One piece Another Nakama 2

ลำดับตอนที่ #210 : ฟิชเชอร์ ไทเกอร์(RE2)

แอตแลนติส

คิรัวร์กำลังเตรียมตัวสู้อยู่ในหอคอย ถึงอย่างงั้นวัลโก้ก็กังวลหนักเพราะเขาไม่มีดาบสักเล่มเดียว แม้เขาไม่ชอบที่คิรัวร์ชอบใช้ดาบสู้ แต่เรื่องดาบไม่มีทางที่โอมจะสู้เขาได้ ชินโซริว อามาเทราสุ เท็นยาฉะทั้งสามเล่มพังไปแล้วในสงครามมารีนฟอร์ต

ที่เขาเห็นมีเพียงดาบหินสั้นสีแดงที่น่าจะใช้ฟันไม่ได้เหน็บที่เอวเขา

"ทำไมเจ้าหลงกลปล่อยให้โอมล่อเจ้าเข้าสู่การประลองได้"วัลโก้เข้ามาถือตรีศูลของแม่คิรัวร์ไว้"แค่หาเสียงสนับสนุนยังแทบเป็นไปไม่ได้"

"เดี๋ยวก็มีทางน่า ข้าว่าดีออก ข้าสู้ชนะ สงครามจบและกลุ่มโจรสลัดของข้าก็จะเดินทางไปนิวเวิร์ลต่อ"คิรัวร์กล่าว

"เจ้าเป็นนักสู้ฝีมือฉกาจบนบก แต่ว่าที่นี่เจ้าไม่ได้เก่งกาจขนาดนั้น โอมใช้เวลาทั้งชีวิตอยู่ใต้มหาสมุทร ฝึกฝนเป็นนักรบ ฝึกจนเป็นยอดฝีมือ"

"ท่านก็สอนข้าต่อสู้แล้วนี่"

"งั้นดูว่าเจ้าจำที่ข้าสอนได้ไหม"วัลโก้ขวางตรีศูลสีเงินใส่คิรัวร์

ย้อนอดีต

คิรัวร์สมัย6ขวบ แม้เขาจะยังเป็นหนูทดลองของรัฐบาล วัลโก้ก็ได้แอบลอบเข้ามาช่วยฝึกให้เขาอยู่บ่อยๆด้วยความช่วยเหลือจากเอ็กซ์ พ่อเขาเอง

"เคร้ง!!!!"รับตรีศูลของแม่ที่วัลโก้พุ่งใส่ด้วยสองมือกระทบกัน

"ส้อมยักษ์นี่อะไร"

"มันคือตรีศูล เอาล่ะป้องกันตัว"

คิรัวร์ยกตรีศูลรับตรีศูลง่ามเดียวของวัลโก้ ก่อนที่เขาจะสะบัดหอกให้เกิดน้ำวนด้านหน้า คิรัวร์ฟันใส่ก็กระเด็นกลับออกมา

"นี่มันอะไรเนี่ย"

"ข้าจะสอนให้เมื่อเจ้าใช้ตรีศูลได้คล่องแล้ว"

คิรัวร์ฟาดตรีศูลใส่อีกครั้ง แต่เขากระเด็นล้มลงพร้อมกับน้ำวนที่หายไป

"ไม่แฟร์อาจารย์ทำไมข้าใช้ดาบไม่ได้"

"นั่นตรีศูลของแม่เจ้าเชียวนะ เป็นสมบัติเก่าแก่ของราชวงศ์ เจ้าจะเป็นราชาไม่ได้ถ้าใช้มันไม่คล่อง"

"ทำไมท่านแม่ไม่เคยมาหาข้าล่ะ"

"ข้าบอกแล้วไง เมื่อไหร่ที่เจ้าพร้อม--"

"เลิกหลอกข้าซะที ข้าทำทุกอย่างที่อาจารย์ ทุกครั้งที่ผ่านการทดสอบ อาจารย์ก็จะหาเรื่องใหม่ เมื่อไหร่ข้าจะเก่งพอเหรอ แม่ข้าไม่รักข้าใช่มั้ย"

"แม่ของเจ้ารักเจ้ามากกว่าสิ่งใดในโลกนี้ แต่ว่านางต้องกลับไปที่แอตแลนติสเพื่อรักษาชีวิตเจ้า ราชาโอแวกเมื่อรู้เรื่องของเจ้าเขาเกิดความรู้สึกริษยาท่วมท้นหัวใจ เขาส่งนางให้กับอสูรร่องสมุทร"

"อาจารย์จะบอกว่าพวกเขาฆ่าแม่เพราะมีผมเป็นลูกเหรอ?"

