One piece Another Nakama 2

ลำดับตอนที่ #157 : บรู๊คฮึดสู้ ขวากหนามสู่การเป็นเพื่อนที่แท้จริง(RE2)

วันนี้เป็นค่ำคืนที่เงียบสงบและไม่มีลมทำให้เรือซันนี่จอดนิ่ง

ทุกคนเข้านอนกันหมดยกเว้นบรู๊คที่คุม

"โยโฮ่ๆๆๆ คืนนี้ผมเข้าเวรเฝ้าเรือนะครับ แต่วันนี้คลื่นลมทะเลสงบ ถือหางเสือไปก็ไม่มีความหมาย ก็เลยยืนเก้อจนกระดูกกระเดี้ยวแข็งไปหมดทั้งตัวอย่างที่เห็น ก็โครงกระดูกนี่นา โยโฮ่ๆๆ....ว่างจังครับ"

บรู๊คหยุดหัวเราะไปแล้วจับหางเสือแน่น

"ลาบูน ตอนนี้ผมกลายเป็นพวกของคุณลูฟี่ที่เจ้ารู้จักซะแล้วล่ะ พวกเขาเป็นคนดีจริงๆนะครับ แต่ว่าไม่ใช่แค่นั้น เมื่อตอนกลางวันผมได้พบอะไรบางอย่างที่น่าทึ่งเข้า

บรู๊คลงไปในห้องหนังสือและอ่านหนังสือเล่มโตกางเปิดอยู่

"นั่นคือเรื่องราวการต่อสู้และการผจญภัยอันน่าทึ่งของพวกคุณลูฟี่"

"ดังนั้นเมื่อผมเข้ามาเป็นพวกของพวกเขาแล้ว ผมก็ต้องสร้างผลงานให้คู่ควรกับพวกเขาด้วย ใช่ไหม ลาบูน"

________________________

เช้าวันรุ่งขึ้น

"ทุกท่านอรุณสวัสดิ์ครับ และนี่คือเพลงแรกสำหรับเช้านี้!!!!!"

จากนั้นบรู๊คก็เริ่มเล่นเพลงปลุกทุกคนและไม่ต้องพูดเลยว่าทุกคนหงุดหงิด

"หนวกหูเฟ้ย!!!!"โซโลตะโกน

"พระอาทิตย์ยังไม่ทันขึ้นเลย!!!!"คิรัวร์ตะโกน

"ให้ฉันนอนอีกหน่อยได้มั้ย!!!"แฟรงกี้ตะโกน

เสียงกรนของลูฟี่ดังไปทั่วเรือ

"นอกจากบรู๊คใครช่วยหยุดเสียงกรนของลูฟี่ทีสิ!!!!"นามิตะโกน

เช้าวันใหม่ คิรัวร์ตื่นมาโดยมีสาวๆ5คนนอนอยู่รอบตัว เขาลูบหัวอลิซอย่างเอ็นดู

"มาสเตอร์"อลิซลืมตาตื่นลุกขึ้นยืน"เมื่อคืนมาสเตอร์มีความสุขไหมคะ"

"อืม อลิซน่ารักมากเลย"คิรัวร์ยิ้ม

อลิซนิ่งอึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยปาก

"มาสเตอร์....ก็อ่อนโยนมากคะ"อลิซกล่าว

"ถ้างั้นก็...ขออีกได้มั้ย"

"ได้สิคะ ข้าเป็นเมดส่วนตัวของท่าน"อลิซกล่าว

เขามองร่างเปลื่อยเธอและเอื้อมมือจับซาลาเปา

"อ๊าๆๆ...อืม"

"ฮึๆ"คิรัวร์หัวเราะ

"อย่าพึ่งคะมาสเตอร์ เราจะปลุกคนอื่น..."อลิซพูดแล้วเขาทำหน้าเสียดาย

"ไม่เป็นไร ตื่นกันแล้วล่ะ"โรบินลืมตาขึ้นมา เช่นเดียวกับคนอื่นๆ

คิรัวร์ยิ้มรวบตัววีวี่กับนามิที่พึ่งตื่นและเริ่มลวนลามเมดสาวของเขา โรบินกับเซียร์เห็นแล้วยิ้มมาร่วมกิจกรรมยามเช้า

"อ๊า!!"

