[fic twisted wonderland & oc] brave janitor

....

เธอก็แค่คิดว่าประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านมามันมากจนเกินอายุไปไกลแล้ว ร่างกายของคนธรรมดาแบบนี้มันคงจะรับไม่ไหวอีกต่อไป

วิเนีย หญิงสาวที่ไม่รู้จักคำว่าชีวิตที่แท้จริงกำลังยืนอยู่บนดาดฟ้าตึกที่สูงที่สุดในประเทศชั้นนำ เธอมีทุกอย่างทว่ากลับไม่รู้สึกเลยว่ามี ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา รูปร่าง การงาน หรือแม้แต่ความสามารถที่แทบเหนือมนุษย์ซึ่งถูกปลูกฝังโดยใครบางคนเพื่อเป็นเครื่องจักรเปิดทางไปหาเป้าหมายของเขาเอง

ตำแหน่งทุกอย่างที่เธอเอื้อมถึง แม้แต่การกระทำเล็กๆน้อยๆ กลับมีต้นเหตุเพียงเพราะแค่ต้องเป็น ดาเมีย คนที่สอง

ทุ่มเททุกอย่าง ไม่มีแม้เวลาเล่นของเด็กธรรมดาทั่วไป เรียนรู้ทุกสิ่งเพื่อเป็นหุ่นเชิดที่ขับเคลื่อนด้วยความรักที่มีต่อพ่อแม่อย่างสมบูรณ์แบบ ตอบรับเจตนาที่สองผัวเมียต้องการให้เด็กสาวคนโตเป็นอีกตัวตนที่เพรียบพร้อมสำหรับน้องสาว

เพียงเพราะว่าเด็กคนที่สองเติบโตมาในตอนที่ทั้งคู่พร้อมที่จะเลี้ยง ต่างจากเธอที่โตมาจากบิดาคนเก่าที่ไม่ได้ร่ำรวยเงินทองเท่าคนใหม่

แต่เด็กคนนั้นที่พวกคุณทุ่มเทให้ความรัก เขาเติบโตมาได้ดีทีเดียวล่ะ

นั่นเลยเป็นเหตุผลที่ฉันไม่เคยหนีจากบ่วงโซ่หุ่นเชิดนี้ได้ซักที

'ยัยเด็กโง่นี่ บอกแล้วไงว่าแบบนั้นมันไม่ใช่ดาเมีย! แกต้องทำทุกอย่างให้เหมือนน้องสาวของแกแม้แต่ท่าทางตกใจ เข้าใจไหม!'

'...ค่ะ'

'โง่ได้พ่อมันจริงๆ'

แต่ก็เป็นสามีคุณไม่ใช่หรอ?

'ชีวิตนี้นอกจากกลิ้งไปกลิ้งมาเหมือนพ่อแกแล้วจะไปมีประโยชน์อะไร วันนี้ไม่ต้องกินข้าว!'

แต่ตอนที่พ่อกำลังวิ่งเต้นหางานทำ ก็มีแค่คุณไม่ใช่หรอที่ขโมยเงินของพ่อมาซื้อเหล้ากิน?

'อะไร? ยังจะยืนทำบ้าอะไรของแก ไปต้อนรับแขกนู่น ฉันจะอยู่กับเพื่อนฉัน'

คุณค่าที่คุณเห็นในตัวฉันมีแค่ยืนก้มหัวยิ้มรับคนแปลกหน้าเข้ามาในบ้านเท่านั้นหรอ?

'พี่คะ พี่วิเนีย! หนูทำขนมมาให้ด้วยล่ะ!'

'เด็กโง่อย่างแกเป็นได้แค่เงาของลูกสาวฉันเท่านั้นแหละ'

'หนูไปดูสารคดีมาด้วย ทำเอากลัวปลาโลมาเลย..'

'หัดทำตัวสดใสร่าเริงบ้าง ใครเห็นเข้าคงคิดว่าฉันเป็นพวกรังแกเด็กหรอก'

'พี่วิเนีย.. ทำไมพี่ชอบทำหน้าเหมือนว่าเหนื่อยมากเลย แม่ว่าอะไรพี่รึเปล่า..?'

'ฮึก..ไอ้ตัวกาลกิณีออกไปจากบ้านฉัน!! แกฆ่าน้องสาวตัวเองลงได้ยังไง!!'

"..."

