ลำดับตอนที่ #227
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #227 : บิสกิตรูม
พวกนามิมองเด็กๆในห้อง
"เหมือนจะเป็นเนเซอรี่บนเกาะนี้ละมั้ง"
"ตัวใหญ่เหลือเกิน พวกนี้เป็นเผ่าคนยักษ์งั้นเหรอ?"แฟรงกี้ถาม"แปลว่าพวกเรามาที่เกาะคนยักษ์อย่างงั้นเหรอเนี่ย?"
"แต่ก็มีเด็กที่ตัวไม่ใหญ่อยู่ด้วยนี่"นามิกล่าว
"งั้นก็เป็นสถานที่เลี้ยงดูโดยไม่สนเผ่าพันธ์เหรอ?"ช็อปเปอร์ถาม
"แต่ไม่เห็นมีผู้ใหญ่อยู่เลยนะ"นามิกล่าว
เจ้าหัวกำลังกวาดตามองหาบางอย่าง
"นี่ ใครกันเหรอ?"
"พวกคนที่เราไม่รู้จัก หรือว่าจะเป็นพวกคนน้ำแข็ง หนีมาที่นี่เหรอ?"เด็กผู้หญิงยักษ์ผมดำกล่าว
"คนน้ำแข็ง?"นามิทวน
"อะไรล่ะนั่น?"ซันจิถาม
"เป็นเกาะปริศนามากขึ้นทุกทีแล้วแฮะ"แฟรงกี้กล่าว
ตอนนั้นสายตาพวกเด็กผู้ชายก็จ้องไปทางแฟรงกี้เป็นประกาย
"นั่นมันหุ่นยนต์นี่นา!!!!"
พวกเด็กผู้ชายพากันเข้ามามุงดูแฟรงกี้
"หุ่นยนต์ๆๆๆๆ"
"พวกเธอน่ะชอบเกราะเหล็กบนตัวฉันมากขนาดนี้เลยเหรอ"แฟรงกี้พูดแท็คท่าตามปกติ
"ว้าวๆๆ"
"ดูนั่นมีตุ๊กตาด้วย ตุ๊กตาทานุกิ"
"ฉันเป็นเรนเดียร์ต่างหากเล่า"ช็อปเปอร์กล่าว
"น่ารักจัง"
"เจ้าแฟรงกี้เป็นที่นิยมในหมู่เด็กผู้ชายจังนะ"ซันจิกล่าว
"คิ้วม้วนๆๆ"
"หนอย ไอ้เด็กบ้า!!!!"
"นี่พวกเจ้า"หัวซามูไรตะโกนขึ้นมา"มีใครรู้จักเด็กที่ชื่อโมโมสึเกะหรือไม่"
สายตาเด็กจ้องหัว
"ว๊ากกกกก!!!!"เด็กพากันหนีหรือไปซ่อน
"หัวพูดได้ด้วย!!!"
"น่ากลัว!!!"