หลังเสร็จกิจคิรัวร์ชวนอลิซไปกินข้าว แต่เธอปฎิเสธและของานอื่น เขาจึงให้เธอไปช่วยปรุงยารอที่ห้องใต้ดิน

ต่อมาภายในห้องอาหาร

"ว่าไงคุณต้นหนเรือ ถ้าใช้กังหันถึงไม่มีลมเราก็ไปต่อได้น่ะนะ"แฟรงกี้กล่าว

"ดูจากสภาพอากาศ คลื่นลมทะเลจะสงบวันนี้อีกแค่วันเดียวเท่านั้นน่ะ"นามิกล่าว

"แปลว่าไม่ต้องเอาโคล่ามาเผาทิ้งสินะ"แฟรงกี้กล่าว

"แฮมเบอเกอร์ได้แล้ว"คิรัวร์ที่ทำเสร็จยกแฮมเบอร์เกอร์ใหญ่2จานมาวางที่โต๊ะ เขานั่งลงระหว่างโรบินกับเทียร์

"อร่อย ขนมที่คิรัวร์ทำนี่สุดยอดจริงๆเลยแฮะ"ลูฟี่กล่าวขณะกินแฮมเบอเกอร์

"ใช่แล้ว"อีกชิ้นเทียร์กินและซบไหล่แฟนเธอ

"โยโฮ่ๆๆๆ"บรู๊คหัวเราะ

"หือ?"ช็อปเปอร์มองบรู๊ค

"บรู๊คหัวเราะอะไร?"คิรัวร์คิดขณะกินแฮมเบอร์เกอร์

"โรบินจัง"ซันจิยื่นจานสลัดให้"ผมเอาซีฟู้ดสลัดมาเติมให้ครับ

"ขอบใจจ๊ะ"โรบินกล่าว

"โยโฮ่ๆๆ"บรู๊คหัวเราะอีกครั้ง

"มีอะไรเหรอบรู๊ค?"อุซปถาม

"คึกอะไรของนายตั้งแต่เช้าน่ะห๊ะ?"โซโลถาม

"ไปเจอเรื่องอะไรหนุกๆมางั้นเหรอบรู๊ค?"ลูฟี่ถามทั้งเศษขนมเต็มปาก

"เมื่อวานตอนเป็นเวรเรือน่ะเขาเจอบันทึกการเดินเรือเข้าด้วย"ช็อปเปอร์กล่าว

"ใช่แล้วล่ะครับ ผมได้ลองอ่านผ่านๆบางส่วนของบันทึกดูแล้ว บอกตามตรงผมตะลึงไปเลยละครับ จนตอนนี้ผมก็ยังตื่นเต้นไม่หาย เหตุการณ์ที่ธริลเลอร์บาร์คสำหรับทุกท่านเป็นแค่การเริ่มต้นเล็กๆเท่านั้น ปราบการจลาจลในอาณาจักรทะเลทรายอลาบัสต้า ขึ้นไปผจญบนเกาะท้องฟ้าในตำนาน ไหนจะที่พวกคุณประกาศตัวเป็นศัตรูกับรัฐบาลที่วอเตอร์เซเว่นนั่นอีก ทุกเรื่องล้วนแต่น่าตะลึงจนหัวใจแทบจะทะลุออกมา แต่ผมไม่มีหัวใจซะหน่อย โยโฮ่ๆๆๆ"

"ฮึๆๆ"โรบินหัวเราะเบาๆ

"เฮ้อ"นามิถอนหายใจ"นั่นสิ ว่าแต่ต่อจากนี้จะมีเรื่องไหนให้เขียนลงไปอีกกันล่ะ"

"คงเป็นเรื่องราวของบรู๊คที่ได้เขียนลงบันทึกการเดินเรือล่ะมั้ง"ช็อปเปอร์กล่าว

"นั่นแหละครับประเด็น"บรู๊คลุกขึ้นยืน"นับตั้งแต่ที่ผมได้เข้ามาเป็นพวกกับพวกคุณ ผมจะต้องทำตัวให้เป็นประโยชน์ด้วยเช่นกัน"

"ก็เข้าใจความรู้สึกที่คุณคึกขึ้นมาอยู่นะคะ แต่ก่อนหน้านั่นขอแนะนำอะไรสักอย่างก็แล้วกัน"วีวี่พูดขึ้น

"ขอฟังอย่างตั้งใจเลยครับคุณวีวี่"บรู๊คกล่าว

"กลุ่มของเราจะชะล่าใจไม่ได้แม้แต่เวลาอาหารเลยนะคะ"วีวี่กล่าว

"ครับ ถ้าเป็นเรื่องนั้นผมบรู๊คดาบความเร็วไม่ว่าศัตรูจะบุกเข้ามาตอนกี่โมงผมก็ไม่เกี่ยงอยู่แล้ว"

