ตา(ไม่)บอดสี รัก

ผมพึ่งรู้เมื่อผมไปสอบแพทย์ ว่าผมตาบอดสี แล้วทำให้ผมเรียนแพทย์ไม่ได้นั่นเอง เพราะอากรตาบอดสีของผมรุนแรงมาก
ผมจึงหันมาเรียนทางด้านคอมพิวเตอร์แทน ใช่แต่ความฝันจะเป็นหมอของผมก็หลุดลอยไป

ผมตาบอดสีแดงครับ ซึ่งโลกของผมก็ออกสีเทาๆ แต่มันก็ไม่ทำให้ผมใช้ชีวิตไม่ได้ เพราะสีบนโลกนี้มีหลายสีเหลือเกิน

ผมไม่ชอบระบายสี ตั้งแต่เด็กๆ เพราะ ผมระบายสีได้ไม่สวย แต่ก็ไม่ได้ทำให้เอะใจ

ในขณะที่ผมทานข้าวอยู่ในโรงอาหาร
"สวัสดี เธอ เรียนภาคเดียวกับเราใช่ปะ ทำไมมานั่งคนเดียวล่ะ" ใครก็ไม่รู้ หน้าตาไม่ค่อยคุ้นเดินมาทักทายผม แล้วก็มานั่งทานข้าวด้วย

อาการตาบอดสีของผมเป็นไม่มากอย่างน้อยก็ทำให้รู้ว่า เธอดูสดใสดีมากทีเดียว

"อะอืม ก็พึ่งมาเรียนนี่นา อีกอย่างเพื่อนเราไปเรียนหมอหมด" ผมบอกเธอพร้อมข้าวคำโต

"อ่อ หรอ เธอไม่เรียนหมอล่ะ" เธอถามผม
ผมเงยหน้ามองเธอ
"ก็ ติดแล้ว แต่ ตาบอดสี" ผมกินข้าวต่อไป

"เอ่อ เสียใจด้วยน้า แต่ไงก็เรียนคณะเราก็ดีน่า ไงมาเป็นเพื่อนกันนะ เราก็ยังไม่มีเพื่อนเลย" เธอบอกผม พร้อมยิ่นมือมาให้
ผมรับมือเธอ
"อืมได้สิ ไม่มีปัญหา ไงเธอก็ช่วยบอกเรื่องสีที่ถูกให้เราทีสิ เพราะว่าเราพึ่งรู้ว่าตาเราบอดสี"ผมขอความช่วยเหลือจากเธอ
"อ่อ สบายมาก"และเราก็ทานข้าวกันต่อ

และโลกของผม จะเปลี่ยนไปอย่างไร จากตรงนี้