"บ้าเอ๊ย เงียบไปซะ เลยถามอะไรไม่ได้เลยเห็นไหมล่ะ!!!"ซันจิตะโกนใส่หัวซามูไร
"ถ้านายพูดมันน่ากลัวนะยะ!!!!"นามิตวาดใส่
"ตึกๆๆๆ"เสียงฝีเท้าไล่หลังดังขึ้น
"พวกมันตามมาแล้วเข้าไปด้านในก่อน"แฟรงกี้ยกช็อปเปอร์ขึ้นบ่า ทุกคนวิ่งเข้าไปด้านในห้อง
ตรงทางเดินพวกยามกำลังวิ่งมาทางนี้
"ประตูบิสกิตรูมเปิดอยู่"
"หรือจะเป็นพวกโจรสลัดเมื่อกี้ อย่าให้หนีไปได้นะ"
"นี่มันอาคารอะไรกันบอกฉันทีซิ"
"ข้าหาตัวเด็กที่ชื่อโมโมโนสุเกะอยู่!!!"หัวซามูไรตะโกนขึ้น
"ว๊ากกกกกก!!!!"เด็กๆยิ่งวิ่งหนี
"เลิกพูดได้มั้ย!!!"นามิตบหน้าเขา
"ข้าโดนผู้หญิงตบ ช่างเป็นความอับอายของนักรบ ข้าอยากคว้านท้อง"
"คว้านเลยสิ น่ารำคาญเป็นบ้าไอ้ผู้ชายเหยียดเพศแม่!!!!"นามิตะโกน
"ไอ้เจ้าพวกนี้ อย่าหนีนะ!!!"พวกยามมาถึงเล็งปืน แต่มีเด็กวิ่งพล่านเต็มไปหมด
"ใจเย็นไว้ ห้ามใช้กระสุนจริงกับลูกระเบิด ใช้กระสุนแก๊สให้น้อยที่สุด ถ้าโดนเด็กๆเข้าเดี๋ยวมาสเตอร์จะโกรธเอา"
______________________
ด้านฝั่งเกาะเพลิง ตอนนี้พวกเขาอยู่ริมทะเลสาบแล้ว
"นี่ตั้งใจจะข้ามทะเลสาบนี่จริงๆเหรอลูฟี่?"อุซปถาม
"เออ"ลูฟี่ตอบ
"ถึงพูดอย่างงั้นแต่จะข้ามไปยังไง มีไฟเป็นย่อมๆมีน้ำแข็งลอยอยู่ด้วย!!!!"
"อุณภูมิอาจจะเหมาะกว่าที่คิดนะ เหงื่อก็ออกอยู่ด้วย"โซโลกล่าว
"พูดบ้าๆ!!!"อุซปตะโกน
"เย็นขนาดนั้นลงไปว่ายได้แข็งตายแน่!!!"วีวี่ร้อง
"ฉันว่ายน้ำไม่ได้น่ะนะ"ลูฟี่กล่าว
วีวี่กำลังจินตนาการว่าเธอ เธอและลูฟี่นั่งบนหลังคิรัวร์ โซโลและอุซปที่ว่ายข้ามทะเลสาบ
"คงจะไม่ได้ให้แบกว่ายข้ามไปใช่มั้ย!!!"อุซปตะโกนใส่ผู้มีพลัง"เอาเถอะ ถ้าเพื่อข้ามไปอีกฟากมันก็ช่วยไม่ได้ ถอยไปหน่อย"
เขาหยิบหนังสติ๊กคาบูโตะออกมา
"กระสุนดาวเขียว เรือกล้วย ยาอุจิวะ!!"
กระสุนระเบิดออกมาเป็นเรือกล้วยกับหญ้าที่เหมือนใบพัด
"ยอดเลยอุซป!!"ลูฟี่ร้อง
"แล้วก็เอาหญ้าอุจิวะนี่มาเป็นไม้พาย"อุซปดึงใบไม้ออกมา
"มีเมล็ดพันธุ์เยอะแยะเลยนะ วิเศษจังเลย"วีวี่กล่าว
"หมู่เกาะโบอินที่ฉันเคยอยู่น่ะเป็นคลังสมบัติพืชพันธุ์แปลกๆน่ะสิ ยิ่งเข้าไปลึกเท่าไหร่ก็ได้พืชที่มีประโยชน์มากเท่านั้น ฉันที่รอดชีวิตบนเกาะนั่น2ปี ความลำบากที่ฝ่าไม่ได้น่ะบอกได้เลยว่าไม่มี--"
"รีบขึ้นมาเร็วอุซป!!!"ลูฟี่ตะโกน
"เดี๋ยวก็ทิ้งไว้หรอก"โซโลกล่าว
"เฮ้ นั่นมันของที่ฉันเอาออกมาให้นะ!!!"อุซปตะโกนรีบวิ่งมาขึ้นเรือ
"เอาล่ะออกเรือได้ ไปดินแดนน้ำแข็งใส!!!"ลูฟี่ตะโกน
"นายก็มาพายสิ!!"อุซปตะโกน
ลมพัดทำให้น้ำพัดใส่เรือ
"ลมสุดยอดเลยแฮะ"ลูฟี่กล่าว
"แถมยังเป็นลมต้านด้วย"วีวี่กล่าว
"แถวนี้มีน้ำเดือดด้วย"โซโลกล่าว
"ขืนลงไปว่ายจริงละก็ตายแหงแก๋"อุซปกล่าว
ในขณะนั้นเซนทอร์เสือดาวที่โดนลูฟี่อัมล้มก็มาถึงฝั่ง
"ไม่ให้หนีหรอก ไอ้เจ้าบ้านี่!!!"