"รู้สึกจะสายไปซะแล้วละนะ"โรบินกล่าว

"วีวี่ไม่ได้พูดถึงกองทัพเรือหรือโจรสลัดกลุ่มอื่นนะ"คิรัวร์กล่าว

"เอ๋?"บรู๊คไม่เข้าใจ

"ของนายเสร็จฉันล่ะ"ลูฟี่ยืดแขนไปคว้าบะหมี่จากบรู๊คไปกิน

"เดี๋ยวก่อนสิครับคุณลูฟี่"บรู๊คช้าไปเพราะมันเข้าปากลูฟี่ไปแล้วเลยล้มลงพื้น"แค่แว็บเดียวก็เสียท่าซะแล้ว"

บรู๊คลุกขึ้นยืน

"ทราบแล้วครับ ผมจะเตรียมเนื้อเตรียมตัวพยายามอย่างเต็มที่ เพื่อที่จะได้เป็นเพื่อนที่แท้จริงของพวกคุณทุกคน ถึงจะมีแต่กระดูกก็เถอะ"บรู๊คกล่าว

______________________

หลังอาหารเช้า ทุกคนก็เริ่มไปทำกิตรประจำวันตามปกติ ซันจิอยู่ที่ห้องครัวเทชาลงในหม้อ ขณะที่บรู๊คอยู่ที่อ่างล้างจานที่มีจานกองเต็มและฟองสบู่เกาะหนา

"คุณซันจิครับ"

"ขอบใจนะ ได้นายมาช่วยล้านจาน ฉันก็เลยมีเวลาที่จะเตรียมน้ำชาให้กับคุณนามิได้อย่างเต็มที่"ซันจิกล่าว

"คือผมถ้าเป็นไปได้ก็อยากสร้างผลงานให้คู่ควรกับการเป็นเพื่อนของทุกคนน่ะครับ แต่ก่อนอื่น ผมจะทำตัวให้เป็นประโยชน์ไม่ว่าเรื่องเล็กน้อยแค่ไหนก็ตาม"

"เป็นความตั้งใจที่ดีมาก"

"ผมจะขัดถูให้ละเอียดทุกซอกทุกมุมเหมือนโครงกระดูกเลยละครับ โยโฮ่ๆๆๆ"

ซันจิหยิบถาดน้ำชาขึ้นมา

"งั้นฉันเอาชาไปเสิร์ฟให้คุณนามิล่ะ"ซันจิเดินผ่านไป

"อ๊ะ คุณซันจินี่ไว้ไหนเหรอครับ"บรู๊คหยิบจานกองเป็นภูเขาขึ้นมา

"อ้อ ตรงโน้น"ซันจิชี้

"เอี๊ยด!!!"แต่บรู๊คเหยียบน้ำสบู่ที่พื้นทำให้ลื่นจะล้มลง

"เย้ยๆๆๆ"บรู๊คพยายามไม่ให้ล้ม

"ถึงตายก็ห้ามหล่นนะ"ซันจิกล่าว

"ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ผมตายไปแล้วนะครับ โยน!!!"บรู๊คโยนจานลอยขึ้นไปในอากาศหมด

"โยนบ้าอะไรเล่า"ซันจิยื่นถาดน้ำชาให้"ถือไว้"

ซันจิยกขาขึ้นเตะจานและใช้ขากับเท้ารับมันรวมทั้งปากตัวเอง

"เจ๋งมากเลยครับ"

"เจ๋งบ้าอะไรเล่า นายน่ะไม่ต้องมาช่วยล้างจานแล้วไอ้บ้า"ซันจิพูดพยายามยืนไม่ให้เสียสมดุล ไม่งั้นจานตกแตกแน่

"งั้นผมเอาชาไปเสิร์ฟให้คุณนามิแทนก็แล้วกันครับ"บรู๊คพูดแล้วเดินออกไป

"เฮ้ เดี๋ยวสิ ไอ้นั่นมันหน้าที่ฉัน!!!!"ซันจิตะโกน

แต่สายไปแล้ว บรู๊คเดินถือชาไปที่ห้องสมุดที่นามิกำลังเขียนแผนที่อยู่

บนดาดฟ้าระหว่างเดินเห็นโซโลกำลังยกเครื่องยกน้ำหนักโตๆอยู่

"ก็อกๆๆๆ"บรู๊คเคาะประตู"คุณนามิผมเอาชามาเสิร์ฟครับ"

"เชิญจ๊ะ"

"ขอผมดูกางเกงในคุณหน่อยจะได้มั้ยครับ"บรู๊คเปิดประตูมาถามทันที

หนังสือกระแทกหัวเขาทันที

"จู่ๆเลยเรอะยะ!!!!"

