊ไปเป็นล่ะกันนะ" ซีวอนเดินมาบอกกับซองมิน

"อยากินอะไรบอกเลยนะ.ให้เจ๊ทำให้" นิ้วค่อยเขี่ยลงบนแก้มเบาๆ..

"ไปก่อนนะคับ"

"ตลาดออกจะใหญ่งั้นแยกกันซื้อล่ะกันนะ" ฮีชอลบอกแฮนรี่กับซองมิน

"ผมไม่ค่อยคุ้นนะคับไปกับพี่ได้ไหม" แฮนรี่บอกกับฮีชอลเสียงร้าวอ้อนหน่อยทำเจ๊ใจเกือบละลาย

"งั้นไปกับซองมินละกัน ฉันจะไปซื้อของส่วนตัวนิดหน่อย" ฮีชอลบอกก่อนจะแยกตัวไปอีกทาง

"พี่ซองมินคับ"ซองมินที่เอาแต่หม่อมองดูเมนูอาหารที่มีแต่ของชอบคยูทั้งนั้น

"ห๊าๆ...แล้วพี่ฮีชอลล่ะ"

"แยกไปอีกทางแล้วคับ"

"อ้าว..ฉันก็ไม่ค่อยรู้ทางด้วยซิ..ไม่เปงไรตามมานะ.."ซองมินหันบอกแฮนรี่ก่อนที่จะ

เดินนำริ่วๆ...

"พี่ฮะของดูนี้ก่อนนะ"แฮนรี่หันไปบอกซองมินที่ดูจะเดินนำซะไว้เลย

"พี่ ฮะ

"พี่ ซองมิน...

ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมม~~

"แฮนรี่........

...............

.......................

"ความผิดมินเอง พี่ฮีชอลความผิดมินเองมินดูแลน้องไม่ดี"

ซองมินหันไปแต่ภาพกับหน้าคือแฮนรี่โดนรถชนเข้า ตั้งแต่บนรถจนถึงโรงพยาบาล

ซองมินพูดแต่ประโยคซ้ำๆว่าเค้าผิดเองอาจจะเพราะซองมินบอมบางจนไม่เคบเจอปัญหาอะไร

ที่หนักหนาขนาดนี้มาก่อน

"ไม่ใช่ความผิดนายหรอ ซองมิน" ฮีชอลลูบหัวซองมินเบาๆ "อย่าร้องไห้เลย"

เป็นเวลาเนิ่นนาน นานจนทำให้ซองมินลืมไปว่า สัญญาอะไรกับใคร

---

ทั้งอาการที่หนาวจัด ทั้งดอกไม้ที่เริ่มจะหาความสวยไม่เจอ กล่องของขวัญชิ้นเล็กยังอยู๋ในมือ

เป็นเวลากว่า3ชั่วแล้วที่เลยเวลานัด

คยูคิดแต่ว่าคนตัวเล็ก คงมีธุระ หรือไม่ ก็คงรับของขวัญอยู๋ โทไปก็ไม่ติด

"ไปไหนนะไอตัวเล็ก"

---

"พี่ฮีชอลคับกี่โมงแล้ว" เสียงสะอึกสะอื้นยังคงอยู๋ในลำคอ

"สามทุ่มแล้วทำไมหรอ" ฮีชอลบอกมินในขนาดที่มือยังคงปาดน้ำตาน้องเล็กอยู๋

"ตายแล้ว" ซองมินสะดุ้งตัวเล็กน้อยก่อนจะ หาอะไรบ้างอย่าง

"โทสับ โธ่เฮ่ยต้องตกตอนไปช่วยแฮนรี่แน่เลย พี่คับขอยืมโทสับได้ไหม" ฮีชอลทำหน้างง

ก่อน

"อื้อ คือตังหมดอ่า... T_T...แต่ส่งข้อสั้นๆได้" ซองมินไม่รอช้าพิมจ้อความอย่างรวดเร็ว