มันโยนก้อนหินใหญ่พุ่งมาทางนี้
"ตูม!!!"โชคดีที่หินแค่กระแทกน้ำใกล้
"เฮ้ แกคงอยากเข้ากลุ่มฉันล่ะสิ!?"ลูฟี่ถาม
"นี่แกคิดจะชวนมันด้วยเหรอ!!!"โซโลตะโกน
"นิสัยเชิญตัวประหลาดมาเป็นพวกเนี่ยเลิกสักทีเถอะ"อุซปตะโกน
"คงเป็นชะตากลุ่มนี้แล้วล่ะ"วีวี่ปลง
"ปู้ดๆๆ...!!!"เซนทอร์หยิบแตรเข่าสัตว์เป่าเสียงดัง
"เป่าเขาสัตว์เหรอ?"วีวี่มองอย่างสงสัย
"บอส!!!!!"เซนทอร์ตะโกน"ผู้บุกรุกไปทางนั้นแล้ว ช่วยจัดการด้วยนะครับ!!!"
"บอสนี่มัน...."อุซปนึกถึงที่ได้ยินในหอยทากสื่อสาร
โรบินมองไปอีกฝั่งของทะเลสาบ
"มีอะไรออกมาจากชายฝั่งด้านโน้น"เธอกล่าว
พวกเขามองไปเห็นเงาเซ็นทอร์หลายตัว และด้านหลังมีร่างสูงใหญ่ยืนอยู่
"นั่นคือบอสเหรอ?"โซโลถาม
"งั้นสัญญาณฉุกเฉินนั่นก็ส่งไปหาบอสคนนั้นหรอกเหรอ งั้นที่หมอนั่นบอกให้เราทำอะไรสักอย่างก็ติดต่อผิดคนน่ะสิ"วีวี่กล่าว
"มีคนถือดาบอยู่ด้วยนะ มันคือซามูไรที่ฟันพวกพ้องของเราอย่างงั้นเหรอ?"
________________________
กลุ่มหมวกฟางวิ่งหนีพวกยาม ขณะที่พวกยามไล่ตามต้องไล่พวกเด็ก
"เอ้า เด็กๆทั้งหลายหลบไปทางนั้นไป"
"หลบไปจ๊ะ"
"อันตรายนะ"
เด็กยักษ์ผมทองวิ่งมาใกล้แฟรงกี้ที่มีช็อปเปอร์บนไหล่
"นี่ คุณหุ่นยนต์ มาจากข้างนอกเกาะเหรอ?"เขาถาม
"เออ แน่นอนสิ"แฟรงกี้กล่าว"แต่ว่าเจ้าหนูฉันเป็นไซบอร์กนะ"
"มีเรือด้วยงั้นเหรอ?"
"ใช่แล้วล่ะเรือซันนี่ของเราเนี่ยเป็น1ในโลก"
"ช่วยเราด้วย!!"เด็กผู้ชายตะโกน
"เอ๋?"
"หมายความว่ายังไงน่ะ?"
"เรื่องอะไรล่ะที่ว่านะให้ช่วยเนี่ย?"ซันจิถาม
"ที่นี่ไม่ใช่เนสเซอรี่หรอกเหรอ?"ช็อปเปอร์ถาม
"พี่สาวคะ"คนที่พูดเป็นเด็กผู้หญิงตัวยักษ์ผมดำ"ช่วยพวกเราด้วยนะขอร้องล่ะ"
"ขอร้องล่ะ!!"เด็กอีกหลายคนพูดตาม
นามิหยุดวิ่งหันไปมองพวกเขา
"คุณนามิอย่าหยุดสิ!!"ซันจิตะโกน
"พาเราออกไปจากที่นี่ทีนะ"เด็กผู้ชายผมทองบอก
"ขอร้องล่ะ!!!"