บรู๊คเทชาใส่แก้วแล้วมองดูแผนที่ที่นามิวาดบนโต๊ะ

"แผนที่ทะเลเรอะครับ"บรู๊คกล่าว

"ช่วงหลังเนี่ยวุ่นตลอดเลย จะมีโอกาสได้เขียนก็ตอนที่เรือไปไหนไม่ได้นี่แหละ"นามิพูดพลางดื่มชา

"ความฝันของคุณนามิคือการเขียนแผนที่โลกสินะครับ"

"ใช่ ออกเดินทางรอบโลกด้วยภูมิความรู้ที่ตัวเองมี ไปเห็นกับตาแล้วก็เขียนแผนที่ขึ้นมา"นามิกล่าว

"วิเศษมากเลยล่ะครับ ถ้ามีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้เชิญสั่นมาได้ทุกอย่างเลยนะครับไม่ต้องเกรงใจ"บรู๊คหยิบถ้วยชาขึ้นมา"อีกสักแก้วมั้ยครับ?"

"ขอบใจนะ"

บรู๊คหยิบแก้วน้ำไปใส่ชา"

"ตอนนี้แค่น้ำใจก็พอแล้วล่ะ"นามิกล่าว

"คุณนามิที่ทั้งสวยแล้วอ่อนน้อมถ่อมตนแบบนี้ วิเศษมากเลยครับ

"เดี๋ยวสิชมเกินไปแล้วน่า"นามิกล่าว

"ไม่เลย ไม่เกินไปหรอก....ร้อนๆๆๆ"บรู๊คเหม่อเทชาล้นแก้วลวกมือปล่อยแก้มตกพื้นแตก

"เดี๋ยวซี่ เป็นไรรึเปล่า?"นามิถาม

"เมื่อกี๊นิ้วเกือบถูกลวกพองเลยล่ะครับ แต่ผมไม่มีผิวหนังให้ถูกลวกพองได้ซะหน่อยนี่นา โยโฮ่ๆๆๆๆ"

นามิหันไปเห็นแผนที่เธอโดนน้ำชาเปียกหมด

"แผนที่ฉัน!!!!"

"ตายแล้วนี่ผมทำอะไรลงไปเนี่ย"บรู๊ครีบหยิบผ้ามาเช็ดแผนที่"แต่โปรดวางใจ

บรู๊คเอาแผนที่ทะเลที่เละยิ่งกว่าเดิมให้ดู

"เห็นมั้ยครับสะอาดเอี่ยมขนาดนี้เลยล่ะครับ"

"จริงด้วยสะอาดเอี่ยมเลย.....ซะที่ไหนกันล่ะยะตาบ้า!!!!!"

บรู๊ควิ่งออกไปจากห้องสมุดไป

"ขอตัวล่ะคร้าบบบ!!!"

ในขณะเดียวกันคิรัวร์ก็เข้ามาในห้องถอนหายใจกับเรื่องที่พึ่งเกิด

"นามิเป็นไรไหม?"คิรัวร์ถาม

"ฉันไม่เป็นไรคิรัวร์คุง"นามิยิ้มอ่อนๆ

"นามิ เธอทำงานตั้งแต่เช้าแล้วนะ ทำไมไม่พักบ้าง"

"ไม่ ฉันต้อง--"เธอหยุดเมื่อคิรัวร์จับมือเธอ

"ฟังนะ ความจำเธอดีมาก พักซะบ้าง"

เขาก้มลงและจูบปากเธอ ทำให้ต้นหนเรือสาววางปากกาลง

________________________

ขณะที่ทั้งสองกำลังมีความสุขในห้อง

"ขืนเป็นแบบนี้เราได้กลายเป็นตัวไร้ประโยชน์ของกลุ่มแน่ๆ"

"เฮ้ บรู๊ค!!!"

บรู๊คมองขึ้นไปเห็นลูฟี่อยู่ที่ดาดฟ้าด้านหน้าถือเนื้อไว้

"คุณลูฟี่"บรู๊คกล่าว

"เจ้าสองคนนั้นกำลังหาอะไรหนุกๆทำล่ะ นายก็มาดูสิ"ลูฟี่ชี้ไปที่อุซปกับแฟรงกี้ที่อยู่หน้าของที่เหมือนป้อมปืนใหญ่

"ครับ"บรู๊คเดินขึ้นบันไดมาหน้าเรือ เห็นช็อปเปอร์นั่งถัดจากพวกสมุนไพร เซียร์กำลังทำลูกธนูดอกใหม่เพิ่มเติม

"คุณช็อปเปอร์ทำอะไรอยู่ครับ?"บรู๊คถาม

"วันนี้อากาศดีเลยเอาสมุรไพรออกมาตากแดดน่ะ"ช็อปเปอร์ตอบ

"แฟรงกี้บอกว่าจะลองทดสอบทำอาวุธใหม่ล่ะ"ลูฟี่กล่าว

แฟรงกี้เทถังโคล่าลงในช่อง

"เอาล่ะ เจ้านี่คือปืนใหญ่พลังโคล่าซูเปอร์แฟรงกี้แคนน่อนยังไงล่ะ เทียบกับปืนใหญ่ทั่วไปยิงได้ไกลกว่าหลายเท่า ซุ่มยิงได้อย่างซูเปอร์แม่นยำเลย"แฟรงกี้กล่าว