~คยู พอดีเรามีปัญหานิดหน่อย เราอยู๋ที่โรงบาลxxมาหาเราล่ะกันนะ ซองมิน~

หน้าปรากฏ ข้อความถูกส่งไปแล้ว ก่อนที่หน้าจอจะดับ----* แบตหมด

"ดีนะเนี่ยที่ส่งทัน"

"หมอ"

ทั้งฮีชอลกับซองมินลุกขึ้นมาพร้อมกัน

"คือ ปลอดภัยแล้วนะคับ นอนพักฟื้นตอนเช้ากํบกลับได้แล้ว ก็ดีขึ้นแล้วคับ

ดีนะคับที่แค่เฉียวเท่านั้นเพียงแต่คนไข้พักผ่อนไม่เพียงพอด้วย

ทำให้หัวกระแทกพื้นแล้วหลับไป"

"หลับ" ฮีชอลกับซองมินมองหน้ากัน ใจก็อยากจะนึกขำแต่คงไม่ใช่ตอนนี้

"งั้นพี่โทไปบอกทุกคนก่อนนะ ป่านนี้หายพวกเราแย่แล้วมั่ง" ฮีชอลบอกก่อนจะเดินลงไปตู้โทสับ

อีกฝั่งที่หนาวใจจะขาด....

................

----ตึ้ง---- 1 ข้อความใหม่

........................

~คยู พอดีเรามีปัญหานิดหน่อย เราอยู๋ที่โรงบาลxxมาหาเราล่ะกันนะ ซองมิน~

.................

"ไอตัวเล็ก" คยูได้รับข้อความก็รีบขึ้นรถไปหาซองมินทันที

"เป็นอะไรหรือป่าวนะ"

.................

.........................

"แฮนรี่ขอโทดนะฉันผิดเอง" ซองมินร้องไห้อีกครั้ง ต่อให้แฮนรี่ไม่เป็นอะไรมาก

แต่เค้าก็อดไม่ได้ที่จะโทดตัวเองว่าเป็นเพราะเค้า แฮนรี่ถึงเป็นแบบนี้

"พี่ไม่ได้ทำอะไรผมซักหน่อย ผมเดินไม่ดูเองล่ะ"

แฮนรี่ปลอบคนตรงก่อนจะค่อยเอามือปาดน้ำตาคนตัวเล็ก

"ซองมิน"

"คยู" ซองมินหันไปตามเจ้าของเสียง

ภาพตรงหน้า คนที่เค้ารักกำลังอยู๋กับใครก็ไม่รู้

ตลอดสามชั่วโมงที่รอ

ตลอดเวลาที่คอย

เธอ...

เธอทำกับฉันแบบนี้หรอซองมิน

------------------------------------------

เธอทำกับฉันแบบนี้หรอซองมิน

"คยูมันมะ"ซองลุกขึ้นมาพยายามขอร้องคนที่รักตรงหน้าให้ฟัง

แต่อาจจะเพราะความเหนื่อยคยูตอนนี้ไม่อาจจะรับฟังอะไรได้อีก

~ร่างกายเหมือนขยับเอง~

~ฉันต้องไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดไปซะ....คยู~

คยูไม่รอฟังทุกอย่างร่างกายไร้ซึ่งสติออกจากห้องไปทั้งน้ำตา

ซองมินเองก็เหนื่อยมาทั้งวันคงไม่มีเวลามาทะเลากันใครได้อีก

"ไม่ฟังก็ไม่ต้องฟัง ดี" เสียงตามหลังของซองมินที่คอยทิ่มแทงหัวใจตลอด

มันจบแล้วซองมิน~คงจบจิงๆแล้ว

แฮนรี่เองที่มองดูเหตุการณ์มาตลอดไม่ใช่ว่าไม่อยากจะอธิบายแต่ไม่รู้ที่จะเริ่มตรง

ไหนเพราะดูคนทั้งคู่จะไม่มีใครลดให้ใครเลย

"ผะผมขอโทด" แฮนรี่มองคนตัวเล็กข้างเตียงที่บอกว่าไม่เป็นไร

แต่น้ำตาของซองมินกลับปฏิเสธไม่ได้เลย......

