ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 พบเจอราชินีมังกรเทียแมท(rewrite)
ตอนที่ 4
"ซ่าๆๆๆ..."สายฝนตกลงมาในเมืองอาโดรเซีย ผ่านไปแล้ว4ปีนับตั้งแต่ที่ทานาทอสฝึกเขาเสร็จและกลับไป เขาก็ฝึกวิชาตัวเบาและก้าวพริบตาอย่างต่อเนื่องทำให้ความเร็วของเค้าเพิ่นขึ้นมาก รวมทั้งพลังเวทที่เพิ่มขึ้นและสามารถใช้มนตร์ระดับสูงได้แล้ว รวมถึงฝึกการใช้คฑาแห่งความมืด ทั้งนี่ต้องขอบคุณวิญญาณที่มาอาศัยร่างเขาอยู่ ซึ่งแนะนำเวทมนตร์หลายบทให้เค้า
'นี่เจ้านาย ข้าอยากเห็นอะไรนอกจากตัวหนังสือบ้าง ออกไปข้างนอกหน่อยสิ'เดธไซธ์กล่าว พร้อมกับร่างของมันที่ออกมาข้าวนอกให้เค้าเห็นร่างหมอกควันของมัน
"มันไม่มีอะไรทำนี่นา นอกจากนั่งอ่านหนังสือเวทมนตร์ และฉันก็ไม่คิดจะออกไปเปียกฝนกลับมานะ"
"งั้นก็พกร่มไปด้วย"เดธไซธ์ยังไม่ยอมง่ายๆ
"แล้วตอนนี้ท่านพ่อทำอะไรอยู่"ดาร์คถามเพราะอีกฝ่ายเคยอยู่ในร่างพ่อตนมาก่อน แต่ก็ไม่ยอมเล่าเรื่องของลูซิลในอดีตให้เขาฟังเลย
"ตอนนี้ลูซิลมันมีธุระน่ะ เห็นว่าอีกนานกว่าจะกลับมาบ้าน ไม่ต้องห่วงไปหรอกหนีเที่ยวได้เลย วันนี้เจ้านายก็โดดเรียนนี่นา"เดธไซธ์กล่าว วันนี้เป็นอีกวันนึงที่ดาร์คไม่ได้ไปโรงเรียน
"ถ้างั้นเราจะไปที่ไหนดี"ดาร์คถามมองออกไปนอกหนัาต่างด้วยสีหน้าเซ็งจัด
"ป่าทางทิศเหนือของเมืองดีไหมท่าน"เดธไซธ์เสนอ ก่อนที่ดาร์คจะพยักหน้าแล้วฟุ่บหลับไป
"รอให้ฝนหยุดตกก่อนละกัน"ดาร์คเอ่ย ตอนนี้มันเป็นช่วงฤดูฝน กว่าจะหยุดตกก็อีกนานเลยทีเดียว นี่ก็ตกไม่หยุดมา3วันแล้ว
"ซ่าๆๆ"ภายในป่าลึกทางเหนือของเมืองอาโดรเซีย เสียงฝนที่ตกลงมาอย่างหนักตอนกลางคืนพร้อมกับร่างบางที่ตอนนี้ทั้งเกราะมีรอยร้าวแตกหักทั่ว ตามร่างกายมีบาดแผลเต็มไปหมด หญิงสาวร่างสูงโปร่งเดินโซเซมาเรื่อยๆจนมาถึงหน้าถ้ำที่มีพุ่มไม้ปิดอยู่
"แซ่กๆ"เธอปัดพุ่มไม้ออกแล้วเห็นว่าเป็นถ้ำเล็กๆทางเข้าแคบจึงคลานกับพื้นเข้าไป เมื่อไปด้านในเธอเห็นว่าด้านในแคบ สกปรกมากและมีซากโครงกระดูกแต่ตอนนี้เธอไม่สนใจเรื่องนั้นเพราะเธออ่อนแรงมาก
"ที่นี่คงซ่อนตัวได้สักพัก"เทียแมทพูดขึ้นก่อนจะลงไปนั่งพิงผนังถ้ำแล้วหลับไปเพราะความเหนื่อยล้า
