เจ้าหญิงที่รอคอย

เนื้อเรื่อง

เมืองอยู่เมืองหนึ่ง มีพระราชา และพระราชธิดาองค์น้อย พระราชาทรงปกครองพสกนิกรให้อยู่กันอย่างร่มเย็นเป็นสุข

เจ้าหญิงองค์น้อยไม่เคยถือพระองค์ จะลงมาเล่นกับเหล่าบรรดาลูก ๆ ของมหาดเล็กต่าง ๆ แต่เด็กที่องค์หญิงทรงให้ความสนิทสนมมากที่สุด คือ "คริส" เค้าจะคอยดูแล ปกป้ององค์หญิง ยอมทำเพื่อเธอทุกอย่าง แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตของตนก็ยอม ความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ยิ่งผูกพันลึกซึ้งมากขึ้น แต่ด้วยชนชั้นที่ต่างกัน ทำให้คริสต้องสะกดใจไม่ให้ความรู้สึกต้องถลำลึกไปกว่านี้

ทันทีที่อายุของคริสมากพอ เค้าถวายตัวขอเป็นทหารราชองครักษ์พิทักษ์เจ้าหญิง เค้าต้องการเพียงแค่จะดูแลคนที่เค้าหลงรัก และเทิดทูนบูชา

แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อได้เกิดสงครามระหว่างสองเมือง มีการรวบรวมพลเหล่าบรรดาทหารจากหน่วย กองต่าง ๆ และก็ไม่เว้นแม้กระทั่ง คริส เค้าจำเป็นที่จะต้องออกไปรบ คริสจึงลอบแอบพบองค์หญิงในห้องบรรทม

"องค์หญิง... กระหม่อมคงต้องไปในวันพร่ง ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาพบองค์หญิงเมื่อใด"
"ทำไมเจ้าถึงพูดเช่นนั้น ยังไงเจ้าต้องกลับมาหาข้า ถ้าเจ้าไม่กลับมา... ข้าจะเกลียดเจ้าจนตาย..."
"องค์หญิงของกระหม่อม... กระหม่อมสัญญา.. ต่อให้อะไรจะเกิดขึ้น... กระหม่อมจะต้องกลับมาหาท่านให้จงได้"

พูดจบคริสรวบมือทั้งสองข้างขององค์หญิงขึ้นมาจุมพิตก่อนที่จะเดินจากเธอไป องค์หญิงยืนมองภาพของชายที่ตนรักต้องเดินจากไปจนลับสายตา น้ำตาเริ่มไหลลินลงมาอาบแก้ม องค์หญิงปาดน้ำตา เพราะรู้ว่าคริสทำไปเพราะเป็นหน้าที่ แต่เธอก็ต้องกลับมานอนร้องไห้บนเตียงบรรทม

เช้าวันรุ่งขึ้นองค์หญิงมายืนมองแถวทหารที่เตรียมพร้อม คริสแหงนหน้าขึ้นมามองพระพักตร์ขององค์หญิงเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเดินตามแถวมุ่งหน้าสู่สนามรบ น้ำตาขององค์หญิงเริ่มหลั่งไหลอีกครั้ง และดูเหมือนคราวนี่จะไม่ยอมหยุดง่ายๆ

ระยะเวลาที่คริสออกไปสงครามผ่านไปเดือนแล้วเดือนเล่า ก็ยังคงไม่มีวี่แววของคนที่เธอรักจะกลับมา หรือแม้แต่จะติดต่อมาก็ไม่มี มีการนำศพของบรรดาทหารที่เสียชีวิตในสนามรบทยอยพาส่งกลับมา องค์หญิงได้แต่ภาวนาทุกวัน ทุกคืน ขออย่าให้ได้พบศพของคริสเลย

เมื่อสงครามยุติลงเมืองขององค์หญิงเป็นผู้รับชัยชนะ ทหารต่างพากันกลับบ้านด้วยความยินดีปรีดา แต่กลับไม่มีแม้เงาของคนที่เธอรัก องค์หญิงยังคงรอคอยด้วยหัวใจที่เปล่าเปลี่ยว และรวดร้าว นับตั้งแต่วันที่ได้ชัยชนะ ไม่มีใครที่จะได้เห็นรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าขององค์หญิงเลยแม้แต่น้อย เธอกลับกลายเป็นคนที่เก็บตัวเงียบอยู่ในห้อง ไม่พูดไม่จากลับใคร

และแล้วปฏิหารย์ก็เกิดขึ้น เมื่อคริสมาปรากฏตัวอยู่ที่หน้าประตูเมืองขอพบองค์หญิง ใบหน้าที่นิ่งเฉยกลับมีรอยยิ้มขึ้นมาพลัน แต่ยังคงต้องตีสีหน้าปกติอยู่บนบัลลังค์ตามเดิม

"เจ้ากลับมาช้านะทหาร..." องค์หญิงตีสีหน้าปกติตามเดิม
"กระหม่อมขอประทานอภัยพะยะค่ะที่กระหม่อมกลับมาช้า... นับแต่วันนี้ไปกระหม่อมจะไม่จากไปไหนจากใจองค์หญิงอีกเป็นแน่" พูดจบคริสก็ทรุดตัวล้มลงนอนต่อหน้าองค์หญิง

องค์หญิงตกพระทัยรีบวิ่งตรงไปที่ร่างของคริสในทันที
"เจ้าเป็นอะไรไป..."
คริสล้วงมือเข้าไปใต้ชุดเกาะเหล็ก แล้วดึงผ้าพันคอผืนยาวออกมายื่นให้องค์หญิง มันเป็นผ้าพันคอผืนที่เธอได้มอบให้กับคริสเมื่อตอนเด็กที่เค้ายอมรับคมมีดเพื่อปกป้องเธอไว้ คริสยื่นให้องค์หญิงก่อนที่มือนั้นจะหมดเรี่ยวแรงตกลง

องค์หญิงนั่งร้องไห้กอดศพชายที่ตนรัก เสียใจที่ไม่ได้บอกแม้กระทั่งคำว่ารัก คำพูดที่เธอตั้งใจจะบอกกลับเค้าเมื่อวันที่เค้ากลับมา แต่เธอก็ไม่มีโอกาสจะบอกเค้าอีกแล้ว องค์หญิงตะโกนพูดคำว่ารักนับครั้งไม่ถ้วน ซึ่งดูเหมือนมันจะไม่มีประโยชน์อีกแล้ว เธอไม่สามารถทำให้คนที่เธอรักกลับมามีชีวิตอีกครั้งได้ หลังจากวันนั้นองค์หญิงจัดพิธีศพให้กับเค้าอย่างสมเกียรติที่คริสได้ตายในหน้าที่ และเป็นตามที่คริสได้พูดไว้ก่อนตาย

เค้ายังคงอยู่ในใจขององค์หญิงตลอดไป

เมื่อนึกประโยคนั้นขึ้นมาก็ทำให้รอยยิ้มขององค์หญิงได้ปรากฏขึ้นอีกครั้ง