วัลโก้ไม่ตอบแต่พยักหน้า

คิรัวร์เดือดจัดขว้างตรีศูลใส่

จบการย้อนอดีต

คิรัวร์ขว้างตรีศูลกลับมาพุ่งผ่านวัลโก้ไปโดนรูปปั้นด้านหลัง

"ใช่ ฉันจำบทเรียนทุกอย่างครบถ้วน"คิรัวร์กล่าว

_____________________

เหล่าทหารของเนปจูนผ่านทางเชื่อมหนีจากวังริวงูมายังเกาะมนุษย์เงือกได้ และสร้างฟองขึ้นมาลอยไม่ให้ตกพื้น

"สถานการณ์เลวร้าย องค์ราชายังติดอยู่ในปราสาท พวกทหารก็หนีรอดมาได้แค่นี้ช่างน่าอดสู่เหลือเกิน"รัฐมนตรีซ้ายร้อง

"ไม่ต้องคร้ำครวญ นี่เป็นพระบัญชาของพระองค์ ก่อนอื่นรีบติดต่อพวกเจ้าชายฟูคาโบชิซะ ทันทีที่ติดต่อพวกเจ้าชายได้และจัดทัพเสร็จเมื่อไหร่พวกเราจะกลับไปที่วังริวงู"

"ครับ!!!!"

"เมืองที่อยู่ใกล้ที่สุดคือโกรฟเวอรี่ฮิลด์ครับ!!!"

_______________________

โกรฟเวอรี่ฮิลด์ ย่านชนชั้นสูง ในเมืองกำลังวุ่นวาย

"ฉันบอกให้ทำตามที่ฉันสั่งไงมูฮิ!!"

เป็นอิคารอสที่กำลังบังคับให้ชาวเมืองทำบางอย่าง

"อ๊ากกก!!!"

"พอสักทีเถอะ แกมาจากเขตมนุษย์เงือกไม่ใช่รึไง"

"ทำไมต้องทำอะไรแบบนี้ด้วย!!?"

"มูฮิ หุบปากเถอะน่า อีกไม่นานเกาะนี้ก็จะตกอยู่ใต้การปกครองของกัปตันโฮดี้แล้วฮิ๊ รีบเหยียบรูปนั้นซะ!!!"

______________________

ตะวันออกเฉียงเหนือ โรงงานขนมหวาน

"พอเถอะฉันเหยียบรูปท่านผู้นี้ไม่ได้จริงๆ"

"สั่งให้เหยียบก็เหยียบเซ่!!!"

"ใครที่ไม่ยอมเหยียบจะถือเป็นพวกเดียวกับมนุษย์ ซึ่งก็คือศัตรูของพวกเรา"ดารูมะกล่าว

______________________

ด้านหน้าหอวัฒนธรรมเผ่าเงือกทางตะวันออกเฉียงใต้

"ไม่เอาหรอก"

"ไม่ทำหรอก"

"เรื่องง่ายจะตาย จะยอมเหยียบรูปนั้นหรือยอมออกไปจากเกาะซะ ใครที่ไม่ยอมทำฉันจะฟันให้กระจุย"

"ไม่นะ"สาวเงือกกรีดร้อง

_________________________

ห้างสรรพสินค้ามารีนทางตะวันตก

"ให้ออกไปจากอาณาจักรเหรอ พูดบ้าๆน่า!!!"

"นี่เป็นใต้ทะเลแห่งเดียวที่มีแสงนะ แล้วพวกเราก็ไปอยู่กับพวกมนุษย์ไม่ได้ด้วย

"เห็นมั้ยล่ะ"เซโอะปรากฎตัวขึ้นมาและจับคอเงือกคนนึง"นั่นแสดงให้เห็นว่าพวกมนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ชั่วร้าย ไร้หัวใจ การจะให้มนุษย์กับมนุษย์เงือกมาดีกันมันเป็นแค่เรื่องเพ้อเจ้อ ยอมคุกเข่าให้ราชาโฮดี้ซะเถอะ เราจะปกครองมนุษย์และเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์ไง"

___________________

"เอ้าต่อไปตาแก"

"ฉะ...ฉันทำไม่ได้"

"ตึงๆๆ"

"ใครที่ไม่ยอมเหยียบภาพนี่จะต้องโดนทุบ"