"แล้วก็พอบวกกับฝีมือซุ่มยิงของฉันเข้าไปมันก็จะกลายเป็นกระบองยักษ์ยังไงล่ะ"อุซปนั่งลงที่นั่งคนยิงปืนใหญ่

"น่าตื่นเต้นดีนะครับ ใจผมเต้นตึกตักเลย"บรู๊คกล่าว

"ใช่มั้ย ฮิๆๆ"ลูฟี่หัวเราะ

"ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยเชิญสั่งมาได้เลยครับ"บรู๊คกล่าว

"นั่นสินะ"แฟรงกี้พูด"งั้นนายช่วยไปเอาโคล่าอีกซักถังมาเติมให้หน่อยก็แล้วกัน"

"งานง่ายๆครับด้วยความยินดี โยโฮ่ๆๆๆ"

บรู๊คโดดลงบันไดวิ่งไปเปิดห้องเก็บของเอาถังแรกที่เขาเห็นกลับขึ้นมาที่ดาดฟ้าหน้าเรือ

"โคล่ามาแล้วครับ"บรู๊คเดินขึ้นมา

"ดีล่ะ งั้นเติมลงไปเลย"

"ครับ"บรู๊คเทน้ำใส่ลงช่องใส่

"เป้าหมายคือโขดหินนั้น"

"ได้เลย ล็อคเป้าโขดหินทางทิศ2นาฬิกา"อุซปหันปืนใหญ๋ไปทางนั้น"

"ยิงได้!!!"แฟรงกี้ตะโกน

"จัดไป"

ปั้มของปืนใหญ่ชักขึ้นลง ช็อปเปอร์เอามือปิดหู ลูฟี่กับบรู๊คหวังว่าจะมีกระสุนปืนใหญ่พุ่งออกไป...แต่ไม่เกิดอะไรขึ้น

"อ้าว?"

"ประหลาดแฮะอุซปเพิ่มแรงดันเข้าไปอีก"

"จัดไป"อุซปเหยียบหนักขึ้น แต่แรงดันทำให้ตัวเครื่องทนไม่ไหว ขีดวัดอยู่ในช่องแดงและมีไอน้ำโผล่มาจากตัวปืนใหญ่

"เฮ้ ท่าทางไม่ค่อยดีนะนั่นน่ะ"

"แย่แล้ว"แฟรงกี้ดึงตัวอุซปออกมา

"บรึ้มมมมม!!!!!"ปืนใหญ่ระเบิดแหลกเป็นชิ้นๆ น้ำโคล่าในปืนใหญ่กระเด็นไปทั่ว

"ล้มเหลวไม่เป็นท่าเลยไม่ใช่เหรอเนี่ย"อุซปกล่าว

"ไหงเป็นงี้ล่ะ"แฟรงกี้กล่าว

"หือ? ทำไมมันเค็มๆ"ลูฟี่กล่าว

"หืม...โคล่าผสมกับอะไรก็ไม่รู้"ช็อปเปอร์กล่าว

"อันนี้โชยุนี่นา"บรู๊คชิมดูบ้าง

"เอ๋"ทุกคนมองบรู๊ค

"ทำไมเหรอครับทุกคน?"บรู๊คถาม

"ยังจะมีหน้ามาพูดอีก นี่นายหยิบผิดไปเอาถังโชยุมาอย่างงั้นสินะ"

"อ้อ จริงด้วยสิ อันนี้มันคือโชยุต่างหากล่ะ เป็นความผิดพลาดใหญ่หลวงของผมซะแล้ว"บรู๊คกล่าว

"ไม่ต้องมาพูดเลย"แฟรงกี้เข้าไปแย่งถังมาและเริ่มไล่ล่าบรู๊ค"กะอีแค่โชยุกับโคล่านี่แยกแยะไม่ออกหรือไงฟะ!!"

