คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : Spring of the Dead
คิริโตะนั่งคนเดียวในเมืองแห่งการเริ่มต้น มันเป็นเช้าตรู่6โมง เขาอยู่คนเดียวดื่มชาและกินคุกกี้ มันจืดชืดและเหม็น เกือบ2ปีแล้วหลังเกมส์แห่งความตาย อาสึนะ ภรรยาในเกมส์และแฟนสาวเขาในโลกความจริงเลิกกับเขาเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อน เป็นเพราะหลังการต่อสู้Underworld อลิซ เอไอคนแรกของโลกถือกำเนิดขึ้น และเธอมักมาหาคิริโตะบ่อยๆ มันไม่มีเหตุผลจริงๆอย่างน้อยในความคิดของคิริโตะ
ตั้งแต่เลิกกันคิริโตะเห็นอาสึนะน้อยมากไม่ว่าจะที่โรงเรียนหรืออัฟเฮมออนไลน์ ส่วนใหญ่เพราะเธอเดินต่อไปแต่เขาทำไม่ได้ แค่เห็นเธอมีความสุขโดยไม่มีเขาก็เจ็บปวดเกินทน เมื่อเร็วๆนี้คิริโตะออกจากกลุ่มและเล่นเดี่ยวเพื่อหลีกเลี่ยงอาสึนะ
คิริโตะสำลักชาเมื่อหญิงคนนึงเดินมาที่โต๊ะนั่งฝั่งตรงข้ามเขา สายตาวาวโรจน์จากเธอทำให้เขารู้ว่าเธอโกรธ
“ไง อลิซ”เขาทักทายหญิงสาวหูแมวผมบลอนด์
“ไม่ต้องมาไง อลิซ เลย นายหายไปไหน”อลิซตะโกน”ฉัน...เราคิดถึงนาย ซิลิก้า ลิซเบธ ชิน่อน เอกิล ยุย และฉัน เราอยากให้นายกลับมา”
“ฉันคุยกับยุยและพบว่านายกำลังล็อกอิน ฉันมาเพื่อพานายกลับ”
“ฉันทำไม่ได้อลิซ ฉันอยู่ใกล้เธอไม่ได้ มันเจ็บมากและไม่มีอะไรที่ฉันทำได้”
“ฉันเข้าใจ แต่เราอยากให้นายกลับมาคิริโตะ”อลิซอ้อนวอน”นายสร้างทีมตัวป่วนและเราแพ้ถ้าไม่มีนาย”
“เธอจะรู้ได้ไงว่ามันเป็นยังไง การอยู่ใกล้กับคนที่ตนรักแต่ทำได้เพียงเฝ้ามองมันเป็นยังไง เธอไม่รู้อะไรเลยอลิซ ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว”
อลิซผงะไม่เคยคิดเลยจะทำแบบนี้ เธอแค่มาปลอบใจคิริโตะ แต่เธอไม่เคยคิดจะยอมแพ้
“แน่นอนฉันรู้มันเป็นยังไง”อลิซระเบิด”ตลอด2ปีที่ฉันหลงรักชายจากอีกโลกหนึ่ง นักโทษที่ฉันจับกุมและก่อกบฎครั้งใหญ่ด้วยกัน ฉันหลงรักชายที่ปกป้องฉันจากผู้มาเยือนและไม่เคยทอดทิ้งฉัน”
อลิซหอบหายใจก่อนรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป เมื่อเธอรู้ตัวว่าเพิ่งสารภาพรักเธอก็อ้าปากค้างและยกมือปิดปาก ใบหน้าอลิซเปลี่ยนเป็นสีแดง คิริโตะก็พูดไม่ออกเช่นกัน ก่อนเขาจะตอบอลิซเปิดเมนูและล็อกเอาท์ไป
คิริโตะนั่งตรงนั้นอย่างงุงงง
“ฮะ?”นั่นคือทั้งหมดที่เขาสามารถพูดได้ เขาไม่เคยมีความสามารถเมื่อพูดถึงความรู้สึกผู้หญิง เขาไม่เคยใส่ใจว่าอลิซรู้สึกยังไง ด้วยการที่เธอชอบแข่งขันกับอาสึนะและพยายามช่วยเหลือเขาทุกอย่างเริ่มสมเหตุสมผล คิริโระยกมือแตะหน้าตะโกนเสียงดังทำให้ผู้เล่นรอบตัวตกใจ สำหรับคนอื่นมันชัดเจนมาก ทำไมเขาโง่ขนาดนี้
คิริโตะกลับมาตั้งสติและตรวจสอบเวลาตอนนี้6.27
“ฉันมีเวลาอีกชั่วโมงครึ่งก่อนต้องไปโรงเรียน สึกุจะโกรธถ้าเธอรู้ฉันเล่นเนิร์ฟเกียร์เช้าขนาดนี้”
ครั้งสุดท้ายที่น้องสาวรู้ว่าเขาเล่นเกมส์ เธอบังคับให้เขาฝึกเคนโด้ คิริโตะยังมีรอยฟกช้ำทั่วร่าง