เป็นเวลาเนิ่นนานในความเงียบ

"กลับมาแล้ว" เสียงของฮีชอลดังขึ้น ความเงียบเริ่มจางหายไป

"ซองมิน นะนายร้องไห้ทำไม" ฮีชอลก้มลงถามคนตัวเล็กด้วยความเป็นห่วง

ซองมินได้แต่เงียบแฮนรี่จึงเป็นอธิบายเรื่องทั้งหมดเอง

"ไม่เป็นไรนะเด๊ยวเราไปอธิบายเขาจะเข้าใจเอง"ฮีชอลลูบหัวคนตรงหน้า

ไม่คำตอบออกมาจากปากซองมิน ไม่มี..

ซองมินตัดสินใจกลับไปที่ตึกของ SM อีกครั้ง

"อ้าว!!!ซองมิน..พี่เห็นคยูมารอเราอยู๋ตั้งนานนะเจอกันหรือยัง" พนักงาน

พูดทักซองมิน พร้อมเล่าเรื่องที่คยูมารอให้ฟัง

"คยูมารอตั้งแต่5โมงแล้วมั่งเห็นหอบดอกไม้ช่อโตมาด้วย"

"แต่อยู๋ดีดี เห็นดูโทสับแล้วก็วิ่งออกจากทิ้งดอกไม้ไว้ด้วย"

พี่พนักงานพูดก่อนำจะลุกไปหยิบช่อดอดกไม้สีขาว

"พี่ไปก่อนนะดึกแล้ว อย่ากลับดึกนะเรา" ซองมินพยักหน้ารับคำ

~ดอกกุหลาบสีขาว ซองมินรู้ความหมายมันดี~

~ซองมินนายรู้ไมทำไมฉันชอบดอกกุหลาบสีขาว

~เพราะมันเหมือนกับความรักของเราสองคนไง..ฉันรักนายนะซองมิน~

นน้ำใสไหลลงมาเป็นสาย ~นายทำให้ฉันยิ้มได้ตลอดเลยแม้แต่ตอนที่ฉันกำลังร้องไห้~

คนตัวเล็กค่อยๆนั่งลงบนพื้นที่เย็นจัดมองดูดอกไม้ที่คนรักตั้งใจซื้อมาให้

"อีกแค่1ชั่วจะเลยวันเกิดเราแล้วนิ มันไม่มีความหมายเลย"

อีกฝั่งคยูที่อยู๋ตึก SM เหมือนกันเพียงแต่เขาอยู๋ในห้องอัดกับ เบียร์ยี่ห้อดีดี

สองสามขวด....เพลงคลอเบาๆ

สร้อยข้อมือที่ตั้งใจซื้อให้ยังอยู่ในกล่องสีชมพูอย่างดี

สายตาจับจองที่นาฬิกา ใจเขารู้ดว่าอีกนาทีจะถึงวันเกิดคนตัวเล็กแล้ว

"5"

"4"

"3"

"2"

"1"

"สิ้นสุดซักที"คยูพูดก่อนจะค่อยปิดตาทั้งสองข้างลง

---

คยูค่อยๆลืมตาอาการมึนจะคงวนเวียนให้ปวดหัว

"สวัสดีตอนเช้าจะครับคุณคยู" พนักงานทำความสะอาดทักทาย

"ขอบคุงคับ" คยูก้มหัวเชิงรับคำทักทายก่อนจะเดินลงมาข้างล่าง

คยูหยุดมองดูที่เขามารอคนตัวเล็กทั้งคืนแต่แล้ว

"ซองมิน"