"ขอประทานโทษครับ"บรู๊คร้อง

"ฮะๆๆ หมอนี่มันฮาดีชะมัดเลยแฮะ"ลูฟี่กล่าว

"เฉอะแฉะเหนี่ยวหนึบไปทั้งตัวเลยเนี่ย"อุซปกล่าว

"เลยต้องล้างสมุนไพรที่ตากใหม่หมดเลยอ๊ะ"ช็อปเปอร์กล่าว มองสมุนไพรที่เปียกน้ำหมด

"ต้องเช็ดออกหมดเลยสินะ"เทียร์ถอนหายใจ ชุดเธอเลอะและง้าวก็เปียกน้ำโชยุ

"โอ๊ะ เนื้อนี่พอราดโชยุกับโคล่าเข้าไปนี่อร่อยขึ้นจมเลย"ลูฟี่กล่าว

"โอ้โห อะไรจะคิดบวกขนาดนั้น"อุซปกล่าว

______________________

แฟรงกี้หยุดไล่ล่าบรู๊คไปแล้ว บรู๊คเดินมาแถวห้องอาบน้ำได้ยินเสียงร้องเพลง

"คุณวีวี่มีอะไรให้ช่วย--"

"กรี๊ดดดดด!!!!"วีวี่หยิบโซ่ตรวนแทงใส่

"อ๊ากกกก!!!!"บรู๊คโดนซัดตกทะเล

"เฮ้ บรู๊คตกทะเลไปแล้ว!!!"

______________________

หลังถูกช่วยขึ้นมา บรู๊คเดินส่ายไปมาบนดาดฟ้า

"ทำอะไรไป ผลที่ได้กลับตาลปัตรหมดเลย"บรู๊คกล่าว

บรู๊คเห็นโซโลยังกระโดดไปบนดาดฟ้ายกเครื่องยกน้ำหนักไว้บนไหล่

"คุณโซโล"บรู๊คเรียกนักดาบ

"หา"โซโลหันมามอง

_________________________

ตอนนี้บรู๊คมานั่งอยู่ที่หอเฝ้ายามที่เป็นห้องออกกำลังกายด้วย มองโซโลที่หวดเครื่องยกน้ำหนักไปด้านหน้า

"โอ้โห นี่ไม่ใช่เวลามาซึมอยู่ซะหน่อย ผมเองก็เป็นนักดาบเหมือนกัน"

โซโลหยุดหวดเครื่องยกน้ำหนักนั่งลงทำสมาธิ

"นั่งสมาธิเหรอครับ กำหนดจิตใจเป็นหนึ่งฝึกจิตให้ว่างเปล่า ผมขอร่วมวงด้วยคนก็แล้วกัน"

นักดาบทำสองนั่งสมาธิร่วมกันจนกระทั่ง

"คุณโซโลครับ"

"หือ?"

"ผมตระหนักเป็นอย่างดีครับว่าเวลานั่งสมาธิไม่ควรชวนคนอื่นพูดคุย"

"มีอะไรก็ว่ามา"

"เอ่อ คือว่า"

"อะไรเล่า"

"ผมรู้สึกอยากจะเข้าห้องน้ำขึ้นมาซะแล้วสิ"

"อยากเข้าห้องน้ำก็ไปสิ ไม่เห็นต้องรอถามฉันเลย"

"แต่ว่าขาผมเป็นเหน็บจนลุกขึ้นยืนไม่ได้น่ะครับ"

"แล้วแกมีกล้ามเนื้อตรงไหนให้เป็นเหน็บด้วยเหรอ!!!"โซโลตะโกน

"คุณโซโลผมรู้สึกว่ามันใกล้จะราดอยู่แล้วนะครับ"

"เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งราดนะฉันจะพาไปเดี๋ยวนี้แหละ!!!!"โซโลต้องอุ้มบรู๊คขึ้นมาพาไปห้องน้ำ

___________________________

หลังจากนั่นบรู๊คมานั่งอยู่บนดาดฟ้าเรือกลุ้มใจกับผลความพยายามของตัวเอง

"เฮ้อ ไม่ได้เจตนาแท้ๆ แต่ผมเอาแต่สร้างความเดือดร้อนให้กับทุกคน"บรู๊คเอามือขึ้นมาจับผมแอฟโฟร่"ทำไมถึงเป็นแบบนี้"

บรู๊คเงยหน้าขึ้นมาเห็นโรบินรดสวนดอกไม้ของเธอ

"คุณโรบิน คือว่ามีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้บ้างรึเปล่าครับ"

"ตอนนี้ไม่มีนะ"

"งั้นเหรอครับ"บรู๊คเศร้าเดินจากไป

"บรู๊ค ทำไมถึงได้กังวลขนาดนั้นล่ะ?"โรบินถามขึ้น

"หือ?"

"เหมือนคุณกำลังกลัวอะไรสักอย่างหนึ่ง"โรบินกล่าว"ฉันพูดถูกมั้ย?"