โดซุนจะทุบใส่เงือกคนนั้นแต่มีมือมาคว้ามันไว้ เจ้าชายฟูคาโบชินั่นเอง

"นี่แก อย่ามาเกะกะน่าฟูคาโบชิ"

"หนอย....ผัวะ!!!"ฟูคาโบชิยกหมัดชกโดซุนกระเด็นล้มลงพื้น

"ท่านฟูคาโบชิ!!!!"ชาวเมืองตะโกน

"พวกแกคิดจะทำอะไรกัน"ฟูคาโบชิถาม"แกจะให้ผู้คนในอาณาจักรเหยียบรูปท่านแม่ที่เสียไปแล้วทำไมกัน!!!"

_______________________

เนินปะการังทางใต้หลังพวกลูฟี่ออกไป

"พวกเราจะทำไงดี"

"ฟานเดอ เดคเคนมันหนีไปได้ แถมองค์หญิงชิราโฮชิยังถูกโจรสลัดหมวกฟางเอาตัวไปต่อหน้าต่อตาเราอีก"

"องค์หญิงบอกว่าจะกลับมาให้ทันอาหารเย็น"

"เจ้าบ้า องค์หญิงถูกบังคับให้พูดต่างหากเล่าปัดโธ่"

"เห็นว่าพวกจากเมืองมนุษย์เงือกก่อความวุ่นวายไปทั่วเลยล่ะ"

"อะไรนะ?"

"เกิดอะไรขึ้นกับเกาะนี่เนี่ย"

"แถมพวกนางเงือกบนเกาะยังหายตัวไปแบบไร้ร่องรอยอีก"

"ขืนเป็นแบบนี้แม้แต่องค์หญิงคงถูกขายให้พวกมังกรฟ้าแน่"

"อ๊ายยยย!!!!"

มีเสียงกรีดร้องก่อนโคลนจะเข้าดูดเธอลงไป

"นี่ ดูเหมือนนางเงือกสาวจะหายตัวไปอีกคนนึงแล้วล่ะนะ"

"น่ากลัวจัง"

ไม่มีใครรู้ว่าคาริบูที่จับนางเงือกดูดไปเรื่อยๆกำลังซ่อนตัวอยู่

"เป็นฝีมือของฉันไงล่ะ ยิ่งกว่านั้นยังเจออะไรเจ๋งๆอีกต่างหาก แม่เงือกสาวบิ๊กไซด์นั่นไง นางเงือกตัวนึงก็70ล้านแล้ว แต่นี่ถ้าจับองค์หญิงเงือกที่ใหญ่กว่า7-8เท่านั่นได้ และถ้าเอาไปขาย นึกถึงเงินที่จะได้ก็ขนลุกแล้ว"

"เอ่อคือว่า"นางเงือกคนนึงเห็นเข้า

"สวัสดีนางหนู"คาริบูกล่าว

"อ๊ายยยย!!!!"

_________________________

ด้านโอมมอบแหวนให้คู่หมั้นเขา วัลโก้เข้ามาพร้อมคิรัวร์ที่สวมเกราะแอตแลนติสสีเทาและตรีซูลของแม่ โอมให้วัลโก้พาเมนิสซ่าไปยังที่นั่งเหลือเพียงพวกเขาสองคน

"ที่นี่พวกเรามีตำนานเกี่ยวกับคราเคน อสูรทะเลดึกดำบรรย์ทรงพลังที่แอตแลนยังหวั่นเกรง เขาขังมันเอาไว้ที่ก้นมหาสมุทร และในห้วงลึกนั่นอสูรเฝ้ารอเวลาที่จะผงาดอีกครั้ง แอตแลนติสก็เฝ้ารอเหมือนกัน แต่ตอนนี้อสูรนั้นตื่นขึ้นแล้ว"

"บางครั้งฉันก็คิดเรื่องพี่ชายฉันบ้าง แต่ทำไมแกถึงงี่เง่าได้ขนาดนี้"

"นายคือต้นเหตุทำให้แม่ถูกประหาร ฉันเกลียดนายตั้งแต่นั้นมา แต่ฉันไม่ได้อยากฆ่านายคิรัวร์ ฉันจะให้โอกาสนายสักครั้งนึง กลับไป อย่าได้กลับมาแอตแลนติสอีกเด็ดขาด นายไม่มีวันชนะฉัน โลกบนดินจะต้องล่มสลายไม่ว่านายจะชอบหรือไม่ ฉันจะนำโทสะของมหาสมุทรไปกับฉัน"