ผ่านไปหลายวันในที่สุดฝนก็หยุดตกสักที พยากรณ์อากาศบอกว่าวันนี้ฝนจะไม่ตก ดาร์คจึงออกไปเที่ยวในป่าทางเหนือตามที่เดธไซธ์เคยแนะนำ ซึ่งแน่นอนว่าเขาไม่ได้แจ้งเรื่องนี้ให้คนที่บ้านรู้เลย ถ้าพ่อของเค้ารู้เข้าคงโดนลงโทษแน่
"โฮกกกกกกก~~"เสียงร้องคำรามดังขึ้น พร้อมกับร่างของหมีป่าขนาดใหญ่ยืนขวางทางเบื้องหน้าดาร์ค
"ผู้เล่นดาร์คพบสัตว์อสูรหมียักษ์ ชั้นทหาร ระดับ 40 ค่ะ"
"น่ารำคาญ"ดาร์คพูดเสียงเย็นชาก่อนที่จะหลบกรงเล็บของมันที่ฟาดใส่ กรงเล็บมันพุ่งไปกระแทกพื้นโจมตีดาร์คพลาด ก่อนที่ดาร์คจะกระโดดเข้าใส่หน้ามันแล้วฟาดดาบแห่งความมืดที่ผนึกปราณเต็มที่ใส่มัน
"ฉัวะ"200,535!Critical!
หัวของหมีหลุดจากบ่าลงไปกลิ้งกับพื้น ก่อนที่ร่างของมันจะล้มลงไปบนพื้น ดาร์คใช้ร่างของมันยันตัวกระโดดกลับมายืนที่พื้นอย่างปลอดภัย
"ผู้เล่นดาร์คสังหารสัตว์อสูรหมียักษ์ ชั้นทหาร ระดับ 40 ค่ะ"
"เนื่องจากผู้เล่นดาร์คยังไม่ได้อาชีพคลาสแรก ค่าประสบการณ์จะถูกเก็บไว้เป็นค่าประสบการณ์สะสมจนกว่าผู้เล่นจะได้รับอาชีพแรกค่ะ"
"ผู้เล่นดาร์คได้รับทักษะเหยียบเวหาระดับ 1 ค่ะ"
ดาร์คได้ยินเสียงประกาศบอกทักษะใหม่ดังเข้ามาก็ถามเดธไซธ์
'แปลว่าฉันเหยียบอากาศได้ใช่ไหมเดธไซธ์'
'ถูกต้องแล้วเจ้านาย แต่แค่กระโดดนะ เดินหรือวิ่งนี่ไม่ได้หรอก ว่าแต่ทำไมท่านไม่ใช้ปีกบ้างล่ะ ท่านเป็นเผ่าเทพมารบินได้อยู่แล้ว'เดธไซธ์ถามดูแล้วดาร์คมีสีหน้าลำบากใจขึ้นมา
"ฉันยังบินไม่ค่อยได้เท่าไหร่น่ะ เลยไม่อยากใช้ปีกบิน"ดาร์คพูดเสียงเรียบก่อนที่จะเดินต่อไป
ดาร์คเดินเข้ามาจนเห็นถ้ำเล็กๆแห่งนึงที่มีพงหญ้าบังไว้จนแทบจะไม่เห็นทางเข้า โชคดีที่เค้าตาดีเห็นเข้าซะก่อน ดาร์คเดินเข้าไปในถ้ำก่อนจะเห็นหญิงสาวผมดำหน้าตาเรียวสวยสดงดงามแม้จะเต็มไปด้วยบาดแผล ดาร์คมองเธอตาค้างไปหลายวิก่อนจะได้สติ
"พี่สาวๆ"ดาร์คเรียกและเขย่าตัวเทียแมทจนเธอตื่น เมื่อเทียแมทเห็นเด็กผู้ชายก็ตกใจชักดาบออกมาจี้คอเด็กน้อย
"เจ้าเป็นใคร"เทียแมทถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา ดวงตาสีเหลืองอมทองจ้องมองมาที่เค้า ดาร์ครู้สึกได้ถึงความกลัวในใจของหญิงสาวผมดำตรงหน้า แต่ตอนนี้เธอกำลังจะฆ่าเขาแล้ว ต้องรีบหาทางทำให้ดาบเธอออกห่างจากเค้าก่อน