มีเพียงความเงียบ และเป็นความเงียบที่คอยอยู่ข้างเธอมาตลอด ดวงตาสีอเมทิสต์ล่องลอยไปไกล แผ่นหลังอันมั่นคงที่สู้เพื่อเป้าหมายของตัวเองมาตลอด ทว่าไม่เคยได้เห็นสิ่งที่เรียกว่าอิสระอย่างแท้จริง

ไม่ว่าจะอยู่ในบ้านหลังนั้นหรือออกมาแล้ว ก็มักจะมีโซ่ตรวนที่กักขังเธออยู่ตลอดเวลา

แต่ถึงจิตใจจะผุพังแค่ไหน วิเนียก็ไม่คิดจะฆ่าตัวตายเลยซักครั้ง เพราะเธอมาไกลเกินกว่าจะทิ้งทุกคนไว้เบื้องหลัง

ไกลเกินกว่าที่จะทิ้งทุกอย่างและเดินไปหาความตายทั้งที่ยังสะสางไม่จบ

ฉะนั้นก่อนที่เรื่องราวของฉันจะจบลง  'เขา' จะต้องรู้ความจริงเสียก่อน

แอ๊ด

เสียงประตูดาดฟ้าที่ดังขึ้นก็ไม่อาจเรียกความสนใจคนที่จ้องมองทิวทัศน์บนตึกสูง เสียงรองเท้าหนังตามมาและดังขึ้นเรื่อยๆจากข้างหลังจนหยุดนิ่งเมื่ออยู่ในระยะที่เขาพอใจ

"..นี่ ก่อนจะผลักลงไปฉันขออะไรซักอย่างได้รึเปล่า"

ราวกับรู้ตัวดี วิเนียเอ่ยราวกับเป็นเรื่องปกติ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบแต่ก็ไม่ทำอะไรต่อ เธอจึงหันไปด้วยรอยยิ้มอ่อน ทำเอาคนที่ยืนอยู่ข้างหลังต้องชะงักกึก

"หืม.. เหตุการณ์วุ่นวายทุกอย่างเป็นฝีมือนายนี่เอง"

นัยน์ตาสีหม่นจ้องมองหญิงสาวที่มักจะแสดงออกทางสีหน้าน้อยมากนอกจากใบหน้าเหนื่อยล้า ครานี้กลับกำลังยิ้มออกมาราวกับภารกิจของเธอนั้นเสร็จสิ้นลงแล้ว

"แล้วทำไม"

"ก็ไม่ทำไมหรอก แค่อยากขอบคุณที่นายทำเพื่อดาเมียมาตลอดยันงานศพของเธอน่ะ"

"ก็เสียใจกับดาเมียนะที่พี่สาวไม่สนใจใยดีจะเข้าร่วมงานของน้องสาวเลยตั้งแต่งานแต่งยันงานศพ"

"ฮ่ะๆ ทำให้คนแบบนายคิดงั้นได้ก็ถือว่างานฉันสมบูรณ์แล้วล่ะ"

"..หมายความว่าไง?"

"ไม่มีอะไรหรอก แล้วก็ตำแหน่งและทุกอย่างของฉันนายเอาไปเถอะ"

"...."

"ยกเว้นรูปถ่ายฉันกับน้องสาวในตู้เซฟนะ อันนั้นเผามาให้หน่อย"

"เรื่องอะไรจะทำให้"

"...นั่นสินะ"

วิเนียหันกลับไปทางทิวทัศน์ที่เธอมักจะเฝ้ามองในยามอ่อนล้า หญิงสาวหลับตาพริ้มรับลมเย็นในช่วงค่ำคืน

"ฝากส่วนที่เหลือของน้องสาวฉันด้วยนะ เหลือนายคนเดียวแล้วก็อย่ายอมแพ้ง่ายๆแบบฉันล่ะ"

"..."