"พวกเราทุกคนหายป่วยกันแล้ว ทุกคนแข็งแรงดีนะ"
"ป่วยเหรอ? ป่วยอะไรน่ะ?"ช็อปเปอร์สงสัย
"หนูอยากกลับบ้าน ช่วยพวกเราด้วยเถอะ"เด็กผู้หญิงผมดำกล่าว
"หมายความว่ายังไงน่ะ"นามิคิดในใจขณะวิ่งตามพวกซันจิไป
พวกยามวิ่งมาถึงตอนเด็กผู้หญิงกำลังคุยกับนามิ
"ชิ ไอ้พวกเด็กบ้า"
"เอาล่ะเด็กๆทั้งหลาย คนพวกนั้นน่ะนะน่ากลัวหมดทุกคนเลยนะ ห้ามเข้าใกล้เชียวนะ มาทางนี้เราจะจัดการพวกนั้นให้หลับเอง ถ้ายังอยู่ตรงนั้นเราก็ยิงกระสุนควันไม่ได้สิ"
"ปืน!!"
"หนีเร็ว!!!!"
"นั่นแหละ ถอยเร็วเข้าเด็กๆทั้งหลาย"
"ขอร้องล่ะ หนูอยากกลับบ้านนะ รอเดี๋ยว!!!!"เด็กผู้หญิงผมดำกล่าว
เด็กๆพากันวิ่งตามโจรสลัดไป
"โธ่เว้ย ไอ้พวกเด็กบ้า!!!"ยามต้องลดปืนลง
"ขอร้องล่ะพาพวกเราออกไปจากที่นี่ทีนะ"
"พี่สาวขอร้องล่ะช่วยเราด้วย"
"เอ้า เด็กๆทั้งหลายหยุดก่อนจ้า"พวกยามวิ่งตามมา
"โทษนะ ตอนนี้เรากำลังโดนตามล่า"นามิกล่าว
กลุ่มหมวกฟางวิ่งไปขณะที่เด็กๆยังวิ่งตามมาไม่หยุด
"อะไรกันเนี่ย นี่ พาไปด้วยเถอะน่า"ช็อปเปอร์กล่าว
"บ้าสิ พวกเราจะไปที่ไหนก็ยังไม่รู้กันเลยนะ พาเด็กฝูงใหญ่ขนาดนี้ไปด้วย"แฟรงกี้พูดแล้วร้องไห้"แต่ทำไมกันรู้สึกเศร้ายังไงก็ไม่รู้"
"งั้นไว้กลับมาช่วยทีหลังด้วยนะ หนูรู้นะถึงจะไม่เคยออกไปจากอาคารนี้เลยก็เถอะ เกาะนี่น่ะไม่มีอะไรเลยใช่มั้ย บ้านก็ไม่มี ไม่มีใครอยู่เลย เพราะงั้นก็เลยไม่มีใครมาช่วย หนูคิดถึงคุณพ่อกับคุณแม่มากเลย ไว้มาช่วยพวกหนูทีหลังด้วยนะ!!!!!"
นามิหยุดวิ่งยืนนิ่งเงียบไปแล้ว
"คุณนามิเร็วเข้า!!!!"
"ไม่"
"อะไรนะ!!!"แฟรงกี้ร้อง
"เรามาช่วยพวกเด็กๆเถอะ"นามิหันไปมองพวกเด็กๆ พวกเขายิ้มออกมา
"พูดอะไรน่ะคุณนามิ?"ซันจิถาม"ไม่มีเหตุผลเลย เห็นพูดว่าป่วยด้วยนี่ ที่นี่อาจเป็นโรงพยาบาลก็ได้ พึ่งเจอกันเมื่อกี้เองนะ เรายังไม่รู้สถานการณ์อะไรเลย เราไม่ได้มีหน้าที่ช่วยคนอื่นซะหน่อยนะ"
"เรื่องนั้นฉันก็เข้าใจอยู่หรอก"นามิพูดหันมามอง"แต่ถ้าหากเด็กร้องไห้แล้วบอกให้ช่วย ใครจะไปทนหันหลังให้ได้กันเล่า!!!"
