อยู่กับฉันหน่อยนะเจ้าแสงดาว ทอแสงสกาวกล่อมสายลม

                                                                1

การกลับมาอีกครั้งของความรัก

ถึงเธอ…เจ้าชายสายลม

“สุขสันต์วันเกิด 12 ตุลา 2556 ขอให้เธอสุขภาพแข็งแรง สุขสมหวังดังใจปอง พบเจอแต่สิ่งดีงาม”           คำอวยพรสั้นๆจากผู้หญิงคนเดิมที่ไม่มีโอกาสได้บอกกล่าวคำเหล่านี้กับเธอด้วยวาจา ทำได้เพียงบันทึกข้อความเหล่านี้ลงในสมุดบันทึกเล่มแล้ว เล่มเล่า

 ยังจำกันได้ไหม

                อยากบอกว่าคิดถึงเธอนะ

                                                                                                                                                                เจ้าหญิงแสงดาว

 สมุดบันทึกเล่มกระจิดริด ที่อัดแน่นด้วยข้อความหลากหลายอารมณ์ที่ผู้บันทึกต้องการระบายเรื่องราวต่างๆออกมาเป็นตัวหนังสือ หน้าปกเป็นสีฟ้า มีรูปดวงดาวเต็มไปหมด พร้อมด้วยข้อความซ้ำๆประโยคเดียวที่บรรทัดสุดท้าย “อยากบอกเธอว่าคิดถึงเธอนะ” ก่อนลงชื่อผู้ที่เป็นคนบันทึกเรื่องราวประจำวัน

“ คิดถึงเธอนะ” เขาได้แต่อ่านประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมาเพื่อให้แน่ใจว่าความสามารถในการอ่านภาษาไทยและความเข้าใจในการตีความของเขาไม่ได้แย่ลงเทียบเท่ากับเด็กระดับอนุบาล

  สมุดเล่มเล็กถูกปิดลง แล้วแต่ความรู้สึกของชายหนุ่มกำลังปลุกขึ้นมาให้มีความหวังอีกครั้งหลังจากที่เขาใช้เวลาทั้งวันหมดไปกับการตัดสินใจว่าจะอ่านสมุดบันทึกเล่มนี้ดีหรือไม่

            “ ถ้าดาวรู้เขาต้องโกรธเราแน่เลย”

            “ เขาจะโกรธได้อย่างไรกันละถ้าเขาไม่รู้ว่าเราเป็นคนเก็บสมุดบันทึกเล่มนี้ได้”

            “ มันจะไม่เป็นการเสียมารยาทเกินไปหรอกหรือแบบนี้ก็เสียชื่อลูกชายคุณครูปรารณี เจ้าแม่วิชามารยาทไทยหมดกันอ่ะดิ “

            “ เอาน่า แค่นิดเดียวคงไม่เป็นไรหรอกในเมื่อดาวก็เคยเขียนสมุดบันทึกแบบนี้ให้กับเรามาแล้วสองถึงเล่ม คิดซะว่าเล่มนี้เป็นภาคต่อจากเล่มที่แล้วๆมาล่ะกัน”

            สุดท้ายแล้วปราณนต์ก็ไม่สามารถเอาชนะต่อความอยากรู้ว่าในสมุดบันทึกเล่มนี้ของดาวิกาจะมีเรื่องราวเกี่ยวกับตัวเขาบันทึกอยู่บ้างเหมือนกับสมุดบันทึกอีกสองเล่มที่เธอเคยให้เขาอยู่หรือไม่

                เขาใช้เวลาหมดไปกับการคิดทบทวนว่าควรเปิดอ่านสมุดบันทึกเล่มนี้ดีหรือไม่มาเป็นเวลาสองสัปดาห์แล้วนับตั้งแต่กลับมาจากการเดินป่าสน ชมพระอาทิตย์ขึ้นและตกที่ภูกระดึงกับเพื่อนๆในกลุ่มเจ้าชาย

                เพื่อนในสมัยเรียนระดับอุดมศึกษาที่มีความชื่นชอบในการเล่นกีฬาและดนตรีเป็นชีวิตจิตใจ

กลุ่มเจ้าชายประกอบไปด้วยผู้ชายสิบคนซึ่งนิสัยแตกต่างกันสุดขั้วแต่ก็ร่วมตัวกันได้แบบลงตัว

            ถึงแม้พวกเราจะสำเร็จการศึกษามานับห้าปีแล้วแต่ความเป็นเพื่อนของเราก็ยังแนบแน่นไม่เคยเปลี่ยนไปตามกาลเวลา อาจจะมีบ้างที่ไม่ค่อยมีเวลาได้พบปะพูดคุยกันเช่นเคยแต่หากมีเวลาเรามักนัดสังสรรค์กันอยู่เสมอ

                ผมผู้ชายที่ชอบทำตามใจตัวเองมากที่สุด มีชื่อว่าปราณนต์ที่แปลว่าสายลม จึงได้ฉายาจากกลุ่มเพื่อนว่าเจ้าชายสายลม ด้วยเพราะเอกลักษณ์ของสายลมที่ไม่เคยหยุดนิ่งอยู่กับที่ จะพัดไปมาตามแต่ใจตนต้องการแต่ชื่อที่ไม่เป็นทางการตามที่พ่อกับแม่เรียกก็มีนะครับ”วิน” ที่แปลว่าลมอีกนั้นล่ะ