คิริโตะออกจากร้านคาเฟ่ไปใจกลางเมือง เป้าหมายเขาคือประตูเทเลพอร์ตและเขาตั้งใจสนุกกับการเดินเล่นคนเดียว แต่เมื่อคิริโตะเดินผ่านย่านแผงลอยก็ได้ยินเสียงร้องเบาๆจากด้านหลัง
“ป๊ะป๋า เดี๋ยวก่อน”
คิริโตะยิ้มเยาะไม่หันหลับรู้ว่าเป็นใคร เขาลูบผมเพื่อสร้างที่ลงเรียบๆไม่มีส่วนแหลม นางฟ้าตัวเล็กลงมาบนหัวคิริโตะ
“อรุณสวัสดิ์ค่ะป๊ะป๋า”นางฟ้ากล่าวอย่างมีความสุข”ขอเดินด้วยได้ไหมค่ะ”
“อรุณสวัสดิ์ยุย”คิริโตะตอบ”เธออยู่กับฉันได้แต่มีข้อแม้”
“อะไรคะ”
“ฉันอยากให้เธอใช้ร่างอวตารปกติ ฉันอยากเดินเล่นกับเธอในร่างธรรมดา”
“แน่นอนค่ะป๊ะป๋า”เธอกระโจนออกจากหัวคิริโตะและแสงปกคลุมชั่วครู่ ยุยกลายเป็นเด็กสาวสวมชุดสีขาว
“แบบนี้ใช่ไหมค่ะ”
“ใช่แล้ว ไปกันเถอะ ฉันมีเวลาไม่มากเพราะลีฟาอาจฆ่าฉัน”
“บางทีป๊ะป๋าไม่ควรมาเล่นเร็ว หนูคิดว่าทุกคนอยากให้ป๊ะป๋าเลิกเล่นโซโล่”
คิริโตะรู้ว่าเธอพูดถูกและเขาไม่โกรธเธอไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ตาม แต่คิริโตะก็พยักหน้า ทั้งสองเดินผ่านกลางเมืองไปที่ประตูเทเลพอร์ต
“ป๊ะป๋า เราจะไปไหนกัน”
“สถานที่พิเศษสำหรับยุยกับฉัน”
คิริโตะมาถึงประตูเทเลพอร์ต หัวใจเขาหนักอึ้งเพราะไม่ได้กลับไปหลายสัปดาห์
"พร้อมหรือยัง?"
"พร้อมแล้วค่ะ"
"ชั้น22 โครัล"
แสงเข้าปกคลุมคิริโตะกับยัย ในพริบตาพวกเขาก็ยืนอยู่บนเนินหญ้าสีเขียวเห็นทะเลสาบที่ส่องแสงระยิบระยับ ชั้นนี้มีทะเลสาบและป่าไม้มากมาย แต่ทะเลสาบนี้มีขนาดใหญ่ที่สุด
ยุยเข้าใจเจตนาของคิริโตะ เธอเป็นAIที่ออกแบบมาเพื่อดูแลสุขภาพจิตใจของผู้เล่น เธอกุมมือเขาไว้และดึงไปข้างหน้า
"ป๊ะป๋า หนูอยากไปเดินเล่นที่ทะเลสาบ"
ในตอนนี้คิริโตะรู้ว่าเขาห่วงใยยุยมากแค่ไหน ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกเขาได้ดีไปกว่าเธอรวมถึงตัวเขาเอง
"เอาล่ะ ไปกันเถอะ"
ทั้งสองเดินลงไปที่ทะเลสาบ ป่าทึบล้อมรอบพื้นที่ส่วนใหญ่ของทะเลสาบ คิริโตะกับยุยต้องเดินผ่าน เส้นทางที่พวกเขาเดินมีแผ่นไม้วางเรียงเป็นทาง แผ่นไม้ใต้เท้าส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเพิ่มบรรยากาศมืดมิดของป่าโดยรอบ
"นี่คือที่ที่เราพบกันครั้งแรกยุย"คิริโตะพูดท่ามกลางความเงียบ"เธอทำให้เรากลัวมาก เราคิดว่าเธอเป็นผีในป่า"
"หนูจำอะไรไม่ได้ระหว่างช่วงที่ออกจากที่คุมขังกับเวลาที่หนูตื่นขึ้นมาพร้อมกับคุณและมาม่า"ยุยตอบเบาๆ"หนูไม่เคยเห็นผีมาก่อน เลยพูดไม่ได้ว่าเข้าใจความกังวลป๊ะป๋ารึเปล่า"
คิริโตะอดไม่ได้หัวเราะเบาๆ
"หนูพูดอะไรตลกเหรอป๊ะป๋า?"
"อืม ไม่...ฉันว่าไม่หรอก"คิริโตะพูดตะกุกตะกัก ความไร้เดียงสาของยุยมักทำให้คิริโตะหัวเราะ แต่เธอไม่ชอบโดนหัวเราะเยาะ
คิริโตะอารมณ์ดีขึ้นตั้งแต่มาเดินเล่นกับยุย พวกเขาเดินต่อไปจนกระทั่งคิริโตะรู้ว่าพวกเขาหลงทาง คิริโตะอายเล็กน้อยที่ขอให้ยุยช่วยพาออกจากป่า
"ยุย เธออยากไปไหน ฉันเหลือเวลาไม่กี่นาที"
"ค่ะ ป๊ะป๋า เราใกล้จะถึงแล้ว"
"จริงเหรอ?"คิริโตะขมวดคิ้ว"แล้วมันคือที่ไหน..."