"ขืนเป็นแบบนี้หนีไปได้แน่"
"พวกเด็กๆขวางอยู่ ไม่สนแล้ว จัดการพวกเด็กๆเลย!!!"
"แต่ว่าเดี๋ยวมาสเตอร์จะ..."
"ก็ยังดีกว่าปล่อยให้หนีไปได้!!!"
ก่อนที่ยามจะยิงซันจิก็โดดเข้าไปหา
"เดวิลจัมป์ คอลเลอร์สไตรค์!!!"ซันจิเตะมันกระเด็น
"ซันจิ!!!"นามิร้องดีใจ
"กังฟูพ้อยต์!!!"ช็อปเปอร์ใช้หมัดกังฟูอัดพวกยาม
"สตรองไรท์!!!"แฟรงกี้ยืดหมัดพุ่งชกพวกยาม
"หมัดหุ่นยนต์!!!"เด็กผู้ชายร้อง
"พวกมันไม่หนีแล้ว"
"บ้าเอ๊ย!!!"
"ให้ตายสิ คุณนามิที่คอยใจดีเฉพาะแค่พวกเด็กๆเนี่ยวิเศษจริงๆ"ซันจิกล่าว"ตกหลุมรักเข้าอีกแล้ว"
เจ้าหัวมองดูบนพื้นแต่ก็เห็นว่ากลุ่มหมวกฟางแข็งแกร่งขนาดไหน
"ช็อปเปอร์ นายรีบหนีไปพร้อมคุณนามิก่อนไป
"โอ้ วางใจได้เลยฮัจช่า!!!"
"นี่พวกเด็กๆตามพี่สาวคนสวยกับทานุกิไปซะ ฉันจะหยุดคนที่ไล่ามให้เอง"ซันจิบอกเด็กๆ"แต่อย่าเข้าใจผิดนะ ฉันแค่ตอบรับหัวใจงดงามของคุณนามิที่อยากช่วยพวกเธอเท่านั้น พวกเธอที่มีคุณนามิคอยปกป้องน่ะฉันละเกลียดจริงๆเลย"
"พี่ชายคิ้วม้วนขอบคุณนะ"
"หนวกหูพวกเด็กบ้า รีบๆหนีไปซะ!!"ซันจิตะโกนไล่
"เอ้า ทุกคนเร็วเข้า"ช็อปเปอร์กล่าว
"ตามมานะ"นามิกล่าว
พวกเด็กๆวิ่งไปพร้อมนามิกับช็อปเปอร์
"หนอยอเจ้าพวกเด็กๆ...อ๊ากกก!!!!"พวกยามโดนซันจิพุ่งมาเตะ
____________________
ด้านหน้าอาคารปริศนาฝั่งบรู๊ค
บรู๊คกำลังปั้นตุ๊กตาหิมะเล่น
"สโนๆๆ ฆ่าเวลาได้สุดยอดเลย ถึงคุณวีวี่บอกให้รออยู่นี่แหละ แต่ว่าช้าจังเลยนะพวกคุณลูฟี่เนี่ย"
รอบตัวบรู๊คเต็มไปด้วยตุ๊กตาหิมะหลายตัว
"โยโฮ่ๆๆ ดูสิเหมือนผมเลย"บรู๊คหัวเราะ
"ฉัวะๆๆๆ"แต่แล้วก็มีบางอย่างฟันตุ๊กตาหิมะรอบตัวเขาและฟันบรู๊ค
"นี่คุณเป็นใครกัน ทำไมต้องฟันผม"บรู๊คยกดาบรับ
แต่บรู๊คต้องแปลกใจเมื่อร่างตรงหน้าเป็นร่างไร้หัวและท่อนล่าง เป็นร่างชายสวมชุดแบบญี่ปุ่นสีแดงออกชมพู อีกฝั่งเป็นลายขาวดำแบบม้าลาย มือข้างหนึ่งถือดาบคาตานะสู้กับบรู๊ค มืออีกข้างยันพื้นไม่ให้ล้ม
"มะ...มีแต่ตัว!!!!"