            และยังมีเจ้าชายคนอื่นๆที่ได้รับฉายาจากบุคลิกส่วนตัวของแต่ละคน

“ วิน เดือนหน้าเตรียมตัวไว้นะ เราจะไปทดสอบมิตรภาพกันจริงๆสักที”  ผมได้รับโทรศัพท์จาก   ปิยะ  เพื่อนสนิทที่สุดของผมในกลุ่มเจ้าชาย พวกเราคุยกันไว้นานแล้วกับการไปปีนภูกระดึงแต่ก็ยังไม่มีเวลาว่างตรงกันสักที

“ ถ้าครั้งนี้ฉันไม่ไปพวกแกคงประณามฉันซะเสียหายกว่าครั้งที่แล้วใช่มั้ยล่ะ”   ผมแกล้งพูดแซวไอ้ปิยะ  ก็เมื่อปี่แล้วเพื่อนๆในกลุ่มนัดกันไปที่แห่งนี้แต่ตอนนั้นผมติดธุระด่วนกับที่บ้านจริงๆคุณเพื่อนปิยะก็บอกว่าเข้าใจแต่มันกับไปบอกกับเพื่อนในกลุ่มคนอื่นๆว่าผมกลัวความสูง ทำให้เพื่อนคนอื่นๆหาว่าผมเป็นไก่อ่อนหัด และล้อผมอยู่อย่างนั้นนานนับเดือน

“ แล้วแกเลิกกลัวความสูงแล้วหรือยังล่ะ” ปิยะยังไม่เลิกแซว

            “ แกนี่ยังไม่เลิกแซวฉันอีกหรือไงหรือแกอยากให้พิมรู้ว่าแกแอบมีกิ้ก” ปราณนต์เหนือชั้นกว่าเพราะกำความลับของปิยะเอาไว้

                “อย่านะโว้ยถ้าแกยังอยากเห็นฉันมีความรักอยู่ แล้วตกลงแกจะไปกับพวกฉันไหมละปีนี้”

            “ปีนี้ไปแน่นอน ครับคุณปิยะผู้เกรงกลัวคุณแฟน”

หลังจากตกลงกันเสร็จสรรพวันและเวลาที่พวกเราจะเดินทางไปนับก้าวเข้าสู่ปีใหม่ด้วยกัน เมื่อถึงเวลากลุ่มเจ้าชายของผมก็มาได้เพียงสองคนเนื่องจากเจ้าชายคนอื่นๆติดภารกิจที่ต้องขอตัวจริงๆซึ่งก็ทำให้ผมรู้สึกว่าเสียใจอยู่หน่อยๆที่ไม่ได้มาครบกันสักที แต่ความเสียใจของผมก็พลันหายไปเมื่อได้พบกับแขกรับเชิญพิเศษอีกสองคนที่นั่งมาด้วยกับที่นั่งข้างหลังที่มีเจ้าณัฐรับอาสาเป็นคนขับรถในครั้งนี้

                แขกรับเชิญคนพิเศษคนหนึ่งนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน พิมพ์พรรณ คุณแฟนของเจ้าปิยะมัน ส่วนอีกคนยิ่งพิเศษสำหรับผมเข้าไปใหญ่และไม่ใช่ใครที่ไหนอีกเช่นเดียวกัน ดาวิกา เพื่อนสนิทพิมพ์พรรณและเป็นผู้หญฺงคนเดียวกันกับผู้หญิงที่ผมคิดถึงมาเกือบห้าปีเต็ม

ภูกระดึง จังหวัดเลย ที่นี่ละที่ทำให้ผมได้พบกับสมุดบันทึกเล่มนี้และผู้หญิงคนหนึ่งที่ครั้งหนึ่งในอดีตผมไม่เคยสนใจความรู้สึกของเธอแม้แต่นิดเดียว

                การเดินทางในครั้งนั้นนอกจากจะทำให้ผมได้พบกับเธออีกครั้งนับจากไม่ได้พบเจอกันเลยเกือบห้าปีเต็ม ยังทำให้ผมได้รู้ความลับที่ทำให้ผมกลับมารู้สึกดีเกี่ยวกับเรื่องความรักที่สุดในรอบห้าปีก็ว่าได้

                “เมื่อรู้แบบนี้แล้วผมคงไม่ปล่อยให้ความรักในครั้งนี้หลุดลอยไปเป็นครั้งที่สองอีกแน่นอน”

                “แต่ผมจะทำเช่นไรละ ถึงจะได้หัวใจของเธอมาครอบครองอีกครั้ง รับรองว่าครั้งนี้ผมจะไม่ทำให้เธอเสียใจเพราะผมอีกแน่นอน ผมขอสัญญาด้วยเกียติของลูกชายคนโตของนายตำรวจคนหนึ่งเลยล่ะกัน”

            ”ผมจะขอทวงหัวใจและคำสัญญาที่เธอเคยให้ผมกลับคืนมา” เขาพูดกับตัวเองเบาๆแต่น้ำเสียงแฝงไปด้วยความหนักแน่น

ดวงดาว