คิริโตะหยุดกลางคันเมื่อเริ่มเห็นบ้านริมทะเลสาบที่เขากับอาสึนะซื้อสมัยSAOและALOก่อนที่เขาจะจากมา เขาอดไม่ได้ที่จะร้องไห้เพราะมันมีความทรงจำร่วมกับอาสึนะมากมาย ความเจ็บปวดตั้งแต่อาสึนะจากไปเพิ่มขึ้นหลายสิบเท่า เขาคุกเข่าลงข้างหนึ่ง หน้าอกของเขาสั่นและเขาแทบหายใจไม่ออก
ยุยบีบแขนข้างหนึ่ง คิริโตะรู้ว่าเธอพยายามปลอบเขา แต่เขาไม่ได้ยิน สิ่งที่เขาพยายามทำคือสงบจิตใจ เมื่อคิริโตะสงบสติอารมณ์ได้แล้วก็เช็ดน้ำตาและมองดูกระท่อม ด้านข้างเป็นระเบียงที่มองเห็นทะเลสาบและสิ่งที่เขาไม่สังเกตตอนแรกคือมีใครบางคนที่นั่น เธอสวมเสื้อสเวตเตอร์สีแทนอ่อนและกระโปรงยาวถึงเข่าสีน้ำตาล ผมสีเกาลัดยาวสลวยและถักเปียเส้นเดียวที่ด้านหลังศีรษะ เธอยังไม่สังเกตเห็นว่าคิริโตะอยู่ตรงนั้น
คิริโตะไม่รู้จะทำยังไง เขาหลีกเลี่ยงจะเจอหน้าเธอให้มากที่สุดเพราะเขาไม่รู้จะพูดอะไรกับเธอ เขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าตะโกนเรียกเธอเพื่อให้เธอหันมา เขาต้องการดึงเธอเข้ามากอดและขอให้เธอกลับมา แต่เขาพูดไม่ออก หลังคิดสักพัก ไม่ว่าจะดีหรือแย่ลงเขาวิ่งหนีมาพอแล้ว เขาเปิดปากกำลังจะตะโกนเรียกอาสึนะ ตอนนั้นเองเธอหันมามองเขา
คิริโตะแข็งทื่อและอาสึนะก็เช่นกัน ตอนแรกคิริโตะคิดอะไรไม่ออก เธอตกใจมากที่เห็นเขา ในตอนนั้นเองข้อความสีแดงก็เข้าปกคลุมทัศนวิสัยเขา
"การเชื่อมต่อหลุดไป"
@@@@@@@@@
คิริกายะ คาสึโตะลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ การเชื่อมต่อหลุดไปและไม่ช้าคาสึโตะก็รู้ว่าทำไม นอกเหนือจากเนิร์ฟเกียร์แล้วอุปกรณ์อิเล็กทรอนิคทั้งหมดในห้องถูกปิด เนิร์ฟเกียร์ยังทำงานได้เพราะมีแบตเตอร์รี่ในตัว
คาสึโตะลุกขึ้นช้าๆนึกถึงการพบหน้าอาสึนะสักครู่ ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจว่าจะคุยกับเธอ แต่โชคชะตาทำให้เขาต้องรอต่อไป เขาเกลียดตัวเองที่ไม่กล้าพอนั่นอาจเป็นสาเหตุให้เธอทิ้งเขาไปแต่แรก? เธอต้องการผู้ชายไม่ใช่เด็กหนุ่มที่อายุน้อยกว่าและเธอทำให้ชัดเจน ตอนนี้เธอคบกับเขาแล้ว เสียงครวญครางและคร้ำครวญของคิริโตะถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเคาะประตู
"พี่ค่ะตื่นหรือยัง ใกล้ได้เวลาไปโรงเรียนแล้วนะ พี่ยังไม่กินเลย"
เป็นน้องสาวของคาสึโตะ สึกูฮะ จริงๆแล้วพวกเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน แต่คาสึโตะได้รับอุปการะจากป้าของเขาหลังพ่อแม่เขาจากไปตั้งแต่เขายังเด็ก
เขาปิดเนิร์ฟเกียร์เพื่อประหยัดแบตเตอร์รี่และวางไว้บนโต๊ะทำงานใกล้ๆรูปที่กระจายไปทั่ว ส่วนใหญ่เป็นรูปถ่ายช่วงSAOและบันทึกไว้ในเนิร์ฟเกียร์ มีภาพของคิริโตะและผู้เล่นหลายคน
"อาหารเป็นไงบ้างค่ะ"
"คงไม่ดีเท่าอาหารที่โรงแรมหรูที่สึกูฮะนอนพักกับเพื่อนเมื่อ2คืนก่อน"คาสึโตะยิ้มเยาะ ทำให้สึกูฮะขมวดคิ้ว