"นายรู้ว่าฉันไม่มีวันยอม"

"ฉันรู้"โอมพูดแล้วสวมหมวกเกราะ

"ตึงๆๆๆ"

"นั่นเสียงอะไร?"คิรัวร์ถาม

"เวทีประลองไฟ"

จากนั้นรูช่องด้านบนเปิดออกให้ทั้งสองขึ้นไป

_________________________

ในป่าแห่งทะเล บรรยากาศตึงเครียดหลังจินเบบอกว่าเป็นคนปล่อยอารอนไปอีสต์บลู

"ฮือๆๆ ท่านพ่อ"

"องค์หญิงชิราโฮชิ ไม่ต้องห่วงนะ ถึงพวกมันจะจับตัวราชาไป แต่มันคงไม่ได้คิดถึงขั้นจะฆ่าจะแกงกันหรอก"

"เอ๋ จริงเหรอคะ?"

"เออ ข้าจะช่วยราชาออกมาให้ได้"จินเบกล่าว

"ค่ะ ขอความกรุณาด้วยนะคะท่านลูกพี่"ชิราโฮชิกล่าว

"ตอนนี้ ขอให้ข้าคุยกับพวกลูฟี่คุงสักนิดนะ"จินเบกล่าว

"ลัลๆๆลาๆๆๆ เลดี้ทั้งหลาย"ซันจิหมุนตัวไปรอบๆถือถ้วยชา4ใบ ใบใหญ่วางไว้บนหัว"น้ำชาครับผม"

"ขอบใจนะแต่เอาไปวางซะซันจิ เราคุยเรื่องสำคัญอยู่ เพราะฉะนั้นห้ามดี๋ด๋านะ"นามิพูดอย่างรำคาญ

"คุณนามิตอนเด็ดเดี่ยวเนี่ยผมก็ชอบ"ซันจิร้อง

"นี่คุณจินเบ ที่พูดหมายความว่ายังไงเหรอ ที่บอกว่าคุณปล่อยไปอารอนไปยังอีสต์บลูนั่นน่ะ"นามิถาม

"นิว คุณจินเบ"ฮาจิกล่าว

"ใช่แล้ว"จินเบยืนยัน

"ฉันก็เคยได้ยินมาเหมือนกัน โยซาคุมันเล่ามาแบบนี้น่ะ"ซันจิกล่าว

"จินเบได้ปล่อยคนอันตรายคนนึงไปยังอีสต์บลู เพื่อที่จะแลกเปลี่ยนกับตำแหน่งเจ็ดเทพโจรสลัด"

"อ๋อ เป็นแบบนั้นเหรอ"ลูฟี่กล่าว

"นายเนี่ยนะ ลืมไปแล้วล่ะสิ"ซันจิกล่าว

"โยซาคุจะสบายดีมั้ยนะ"ลูฟี่กล่าว

"2ปีก่อนพอได้รู้จากหนังสือพิมพ์ว่านายอยู่กับจินเบ ในหัวฉันก็มีแต่เครื่องหมายคำถาม เพราะฉันเข้าใจว่าจินเบคือคนเลวที่อยู่เบื้องหลังอารอนอีกทีน่ะ"ซันจิหันไปหาจินเบ

"นี่จินเบ จะพูดแก้ตัวยังไงก็เชิญเลย แต่ระวังคำพูดหน่อยล่ะ พูดตรงๆเลยเกาะบ้านเกิดของคุณนามิ ต้นหนสุดสวยของเราและ...ภรรยาของไอ้รองกัปตันเรา"ซันจิพูดว่าภรรยาของรองกัปตันอย่างยากลำบาก

"เป็นเกาะที่ถูกอารอนยึดครอง เธอคือคนนึงที่ต้องเจอกับสิ่งที่เกินจะทานทน ขึ้นอยู่กับคำพูดนายแล้ว ไม่งั้นฉันไม่ให้อภัยแน่"

"นิว...คุณจินเบ เขาพูดถูก พวกผมทำให้เด็กคนนั้นเกิดบาดแผลที่ไม่ว่าจะขอโทษยังไงก็ไม่มีวันหายน่ะ"ฮาจิกล่าว

"แผนที่โลกเหรอน่าสนุกดีนี่ งั้นแผนที่เกาะนี้ก็เป็นก้าวแรกสู่ฝันนะ"

"ยินดีที่ได้รู้จักพวกมนุษย์หน้าโง่ทั้งหลาย นับตั้งแต่นี้หมู่บ้านนี้ ไม่สิ เกาะนี้ตกอยู่ภายใต้การปกครองของฉันแล้ว"

เก็นโซจับนามิกับโนจิโกะไว้เมื่อเบลเมลโดนอารอนจ่อปืนเตรียมฆ่าเธอ

"ตายไปกับความรักโง่ๆเถอะ"

"คุณเบลเมล!!!!!"