ภาพคนตัวเล็กนอนตัวสั่นสองมือยังคงกอดดอกไม้ไว้แน่น

คยูค่อยเลื่อนมือไปที่หน้าผาก ความร้อนบ่งบอกได้ว่าคนตัวเล็กไม่สบาย

คยูรีบอุ้มคนตรงหน้าขึ้นรถกลับคอนโดไป~

แฮนรี่เองที่อาการดีขึ้นก็กลับมาถึงคอนโดเช่นด้วยกันโดยการดูแลของเจ๊ >_<

ฮีชอลเมื่อเห็นคยูอุ้มซองมินเข้ามาในห้องก็ตกใจ

"นายทำอะไรซองมินอ่ะ" ฮีชอลจัดแจงที่นอนให้ซองมินในขนาดที่ปากภามไถ่

"ซองมินไข้ขึ้นสูง"คยูพูดก่อนจะหันไปมองหน้าแฮนรี่ที่มองคนตัวเล็กอย่างเป็นห่วง

"ฉันเอามาส่งละ หมดหน้าที่ฉันล่ะของตัว" ฮีชอลที่อดรนทนไม่ไว้

~เกินทนแล้วโว้ย~

"นายอย่างนี้หมายคึวามว่าไง" ฮีชอลกระชากเสื้อคยูเข้ามาใกล้ สองทีกำแน่น

ทำให้เห็นเส้นเลือดไม่บอกก็รู้ว่าฮีชอลโกรธมากแค่ไหน

"ก็นายเป็นแฟนซองมินไม่ใช่หรอดูแลกันเองซิ"คยูพูดหันหน้าไปทางแฮนรี่ก็จะ เมิ่นหน้า

ไปอีกทาง...

ปลั่ก-------------

หมัดที่แรงไม่เต็มที่แต่พอที่จะเรียกเลือดของคนตรงหน้าให้หยุดคลั่งได้

"เมื่อวานแฮนรี่เข้าโรงพยาบาลแล้วซองมินก็ไปเฝ้า..."ฮีชอลเว้นประโยคหลังให้ใครฟังแล้ว

ได้นึกคิดอะไรออก

"กับฉัน....และที่แฮนรี่รถชนเพราะเราไปซื้อของมาทำให้ไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้ซองมิน

อยากจะชวนไอ้บ้านั้นมากินข้าวด้วยกันเข้าใจยัง......ไอควายยยย!!!!!"

--------------------------------------------------เพราะฉัน

.................................................เพราะฉันจิงๆหรือ

................

.......

 คยูจับมือของซองมินไว้แน่นราวกับความกลัมันจะหายไป

ซองมินค่อยลืมตาขึ้นมองคนตรงหน้า..

"ฉันลงโทษด้วยเองแล้วนะ ฉันไปรอนานที่หน้าตึกทั้วคืนเลย หายโกรธฉันนะคยู"

ซองมินพร่ำบอกทั้งน้ำตา คยูสงสารมินจับใจ

เพราะเขาเป็นที่เข้าใจผิด

เพราะเข้าที่ไม่เชื่อใจคนตัวเล็ก

"ฉันต่างหากที่ผิดขอโทดที่ทำให้นายเป็นเเบนี้" คยูจับร่างกายคนตรงหน้าถะนุถนอม

คยูปิดปากคนตัวเล็กข้างด้วยริมฝีปากที่อุ่นและนุ่ม ซองมินเองก็ยินดีรับสัมผัสนั้น

ด้วยความเต็มใจ

"สัญญาได้ไหมต่อไปนี้จะเชื่อใจเรา" ซองมินถามคยูที่มองคนตัวเล็กยังกับจะกินเข้าไป

ทั้งตัว สร้างรอยแดงๆข้างแก้มให้คนตัวเล็ก

"อื้อ"คยูพยักหน้าก่อนจะหยิบกล่องของขวัญเล็กๆขึ้นมากล่องสีชมพู ข้างในคือ

"คยู"

"ชอบไหม"

"ชอบสิ"ซองมินมองดูสร้อยม้อมืออย่างมีความสุข

"หมายถึงผมนะ" คยูทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ใส่

"บ้าหรอคยู เรารักคยูต่าง" สายตาทั้งคู่ประสาทกันอีกครั้ง

คยูก้มลงประกบริมฝีปากอีกครั้ง สองมือค่อยแกะชุดนอนสีชมพูดออกอย่างช้าๆ..

ไม่บอกก็รู้ว่าเขาสองคนมีความมากแค่ไหนกันเนอะ อิอิ .......................

จบ.....เธอ ฉัน ตลอดไปขอบคุงที่ติดตามคับ เม้นกำลังใจด้วยนะ