คาสึโตะและเพื่อนหลายคนรู้ว่าสึกูฮะคบหากับมารุฟูจิ โช เพื่อนสมัยเด็กของเขาที่เป็นแฟนกับโทโจ คันนะซากิหรืออาร์โก้ เดอะแรทในSAO กับคันโนะ ยูกิ หรือเซคเคนในALO
เนื่องจากร่างกายในโลกจริงของยูกิอ่อนแอมากแม้จะหายจากโรคและทำกายภาพบำบัด โชไม่ค่อยได้เดทกับเธอนักแต่ดูแลเหมือนน้องสาว
และคนที่เหมือนน้องสาวสำหรับทั้งคาสึโตะและโช ตอนนี้เป็นสาวสวยน่ารัก ถ้าไม่ใช่เพราะอาสึนะเขาอาจสังเกตเห็นเร็วกว่านี้
"แล้วโชเล่นอกตูมๆของเธอทุกวันรึเปล่า"คาสึโตะติดนิสัยแหย่น้องสาว
ความโกรธและอายพลุ่งพล่านในใจสึกูฮะและใบหน้าเธอขึ้นสีแดงระเรื่อ เธอวิ่งออกจากห้องไปหยิบดาบเคนโด้ของเธอ เมื่อรู้ถึงบทลงทัณฑ์ที่จะเกิดขึ้น คาสึโตะคว้าขนมปังและออกจากห้องคว้าเครื่องแบบและใส่รองเท้า
คาสึโตะวิ่งออกไปที่ถนนโดยยังสวมรองเท้าให้เข้าที่ การถูกจับหมายถึงความตาย สึกูเก่งเคนโด้มากและซ้อมเขาน่วมแน่ถ้าจับเขาได้
โรงเรียนเปิดรับทุกคนตั้งแต่ประถมถึงมหาวิทยาลับ เด็กที่อายุน้อยที่สุดอายุ8ขวบและขาดเรียนไป2ปี แม้แต่ผู้เล่นอย่างอาร์โก้ที่อายุ18เมื่อเปิดโรงเรียนก็สามารถเข้าไปเรียนได้
ตอนนี้หลังผ่านเหตุการณ์SAOมากว่า1ปีแล้ว โรงเรียนSAOเริ่มถูกเปลี่ยนให้มีกิจกรรมชมรมหรือทัศนศึกษาตามปกติ และมีนักเรียนที่เข้ามาด้วยโควต้าพิเศษอย่างสึกูฮะ
ตอนนั้นเองมีมือคว้าไหล่เขา
"ว๊าก ขอโทษ สึกู อย่าฆ่าฉัน"เขาตะโกนคุกเข่ายกมือขึ้น
เขาเปิดตาเพื่อจะเห็นเด็กหนุ่มผมสีฟ้ายืนอยู่ตรงนั้น
"ไปทำอะไรให้สึกุโกรธ"
"เปล่า แค่พูดเรื่องนายพาสึกุไปเที่ยวกลางคืนไม่กี่วันก่อน"คิริโตะเลิกนับแล้วว่าโชทำกับน้องสาวเขาไปกี่ครั้ง
"คาสึโตะ!!!"เสียงร้องดังขึ้นและคิริโตะรีบวิ่งหนีไป ขณะที่โชคว้าตัวสึกูฮะที่จะวิ่งไล่
"ฝากจัดการด้วยนะโช"คิริโตะรู้ว่าเพื่อนรักจะถ่วงน้องสาวเขาได้
"ปล่อยนะ"
"อย่าส่งเสียงดังสิ ทุกคนมองอยู่"
สึกูฮะเห็นทุกคนเริ่มมองมาทางนี้ก็สงบลง จากนั้นสึกูก็เดินเข้าโรงเรียนพร้อมกับแฟนเธอ
"ยูกิกับเฟรย์ซังล่ะ"
"วันนี้ยูกิตื่นสายและวันนี้เฟรย์โดดเรียนไม่มา"โชบอก
"ฉันรู้ว่าเธอยังโกรธอยู่"โชพูดเบาๆ สึกูฮะแก้มแดงที่ยินยอมให้เขา ทำให้เธอเสียพรมจรรย์ไปแต่ก็สุขใจที่ได้มอบมันให้คนที่เธอรัก
"ไม่ได้โกรธ ฉันรับมันได้แต่อยากให้เราเปิดเผยมันสักที"
"อ่า เข้าใจแล้ว ขอโทษนะสำหรับเรื่องนั้น"โชเกาแก้ม
"ยอมรับคำขอโทษ ตอนนี้บอกฉันว่าอยากกินอะไรตอนเที่ยง"
@@@@@@@@
เวลาผ่านไปจนถึงช่วงบ่าย
คาสึโตะถอนหายใจครั้งที่ร้อยของวัน ตอนนี้เขากำลังโดดเรียนอยู่บนดาดฟ้าตึกเรียนนึกย้อนคิดถึงตอนที่อาสึนะเลิกกับเขา
“ทำไมกันนะ”
เสียงกรีดร้องและตีเหล็กดึงความสนใจเขา เขาเห็นชายคนหนึ่งกระแทกรั่วโรงเรียนไม่หยุด
“หมอนั่นทำอะไรน่ะ?”