"ชีวิตของดาเมียจบลงแล้วล่ะ แต่หวังว่าตัวตนของน้องสาวฉันจะยังอยู่กับนายนะ"

เธอพูดอย่างนั้น..ก่อนจะโบยบินออกไป

เสียงกายเนื้อกระทบพื้น

ไร้ซึ่งคำพูดจากอดีตชายคนรักของน้องสาว

ผู้เฝ้ามองคนสุดท้ายยืนนิ่ง ทว่านัยน์ตากลับสั่นไหวในยามที่นึกถึงรอยยิ้มที่ราวกับปล่อยวางแบบนั้นครั้งแรกจากเธอ

ชายคนนี้เองก็เป็นผู้นำที่ก่อความวุ่นวายกับองค์กรที่วิเนียคอยดูแลไว้อยู่มากมาย ฉะนั้นไม่ต้องสงสัยถึงมันสมองที่เขาคิดคำนวนได้รวดเร็วและถูกต้องไม่แพ้เธอ เพียงไม่กี่นาทีหลังคำพูดและการกระทำของหญิงสาวได้เผยออกมา ในที่สุดจิ๊กซอว์ชิ้นสุดท้ายก็ประกอบเข้าครบ

วินีย.. เธอไม่ใช่คนฆ่าดาเมีย

..งั้นหรอ อย่างงี้นี่เองสินะ

นี่คือการปลดปล่อยตัวเองที่เธอเคยพูดถึงงั้นหรอ..

ทั้งที่เธอยังกลายเป็นวิเนียไม่ได้เลย แต่จะตายไปในฐานะตัวสำรองของดาเมียเนี่ยนะ

"...โดนต้มจนเปื่อยเลยให้ตายสิ"

'ความฝันฉันหลังรีไทร์? ..ว่าจะบินไปประเทศซักประเทศแล้วก็ไปอยู่ในชนบท ใช้ชีวิตบั้นปลายที่นู่นกับต้นไม้ใบหญ้าแล้วก็ตายไปแบบนั้นมั้ง'

ทั้งๆที่เธอบอกไว้อย่างนั้น แต่ทำไมถึงจบแบบนี้ล่ะ?

'ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อแลกอนาคตแบบนั้นแหละ ต่อให้ต้องสละใครก็ตาม'

พูดแบบนั้นทั้งที่สิ่งที่เธอเสียสละมาตลอดคือตัวเองเนี่ยนะ

"แบบนี้มันก็กลายเป็นแค่ความเพ้อฝันไม่ใช่รึไง.."

////

Talk

สวัสดีค่า ไรท์เองจ้า ก่อนจะให้ทุกคนไปอ่านก็อยากแจ้งก่อนว่านิยายเรื่องนี้อัพแบบไม่แน่นอน ตามใจคนเขียน ได้ฟิลเมื่อไหร่อาจจะมาแล้วก็หายเหมือนตายไปเลย ใครทนได้ก็ยินดีต้อนรับนะคะ แหะ

สต.ที่งอกเรื่องนี้ขึ้นมาคือแค่อยากเห็น mc ในมุมมองอื่นที่ไม่ใช่ในห้องเรียนค่ะ ก็จะให้ฟิลแบบพี่เลี้ยงเด็กอะไรงี้มั้ง? ไม่มีคู่ จิ้นตามสบายเลยจ้า

ปล. วิเนียอายุ 18 นาคา แต่เพราะประสบการณ์หลายๆอย่างเลยทำให้รู้สึกเหมือนน้องอายุเข้า 30-40 ฮาาา บอกไว้ก่อนว่าวิเนียจะไม่เปิดเผยอายุให้ตลค.ในเรื่องนะคะ รวมถึงประวัติความเป็นมาของน้องด้วย เพราะหลักๆคือไรท์อยากให้ตัวละครนี้เติบโตด้วยชีวิตใหม่ ไม่ต้องมาพะว้าพะวงเหมือนชีวิตเก่า

ปล.2 ในส่วนเนื้อหาประวัติของวิเนียก็ไม่มีอะไรพิเศษ ข้อมูลตลค.คนนี้ที่บอกได้คือน้อง เ เ ข็ ง เ เ ก ร่ ง จากการฝึกแต่เด็ก นึกภาพเอาหุ่นยนต์ตัวนึงมาตั้งระบบครองโลกอ่ะค่ะ เทพแถมมีทุกอย่าง แต่ชีวิตดันไม่เคยมีชีวิตที่อยากได้ ฉะนั้นคำตอบของน้อง(อาจจะ)คือโลกทวิสเต็ดก็ได้

ปล.3 ปกนิยายเราเป็นคนทำเองนะคะ แน่นอนว่าปกชั่วคราวจนกว่าจะวาดเสร็จ ซึ่งไม่รู้เมื่อไหร่ เหะ

เจอกันค่า~