"ผมชื่อดาร์ค อาศัยอยู่ที่เมืองทางใต้ถัดจากป่านี้ไป"เทียแมทฟังแล้วเห็นว่าไม่ได้โกหกและอีกฝ่ายก็เป็นเด็กอายุแค่10ขวบจึงเก็บดาบเข้าฝักไป
"แกร็ก"เสียงดาบเข้าฝัก ดาร์คมองไปที่หญิงสาวแล้วถามอย่างสงสัย
"พี่สาวชื่ออะไรเหรอครับ แล้วมาทำอะไรที่นี่"ดาร์คเริ่มถามสอดรู้สอดเห็น หญิงสาวไม่ตอบคำถามแต่ไล่ดาร์คไป
"ข้าไม่จำเป็นต้องตอบเจ้า ออกไปซะ"ดาร์คมองตัวหญิงสาวที่มีแผลเต็มตัวก็รู้สึกอยากช่วยหญิงสาวขึ้นมาอย่างประหลาด ทั้งที่ปกติแล้วเขาไม่คิดจะช่วยคนแปลกหน้า แต่ทำไมเขาอยากช่วยเธอกันล่ะ
"แต่พี่สาวบาดเจ็บนะ ให้ฉันช่วยไหม แล้วหิวไหม"ดาร์คล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าแล้วเอาปีกไก่ทอดออกมาให้ เธอเห็นดาร์คหยิบของจากกระเป๋าใบเล็กขึ้นมาก็รู้ว่าเป็นผู้เล่น แต่เธอไม่เคยเห็นผู้เล่นอายุน้อยขนาดนี้เลย แต่ที่มากกว่านั้นคือเทียแมทเริ่มรำคาญดาร์คมากขึ้นเรื่อยๆ
"ข้าไม่หิวและไม่กินอาหารของพวกมนุษย์และข้าก็ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า"เทียแมทตะโกนใส่แต่..
"จ๊อก~"เสียงท้องร้องทำให้ดาร์คยิ้มนิดๆส่วนหญิงสาวหน้าแดงเพราะความอาย ดาร์คยื่นไก่ทอดเข้าไปใกล้ปากล่อให้เธอกิน เธอมองเด็กน้อยตรงหน้าที่เจ้าเล่ห์กว่าที่เธอคิด
"กินสิครับ"หญิงสาวไม่อยากกินแต่ความจริงตอนนี้เธอหิวจะตายอยู่แล้วจึงยื่นมือรับมา
"ข้ายอมกินแค่อันเดียว"เธอลังเลที่จะกัด แต่เมื่อดมดูแล้วเห็นว่าไม่มีพิษก็กัดไปคำนึง
'อร่อย'นั้นคือสิ่งที่เทียแมทคิด เธอได้ยินว่าอาหารมนุษย์รสชาติแย่มากจึงไม่เคยกินเลย
"งั่มๆๆ"เธอกินต่อเพราะยังหิวอยู่ ก่อนจะกินหมดไม่เหลือแม้แต่กระดูก จากนั้นเธอหันมามองดาร์คอีกครั้ง ดาร์ครู้ใจหยิบของกินที่มีอยู่ในกระเป๋าให้หญิงสาวไป เธอก็กินเข้าไปหมดภายในเวลาไม่ถึง5นาที โดยเธอคงจะลืมที่พูดตอนแรกไปแล้ว
"ทำไมเจ้าถึงอยากช่วยข้า"หญิงสาวถาม เด็กอายุ10ขวบเมื่อเจอคนแปลกหน้าอย่างเธอก็ควรจะไม่เข้ามาใกล้ แต่เด็กคนนี้กลับไม่กลัวอะไรเธอเลย
"ผมก็แค่รู้สึกอยากช่วยขึ้นมาครับ"ดาร์คตอบเสียงเรียบ เทียแมทก็นึกขำอยู่ในใจ
