First Snow

ข้อมูลเบื้องต้น

 

 

“ทงเฮชี”

เสียงเรียกเข้มงวดของรุ่นพี่ทำให้คุณตำรวจร่างเล็กที่กำลังจะเคลิ้มหลับต้องลุกขึ้นยืนระวังตรงพร้อมกับขานรับเสียงหนักแน่น “ครับ!”

อีทงเฮเข้ามาประจำโรงพักที่โซลได้สามวันแล้ว ตอนนี้เขาอยู่ในตำแหน่งพลตำรวจฝึกหัด ต้องติดตามรุ่นพี่ตลอด 24 ชั่วโมง เพื่อเรียนรู้งาน ถึงแม้สถานะจะเป็นตำรวจเกณฑ์เหมือนกัน แต่ก็ต้องเชื่อฟังและทำตามคำสั่ง พร้อมกับซักถามเรียนรู้งานให้มากที่สุด เพราะจะมีพี่เลี้ยงเพียงแค่สัปดาห์แรกเท่านั้น

งานตอนกลางวันน่าสนุก มีทั้งช่วยคุณจราจรพาเด็กๆ ข้ามถนน เฝ้าสถานที่สำคัญ และไปบรรยายในโรงเรียน กับงานออฟฟิศ ถ่ายเอกสาร ชงกาแฟ วิ่งซื้อคิมบับ แต่เมื่อวานเข้าเวรกลางคืน คุณตำรวจพี่เลี้ยงมีหน้าที่จับคนเมา และทงเฮก็ต้องออกไปช่วย

ดูจากการโฆษณาโซจูตามสื่อต่างๆ ไม่แปลกที่คนเกาหลีจะดื่มจัดทั้งหญิงและชาย คนเมามีให้เห็นทั่วไปในย่านผับบาร์หรือแม้แต่ย่านช้อปปิ้งโต้รุ่ง บางคนแค่เดินเซออกจากร้านหมูย่าง แต่ก็มีอีกมากที่อาละวาดหรือว่านอนกลางถนน พวกนี้แหละที่ต้องลากไปสงบสติอารมณ์ที่โรงพัก

ความสัมพันธ์ระหว่างตำรวจกับคนเมาก็คล้ายทอมกับเจอรี่ ที่วิ่งไล่กันไปไม่รู้จบ...

คืนนี้ช่วงหัวค่ำค่อนข้างเงียบ จนทงเฮเกือบจะหลับ แต่จู่ๆ รุ่นพี่ก็เข้ามาเรียก

“มีอาจุมม่าเข้ามาแจ้งว่าเจอคนเมานอนอยุ่ที่ป้ายรถเมล์ พร้อมปฏิบัติการ!” รุ่นพี่สั่ง

“ครับผม!” ทงเฮเผลอพยักหน้ารับรัวๆ อย่างที่คนเป็นตำรวจเขาไม่ทำกัน

“พามานั่งที่นี่ จนกว่าจะสร่าง เข้าใจนะ”

ตำรวจใหม่คว้าโค้ตบุนวมตัวหนามาสวมก่อนจะวิ่งออกไปอย่างกระตือรือร้น เพราะอยากโชว์ผลงานการจับคนเมารายแรก...ไม่กี่นาทีก็ไปถึงเป้าหมาย ป้ายรถเมล์ที่มีคนตัวสูงในชุดโค้ตดำขดตัวกอดขวดโซจูไว้แน่น

“คุณครับ” ทงเฮเรียก แต่ไม่มีสัญญานตอบรับ เลยลองใช้ปลายนิ้วจิ้มๆ ที่แขน แล้วก้มลงพยายามจะมองหน้า แต่ผ้าพันคอที่ปิดขึ้นมาถึงใต้ตา กับหมวกแก๊ปหลุบต่ำทำให้ยากจะบอกสภาพแท้จริงได้

ละอองสีขาวโปรยปรายลงรอบตัว อีทงเฮเงยหน้าขึ้น มองเห็นเกล็ดหิมะสะท้อนแสงไฟทางเป็นประกายแวววาว

“หิมะแรก!” คนตัวเล็กเต้นไปมาก่อนจะนึกได้ว่าตอนนี้เป็นตำรวจในเครื่องแบบ แล้วก็ต้องพาคนเมากลับไปโรงพักด้วย “ลุกขึ้นเถอะ คุณ มานอนตากหิมะเดี๋ยวจะป่วยไปเสียก่อนนะ”