"ปัง!!!!!"ปืนยิงใส่หัวเบลเมลล้มลงตายสนิท

"เราไม่มีอาหารให้พวกมนุษย์ตัวกระจ๊อยอย่างเธอหรอกนะ เคี๊ยกๆๆ เลิกแหกปากร้องไห้แล้วไปวาดแผนที่ต่อซะ

"โครกคราก!!"นามิวาดแผนที่ต่อไปทั้งที่หิว

"ขโมย!!!"

"นังนั่นมันขโมยสมบัติของเรา"

นามิวัย12ขวบขโฒยสมบัติจากโจรสลัดและวิ่งหนี

"นั่นมันเด็กนี่"

"ช่างหัวมันเถอะน่า ฆ่ามันให้ได้"

"ปังๆๆๆ"

นามิหนีมาได้แต่โดนยิงที่แขน

"อีกแค่70ล้านเบรี"

นามิกลับมาอารอนปาร์คพร้อมสมบัติ

"ฉันดีใจจริงๆที่เธอกลับมา เธอคงไม่มีที่ไหนให้ไปนอกจากที่นี่สินะ ยินดีต้อนรับกลับมานักสำรวจของเรา ซาฮ่าๆๆๆ"

นามิกัดฟันแน่นเมื่อนึกถึงอดีต เธอใกล้จะหลั่งน้ำตาออกมา

"ดูท่าจะเจอเรื่องโหดร้ายมาหนักนะ"

"อย่าพูดเหมือนเป็นเรื่องคนอื่นนะเฟ้ย!!!"

นามิผละออกจากคิรัวร์และมองหน้าจินเบอีกครั้ง

"มันก็จริง...ไม่ว่าจะมีอะไรฉันก็ไม่คิดจะเห็นใจอารอนหรอก แต่ว่าจนเมื่อ2ปีก่อน ฉันมาถึงหมู่เกาะชาบอนดี้ ฉันไม่เคยรู้เลยว่าเหล่ามนุษย์เงือกที่แข็งแกร่งขนาดนั้นจะถูกมนุษย์ข่มเหงอย่างหนัก ตอนที่ตามไปช่วยเคมี่ซึ่งถูกลักพาตัว ฉันแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ชาบอนดี้ปาร์คที่อยู่ตรงหน้าเหมือนกับอารอนปาร์คของอารอนไม่มีผิดเลย"

"มันเป็นสิ่งที่พวกฉันใฝ่ฝันน่ะ ไม่ได้จะขอให้ยกโทษให้หรอกนะ คุณอารอนน่ะเกลียดชังมนุษย์เอามากๆ เคียดแค้นเลยล่ะ พวกฉันทำเกินไปจริงๆ แต่ว่าตั้งแต่สมัยยังเด็ก พวกฉันเฝ้าหลงใหลโลกที่มนุษย์อยู่มาโดยตลอดเลย"

"ฮาจิอย่าพึ่งฝืนขยับตัวสินอนลงไปก่อนเถอะนะ"ช็อปเปอร์กล่าว

"ตั้งแต่อดีต มนุษย์เงือกและเงือกถูกมองว่าเป็นแค่ปลา จนเมื่อ200ปีก่อนอาณาจักรริวงูเข้าเป็นสมาชิกของรัฐบาลโลก พวกเราจึงเป็นพันธมอตรกับมนุษย์ ตัวราชาก็ได้รับอนุญาติให้เข้าร่วมประชุมระดับโลก แต่มนุษย์ก็ยังคงเกลียดชังมนุษย์เงือกอยู่ดี"

"ยุคที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่เคยเจอมา คือช่วงต้นของยุคแห่งโจรสลัด ฉันยังจำความหวาดกลัวที่โจรสลัดมนุษย์อาละวาดบนเกาะนี้ได้อย่างชัดเจนเลยล่ะ จำได้ไม่มีทางลืม คนที่ช่วยปลดปล่อยเกาะนี้ก็คือพ่อหนวดขาว"

"ตั้งแต่นี้ต่อไปเกาะนี้คืออาณาเขตของฉัน"