"จริงครับคุณโรบินพูดถูกแล้ว"บรู๊คยอมรับ"ใช่แล้วครับ ผมทั้งกลัวแล้วก็กังวลจนไม่รู้จะทำยังไง"

บรู๊คเงียบไปครู่นึงแล้วพูดต่อ

"ตอนที่คุณลูฟี่ชวนผมเข้ามาเป็นพวกครั้งแรก บอกตามตรง แค่คำนั้นคำเดียวผมดีใจมาก แล้วก็ความตื่นเต้นที่ได้ร่วมมือกับพวกคุณทุกคนปราบออสลงจนได้"

"ขอผมเข้าเป็นพวกด้วยได้มั้ยครับ"

"อ้อ ได้สิ"

"เอ๋!!!!!?"ทุกคนร้องยกเว้นโรบินกับคิรัวร์ที่หมดสติ

"แต่ว่าเลือกผมมามันดีแล้วแน่เหรอครับ ถ้าเข้าไปในนิวเวิร์ล ศัตรูฉกาจและอุปสรรคมากมายกำลังรอพวกคุณอยู่อย่างแน่นอน ผมก็เลยคิดขึ้นมา นอกจากจะไม่สามารถช่วยอะไรได้แล้ว ผมอาจจะกลายเป็นตัวถ่วงของพวกคุณด้วยซ้ำ และถ้าหากเกิดเรื่องทำนองนั้นขึ้นจริงๆ ผมอาจจะต้องไปจากเรือลำนี้ก็ได้"

โรบินมองบรู๊คเงียบๆ

"ใช่ครับ นั่นแปลว่าผมต้องเสียพวกพ้องและกลับไปใช้ชีวิตโดดเดี่ยวที่นานแสนนานอีกครั้ง"

"ฉันก็เหมือนกัน"โรบินพูดขึ้น"เคยกังวลมาตลอด"

"เอ๋?"

"ว่าตัวเองไม่คู่ควรที่จะเป็นเพื่อนกับพวกเขา หรืออยู่กับคนที่ฉันรัก กลัวมาตลอด ฉันก็เลยคิดว่าการยอมตายเพื่อพวกเขาอาจจะเป็นหนทางเปลี่ยนตัวเองให้คู่ควรกับทุกคนได้"

โรบินนึกถึงเมื่อตอนเอนิเอส ล็อบบี้

"คุณโรบินเคยมีเรื่องแบบนี้ด้วย"บรู๊คกล่าว

"แต่ว่านะที่ฉันคิดมันผิดถนัดเลย เพื่อนที่แท้จริงน่ะไม่ใช่แบบนั้นหรอก"

"คุณโรบิน"

"คุณเองน่ะก็ไม่ต้องกลัวหรอกนะ"โรบินเดินจากไป

ตอนนั้นเองลูฟี่กระโดดข้ามรั้วมาหา

"บรู๊ค กินข้าวๆ ข้าวกลางวัน"

"คุณลูฟี่"บรู๊คกล่าว

"วันนี้ซันจิจัดเต็มทำฟูลคอร์สอาหารทะเลแสนสุขสันต์ซะด้วยนะ รับรองว่าอร่อยแน่"ลูฟี่พูดแล้ววิ่งไป

"คุณลูฟี่"

"มัวโอ้เอ้อะไรอยู่เล่ามาเร็วๆสิ"

"เลือกผมมามันจะดีจริงๆเหรอครับ เอาคนอย่างผมเข้ากลุ่มหมวกฟางของคุณแบบนี้"

"เออ"

"ง่ายๆงั้นเลยเหรอครับ แต่ผมๆ"

"ก็ฉันตัดสินใจแล้วว่าต้องเป็นนาย ฮิๆๆๆ"

บรู๊คมองลูฟี่ด้วยความประหลาดใจ

"ที่สำคัญกว่าก็คือกินข้าวๆ เร็ว พวกนั้นรออยู่นะ"ลูฟี่วิ่งไปทิ้งไว้แต่บรู๊ค

เป็นเวลาที่ครึกครื้นเหมือนเดิม วันนี้วีวี่เป็นลูกมือช่วยซันจิทำอาหาร ลูฟี่กินกุ้งกับปลามูมมาม อุซปยื่นหัวปลาทำให้ช็อปเปอร์ตกใจและโดนวีวี่ตำหนิ โซโลเมินมันขณะกินซูชิ แฟรงกี้นั่งที่นั่งด้านข้างกินหอย โรบิน นามิ เซียร์ นั่งคุยกันโดยไม่สนใจเรื่องที่เกิดขึ้น คิรัวร์ยกส้อมจิ้มมือลูฟี่ที่จะแย่งอาหารเขา ซันจิยกอาหารจานใหญ่มา ลูฟี่ อุซปและช็อปเปอร์จ้องตาโตจนน้ำลายไหล ลูฟี่พยายามคว้ามากินทั้งหมด ทำให้นามิกับคิรัวร์ตะโกนใส่เขา

บรู๊คนั่งหัวเราะกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และโรบินก็ยิ้มเหมือนกัน

หลังมื้อกลางวันทุกคนก็ไปทำกิตรวัตรประจำวันตัวเองต่อ บรู๊คไปนั่งดื่มชาผ่อนคลายอยู่ตรงเสากระโดงเรือมองขึ้นฟ้า มีนกนางแอ่นบินผ่านเรือกลางทะเลที่ลมสงบ

"ทุกคนในกลุ่มหมวกฟางก็มีวันแบบนี้เหมือนกันสินะครับ"

ไม่นานบรู๊คก็หลับไป ลูฟี่กับอุซปวิ่งผ่านไปพร้อมเบ็ดตกปลา

"อุซปตกปลามาทำมื้อเย็นกัน!!!"