เขาเฝ้าดูอาจารย์ล้อมรอบชายคนนั้นและครูคนหนึ่งจับชายเสื้อดึงเขามากระแทกประตูดิ้นไม่หลุด เขาเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อชายคนนั้นเหมือนจะกัดแขนครู คาสึโตะมองครูกรีดร้องด้วบความเจ็บปวดจากนั้นเขาก็ตาย
ครูหญิงเริ่มกรีดร้องจนกระทั่งคนตายคว้าเสื้อดึงเธอลงไปกัดคอเลือดพุ่งกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
ครูหญิงลุกขึ้นยืนอีกคนและเดินไปที่โรงเรียนเช่นกัน
“เกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย”เด็กวัยรุ่นกระซิบก่อนวิ่งออกไป
“ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันต้องไปหาอาสึนะและออกไปจาหที่นี่”
คาสึโตะวิ่งลงจากดาดฟ้าวิ่งตามโถงทางเดินไม่สนใจครูที่บอกให้หยุดวิ่ง
“คิริกายะ เธอเข้ามาทำไม ยังไม่หมดคาบเรียนกลับไปซะ เธอกำลังรบกวนเพื่อนๆ”
คิริโตะไม่สนใจเดินตรงไปคว้าแขนอาสึนะ
“คิริโตะทำอะไรของนายน่ะ นี่ยังเรียนอยู่นะ”
ฮิซาชิลุกขึ้นจับแขนคาสึโตะ
“คิริกายะ เป็นบ้าอะไรของนายวะ”
“ชิ ฉันต้องบอกเขา ถ้าเขามาอาสึนะจะตามไป”
“มีฆาตกรอยู่หน้าประตูโรงเรียน มันฆ่าอาจารย์ไปหลายคนแล้วด้วย”
“นี่นายพูดจริงเหรอ?”
“แล้วฉันจะโกหกให้ได้อะไรขึ้นมาล่ะ”
อาสึนะออกจากความงุงงงและตะคอกคิริโตะ
“ปล่อยฉันนะ ไม่ต้องพูดอะไรอีก เรื่องของเรามันจบไปแล้ว...”อาสึนะถูกขัดด้วยการตบ
ทุกคนในห้องเงียบเมื่อเห็นคิริโตะตบอาสึนะ
“ฉันจริงจังนะ รีบมาได้แล้วยัยบ้า”
“มีบางอย่างที่หน้าประตูโรงเรียน ถ้าไม่อยากตายรีบเผ่นเร็วเข้า”
“แล้วบางอย่างที่ว่ามันคืออะไรล่ะ”
“มีผู้ชายหน้าประตูโรงเรียน พอพวกอาจารย์เข้าไปใกล้ก็โดนมันฆ่าตาย ศพพวกเขาฟื้นคืนชีพ”
“นี่เธอบอกให้ฉันเชื่อเรื่องบ้าๆนี่เรอะ”
“หุบปากแล้วรีบวิ่งเข้าเถอะน่า”
ฮิซาชิหยุดกระทันหันและเปิดล็อกเกอร์ของเขา
“ถ้าสิ่งที่คิริกายะพูดเป็นความจริงเราก็ต้องใช้สิ่งนี้”เขาหักไม้กวาดโยนให้อาสึนะ
“แล้วของนายล่ะ”
“มีเข็มขัดและวิชาคาราเต้ ฉันแกร่งพอจะปกป้องตัวเองได้”ฮิซาชิตอบอย่างมั่นใจ
“ก่อนอื่นเราต้องแจ้งตำรวจก่อน”
อาสึนะกดโทรหาตำรวจและรอสาย แต่ไม่นานสีหน้าเธอเปลี่ยนเป็นกังวล
“เป็นไปไม่ได้”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ”
“กรุณาถือสายรอสักครู่...นี่คือบริการฝากข้อความของสายด่วนฉุกเฉิน เนื่องจากมีคนโทรเข้ามาเยอะมาก กรุณาฝากข้อความไว้หรือโทรมาใหม่”
“มีคนโทร110จนสายเต็ม เป็นไปได้ไง”
“ประกาศ นักเรียนและอาจารย์ทุกคนเกิดเหตุฉุกเฉินในโรงเรียน"
“ในที่สุดคนทั้งรร.ก็รู้”คิริโตะพูดอย่างจริงจัง
@@@@@@@@
สนามโรงเรียน
มารุฟูจิ โชเห็นเหตุการณ์นองเลือดที่โรงเรียนและรีบวิ่งไปหายูกิที่โรงยิม
"ขอให้นักเรียนอพยพตามคำแนะนำของอาจารย์ ประกาศอีกครั้งนี่คือเหตุฉุกเฉิน"
โชจับมือพายูกิออกไปไม่สนเสียงตะโกนจากอาจารย์ที่โดดคาบเรียน เขาชะงักเมื่อได้ยินเสียงประกาศ
"เราจะไปไหนกันโชคุง"ยูกิถาม
"เราต้องรีบหาเพื่อนๆและออกจากที่นี่"โชกล่าว
"เฟรย์ซังล่ะ"ยูกิถามคนที่พึ่งได้ที่สุด
"โทรไม่ติด"โชพูดอย่างร้อนใจ เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในเมือง
"งั้นเราน่าจะไปหาอาจารย์ชิซูกะก่อน"ยูกิอธิบาย เธอรู้ว่าในตอนนี้หมอมีค่าแค่ไหนและรู้ว่าเธอชอบแฟนเธอ
@@@@@@@@
"ออกไปนะ ช่วยฉันด้วย ว๊ากกกก!!!”