"ความสงบจึงกลับคืนมา"จินเบกล่าว"แต่นั่นไม่ได้เชทำให้มนุษย์เลิกชิงชังมนุษย์เงือก พวกเจ้าเองก็ได้เห็นที่เกาะชาบอนดีแล้ว ว่ากันตามจริงเรื่องที่แปลกก็คือ ผู้ที่กุมอำนาจมากที่สุดกลับกลัวความเปลี่ยนแปลงมากที่สุด แม้รัฐบาลโลกจะตกลงให้ทั้ง2เผ่าญาติดีกัน แต่คนสำคัญในนั้นนั่นแหละที่มีใจแบ่งแยกยิ่งกว่าใครๆทั้งหมด ความสัมพันธุช์ระหว่างมนุษย์และมนุษย์เงือกจึงยังไม่เปลี่ยน"

ช็อปเปอร์ยังบดยาให้กับฮาจิขณะตั้งใจฟัง

"ด้วยเหตุนี้จึงมีบุคคล2คนจากเกาะมนุษย์เงือกลุกขึ้นสู้เปลี่ยนประวัติศาสตร์ที่ฟอนเฟะนี่ หนึ่งในนั้นคือราชินีโอโตฮิเมะ ท่านคอยบอกให้คนบนเกาะอยู่ร่วมกับมนุษย์ ท่านแม่ขององค์หญิงชิราโฮชินั่นแหละ"

ชิราโฮชิแทบจะร้องไห้เมื่อได้ยินชื่อแม่

"ส่วนอีกคนคือวีรบุรุษผู้ปลดปล่อยทาสฟิชเชอร์ ไทเกอร์ เขาร้องขอให้มีการแยกตัวจากมนุษย์และฝ่าฝืนกฎของโลก บุกเข้าแดนศักดิ์สิทธิ์มารีจัวร์เพียงคนเดียวเพื่อปลดปล่อยทาส"

"ผู้มีพระคุณของแฮนค็อกนี่เอง ฮะๆๆ"ลูฟี่ยิ้มหัวเราะ นึกถึงเพื่อนเกาะสตรี

"จากนั้นก็รวมกลุ่มมนุษย์เงือกที่เคยเป็นทาส ก่อตั้งเป็นกลุ่มโจรสลัดพระอาทิตย์ขึ้นมาไงล่ะ"

"พระอาทิตย์?"ช็อปเปอร์กล่าว

"ใช่ ทั้งข้า อารอนและฮาจิ ต่างก็เคยอยู่กลุ่มโจรสลัดพระอาทิตย์กันทั้งนั้นแหละ แต่ว่าการที่มีกลุ่มโจรสลัดมนุษย์เงือกที่ต่อต้านรัฐบาลโลกอยู่นั่นน่ะ ส่งผลให้ราชินีโอโตฮิเมะที่พยายามจะผูกสัมพันธ์กับมนุษย์รู้สึกลำบากใจเป็นอย่างมากเลยทีเดียวล่ะ ราชินีโอโตฮิเมะทนกับปัจจุบันเพราะหวังจะเปลี่ยนอนาคต ส่วนฟิชเชอร์ไทเกอร์เลือกละทิ้งอนาคตด้วยการปลดปล่อยเหล่าทาสที่ทรมาณมาแสนนาน ตัดสินไม่ได้เลยว่าใครกันแน่ที่ทำถูก ข้าจะเล่าเรื่องของยอดคนที่ต่อสู้เพื่อมนุษย์และมนุษย์เงือกทั้งสองคนให้ฟัง"

"10ปีหลังจากนั้น ฟูคาโบชิ ริวโบชิ มัมโบชิ รวมทั้งราชาและเจ้าหญิงต่างชักชวนประชาชนผ่านทางหน้าจอจนสามารถรวบรวมรายชื่อจำนวนมากขึ้นได้อีกครั้ง นี่คือเรื่องราวการต่อสู้กับการแบ่งเผ่าพันธุ์ตลอด10ปีของเกาะนี้และเป็นต้นกำเนิดของกลุ่มโจรสลัดมนุษย์เงือกด้วย อารอนที่ทำเรื่องโหดร้ายที่บ้านเกิดของเจ้า มันเป็นเหมือนน้องชายแท้ๆของข้า"

"ไม่ว่ามันจะไปก่อเรื่องที่ไหน พวกข้าก็ตั้งใจว่าจะตามไปห้าม แต่อารอนน่ะติดสินบนทหารเรือแถวนั้น เพื่อปิดเรื่องไม่ให้ศูนย์ใหญ่ฯกองทัพเรือรับรู้"