"ได้เลย"

"กี่ปี ไม่สิ เป็นครั้งแรกในรอบกี่สิบปีกันนะที่ผมได้นอนกลางวันอย่างสบายใจแบบนี้ ตอนที่หลงวนเวียนอยู่ในทะเลอย่างโดดเดี่ยว สิ่งที่ผมฝันเห็นก็คือเพื่อนฝูงที่คิดถึงแล้วก็ลาบูน พอผมดีใจแล้วกระโจนไปหา สิ่งที่รอผมอยู่มีเพียงความเป็นจริงอันโหดร้ายที่โดดเดี่ยวและสิ้นหวัง ผมไม่มีโอกาสได้นอนหลับอย่างสบายใจเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่ในวันนี้พอผมเงี่ยหูฟัง"

บรู๊คได้ยินเสียงเพื่อนใหม่ของเขาหลายคน

เขาได้ยินเสียงโรบิน วีวี่และนามิกำลังคุยกันในอควาเรียมบาร์เรื่องแคตตาล็อกเสื้อผ้า

เขาได้ยินเสียงช็อปเปอร์กำลังบดยาอยู่ในห้องพยาบาล

เขาได้ยินเสียงซันจิต้มซุปสำหรับมื้อเย็นคืนนี้และชิมดู

เขาได้ยินเสียงเซียร์กำลังทำลูกธนูหลายสิบดอก

เขาได้ยินเสียงคิรัวร์กำลังปรุงเม็ดยาแปรธาตุต่างๆในห้องเขาโดยมีอลิซเป็นลูกมือช่วยงาน

เขาได้ยินเสียงแฟรงกี้เอาค้อนทุบเหล็กสำหรับสร้างอาวุธชิ้นใหม่

เขาได้ยินเสียงลูฟี่กับอุซปกำลังนั่งพิงไหล่นอนหลับคาที่ราวกั้นไปและได้ยินเสียงท้องร้องของลูฟี่ด้วย

"ผมได้ยินเสียงเพื่อนๆอยู่ใกล้ๆ ถึงผมจะตายจนเหลือแต่โครงกระดูกก็ตาม แต่ดีจริงๆที่ผมยังมีชีวิตอยู่"

_____________________

ช่วยตะวันเริ่มตกดินบรู๊คเริ่มเล่นไวโอลิน เสียงเพลงได้ยินทั่วเรือซันนี่ยกเว้นลูฟี่กับอุซปที่หลับไป พวกเขาไม่ได้สงสัยว่าใครเล่นดนตรีเพราะรู้

"สำหรับตอนนี้เป็นเวลาพักช่วงสั้นๆก่อนที่การผจญภัยครั้งใหม่จะเริ่มในอีกไม่ช้า ใช่ ได้พักกระดูก โยโฮ่ๆๆ"

บรู๊คเงยหน้ามองท้องฟ้าคิดถึงลาบูน

"ลาบูน ในวันที่เราได้เจอกัน ผมมีเรื่องเล่ามากมายไปเป็นของฝากอย่างแน่นอน รอฟังเรื่องสนุกๆจากผมได้เลย"

"พรึ่บ!!!"ลมเริ่มพัดทำให้ใบเรือรับลมเต็มๆและธงโจรสลัดโบกสะบัด

กลุ่มหมวกฟางต่างเดินออกมาที่ดาดฟ้าเรือ

"ลมทะเลมาแล้วสินะ"แฟรงกี้กล่าว

"ทุกท่าน"บรู๊คกล่าว

"พวกเรา"ลูฟี่ตื่นพร้อมอุซปแล้ว"ได้เวลาไปต่อแล้ว"

"โอ้!!!"

"ผมจะเตรียมเนื้อเตรียมตัวพยายามทุ่มเทอย่างเต็มที่เช่นกันครับ แต่โครงกระดูกไม่มีเนื้อตัวสักกะหน่อย"

____________________

ตอนหน้าภาคสตรองเวิร์ล เดอะมูฟวี่ที่ไรเตอร์ชอบมากครับ