__________________
เรือG-5
"ตูม!!!!"ภูเขาไฟลูกหนึ่งระเบิด ทำให้ทหารเรือต่างตกใจ
"ภูเขาไฟระเบิดเหรอ"คนหนึ่งตะโกน"พอมาอยู่แบบนี้เหมือนกำลังถูกอาคาอินุกับอาโอคิยิจ้องเลยนะ"
"บรื๋อ อยู่ไม่ได้แล้ว"
"กลับกันเถอะ"
"หยุดเรือซะ ตรงนั้นไง"สโม๊คเกอร์ชี้น้ำแข็งใกล้น้ำวนเล็กๆ
"เตรียมยิงปืนใหญ่!!"ดีโน่สั่ง
"ยิง!!!"
"ตูม!!!!"ปืนใหญ่ระเบิดใส่ภูเขาน้ำแข็งพังทลาย และปรากฎว่ามีแม่น้ำซ่อนอยู่หลังมัน
"หลังน้ำแข็งมีแม่น้ำอยู่ด้วย!!!"
"รู้ได้ยังไงว่ามีแม่น้ำอยู่น่ะคุณสโม๊คยัน"
"เปรี้ยงๆๆ"ทหารพวกนั้นโดนอัดหัวฝังผนังเรือ
"แค่ดูกระแสน้ำก็น่าจะรู้ ไอ้พวกไม่มีสมาธิ"สโม๊คเกอร์กล่าว
"แต่ว่าไม่เข้าใจเลยนะคะ"ทาชิงิกล่าว
"เออ ปัญหาน่ะไม่ใช่เรื่องที่มีแม่น้ำหรอก แต่เป็นเรื่องน้ำแข็งที่กั้นปากแม่น้ำว่าเป็นของธรรมชาติหรือเป็นสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้นกันแน่"
"แล้วมันหมายความว่ามีใครจงใจซ่อนมันเอาไว้เหรอเนี่ย"
"ไอ้เกาะที่มีแต่แก๊สเนี่ยเหรอ บ้าแล้ว ใครมันจะอยู่ได้กันเล่า ต้องมีชีวิตอยู่ด้วยหน้ากากแบบนี้เนี่ยนะ"
"เสียงจากหอยทากสื่อสารพูดชื่อเกาะนี้ไม่ผิดแน่"ดีโน่กล่าว
"ฟังผิดไปรึเปล่าคุณดีโน่ เกาะพรรค์นี้หอยทากสื่อสารคงไม่รอดหรอก"
"ฮ่าๆๆๆ จริงด้วย"
"ถ้ามีเวลามาหัวเราะละก็ยิงน้ำแข็งก้อนต่อไปได้แล้วคะ"ทาชิงิกล่าว
กำแพงน้ำแข็งอีกอันลอยมา
"ว๊ากกก!!! ยิงเลย!!!"
"ตูม!!!"
__________________
"เตรียมใจไว้ซะ ท่านหนวดน้ำตาลคนนี้จะจัดการส่งพวกแกลงนรกไปให้เอง"
"โฮ่ ไอ้เจ้าพวกนั้นเป็นเซนทอร์กันหมดเลย จะมาเป็นพวกเราไหมนะ"
"ไม่เป็นเฟ้ย!!! มองยังไงมันก็กะมาสู้เต็มที่เลยนี่หว่า"
"คนพวกนั้นน่ะเป็นพวกของคนที่ส่งสัญญาณฉุกเฉินมาที่ซันนี่สินะ"
"เออ ไม่ผิดแน่ ต้องแก้ความเข้าใจผิดก่อนจะมีเรื่องกันแล้วล่ะ เฮ้ พวกเรามาช่วยพวกนายแล้วนะ ยังไงก็มาคุยกันก่อนเถอะ"
"อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้ว"
"เอ๋?"