ขณะที่ทุกคนกำลังสนใจเสียงประกาศ ไม่มีใครเห็นนางาตะ ชินอิจิหรือเรย์คอมแอบออกจากห้องเรียน แต่มีคนหนึ่งรู้
“นางาตะคุง”สึกูฮะเรียก เขาหันมาด้านหลัง
“สึกูฮะจัง เอ๊ย...คิริกายะซัง”
สึกูฮะมองด้วยความรำคาญยกนิ้วป้องปากบอกให้เงียบ
“ชู่ว หนีกันเถอะ”
@@@@@@@@
ห้องชมรมเคนโด้
หญิงสาวผมสีน้ำเงินออกม่วงยาวในชุดนักเรียนมาตรฐานและหน้าอกคัพD มือซ้ายเธอมีดาบไม้ เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องเธอก็กำดาบแน่นลุกขึ้นยืน
“เจ็บ ช่วยด้วย จะตายแล้ว"
@@@@@@@@
ห้องพยาบาล
"ช่วยด้วย....อ๊ากกกก!!!”
หญิงสาวที่กำลังงีบหลับใช้เต้านมคัพJของเธอเป็นหมอนตื่นขึ้นจากการนอนกลางวันมีน้ำลายไหลจากปาก
เธอเป็นหญิงสาววัย27ปี ผมสีทองระต้นคอและดวงตาสีน้ำตาล สวมเสื้อเชิ้ตติดกระดุมสีขาวและกระโปรงยาวสีดำ เธอเซ็กซี่มากด้วยหน้าอกคัพJ ผอม สะโพกกว้างและตูดใหญ่ เธอเป็นพยาบาลประจำโรงเรียน มาริคาว่า ชิซูกะ
"เกิดอะไรขึ้น...ฉันกำลังฝันดีเกี่ยวกับฉันและมารุฟูจิคุง"
@@@@@@@@
ทุกอย่างเงียบ ไม่มีใครส่งเสียง ครูทำชอล์คตกพื้น นักเรียนจำนวนมากวิ่งออกจากห้องด้วยความตื่นตระหนก บางคนผลักและเหยียบ ถึงขั้นอัดกันให้หลีกทาง
@@@@@@@@
คิริโตะ อาซึนะและฮิซาชิได้ยินเสียงนักเรียนวิ่งผ่านโถงทางเดิน
“ทางนี้”
“ไม่ใช่จะหนีออกไปนอกโรงเรียนเหรอ”
“พวกนักเรียนออกมากันเพียบเลย เราจะหนีไปทางอาคารกลางกัน”
พวกเขาวิ่งผ่านทางที่เชื่อมอาคาคเรียนทั้งหมด แต่เมื่อมาได้ครึ่งทางพวกเขาถูกหยุดโดยอาจารย์
“นั่นมันอ.วากิซากะ”
“ระวังตัวด้วยนะ”ฮิซาชิบอกและอาจารย์เดินมาหาอาสึนะ
“อย่านะ อย่าเข้ามา”อาสึนะถอยด้วยความกลัว
“แทงเลยอาสึนะ”
“อย่ามาดูถูกSAOเซอร์ไวเวอร์นะ”อาสึนะเอาหอกแทงหน้าอกได้
“สำเร็จ”
แต่แล้วอาจารย์กลับมามีชีวิตเหวี่ยงอาสึนะกระแทกกำแพง เธอยังแทงหอกดันไม่ให้เข้าใกล้
“แทงหัวใจไปแล้วนะ ทำไมยังขยับตัวได้อีกล่ะ”
ฮิซาชิเข้ามาด้านหลังจับเขาไว้
“ตอนนี้แหละดึงออกเลย”
“ฮิซาชิถอยออกมา”คิริโตะเตือน
“ไม่ต้องห่วงน่า หมอนี่ฉันเอามันอยู่”ตอนนั้นเองหัวมันบิดกลับมาเหมือนนกฮูก”ทำไมแรงมันเยอะขนาดนี้...อ๊ากกก!!”