"งั้นแกก็คว้านท้องซะสิ!!!"ซันจิชี้หน้าจินเบ"ตายเพื่อเป็นการไถ่โทษ ถึงทำก็ไม่ให้อภัยหรอก แต่คุณนามิคงรู้สึกดีขึ้นบ้าง"

"พอได้แล้วซันจิ"นามิกล่าว

"แต่ว่าคุณนามิ ถ้านึกถึงสิ่งที่พวกมันทำกับคุณ--"

"นั่นมันคนละเรื่องกันนะ เท่าที่ฟังคนคนนี้เขาไม่ได้มีเจตนาร้ายนะ"

"ข้ายินดีรับการลงโทษทุกอย่างขอเพียงทำให้เจ้าสบายใจ"

"ไม่ต้องหรอก"นามิตัดบท"ฉันเกลียดแค่อารอนคนเดียว"

นามิถอนหายใจนั่งลงพื้นเปลือกหิน

"ยังไงซะก็สบายใจหน่อยที่คุณไม่ได้ชักใยกลุ่มอารอน ก็เพราะคุณเป็นเพื่อนของคิรัวร์คุงกับลูฟี่นี่นา"นามิกล่าว

"...."จินเบมองเธออย่างประหลาดใจ

"ก็จริงอยู่ว่ากลุ่มอารอนทำเรื่องโหดร้ายกับฉัน แต่เพราะแบบนั้นฉันถึงได้เจอเพื่อนในวังวนอันโหดร้าย เพราะทั้งหมดนั้นฉันถึงมาเป็นฉัน ฉันไม่ได้เคียดแค้นเพราะว่าเป็นมนุษย์เงือก เพราะงั้นอย่ามาขอโทษเรื่องชีวิตฉันตามใจชอบสิ ช่างมันไปก็ได้ ชีวิตตอนนี้ก็สนุกดีที่ได้อยู่กับคิรัวร์คุงและทุกคน"

"นิว...นามิ"ฮาจิกล่าว

เคมี่ยิ้มเงียบๆเหมือนกับเอลซ่าที่มีน้ำตาซึมออกมา

"ช่างเป็นคำพูดที่น่าตื้นตันเหลือเกิน ขอบคุณมาก"จินเบก้มหัวคำนับ

ช็อปเปอร์มีน้ำตาไหลเต็มหน้า

"โฮๆๆ ฉันเข้าใจความรู้สึกของคนที่เป็นลูกพี่ดี นายสมชายชาตรีมากจินเบ ทั้งไทเกอร์ ทั้งโอโตฮิเมะด้วย ฉันรักทุกๆคนมากเลย!!!"

"หนวกหูเฟ้ยแฟรงกี้!!!"ซันจิตะโกน

"ไอ้คนขัดบรรยากาศ"แฟรงกี้บ่น

"ทุกข์ใจขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย"นามิคิดในใจ

ในตอนนั้นลูฟี่ที่นั่งนิ่งเงียบก็ล้มลงไป ทำให้ทุกคนประหลาดใจ

"ลูฟี่เป็นไรไป?"ช็อปเปอร์ถาม

"คร่อกฟี้!!"พวกเขาได้ยินเสียงกรน

"เอ๋!!?"

"เจ้าบ้าตื่นเดี๋ยวนี้"ซันจิเตะลูฟี่ใหัตื่น

"หลับสบายจังเลย"ลูฟี่ลุกมานั่งและมองจินเบ"จินเบ นายร้องไห้ทำไม?"

"พูดอะไรข้าไม่ได้ร้องไห้สักหน่อย"จินเบเช็ดน้ำตา"

"เออนี่จินเบ พ่อแม่ของยัยใจเสาะจับโจรได้แล้วไงต่อ?"ลูฟี่ถาม

"นายหลับตลอดเลยนี่นา!!!"ซันจิตะโกน"นั่นมันตอนต้นเรื่องเลยนะ"

"นี่ เธอชื่อชิราโฮชิสินะ?"นามิถามชิราโฮชิ

"เธอเป็นเพื่อนดับจ้าวทะเลเหรอ?"ช็อปเปอร์ถาม

"นามิจิน ช็อปเปอร์จิน นั่นเจ้าหญิงเชียวนะ"เคมี่ร้อง

"ค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ เราคิดถึงท่านแม่มากจนร้องไห้ซะได้น่ะ"