"ขอบใจเจ้ามาก ข้าต้องไปแล้ว"เธอลุกแล้วจะเดินออกจากถ้ำไปทั้งยังเดินโซเซแต่ดาร์คจับมือเธอไว้
"พักอยู่ที่นี่ก่อนสิครับ บาดเจ็บขนาดนี้ยังจะฝืนไปอีก"เทียแมทหันกลับมามองดาร์ค สายตาดาร์คมองเธออย่างห่วงใย
"ไม่ได้หรอกเด็กน้อย ข้าถูกตามล่าอยู่ถ้ามันพบที่นี่เจ้าจะถูกพวกมันฆ่าด้วย"เทียแมทกล่าวอย่างเศร้าๆ
"อยู่ที่นี่เถอะครับ ไม่มีใครเจอหรอกนอกจากฉัน"ดาร์คเริ่มอ้อนเทียแมท เธอมองหน้าดาร์คแล้วเริ่มใจอ่อนเรื่อยๆแต่ยังพูดคำเดิม
"ไม่ได้"
"อยู่เถอะ"
"บอกว่าไม่"
"นะครับ"
"ข้าจะไป"
"ต้องอยู่"
...
ในที่สุดหลังจากดาร์คอ้อนอยู่เกือบชั่วโมงเธอก็ยอมพักรักษาแผลอยู่ที่นี่ เธอนั่งบนแท่นหินที่เธอใช้พลังเวทย์เปลี่ยนให้แบนจะได้นอนง่าย ในขณะที่ดาร์คเอาหญ้าชุบยาสมุนไพรพันแผลให้เทียแมท เธอก็แปลกใจที่เด็กตัวแค่นี้รู้จักการปฐมพยาบาลแล้ว
"เสร็จแล้ว"ดาร์คพูดก่อนจะขึ้นไปนั่งข้างๆหญิงสาวแล้วคุยด้วย
"พี่สาวบอกฉันได้ยังว่าชื่ออะไร"เธอมองดาร์คแล้วในที่สุดก็ยอมบอก
"ข้าชื่อเทียแมทเป็นเผ่ามังกร"เทียแมทบอกชื่อให้กับดาร์คก่อนเขาจะพูดขึ้น
"งั้นก็ยินดีที่ได้รู้จักเทียแมท"เทียแมทคิ้วกระตุกขึ้นมาแต่พอมองหน้าดาร์คแล้วก็ใจอ่อนทันที
"ได้สิ"เทียแมทพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแล้วลูบหัวดาร์ค เขารู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาดกับหญิงสาวตรงหน้า ดาร์คขอนอนหนุนตักเทียแมทก็ยอมให้หนุนจนดาร์คหลับไป
'เราเป็นอะไรไปเนี่ยทำไมเราพูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้น แล้วที่สำคัญทำไมข้าต้องยอมตามใจเด็กนี่ด้วย'เทียแมทคิดแต่ก็นึกไม่ออก เธอนอนลงเอาตัวดาร์คมากอดไว้จนหลับไป
'เจ้านายข้าตกหลุมรักยัยนี้แล้วเหรอเนี่ย แก่แดดชะมัดเลย'เดธไซธ์คิดในใจ
"อืม.."เทียแมทตื่นขึ้นมาเธอก็เห็นว่าใกล้มืดแล้ว เธอมองรอบๆหาตัวดาร์คก็ตกใจที่เธอนอนกอดเขาอยู่ เธอรีบเอามือออกจากดาร์คทันทีเป็นเวลาเดียวกับที่ดาร์คตื่น
"เทียแมท.."ดาร์คละเมอตื่นขึ้นมามีอาการงัวเงียมองที่เทียแมท
"จะค่ำแล้วเจ้ารีบกลับบ้านเถอะเดี่ยวพ่อเจ้าเป็นห่วง"เทียแมทบอกกับดาร์คเหมือนสั่งลูก เทียแมทคิดว่าเมื่อดาร์คไปสักระยะแล้วเธอก็จะไปจากที่นี่ ถึงแม้เธอจะเสียใจที่โกหกดาร์คก็ตาม