ซอมบี้กัดแขนทำให้ฮิซาชิร้องอย่างเจ็บปวด
“ปล่อยฮิซาชินะโว๊ย”
“ฮิซาชิ”อาสึนะวิ่งเข้าไปแทงหอกปักด้านหลัง”ทำไม ทำไมถึงไม่ยอมปล่อยล่ะ”
“โอ๊ย แขน”
“ทำอะไรสักอย่างสิยะ เป็นลูกผู้ชายไม่ใช่เหรอ”
“ฉันไม่ใช่ฮีโร่นะเฟ้ย”คิริโตะยกไม้เบสบอลฟาดหัวอย่างแรงเลือดกระเซ็น
“ฮิซาชิเป็นไรไหม”
“เนื้อฉีกไปหน่อยเท่านั้นแหละ ไม่เป็นไรมากหรอก”
“ม่าย หยุดนะ อย่ากัดฉัน อ๊ายยย!!”พวกเขาเห็นเด็กนักเรียนคนหนึ่งถูกกัด
“ขึ้นไปบนดาดฟ้าเถอะ”ฮิซาชิกล่าว
“ดาดฟ้าเหรอ”
“เราจะซ่อนตัวจนกว่ามีคนมาช่วย”
พวกคิริโตะวิ่งขึ้นไปบนดาดฟ้าเห็นสภาพเมืองทั้งเมืองที่อยู่ในความโกลาหล รถยนต์ชน ตึกไฟไหม้และได้ยินเสียงไซเรนทั่วเมือง
“ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมตำรวจไม่รับสาย”
“เมื่อเช้านี้ทุกอย่างยังปกติเหมือนทุกวันเลยไม่ใช่เหรอ?“
สายลมรุนแรงพัดใส่พวกเขาเห็นเฮลิคอปเตอร์บินผ่านไป
“นั่นมันแบล็คฮอค”
“นั่นมันกองกำลังป้องกันตนเอง”
“แล้วพวกเขามาทำอะไรที่นี่ ฐานทัพไม่ได้อยู่แถวนี้นี่”
“ช่วยด้วย”
“ไม่มีประโยชน์หรอก”
“ทำไมล่ะ”
“ก็อย่างที่คิริกายะพูดนั่นล่ะ ฐานทัพกองกำลังป้องกันตนเองไม่ได้อยู่แถวนี้ แล้วพวกเขามาทำไม? พวกเขาก็มาปฎิบัติภารกิจน่ะสิ พวกเขามาน้อยเกินไปคงไม่ได้มาช่วยพวกเราหรอก ขนาดเห็นแบบนั้นยังเฉยอยู่ได้”ฮิซาชิชี้ข้างล่าง
พวกเขามองลงไปที่สนามโรงเรียน นักเรียนหลายคนโดนฝูงซอมบี้รุมกัด
“ไม่ อย่า อ๊าาา เจ็บนะ!!!”
“ถ้าออกไปข้างนอกได้ก็เป็นแบบนั้น แม้แต่ในโรงเรียนตอนนี้ก็คง...”
@@@@@@@@
ด้านริกะ(ลิซเบธ)และเคย์โกะ(ซิลิก้า)กำลังวิ่งหนี รวมทั้งมิสึซึกับโทชิมิกำลังจับมือวิ่งหนีไปด้วยกัน
"ถ้าพวกเราหนีไปด้วยกันต้องไม่เป็นไรแน่มิสึซึ"
"แน่อยู่แล้ว พวกเราเป็นเพื่อนกันนี่นาโทชิมิ"
ทันใดนั้นพวกเธอก็หยุด ซอมบี้ตัวหนึ่งคว้าขาของโทชิมิดึงเธอลงไปและเริ่มกัด
"ไม่นะ มิสึซึช่วยฉันด้วย มิสึซึ"
"ปล่อยนะ ฉันบอกให้ปล่อยยังไงเล่านี่แน่ะ"มิสึซึถีบเพื่อนของเธอเตะร่วงลงบันไดไปกับพวกมันและมันก็กัดเพื่อนเธอต่อ
ริกะและเคย์โกะตกใจที่มีคนทิ้งเพื่อนเพื่อเอาตัวรอด
"ทำอะไรของเธอน่ะ"ซิลิก้าถาม
"จะอะไรล่ะ? อยากให้ฉันตายนักรึไงยะ!!"มิสึซึพูดและวิ่งจากไป
แต่เธอไปได้ไม่ไกลเพราะไปชนบางอย่างล้มลง เงยหน้าเห็นพวกมันล้อมรอบเธอและจับหัวเธอขึ้นมากิน
สองสาวพากันหลับตาและกรีดร้องรอความตาย แต่แล้วเสียงคุ้นเคยก็ดังขึ้น
"มาเธอร์โรซาริโอ้"
แสงสีม่วงแผ่จากดาบไฮเท็คในมือเด็กสาวผมม่วงหั่นพวกซอมบี้ทิ้ง
"ไง สาวๆ ดีใจที่เจอพวกเธอ"โชพูดก่อนโดนทั้งคู่จับล้มลงพื้น
"โซจิโร่ซัง เรารู้ว่าคุณจะมาช่วย"เคย์โกะพูดอย่างมีความสุข
"ขอบคุณที่ช่วยเรา"ริกะร้อง
"นี่ ลุกออกจากแฟนฉันได้ไหมค่ะ"ยูกิถาม
เด็กสาวพยักหน้าลุกออกจากตัวเขา
"มารุฟูจิซัง เราจะทำยังไงต่อ?"เคย์โกะถาม
"ก่อนอื่นหาเพื่อนๆที่เหลือจากนั้นเราต้องหาที่ปลอดภัยเพื่อซ่อนตัว"โชตอบและสาวๆพยักหน้าเห็นด้วย
@@@@@@@@
นักเรียนตัวอ้วนกำลังเดินไปตามโถงทางเดินปฎิเสธความจริง