"เป็นคุณแม่ที่ยอดมากเลยนะ"

"ค่ะ ท่านนามิจินสินะคะ"ชิราโฮชิยื่นกน้ามาใกล้

"เอ่อ เจ้าหญิงเงือกคะ นามิจินเป็นชื่อเล่นคะ ไม่ต้องเติมจินก็ได้นะคะ!!"เคมี่ร้อง

"ไม่รู้ทำไม พึ่งเจอกันครั้งแรกแท้ๆแต่รู้สึกเหมือนรู้จักกันตั้งแต่เด็กเลยละคะ อยู่ด้วยแล้วสบายใจจังเลย"

"คงเพราะเจออะไรคล้ายๆกันมาละมั้ง"นามิกล่าว

ชิราโฮชิยิ้มแบะพยักหน้า

"อะแฮ่ม"จินเบไอเรียกทุกคน"งั้นขอโทษทีนะ ใช้เวลาพูดซะนานขอพูดถึงทางฝั่งวังริวงูหน่อยก็แล้วกัน ตอนนี้มีพวกโฮดี้ที่บุกเข้าไปในวัง มีองค์ราชากับพวกทหารที่ถูกจับตัวไว้ ส่วนพรรคพวกของเจ้าอีก6คนไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไง ข้ามีข้อมูลอยู่แค่นี้ล่ะ"

"นิว คุณจินเบ ถ้าเป็นไปตามแผนของโฮดี้ ตอนนี้ทั่วทั้งอาณาจักรคงกำลังวุ่นวายอยู่แน่ๆเลย

"นี่เจ้ารู้ถึงแผนของโฮดี้ด้วยเหรอ ชายคนนั้นหลังออกจากกองทัพก็วางแผนอะไรบางอย่างอยู่ที่เมืองมนุษย์เงือกน่ะนะ แต่ตอนอยู่ต่อหน้าข้ามันไม่เคยโผล่หางอะไรให้เห็น

"ผมรู้"ฮาจิกล่าว"โฮดี้น่ะเกลียดมนุษย์ยิ่งกว่าคุณอารอนอีกนะ เขาเติบโตขึ้นมาโดยรู้จักแค่ความโกรธแค้นและความชิงชังของเผ่ามนุษย์เงือกเท่านั้น แต่ว่าเขายังมีบางอย่างที่แตกต่างจากคุณอารอนโดยสิ้นเชิง"

"อะไรฮาจิ?"ลูฟี่ถาม

"ถึงคุณอารอนจะเหยียดหยามมนุษย์ แต่ก็ไม่เคยทำอะไรมนุษย์เงือกที่เป็นเผ่าเดียวกัน แต่ว่าโฮดี้เกลียดกระทั่งมนุษย์เงือกที่ญาติดีกับมนุษย์และลงมือได้อย่างไม่ปราณี"

ทุกคนตกตะลึง

"ปีนี้จะมีการจัดการประชุมโลกที่4ปีมีครั้งใช่ไหมล่ะครับ"ฮาจิพูดต่อ"แถมยังรวบรวมรายชื่อได้มากแล้วด้วย ดังนั้นในการประชุมนี้ราชาเนปจูนจึงมีแผนจะแสดงความจำนงที่จะย้ายถิ่นฐาน"

"อย่าบอกนะว่ามันตั้งใจจะขัดขวางเรื่องนี้น่ะ!!"จินเบกล่าว

"ไม่ครับ ไม่จบแค่ขัดขวางหรอก"

"อ๊าาาาา!!!!"เสียงร้องช็อปเปอร์ดังขึ้น

"ดูสิ"ช็อปเปอร์ชี้หอยทากตัวใหญ่คลานออกมาจากป่า"หอยทากตัวเบ้อเริ่มเทิ้มเลย"

"นั่นมันหอยทากถ่ายทอดภาพนี่ มันกำลังถ่ายทอดภาพ"เด็นกล่าว

ดวงตาของหอยทากถ่ายทอดภาพมอนิเตอร์ ภาพของโฮดี้ปรากฎขึ้นมา มันฉายไปทุกที่บนเกาะเงือก

"เจ้าหมอนั่น....โฮดี้"จินเบกล่าว

"หมอนั่นเองเรอะ"ลูฟี่กล่าว

"ไง ทุกคนบนเกาะมนุษย์เงือก ฉันน่ะคือกัปตันของกลุ่มโจรสลัดมนุษย์เงือกรุ่นใหม่ โฮดี้ โจนส์"