ทงเฮทั้งฉุดทั้งดึงร่างหนาที่โงนเงน ขยับทุลักทุเลให้เกาะหลัง “เอาแขนวางบนบ่าคุณทงเฮสิ” สั่งทั้งที่คิดว่าคนเมาฟังไม่รู้เรื่อง แล้วก็ต้องขมวดคิ้ว เมื่อแขนที่อ้อมมาจากข้างหลังนั้นรัดแน่นจนกลายเป็นโอบกอด กลิ่นโซจูจางๆ อวลปนกับน้ำหอมหลังโกนหนวด คุ้นจมูกจนทงเฮเผลอสูดลมหายใจยาว ก่อนจะแบกร่างใหญ่ที่ขายาวลากพื้นกลับไปโรงพักอย่างทุลักทุเล

“ดีนะที่ผมเข้ายิมเป็นประจำ เลยแบกคุณไหว” หอบเบาๆ แต่ก็ยังอวดระหว่างที่กึ่งลากกึ่งประคองคนเมาเข้าไปในห้อง “นั่งเล่น” ที่นี่ไม่ชอบส่งคนเข้าตะรางโดยไม่จำเป็น ก็เลยมีห้องเล็ก ตั้งโซฟาสองสามตัวไว้ให้คนเมามานอนรอสร่าง

“เหมือนมาก...” ทงเฮพึมพำเบาๆ แล้วเดินไปกดน้ำดื่มใส่กรวยกระดาษมาส่งให้ “จิบซะหน่อย”

คุณตำรวจตัวน้อยวุ่นวายดูแลเป็นพิเศษ เพราะนี่คือคนเมาคนแรกที่จับมาได้เชียวนะ!

“ถอดมาส์กออกซี่ จะได้ดื่มน้ำ” เผลอเท้าเอวแล้วรีบยืนตัวตรงทำหน้าเข้ม จนคนที่แอบเหลือบมองจากใต้หมวกแก๊ปหลุดหัวเราะออกมาเต็มเสียง

“คยูฮยอน” คุณตำรวจอุทานพร้อมกับที่คนเมาถอดมาสก์กับหมวกออกยิ้มกว้าง ไม่มีทีท่ามึนเลยสักนิดเดียว...

“คิดถึงจัง” เป็นคำแรกที่พูดออกมา แต่กลับถูกเอ็ด

“มาแบบนี้ได้ยังไง ไม่กลัวเป็นข่าวเหรอ”

“ไม่กลัว” แถมยังลุกขึ้นกอดคุณตำรวจไว้แน่นจนดิ้นไม่หลุด

“ปล่อยนะ” ทงเฮขู่ฟ่อ แต่ก็กอดตอบไปด้วย

“คิดถึงที่สุดเลย” คยูฮยอนซบหน้าลงกับศีรษะทุย

“ปล่อยก่อน...เดี๋ยวใครมาเห็นเราจะเดือดร้อน”

จริงด้วย...ตอนนี้ทงเฮเป็นตำรวจ แล้วก็อาจจะถูกลงโทษอย่างหนัก...

คยูฮยอนรีบใส่หมวกแล้วลงนั่งก้มหน้า ระหว่างที่ทงเฮเปิดประตูห้องออกไปดูซ้ายขวา...

“ทงเฮสบายดีใช่ไหม”

“ก็ไม่ลำบาก” คนตัวเล็กหันมายิ้มนัยน์ตาพราว

“อย่ามาพูดเล่น” คยูฮยอนดุให้ “เป็นห่วงแทบแย่รู้หรือเปล่า”

“ก็เขียนจดหมายไปหา บอกว่าทงเฮได้เป็นประธานนักเรียนตำรวจ ไม่ได้รับเหรอ ใช้กระดาษที่เราไปซื้อด้วยกันไง”

“ได้...แต่ช้ามากกว่าจะมาถึง”

“อีกไม่นานก็จะใช้โทรศัพท์ได้แล้ว ราวๆ อาทิตย์หน้า จะโทรหาบ่อยๆ คอยรับด้วยล่ะ”