"แค่มีซามูไรอยู่ตรงนั้นก็ชัดแล้วว่าพวกแกเป็นผู้บุกรุก"
"ซามูไรเหรอ?"
"หืม?"โซโลหันมามอง
"เฮ้ย ไม่ใช่นะ หมอนี่ไม่ใช่ซามูไรแต่เป็นนักดาบ จริงอยู่ที่มันเป็นไอ้บ้ากล้ามไร้สมอง อาจจะบ้าวิวาทต่อยตีโดยไม่คิดไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันไปฟันพวกของนายนะ"
"ใครเป็นไอ้บ้าฟะ!!"
"จ๊าก ช่วยด้วยจะโดนฆ่าแล้ว!!!"
"จัดการ!!!"หนวกน้ำตาลสั่ง
"ตูม!!!"กระสุนบาซูก้าลอยมา
"บรึ้มมมมม!!!!!"
______________________
โรงงานเก่าของเวก้าพังค์ ทีมนามิกำลังช่วยพาเด็กๆหนี
"ฮัชช่า!!"ช็อปเปอร์ยังอยู่ในร่างกังฟูพ้อยต์"มาทางนี้เลยเหล่าเด็กๆ ถ้าอยากหนีก็วิ่งซะ"
"ฮึดเต็มที่เลยนี่นา"นามิกล่าว
"แน่นอน ซันจิวางใจฝากให้ฉันปกป้องพวกเด็กๆ แล้วให้พาหนีออกไปอย่างปลอดภัยนี่นา ฉันจะทำให้สำเร็จให้ดู ฮัชช่า!!!"
"แต่จะหนีไปที่ไหนเนี่ย"
"เธอก็คิดเอาซี่ฮัชช่า!!!"
______________________
"เวพ่อนเลฟท์!!!"
"ปังๆๆๆๆ"
"ฮ่าๆๆๆ ซูเปอร์!!!"แฟรงกี้ตะโกน
"ปล่อยอาวุธออกมาจากตัวได้ด้วย หมอนี้เองคนที่ทำลายประตูห้อง"
"ยิงกระสุนแก๊สพิษเลย ไม่มีเด็กอยู่ในห้องนี้แล้ว"พวกยามเตรียมยิงปืน
"ผัวะ!!!"ซันจิยกขาเตะทำหน้ากากยามคนนึงหลุด
"งั้นก็อย่าใส่หน้ากากล่ะ มาสูดแก๊สด้วยกันซะเลย"
"ผัวะๆๆๆ"ซันจิโดดเตะฉีกทำลายหน้ากากกับถังด้านหลังชุดพวกยาม
"หน้ากากพังแล้ว!!!"
"ถังออกซิเจนก็ด้วย!!!"
"อย่างยิงกระสุนแก๊สนะ!!!"หนึ่งในนั้นมีหน้าและเขาเหมือนแกะ
"เอ๋? อะไรเนี่ยพวกนี้ แกะเหรอ?"ซันจิถาม
"โอ๊ย!!!!"เจ้าหัวมีสีหน้าทรมาณขึ้นมา
"นายทำอะไรอยู่น่ะ?"แฟรงกี้ถาม
"มันแตกต่างจากคนที่เคยเจอ มันเป็นใครกัน ชนะไม่ได้ง่ายๆแน่"ซามูไรกล่าว
"ก็ถามว่าพูดอะไรอยู่น่ะ?"แฟรงกี้ถาม
"เปล่า เรื่องของลำตัวข้าน่ะ"ซามูไรกล่าว
______________________
ด้านเซียร์กำลังรอยแผลเลือดไหลที่แขนมีน้ำแข็งเกาะติด ไร้ร่องรอยของฮาร์ปี้สาว
"ชิ ประมาทไปหน่อย"
______________________
ด้านหน้าอาคาร บรู๊คกำลังสู้กับลำตัวของซามูไร
"เคร้งๆๆๆ"
"เดี๋ยวก่อนสิ มันอะไรกันครับเนี่ย หัวกับขาหายไปไหนเหรอครับ น่ากลัว พูดอะไรสักอย่างสิครับ"
"เคร้งๆๆๆ"
"นี่คุณหรือว่าจะเป็นผี ถ้างั้นช่วยดูเวลาหน่อยสิครับ นี่มันเวลากลางวันนะ ผมแค่ขึ้นฝั่งมาปั้นตุ๊กตาหิมะเท่านั้นเองครับ"
ลำตัวโดดพุ่งมากระแทกดาบและอัดด้วยกำลังแขน แต่บรู๊คยังกันไว้ได้
"น่ากลัว!! แข็งแกร่งน่ากลัว!!!"