"อืม"ดาร์คเอ่ยเสียงเรียบรับคำก่อนจะฉวยโอกาสเข้าไปจูบแก้มเทียแมท เขายิ้มเจ้าเล่ห์แล้วพูด
"พรุ่งนี้ผมจะมาใหม่นะครับ บ๊ายบาย"ดาร์คพูดเสียงใสเป็นครั้งแรกกับเทียแมทที่แข็งเป็นหินไปแล้วก่อนจะลงจากแท่นหินแล้ววิ่งออกจากถ้ำไป ส่วนเทียแมทนั้น
'พรุ่งนี้ผมจะมาใหม่ๆๆๆๆ'ในหัวของเทียแมทมีแต่คำนี้ซ้ำไปซ้ำมา
ดาร์ควิ่งกลับมาถึงบ้านแล้วเปิดประตูเข้าไปก็เห็นคนรับใช้เตรียมอาหารเย็นให้แล้วเลยไปนั่งกิน
"ท่านพ่อมีติดต่อมาบ้างไหม"ดาร์คหันไปถามพ่อบ้าน
"ยังครับท่านดาร์ค"
ดาร์คหันไปทานกินข้าวเย็นต่อ บรรดาคนรับใช้เห็นดาร์คกลับมาตอนเย็นมาก แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไร ดาร์คไม่คิดจะบอกใครรวมถึงลูซิลเรื่องเทียแมทเพราะลูซิลอาจจะสังหารเทียแมทได้ เขารู้ตัวว่าเทียแมทต้องเป็นราชินีมังกรตามที่เขาเคยอ่านในหนังสือแน่ นี่คือร่างมนุษย์ของเธอ
"อิ่มแล้วครับ ฉันไปนอนล่ะ"คนรับใช้พยักหน้าแล้วเก็นจานอาหารให้ดาร์ค ดาร์คก็เข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำแล้วขึ้นไปนอนบนเตียงทันที
'ข้าขอแนะนำว่าท่านอย่าใกล้ชิดกับเธอมากเกินไปดีกว่านะ ท่านก็น่าจะรู้แล้วนี่นาว่าเธอเป็นราชินีมังกรเชียวนะ'ดาร์คสงสัยในคำพูดของเดธไซธ์ที่ยกเรื่องเธอเป็นมังกรมาอ้าง
'นายรู้อะไรบางอย่างใช่ไหม'ดาร์คถามแต่เดธไซธ์เงียบไม่ตอบอะไร ทำให้ดาร์คหลับไปอย่างหงุดหงิด
20วันผ่านไป
ทุกวันพอถึงตอนเย็นแล้วดาร์คจะรีบไปหาผลไม้กับปลาในป่าเพื่อจะเอาให้เทียแมทกิน บรรดาคนรับใช้เห็นดาร์คเข้าป่าไปทุกวันไม่มีไปโรงเรียนเลยสักวันก็แปลกใจเลยแจ้งให้ลูซิลรู้โดยไม่บอกดาร์ค ดาร์คตื่นทำกิจวัตรประจำวันตอนเช้าขอตัวเองเสร็จ ดาร์คก็ไปที่ถ้ำทันทีโดยไม่รู้ว่ามีคนสะกดรอยตามมา
ดาร์คเดินเข้ามาในถ้ำก็เห็นเทียแมทนั่งอยู่และมองมาที่ดาร์ค บาดแผลของเทียแมทใกล้จะหายดีแล้วเพราะได้พักฟื้นและดาร์คช่วยพยาบาลให้ ดาร์คเอาผลไม้กับปลาที่หามาได้ให้เทียแมทกิน รวมถึงอาหารที่แอบเอามาจากบ้าน บาดแผลเทียแมทก็ใกล้จะหายดีแล้ว
"เทียแมท"เทียแมทนั่งกินไม่บ่นอะไร เทียแมทกินไปแล้วมองหน้าดาร์ก