“โทรมานะ...” คยูฮยอนตอบทั้งที่ไม่แน่ใจว่าจะได้รับสายหรือเปล่า เขายุ่งกับการทัวร์คอนเสิร์ต แล้วยังมีอัดรายการกับละครเวทีอีก...”ยังไงเห็นแค่มิสคอลล์ก็ยังดี”

“เมมเบอร์เป็นยังไงกันบ้าง” ทงเฮเอียงคอฟังคยูฮยอน “อัพเดท” ข่าวคราวของวงและแฟนคลับ ย่นจมูกอิจฉาเล็กน้อยตอนที่รู้เรื่องมาชิตะแฟนมีตที่เมืองไทย เวลาผ่านไปแบบแทบจะไม่รู้ตัว มาสะดุ้งอีกที ก็ตอนที่มีเสียงเคาะเรียก

รุ่นพี่มา!

“ล็อคประตูทำไม” เสียงถามดุดันนั้นทำให้คยูฮยอนขมวดคิ้วมองตาขวาง

“มือเผลอไปกด ขอโทษด้วยครับ”

“คนเมานั่นลงบันทึกหรือยัง”

“ยะ...ยังครับ”

“ผมไม่ได้เมา เมื่อกี้แค่มึนนิดหน่อย นั่งพักดื่มน้ำแล้วก็จะกลับ” คยูฮยอนยืดตัวเต็มความสูง โชคดีที่มีมาสก์ปิดปากอยู่ และตำรวจรุ่นพี่คนนั้นก็ไม่ได้สนใจเขาเท่าไหร่

“งั้นก็อย่าออกไปเกะกะ รีบกลับบ้านดีกว่านะ” คุณตำรวจตัวเล็กสั่งสอน และ “คนเมา” ก็ก้มศีรษะรับ ระหว่างที่รุ่นพี่ยืนมองอย่างพอใจ “ทำหน้าที่ครั้งแรกได้ดีมาก ทงเฮ ออกไปส่งคุณคนนี้ให้เรียบร้อยด้วย”

ถนนหน้าสถานีตำรวจเงียบสนิท แสงสว่างจากดวงโคมส่องให้เห็นเกล็ดหิมะที่โปรยปรายไม่ขาดสาย “หนาวไหม รีบกลับเข้าข้างในเถอะ” คยูฮยอนก้มลงถาม

“ไม่เป็นไร เดินไปส่งอีกนิดก็ได้” นัยน์ตาสวยที่เหลือบขึ้นมองนั้นคลอด้วยหยาดน้ำ 

“ตำรวจขี้แย” รอยยิ้มล้อเลียนทำให้ทงเฮหัวเราะทั้งน้ำตา

“ฮือ...”

“ไม่เอาไม่ร้อง” อยากจะโอบกอดไว้ทั้งตัว แต่ก็ทำไม่ได้...คยูฮยอนถอนใจเฮือก

“กลับดีๆ ล่ะ รักษาสุขภาพด้วย แล้วมาเยี่ยมทงเฮอีกนะ มาแบบไม่ต้องปลอมตัวก็ได้” น้ำเสียงใสๆ เกือบจะอ้อนวอน

“ไว้จะมาอีกนะ” ทั้งที่อยากกอดให้สมคิดถึง อยากพูดคุยมากมาย แต่ก็มีเวลาเพียงเท่านี้เอง....

มือใหญ่แตะเกล็ดหิมะที่ผิวแก้มของคนตัวเล็ก แล้วยกปลายนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากตัวเอง ก่อนจะบอกเบาๆ ว่า

“เดินกลับไปสิ จะยืนรอส่ง”

เสียงทุ้มร้องเพลง first snow เบาๆ ระหว่างที่ร่างเล็กเดินกลับไปบนเส้นทางแห่งหน้าที่...

...อย่างน้อยวันนี้ เราก็ได้เห็นหิมะแรกด้วยกัน....

talk: ฟิคคยูเฮไม่ค่อยมีคนอ่านแต่ไรท์ก็ยังอยากจะเขียนเล่าเรื่องงานของตำรวจเกณฑ์จากที่ไปค้นคว้ามาค่ะ ถ้าแวะมาอ่านก็คุยกันบ้างนะคะ จะได้รู้ว่า ยังมีคนชอบคู่นี้อยู่ค่ะ