เมื่อลำตัวไม่ตอบบรู๊คก็โจมตีกลับบ้าง
"ออเบด โคป ดรอย"
บรู๊คยิงกระสุนลมจากดาบพุ่งไปแต่พลาด อีกฝ่ายพุ่งมาและชักดาบอีกเล่มขึ้น
"วิชาสองดาบงั้นเหรอครับ"
บรู๊คก้มหัวดาบที่ฟันมาหวุดหวิด
"ให้ตายสิทำไมถึงต้องสู้กับผมด้วยเนี่ย"บรู๊คหันหลังวิ่งหนี"หยุดซะทีเถอะครับ กลัวเป็นบ้าเลย!!!"
________________________
ห้องทดลองภายในโรงงานวิจัยเก่าของเวก้าพังค์ คนที่พวกยามเรียกว่ามาสเตอร์อยู่ในร่างควันสีชมพู
"แฮ่กๆๆ"ฮาร์ปี้สาวผมเขียวกลับมาสภาพบาดเจ็บ
"โมเน่ ทำไมกลับมาสภาพนั้น"
"โดนอนาตาเซียเล่นงานมา"โมเน่กล่าว
ยามคนหนึ่งเข้ามารายงาน
"มาสเตอร์ ที่เราปล่อยแก๊สไปไม่ได้ผล ตอนนี้มันทำลายก้อนน้ำแข็งด้วยปืนใหญ่แล้วก็รุกคืบหน้าเข้ามาในเกาะเรื่อยๆแล้ว อีกไม่ช้าคงจะถึงสถานีบันวิจัยนี่แน่ครับ"
"ทำไมกันน่ะ ทำไมถึงทำขนาดนั้นเพื่อเข้ามาในเกาะนี้ด้วย มันมั่นใจเรื่องอะไร"มาสเตอร์สงสัย"คนออกคำสั่งมันเป็นใคร?"
"พลเรือโทสโม๊คเกอร์ครับ"
"สโม๊คเกอร์เหรอ!? เหอะ มีคนที่หน้าหงุดหงิดยิ่งกว่าใครโผล่มาซะแล้วสิ ซ่อนเรือที่อยู่ตรงปากทางเข้าให้หมด"
"จะตอบโต้ยังไงดีครับ?"
"ห้ามให้ใครออกไปจากที่นี่เด็ดขาด พวกนายก็ห้ามให้มันเจอตัวนะ"มาสเตอร์สั่งและไม่ยอมตอบข้อสงสัย
"มาสเตอร์ มีคนอื่นกำลังมาที่นี่ด้วย!!!"
"พวกมันเป็นใคร?"มาสเตอร์ถาม
พวกเขามองดูเห็นหญิงสาวร่างสูงโปร่งและชายหนุ่มสวมเสื้อโค๊ทสีดำ
"มันคือเด็กปีศาจนิโค โรบินและ...อดีตเจ็ดเทพโจรสลัด นามิคาเสะ คิรัวร์"
"หือ..."ชายหนุ่มสวมหมวกขาวเหลือบมองอย่างสนใจ
"เวรเอ๊ย นี่มันแย่สุดๆแล้ว"มาสเตอร์เอามือกุมหัว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น