'หากข้าแผลหายข้าก็ไม่มีเหตุผลจะอยู่ที่นี่สิ'เทียแมทคิดในใจ วันแรกที่เจอดาร์คเธอกะว่าถ้าดาร์คกลับไปจะหนีไปที่อื่น ไปๆมาๆกลายเป็นอาศัยอยู่ในถ้ำนี่แล้วตอนนี้ยังรู้สึกไม่อยากไปจากที่นี่อีก
'ทำไมข้าต้องอยากอยู่ที่นี่ด้วย'เทียแมทคิด เมื่อกินเสร็จแล้วก็นั่งคุยกับดาร์กตามปกติ ระหว่างคุยกันเทียแมทก็ถามขึ้นมา
"นี่ดาร์ค"เทียแมทเรียกด้วยน้ำเสียงกังวลใจ
"อะไร"ดาร์คที่นั่งชิดกับเทียแมทอยู่ถาม
"ถ้าข้าแผลหายแล้ว..ข้าจะบอกว่าตอนนี้ข้าไม่มีที่ไปเจ้าจะว่ายังไง"ราชินีมังกรรอคำตอบจากเด็กน้อย ดาร์คตอบกลับว่า
"งั้นเทียแมทก็อยู่ที่นี่สิครับ"เทียแมทรู้สึกดีใจขึ้นมาแต่ไม่แสดงสีหน้า ถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
"ข้าอยู่ได้เหรอ"เทียแมทแกล้งทำน้ำเสียงเศร้าๆ
"อยู่ได้สิฮะ ฉันก็มาเยี่ยมเป็นเพื่อนคุยไง"เมื่อพูดจบดาร์คก็กอดเอวเทียแมททันที ราชินีมังกรหน้าแดงขึ้นมา ดาร์ครู้สึกมีความสุขเวลาอยู่กับเทียแมท และอยากอยู่กับเธอนานกว่านี้
"ขอบใจเจ้ามาก"เทียแมทลูบหัวดาร์ค
'ข้านับถือท่านจริงๆกล้าเล่นของสูง หือ!?'เดธไซธ์คิดในใจ แต่ทันใดนั้นก็สัมผัสอีกจิตนึงที่บอบเข้ามาใกล้ได้
"งั้นเหรอ คนที่ลูกฉันมาหาทุกวันคือเธอเองเหรอเทียแมท"เสียงจากด้านหลังทำให้ดาร์คกับเทียแมทหันไปมอง เจ้าของเสียงนั้นคือลูซิลนั่นเอง เขาตามดาร์คเข้ามาในถ้ำเห็นดาร์กคุยอยู่กับคนที่เขา'รู้จัก'จึงปรากฏตัวออกมาทันที
"ลูซิล"เทียแมทเรียกชื่อชายคนนั้นด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธ
"ท่านพ่อ"ดาร์คร้องออกมาทำให้เทียแมทหันไปมองทันที
"พ่อเหรอ หรือว่า.."เทียแมทได้ยินจากดาร์คว่าดาร์คอาศัยอยู่กับพ่อบุญธรรมนอกป่าในเมืองแต่ไม่นึกว่าเป็นลูซิล
"มาหาพ่อดาร์ค ตรงนั้นมันอันตราย"ลูซิลแบมือแล้วปรากฎดาบสีดำส่องออร่าสีดำมืดขึ้นมา พร้อมทั้งตัวลูซิลที่มีเกราะสีดำสวมไว้ ด้านเทียแมทก็ลุกขึ้นยืนชักดาบออกมาเตรียมสู้เช่นกัน แต่ดาร์คออกมายืนข้างหน้าระหว่างทั้ง2
"เดี่ยวก่อนสิ ท่านพ่อกับเทียแมทจะสู้กันทำไม"ดาร์คยกมือขึ้นขวางไม่ให้ทั้ง2สู้กัน
"ถอยไปเดี๋ยวนี้ดาร์ค พ่อสั่ง"ลูซิลสั่งเสียงแข็ง