"เรื่องพรรค์นี้ไม่มีทางเกิดขึ้นได้"เขาพูดด้วยรอยยิ้ม
ความฝัน ใช่ ฝันร้าย ตื่นได้แล้ว...ถ้าไม่รีบไปโรงเรียนล่ะก็ วันนี้ฉันต้องเคี้ยวเด็กใหม่ที่เพิ่งเข้าชมรมซะด้วย"เขาพูดปีกออกนอกหน้าต่าง
เขาร่วงตกลงไปตาย
@@@@@@@@
“พวกมันเป็นสิ่งที่เหมือนโรคภัยไข้เจ็บ”
“พวกมันเหรอ”
“เหมือนซอมบี้ แต่นี่มันไม่ใช่หนังหรือว่าเกมส์ เพราะงั้นถึงได้เรียกว่าพวกมัน พวกมันกัดกินคน และคนที่ถูกพวกมันกัดตายก็ฟื้นขึ้นมากลายเป็นพวกมัน ถึงไม่รู้ว่าทำไม พวกเราฆ่ามันได้โดยเล่นงานที่หัว”
พวกเขาสังเกตศพเดินได้ขึ้นมาที่ดาดฟ้า
“ทำยังไงดีล่ะ”
“ขึ้นไปที่หอดูดาวแล้วกั้นบันไดเอาไว้”
ทั้งสามขึ้นไปที่หอดูดาวและเอาของกั้นบันได
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้”
“ต้องมีสาเหตุอยู่แน่ๆ”
“ฉันจะไปหาไฟฉายดู ถ้าไม่มีมันล่ะก็ตอนกลางคืนจะไม่เห็นพวกมัน
ทันใดนั้นฮิซาชิกระอักเลือดออกมาทำให้ทุกคนตะลึง
“ฮิซาชิ เป็นอะไรไป?”อาสึนะเข้ามาดู”คิริโตะ ฮิซาชิเค้า...”
“หรือว่าที่โดนกัด นายจะกลายเป็นพวกมัน”
“ทำไมกันล่ะ?”อาสึนะร้องถาม”ถูกกัดแค่นิดเดียวทำไมเป็นมากขนาดนี้”
“ก็เหมือนในหนังไงล่ะ แค่ถูกกัดก็ไม่รอดแล้วล่ะ”
“แบบนั้นมันไม่จริงหรอก ไม่มีทางเป็นเหมือนในหนัง”
“มันก็เป็นอย่างนั้นแล้วนี่...คิริกายะ ช่วยฉันหน่อยได้ไหม”
“อะไรล่ะ”
ฮิซาชิชี้ไปที่ราวบันได
“ฉันอยากให้นายโยนฉันลงไปข้างล่างให้หัวฉันกระแทกพื้นเละไปเลย”
“พูดอะไรน่ะ!?”
“ฉันไม่อยากกลายเป็นพวกมัน!!...ฉันตายเมื่อไหร่จัดการได้เลย”
ฮิซาชิกระอักเลือดออกมาคำโตและตาย
“ถอยออกมาอาสึนะ”
“ไม่ได้นะ ฮิซาชิไม่มีทางเป็นพวกมันหรอก ฮิซาชิพิเศษกว่าคนอื่น”
“ถอยมา”
จากนั้นอาสึนะก็เห็นฮิซาชิลุกขึ้นมา
“ฮิซาชิ เห็นไหมคิริโตะคุงฮิซาชิไม่ได้ตาย...“
ตอนนั้นเองซอมบี้ฮิซาชิลุกขึ้นยืนอยู่ตรงนั้น คิริโตะรีบดึงอาสึนะมาอยู่ข้างหลัง เธอตัวสั่นด้วยความกลัว
“นี่มันไม่ใช่เรื่องจริง
“ฉันเองก็ไม่อยากเหมือนกัน แต่ว่ามันเป็นเรื่องจริงไปแล้ว”คิริโตะเหวี่ยงไม้ฟาดหัวฮิซาชิให้เละ จากนั้นอาสึนะก็กรีดร้องออกมา
“ทำไม?”
“ถ้าไม่ทำเธอเองก็จะถูกกัด”
“ฉันไม่ได้อยากให้ช่วยสักหน่อย ฉันไม่อยากเห็นฮิซาชิต้องอยู่ในสภาพแบบนี้ ถ้าต้องมีชีวิตรอดต่อไปแบบนี้ สู้ให้ฮิซาชิกัดฉันก็จะได้เป็นพวกมันไปด้วย”
“ฮิซาชิคงไม่อยากให้เป็นแบบนั้นหรอก”
“นายจะไปเข้าใจอะไร นั่นสินะ คิริโตะคุงน่ะเกลียดฮิซาชิเพราะว่าเขามาคบกับฉันใช่ไหมล่ะ”
แล้วอาสึนะก็เห็นคิริโตะเดินจากไป
“เดี๋ยวสิ เธอจะไปไหนน่ะ”
“ฉันอยู่คงเกะกะเธอเปล่าๆ เลยจะลงไปข้างล่างแล้วฆ่าพวกมันหน่อย”
“หยุดนะ อยากตายนักรึไง หยุดน๊า”อาสึนะวิ่งไปหาเขาและกอดแขนให้แน่นที่สุด”ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้นเลย ขอร้องล่ะ อยู่กับฉันนะ อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว”
คิริโตะเดินลงมาและเธอกอดเขาทันทีและร้องไห้พึมพำว่าเสียใจ
@@@@@@@@
ความคิดเห็น