"ไม่มีทาง อั๊ก"ดาร์คพูดจบก็โดนเทียแมทตีคอจากด้านหลังสลบไป เทียแมทรับร่างของดาร์คเอาไว้ไม่ให้ล้มลงพื้น แล้วอุ้มดาร์ควางพิงกำแพงไว้แล้วมองดาร์คด้วยสายตาอ่อนโยนก่อนที่จะหันกลับมามองลูซิลด้วยสายตาที่แข็งกร้าวและเต็มไปด้วยความแค้น
"ท่าทางหล่อนจะสนิทกับลูกฉันไม่น้อยเลยนี่ ทำไมไม่อยู่ที่รังตัวเองล่ะ"ลูซิลกล่าวด้วยน้ำเสียงล้อเลียน เทียแมทก็พูดโต้กลับบ้าง
"เจ้านั้นแหละที่หายสาบสูญไปนานมากแล้ว ทำไมมาอยู่ที่นี่"ลูซิลไม่ตอบคำถามแต่ชวนให้สู้
"ข้าไม่จำเป็นต้องตอบเจ้าราชินีมังกรเทียแมท พวกเราไปสู้กันให้ห่างจากที่นี่ ลูกข้าจะได้ไม่โดนลูกหลง"ลูซิลพูดจบก็ร่ายเวทย์ ปรากฎบาเรียสีดำล้อมตัวดาร์คเอาไว้ เทียแมทเห็นแล้วก็พูดบ้าง
"ข้าไม่นึกเลยว่าดาร์คจะมีพ่อคือเจ้า ที่น่าตกใจคือเจ้าเลี้ยงเขาให้เป็นเด็กดีได้ขนาดนี้"เทียแมทพูดประชด
"หึ แน่นอนข้าเลี้ยงดูเขาเหมือนลูกแท้ๆที่ตายไปก่อนจะได้เกิด"ลูซิลกล่าวทั้งปล่อยจิตสังหารใส่เทียแมท แต่เทียแมทก็ปล่อยจิตสังหารเข้าข่มเช่นกัน จิตสังหารของเทียแมทดูอ่อนกว่าลูซิลแต่ก็แข็งแกร่งพอไม่ให้มาทำอะไรนางได้
"ระงับจิตสังหารของเจ้าหน่อยก็ดีนะ ไม่งั้นมันจะฆ่าลูกเจ้าซะเอง"เทียแมทพูดขึ้นน้ำเสียงดูมีความเป็นห่วงขึ้นมาแต่ลูซิลยิ้มแล้วตอบกลับว่า
"ไม่จำเป็นเพราะข้าควบคุมไม่ให้มันเข้าไปหาลูกข้าแล้ว พูดแบบนี้เจ้าคงสบายใจสินะเพราะเจ้าเองก็ปล่อยจิตสังหารกันไม่ให้จิตสังหารข้าไปทางดาร์คเช่นกัน"คำพูดแทงใจดำทำให้ราชินีมังกรโกรธทันทีก่อนที่ลูซิลจะหันหลังเดินออกไปนอกถ้ำ
"คิดจะหนีเหรอไง"เทียแมทตะโกน
"ข้าไม่ได้หนี ข้าบอกแล้วไงว่าให้ไปสู้กันที่อื่น ถ้าเจ้ากลัวตายจะหนีไปก็ได้ไม่งั้นเจ้าจะเป็นแบบเดียวกับพ่อแม่เจ้าที่ตายในสงครามครั้งนั้น"เทียแมทได้ยินที่ลูซิลพูดก็โกรธจัด
"นักรบมังกรอย่างข้าไม่เคยกลัวตาย วันนี้ข้าจะแก้แค้นให้พ่อแม่ข้าและจะส่งเจ้าไปหาเมียกับลูกเจ้าที่รอเจ้าอยู่ในนรก"ลูซิลมีสีหน้าโกรธขึ้นมาเช่นกัน
"งั้นตามมาข้าจะพาไปยังสถานที่ต่อสู้"ลูซิลกล่าวแล้ววิ่งออกจากถ้ำไป เทียแมทเหลียวมองดาร์ควูบหนึ่งก่อนจะวิ่งตามลูซิลออกจากถ้ำไป
___________________________________________________
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น